BillyBio… Niet direct een naam waarvoor ze in Zweden de Nobelprijs voor Literatuur zullen klaarzetten. Duidelijk is de naam echter wel. Het gaat hier namelijk om Billy Graziadei van Biohazard. In 1993 (man, de tijd vliegt!) zag ik die band het legendarische Scum in Katwijk in vuur en vlam zetten met een ziedend optreden. De verdiende doorbraak kwam al enkele weken later toen de band naar metalsterrendom explodeerde op het podium van Dynamo Open Air.
We zijn inmiddels echter meer dan vijfentwintig jaar verder en dit jaar zag ik Billy op een van de hoofdpodia van Graspop Metal Meeting krampachtig (en tevergeefs) proberen de glorietijden van vroeger te doen herleven met het aldaar slechts matig ontvangen Powerflo. Groot is dan ook de verrassing als we Feed The Fire op de (digitale) draaitafel leggen. Van paniekerig vasthouden aan iets dat verdwenen is, is niets te merken. Het is eerder een geïnspireerde energieke plaat geworden die laat horen dat meneer Graziadei nog steeds veel plezier beleeft aan het maken van muziek.
Zelf geeft hij aan dat dit album honderd procent Billy Graziadei is. We krijgen de muziek die hij wil maken als hij met niemand rekening hoeft te houden. En die blijkt soms toch wel wat anders te zijn dan je misschien zou verwachten. Natuurlijk horen we Biohazard terug. Billy en zijn stem zijn immers een belangrijk onderdeel van die band. Er zijn songs als Sodality die niet hadden misstaan op de albums die Biohazard in zijn hoogtijdagen uitbracht, maar ook tracks die eerder klinken als het wat snellere Mata Leão (STFU).
Maar BillyBio beperkt zich niet tot het muzikale format van die band. Zo hebben veel nummers onvervalste meezingpunkrefreinen (overigens niet de Blink 182-variant, maar het wat heftiger soort) en krijgen we elders een snellere en meer bijtende vorm van hardcore voor de voeten geworpen. Met Remedy en Trepidation komen zelfs wat trippy elektronische nummers met samples voorbij die overigens (naar mijn bescheiden mening) niet heel veel om het lijf hebben. Daarmee is het album niet alleen energiek, maar ook behoorlijk afwisselend geworden.
Het album start al sterk met twee korte tracks. Freedoms Never Free brengt razendsnelle hardcore voor we met een break en gang vocals op bekender Biohazard-terrein komen. De single Feed The Fire is een echte meezinger die draait om een fraai punkrefrein. Ook de andere tracks mogen er zeker zijn. Zo is Generation Z weer zo’n fijne melodieuze punktrack met een refrein dat live zo mogelijk nog harder zal worden meegebruld. Moeilijk is dat overigens niet. Zelfs als je het nummer voor het eerst hoort, kun je bij de tweede keer dat het refrein langskomt gewoon al inhaken. Bij het eerder genoemde Sodality – met een break waarin de zang even klinkt alsof er een kleine reünie heeft plaatsgevonden (hetgeen niet het geval is) – wanen we ons zelfs even vijfentwintig jaar terug in de tijd. Ten slotte moet ook Untruth nog even genoemd worden omdat Billy Graziadei daar tot groot genoegen zijn kenmerkende en uiterst felle rap inzet. Waar je live soms het idee hebt dat er wat sleet op zijn stem zit, is daar hier echt niets van te merken.
Als gebruikelijk laat Billy over de hele plaat horen dat de wereld om hem heen hem niet onberoerd laat. In Disaffected World zingt hij “I am dying inside from the evil that surrounds me”. Dat hij maar een mooie uitlaatklep mag blijven vinden in zijn muziek!
Score:
82/100
Label:
AFM Records, 2018
Tracklisting:
- Freedom’s Never Free
- Feed The Fire
- No Apologies, No Regrets
- Generation Z
- Sick And Tired
- Remedy
- Sodality
- Rise And Slay
- STFU
- Trepidation
- Untruth
- Enemy
- Disaffected World
Line-up:
- Billy Graziadei – Vocalen, Gitaar
- Ra Diaz – Bas
- Dan Palmer – Gitaar
- Simo Perini – Drums
Links: