Alice Cooper, Theatre of Death Tour
8 december 2009, Rodahal, Kerkrade
Kritiek was er van tevoren volop te leveren bij het eerste optreden in jaren van Alice Cooper binnen onze landsgrenzen. De aloude shockrocker was alleen in het uiterste puntje van het land te bewonderen in een relatief onbekende hal, de entreebewijzen waren aan de prijzige kant (dat nog afgezien van de werkelijk exorbitant geprijsde VIP-packages) en accreditatie was dermate beperkt dat er vrijwel geen mogelijkheden waren voor de internet pers. De ware liefhebber laat zich door dergelijke futiliteiten niet tegenhouden, maar ook de wat neutralere liefhebber werd naar de Roda hal gelokt, onder meer door een groot publiciteitsoffensief, waardoor in vrijwel alle landelijke en regionale dagbladen grote artikelen ter voorbereiding stonden. Dat had zo zijn effect. Het bordje uitverkocht hing niet op de deur, maar de hal was meer dan behoorlijk gevuld. De laatste kritiek werd weg gewerkt door een daverend optreden van de grote meester himself, die samen met zijn band zorgde voor een avond top-amusement!
De Nederlandse coverband 666, The Nightmare mocht vanavond het muzikale bal openen. Een leuke manier om je een beetje in de picture te spelen. Nog afgezien van de belachelijk leuke aankleding bracht deze band een amusante muzikale show op het podium. Menig ouwe rocker wist zich wel te vermaken met dit sappige optreden en natuurlijk vallen nummers als Easy Livin, Fox On The Run, Ballroom Blitz en Unbeschreiblich Weiblich heerlijk mee te brullen, vooral voor diegenen die, net als ik, de muziek van de zeventiger jaren van de vorige eeuw nog als jongeling hebben meegemaakt. Een verdienstelijk optreden van 666The Nightmare dus, waarbij ik vooral onder de indruk was van de vocale prestaties van de zanger. Toch was de bijval uit de zaal maar matig. Men was vooral in afwachting van de Coopershow en niets anders.
Zoals we ook bij voorgaande edities gewend waren vond het grootste deel van de opbouw van de decors en dergelijken plaats achter een groot bedrukt dundoek. Maar bij de eerste tonen van School’s Out valt het doek en staat Alice Cooper in vol ornaat klaar om los te barsten. Vanaf de eerste toon is duidelijk dat Alice en het grootste deel van zijn band in grootse vorm zijn en er bovendien zin in hebben. Helaas waren de geluidsbronnen wat ongunstig opgesteld, zo enigszins voor het podium. Daardoor hadden de ware fans te kiezen: een best wel aardig geluid wat verder achterin de zaal of een plek vlak voor het podium met een nog wat minder geluid. Ik wilde Alice en de band nu wel eens van heel dichtbij bewonderen, en dat is ook gelukt, maar vooral het geluid van de vocalen kwam op die frontplaatsen niet echt goed uit de verf.
Bij de opzet van de Theatre of Death Tour is er voor gekozen om diverse elementen uit alle voorgaande shows te lichten en daar muzikaal een nieuwe show mee te vormen. Ook muzikaal is het natuurlijk vooral een feest der herkenning met nummers afkomstig uit het gehele repertoire. Vrijwel zonder pauzes trekt de band te keer, aangevoerd door een schier onvermoeibare Alice Cooper. Gitaristen Damon Johnson en Keri Kelli, bassist Chuck Garric en drummer Jimmy DeGrasso zetten een stevige muzikale basis neer en bovendien krijgen ze in de kleed-, ombouw- en rustpauzes van Alice volop de ruimte om lekker gedreven van leer te trekken. Daar moet ik wel bij zeggen dat deze drummer Eric Singer niet doet vergeten. Zonder dat dit nu echt hinderlijk is, maar het wordt vooral bij de traditionele drumsolo ergens in het midden van de show akelig duidelijk. Bassist Chuck gaat nu al zeer vele jaren mee, maar blijkt niets aan inzet, enthousiasme en kwaliteit te hebben ingeleverd.
Zoals gezegd waren er veel showelementen uit vorige edities nogmaals te zien. Alice werd maar weer eens onthoofd in de guillotine om tongzoenend met eigen hoofd terug te komen, opgehangen aan de galg, in rolstoel rondgereden, in dwangbuis rondgesleurd, geïnjecteerd met reuzenspuit en geboeid afgevoerd. Bovendien zwaaide hij rond met de eerder genoemde kruk, mishandelde een vrouwenpop, doorboorde een roadie met een microfoonstandaard, zwaaide met de sabel, strooide cooperdollars in het publiek en even later ook parelkettingen, prikte reuzenballonnen met confetti door en huppelde als een jongeling over het podium, volop de tijd nemend om vanaf de rand van het podium priemende blikken op het publiek te richten. Bovendien kleedde hij zich regelmatig om in oogstrelende pakken, waarvan het ontwerp ook op oude glorie was gestoeld, zoals het Bare Bones pak, de cockroach jas, het Spider pak en een glimmend jacquet gebaseerd op het ontwerp van het pak uit de Billion Dollar Babies periode. Wat opviel was dat er deze keer geen druppel bloed vloeide en ook de slang was thuis gelaten.
Muzikaal was er dus voor iedereen wel wat bij, maar mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar de nummers van het Killer album. Natuurlijk, het is vooral jeugdsentiment, maar ik heb van ieder moment en iedere toon genoten. Toch denk ik wel dat ook de meer neutrale muziekliefhebber ruimschoots heeft kunnen genieten. Machtige show, machtige muziek, hier en daar een wat pover geluid in een beetje sfeerloze en saaie hal. Dat is de avond in een notendop. Een sentimentele ervaring voor een bijna bejaarde metalhead, maar zo om me heen te zien, was ik dit keer nou eens niet de enige in mijn leeftijdsklasse die stond te genieten!
De volledige setlist bestond uit: School’s Out (korte intro), Department of Youth, Eighteen, Wicked Young Man, Ballad of Dwight Fry, Go To Hell, Guilty, Welcome To My Nightmare, Cold Ethyl, Poison, The Awakening, From The Inside, Nurse Rozetta, Is It My Body, Be My Lover, Only Women Bleed, I Never Cry, The Black Widow, Vengeance Is Mine, Devil’s Food, Dirty Diamonds, Billion Dollar Babies, Killer, I Love The Dead), No More Mr. Nice Guy, Under My Wheels, School’s Out (volledig)
Link: