Alice Cooper in Tilburg

Alice Cooper in Tilburg
013, 20 juni 2016

In de schaduw van de grote namen uit de zware metalen, opereert al tientallen jaren Alice Cooper (eerste muzikale wapenfeit: 1969), de Godfather van de Shock Rock en direct beïnvloeder van onder meer Kiss, Rob Zombie en Marilyn Manson. Platen maakt de als Vincent Furnier geboren Amerikaan al even niet meer, maar met 26 exemplaren op zak is de koffer rijkelijk gevuld. Heel veel maakt dat niet uit, want het grote publiek komt toch voor de oude krakers: die uit de jaren ’70 (toen ‘Alice Cooper’ nog een band was) en de opleving in 1989 (Trash) en 1991 (Hey Stoopid). En daarom staat de 68-jarige gewoon in een uitverkocht 013.

‘Spend the Evening with Alice Cooper’ heet het tot op het bot geregisseerde spektakel in Tilburg, maar dat moeten we met een korreltje zout nemen want een voetbalwedstrijd duurt langer. Met de kenmerkende stem van horroracteur Vincent Price wordt het bal geopend, waarna onder de klanken van The Black Widow de Meester zijn grootse entree maakt: gekleed in een zwarte cape, onder een regen van vuurwerk. Meteen daarna: No More Mr. Nice Guy. Hebben we die maar vast gehad. Met dit nummer valt voor het eerst op hoe Cooper op zijn leeftijd een show tot een goed einde brengt: door het publiek zo nu en dan mee te laten zingen. En anders kan hij altijd terugvallen op zijn begeleidingsband met drie (!) meezingende gitaristen en een bassist. De zanger zelf pakt zijn momenten om zijn kenmerkende knagende en snauwende stem te laten horen.

Na onder meer gouwe Billion Dollar Babies en het relatief nieuwe Woman of Mass Distraction uit 2005, krijgt Nita Strauss, een van de betere gitaarspelende dames van deze wereld, haar kans om te stralen. De solo die voorafgaat aan superhit Poison wordt met opmerkelijk veel enthousiasme van het publiek onthaald. Het optreden-in-de-spotlights van drummer Glen Sobel past even later prima binnen het nog immer duister klinkende Halo of Flies, waar Alice Cooper laat horen ook op eigen kracht nog een heel eind te komen. Zijn fris en betrokken spelende band zorgt voor de nodige ondersteuning, al komt het geheel af en toe nogal gejaagd over: alsof het kwartier vertraging ingehaald moet worden om de laatste trein uit Tilburg alsnog te halen.

Feed My Frankenstein luidt het theatergedeelte van het concert in, als Cooper verkleed als waanzinnige dokter opduikt uit de enorme speelgoedbox die onderdeel is van het horrordecor en waaruit hem de hele avond al jasjes en andere attributen worden aangereikt door een horrorclowntje. Als Cooper halverwege het nummer wordt vastgebonden op een machine met elektrotechnische bollen en met veel rook uit het zicht wordt ontnomen, duikt een enorm monster op om het nummer uit te zingen. Een ballerinapop die hem door het clowntje uit de box wordt aangereikt, gooit hij achteloos op het podium: Cold Ethyl. Cooper danst ermee in het gelijknamige nummer maar tijdens Only Woman Bleed komt ze tot leven. Ze danst en danst over het podium, met de kettingen van haar doorbroken handboeien nog om haar polsen… Waarmee ze arme Alice probeert te kelen.

Als dat mislukt, steekt de zanger tijdens Guilty een dolk in haar maag. Een daad die uiteraard niet ongestraft mag blijven en dus wordt hij in een dwangbuis gewerkt om tijdens Ballad of Dwight Fry ook nog eens te worden belaagd door een sadistische zuster. Als Cooper zichzelf heeft bevrijd, probeert hij de keel van de dame dicht te knijpen, maar die heeft een verrassing in petto: twee dolken die snel hun weg vinden in het lichaam van de nog steeds broodmagere zanger. Om elk risico uit te sluiten wordt de guillotine tevoorschijn gehaald en houdt de beul enkele momenten later het hoofd van Cooper triomfantelijk omhoog. Tot zover een carrière die op 16-jarige leeftijd begon.

Terwijl I Love the Dead wordt ingezet, komt er echter een brancard met bebloed laken het podium opgereden… en wie springt er springlevend onder het doek vandaan? Nou? Nou? Alice Cooper leeft maar veel van zijn kameraden zijn inmiddels echt gesneuveld. Een spotlight wordt gericht op een kwart van de backdrop: we zien een grafsteen met daarop de geboorte- en overlijdensdata van Keith Moon, het drumbeest van The Who. Van die band wordt een lekker harde versie van Pinball Wizard gespeeld. De tweede grafsteen is die van Jimi Hendrix. Van zijn Jimi Hendrix Experience komt Fire voorbij. De derde ode: Suffragette City van David Bowie.

Dan is er nog één backdropgrafsteen over. En eerlijk is eerlijk, bij uw anonieme verslaggever staat het kippenvel op zijn armen als daarop de naam Ian ‘Lemmy’ Kilmister verschijnt en direct daarna Ace of Spades wordt ingezet. Bassist Chuck Garric vult de vocalen prima in.

Met vervolgens I’m Eigtheen en School’s Out (waarin heel vernuftig Pink Floyd’s Another Brick in the Wall is verwerkt en waarbij de welbekende ballonnen verschijnen die Cooper probeert lek te prikken: never grow up) en het voorstellen van de band (waarbij de zanger zich voor het eerst deze avond tot het publiek richt), is alles wel gezegd en gedaan. Of toch niet?

Nee, natuurlijk niet! Het zal u niet zijn ontgaan: in de Verenigde Staten is het verkiezingstijd. En dus wordt er afgesloten met Elected, met Alice Cooper als Uncle Sam, vergezeld door een Hillary Clinton en een Donald Trump die elkaar even vurig kussen als slaan. Daarna breien we er met het nodige vuurwerk écht een einde aan. Natuurlijk: het hoogtepunt van Alice Cooper ligt al lang achter ons en de slag om het jonge publiek heeft de man – veel meer dan bijvoorbeeld een band als Judas Priest – verloren. Maar wat geeft het? Op meerdere fronten heeft hij Tilburg vanavond laten zien dat hij behoort tot het uitstervende ras der Levende Legenden. En die moeten we koesteren tot het bittere eind.

Foto’s: G-Visions

Links:

• 013