Tijd voor geschiedenis. Eventjes, heel eventjes, speelde de Amerikaanse band Biohazard in de topklasse van de metal. De mix van hardcore, punk, thrash en hiphop, sloeg met name in Europa aan. In 1995 werd de met meer dan honderdduizend mensen gevulde festivalweide van Dynamo Open Air in Eindhoven ondersteboven gespeeld en het album State of the World Adress verkocht meer dan een miljoen exemplaren. Vrij snel daarna was het feestje wel weer voorbij.
Fast forward naar 2019. Biohazard is officieel nog niet opgeheven en deed in 2015 zelfs nog de eerste editie van Dynamo Metal Fest aan, maar het laatste album in 2012 werd in de Verenigde Staten niet eens uitgegeven en bij optredens teert de band op oude roem. Indachtig het hard-werken-nooit-opgevenmotto van Biohazard, weigert zanger/gitarist Billy Graziadei het bijltje erbij neer te gooien en bracht hij vorig jaar een alleraardigst album uit onder naam BillyBio. En de immer positief geluimde muzikant trekt gewoon op zijn 49-ste van zaaltje naar zaaltje om zijn muziek aan de man te brengen. Van tienduizenden in Eindhoven naar tientallen in Baroeg in Rotterdam: het kan verkeren.
Voordat de heer Graziadei zich met zijn inhuurkrachten meldt, mag Cutthroat (dat ook als Cutthroat LA en CutthroatLA door het leven gaat) de boel opwarmen. Dat lukt maar matig. Zanger Neil Roemer presenteert zich op de website van de band als een soort hardcoresuperster en dropt namen als Downset., Madball, Agnostic Front en Biohazard als bands waarvoor hij al dan niet live voor heeft gezongen, maar zijn enig vastgelegd wapenfeit lijkt een single uit 2013 met die eerste band te zijn. Vandaag in Baroeg ontpopt Cutthroat zich als een doorsnee hardcoreband. Nummers als Intoxicated, Blind en Crack the Code gaan het ene oor in en het andere uit. Tekstueel is de band ook al geen hoogvlieger. ‘Fuck this, fuck that, we all bleed the same’ is zo’n beetje de centrale boodschap in We All Bleed.
Daarbij komt het gezelschap wat plichtmatig over, wat zomaar met de tegenvallende opkomst te maken zou kunnen hebben. Zanger Roemer lijkt zijn teksten af en toe op te dreunen terwijl hij met zijn gedachten duidelijk elders. Omdat hij ook nog een de mobiliteit van een zoutpilaar heet, zorgt het geheel ervoor dat de passie en geloofwaardigheid die binnen dit genre zo belangrijk is ontbreekt. Dat hij de set afsluit met de woorden ‘danke schön’, spreekt boekdelen.
Billy Graziadei blijkt te hebben gesnoept uit de fontein van de eeuwige jeugd, want de sympathieke frontman lijkt zo te zijn weggelopen van het podium van Dynamo Open Air. Al draagt hij nu als frontman van BillyBio een headset. Een headset! Zo’n ding waarvan hij later grapt dat hij ‘m van Justin Bieber heeft afgepakt, maar wie langer dan een seconde nadenkt moet zich realiseren dat het een volkomen logische keuze is. De zingende gitarist kan er nu vrolijk op los blijven stuiteren. En dat doet hij met verve: op en voor het podium. Binnen vijf minuten is er al meer zweet gevloeid dan tijdens het hele optreden van Cutthroat. Bustin’ my ass, another day another dollar, zong Biohazard al in 1992. Graziadei is het niet vergeten.
Binnen eenzelfde tijdsbestek zijn we ook al aanbeland bij de verwachte verrassing: een nummer van Biohazard. Shades of Grey in dit geval. Er volgen er nog een stel, maar het moet gezegd worden dat de eigen nummers van BillyBio niet misstaan bij de klassiekers van weleer passen, al klinken die wel nèt wat gestroomlijnder en blijven ze beter hangen. How It Is komt langs, het nummer dat Biohazard inspeelde met Sen Dog van Cypress Hill en met wie Graziadei nu in het matige Powerflo speelt. De eigen nummers Sodality en Enemy worden opgevolgd door A Lot to Learn van Biohazard en na het prima Feed the Fire komt Love Denied van die band.
Energiebommetje Billy staat geen seconde stil en lijkt het prima naar zijn zin te hebben. Zelfs tussen de nummers door babbelt hij er lustig op los. Neil Roemer maakt zijn opwachting weer en lijkt zich beter op zijn gemak te voelen bij BillyBio dan bij zijn eigen band. Livegitarist Robbie ‘Steed’ Davidson mag een klassiekertje van ‘zijn’ The Exploited zingen: UK 82 en bij Blinded by Hate begint op te vallen dat Graziadei regelmatig zegt dat ‘we een nieuw album uithebben’, terwijl dit toch echt de eerste is en feitelijk ook nog een een soloplaat. Het is allang vergeven en vergeten als Slam wordt gespeeld: een nummer dat Biohazard ooit opnam met de hiphoppers van Onyx en werkelijk een oorworm van een refrein heeft. Cutthroat’s Roemer zingt ‘m vrolijk mee en mag blijven voor de tweede Biohazard/Onyx-samenwerking: Judgement Night. Met Punishment komt hét Biohazard-nummer voorbij (de intro zorgt nog steeds voor kippenvel), waarna met het eigen Freedom’s Never Free deze trip down memory lane wordt afgesloten. Wat was het toch een fijne band, dat Biohazard. Ooit, eventjes. Lang geleden.
Datum en locatie:
23 januari 2019, Baroeg, Rotterdam
Link: