Voorlopig is er nog geen camping op Antwerp Metal Fest, maar gelukkig starten de bands zowel op zaterdag als op zondag in de vroege namiddag. Dat maakt dat je toch nog ietwat van je nachtrust kan genieten en tijdig aanwezig kan zijn voor de eerste band. Nog een portie nagenieten van Nile met de ganse discografie in de auto, maar nu is het dus al tijd voor dag twee, met onder andere Testament, Fleddy Melculy en I Am Morbid. Eveneens met heel wat bands die ik nog niet ken en dat op een stralende dag. We zijn er klaar voor!
Aan de West-Vlamingen van Lost Baron om de aftrap te geven in de Marquee. Het betreft een jonge band die de juryprijs kreeg voor de AMF Contest en vandaar ook hier te vinden is voor een handvol mensen in de vroege namiddag. Even in de sfeer komen en dat lukt ook deels wel met deze groovy, psychedelische mokermetal. Het repetitieve aspect waar de band op bouwt komt wel echt niet over zo vroeg in de namiddag, maar ongetwijfeld is dit iets waar je enorm van kan genieten na heel wat pinten en in de late uurtjes. Een fijne kennismaking, maar zo vroeg op de dag komt het als erg eentonig over.
The Curse of Milhaven kunnen we vinden als eerste band op de Main Stage. Ik zag de platen van dit gezelschap uit Ieper al voorbij komen en was dan ook benieuwd naar hun live-performance. Opnieuw is dit het moment van de dag dat heel wat mensen dekking zoeken in strookjes schaduw aan de rand van de grasvlakte, maar bij deze band waag ik me toch in de zon. De stijl van deze heren is op zijn minst interessant te noemen, met een overgang van behoorlijk technische death naar zelfs Zweeds getinte meloblack. We weten ondertussen dat het op dit uur voor geen meter klinkt aan dit podium, maar nog steeds klonk het indrukwekkend en gaf deze band zich voor 100%. Wat moet dat wel niet zijn op een avondsessie met een knallend geluid?
Gewoon luide muziek, dat spelen de heren Here Stands A Hero uit Lier. Een beschrijving die wel past bij alle bands die spelen op AMF, dus dat moest ik toch even nader aan de tand voelen. De opkomst was behoorlijk klein bij deze metalcore band, maar op zich deert dat de heren niet. Ze geven het beste van zichzelf en de agressie wordt gevoed met heel wat breakdowns. Enkele aanwezigen gaan er lekker in op, maar mij klinkt dit allemaal wel wat veel van hetzelfde. Na enkele nummers is het dan maar etenstijd en volg ik de rest van het concert van op een afstandje.
Anno 2018 sta je als je power metal brengt gewoon als vreemde eend in de bijt op een festival, zo gaat dat. FireForce komt net uit een echtscheiding en staat met andere woorden dus met een nieuwe zanger en gitarist op de planken, maar je zou het vermoeden zelfs niet krijgen als je die zaken niet wist. Erwin Suetens bracht met zijn band vorig jaar nog een plaat uit en liet ondertussen weten dat het nieuwe werk er volgend jaar zal staan, en met deze performance op Antwerp Metal Fest zet hij het nog eens in de ver: hier staat de dinosaurus uit de heavy/powermetalscene van Vlaanderen en daar zijn we trots op. Prima gedaan hoor.
Het verschil met Cyclus in de Marquee kan haast niet groter zijn. Het betreft hier nog een jonge Belgische groep, maar we vinden er wel leden in terug van onder andere Bear, .calibre en The Set Up. Dat maakt een mens toch wel nieuwsgierig en wat komt deze band mooi tegemoet aan de verwachtingen. Het viertal staat in spacy outfits op de planken waardoor het geheel wat Star Trek aanvoelt, met de gitarist die enorm John 5 over komt. Het past prima bij de zwierigheid die deze zanger bezit en de unieke combinatie mathcore die ze brengen. Lekker tripperig geladen, met vocalen die heerlijk over de geladen massa zweven. Het plaatje klopt gewoon en hier had ik met gemak uren naar kunnen luisteren. Ze hebben er een fan bij!
Distillator kan ik wegens enkele geplande interviews niet lang aan het werk zien om de Main Stage, maar op zich heb je een goede impressie na enkele nummers. Deze Nederlanders lijken een beetje op de tegenhangers van Evil Invaders, maar bezitten wel heel wat minder attitude op de planken en muzikale snelheid. De knijpschreeuwen en de snelheid van dit bakje thrash zijn goed te verteren, maar de hoogvliegers van het festival zijn ze zeker niet. Gewoon een lekkere scheut thrash op een zondige namiddag en met prima wat overtuiging gebracht.
Tijd voor death metal in de Marquee dan. Het Vlaamse Carrion zag ik vorig jaar aan het werk op Rodeofest, maar deze heren verdienden echt een herkansing. Er was amper volk aanwezig toe en het geluid van het buitenpodium paste helemaal niet bij het werk van deze Oost-Vlamingen. Ze presenteren dit jaar op AMF hun nieuwe telg Time To Suffer en ze hebben het misschien wel over de oren van de aanwezigen, want wat leveren ze een harde set af. Lekker strak en technisch, en dat met nog enkele wissels in de gelederen door wat onvoorziene omstandigheden. Dit keer is ook goed te horen hoe technisch de heren zijn en wat voor een strot zanger Sven bezit. Een knallend zware set, zonder franje. Zo hoort het!
Eveneens maar een deeltje van het Engelse Malevolence op Main Stage, maar hier ben ik niet zo rouwig om. Dit slepend potje groove/metalcore is immers nooit echt mijn ding geweest, maar daar denken de aanwezigen duidelijk anders om. Het geluid is wat bijgeschaafd en het moet gezegd worden dat de heren zoals het hoort op de planken staan, enkel is deze logge muziek en vocale saus helemaal niets wat ik kan waarderen.
Eén van de redenen dat ik gewoon aanwezig moest zijn op AMF dit jaar, is het laatste Belgische optreden van Bathsheba, dat naar mijn gevoel een van de betere bands in de Lage Landen geworden was. Sprookjes duren niet lang, helaas, maar fijn om nog even de bezetenheid van zangeres Michelle te voelen bovenop deze heerlijk psychedelische doom. Een set met tracks die we gewend zijn van op hun plaat Servus, maar wel jammer dat de eerste nummers voorzien zijn van een erg matige sound. Halverwege de set wordt de sound bijgestuurd en kunnen de aanwezigen nog even voelen waarom deze band zo goed was met haar ronkende baslagen, repetitieve opbouw en goedgemikte overgangen en vooral met de unieke zanglijnen en attitude van Michelle op de planken. Hier en daar even gaan meezingen is iets wat we allemaal kennen, maar het valt minder voor dat je in een basdrum gaat liggen om even tot bij je drummer te komen. Het kon allemaal binnen deze band, en hopelijk vinden we hen in de nabije toekomst binnen andere bands terug.
Vorig jaar stond David Vincent nog op Alcatraz met zijn band I Am Morbid en nu vinden we hem terug op Antwerp Metal Fest. En dat hij in form is, zoveel is duidelijk. Geluidstechnisch is het bij aanvang van de set een regelrechte ramp. Goed, Morbid Angel mag een beetje rauw gebracht worden, maar dit was gewoon een hoopje chaos waardoor nagenoeg niet te genieten valt van Immortal Rites. Vanaf Blessed Are The Sick komt er gelukkig wat verbetering in het geluid, waardoor we toch nog wat van de nummers kunnen genieten. David Vincent bezit echter zo veel charme vandaag dat het optreden toch bij zal blijven en ik niet kan wachten om hen terug te zien verschijnen op een bill.
Hard Resistance mag vervolgens in de Marquee optreden en de naam kwam me bekend voor. Ik herinner me het feit dat ik deze band zag op Rodeofest en dat kwam door twee zaken: de indrukwekkende Bark-frontman en de oneindige repetitiviteit van dit potje hardcore. Een bepaald drumritme wordt ingezet tijdens een nummer en daar gaat de band mee aan de slag. De aanwezigen vooraan in de tent vinden het geweldig en starten een immense moshpit waarop je kan blijven gaan, de energie van het ritme valt immers nergens weg. Vanaf je echter een drie tot vier nummers gehoord hebt, zonder dat er echt veel verandering terug te horen is, is het tijdje voor een biertje. Ik neem de muziek erbij en geniet van het spectakel.
Mooi dat AMF voor deze dag zo maar even Testament op de kop kon tikken om de Main Stage mee af te sluiten. Een slimme zet ook om de hoofdzaken tegen elf al rond te hebben, zodat mensen op tijd naar huis kunnen op zondagavond. Ik ben wel niet zo’n fan van de laatste plaat van deze Amerikanen, en uiteraard komt er heel wat daarvan onze richting uit, met ondere andere titeltrack Brotherhood of the Snake en The Pale King. Uiteraard krijgen we ook onze dosis oude tracks met Practice What You Preach, Low en de bekende tracks van op The New Order.
Even lijkt Chuck België en Nederland bij Into The Pit wel over dezelfde kam te scheren, want hij blikt even terug naar de jaren tachtig toen hij ‘hier in Nederland’ ook stond voor deze geweldige groep mensen die hen zou blijven steunen. Wat gekke zinnetjes dus en in het begin wat materiaalpech voor onze zanger, maar wat zien we Testament hier sterk op de planken staan, of je nu wel of niet te vinden bent voor die nieuwere dingen. Skolnick haalt verbluffende solo’s uit zijn gitaar, het geluid zit eindelijk eens goed en je ziet dat de heren gewoon genieten van dit zomerfestival.
Uiteraard vinden we als afsluiter in de Marquee voor dit festival Fleddy Melculy terug. Wie anders? Wat deze Belgen de afgelopen twee jaar gepresteerd hebben is ongelofelijk, met twee plaatjes ging het van hero naar zero met een deal bij Sony, en ongeacht het late zondaguur staat de tent gevuld met mensen die al hun nummers kennen, zelfs die van De Kerk van Melculy. Deze Marquee heeft dit weekend ook alle vormen van harde muziek gekend, maar het moet gezegd worden dat het nu pas écht hard klinkt. Toch blijft Melculy met die Belgian Associality thematiek en maatschappijkritische satire een erg interessante gimmick voorleggen en daar genieten de aanwezigen op AMF terecht van. De naam Apu wordt luidkeels onthaald, de massa wordt wild op Geen Vlees, Wel Vis en Brood, maar persoonlijk vind ik dat de nieuwere tracks nog beter in de oren klinken met het briljante 668 en na Nile het hardste gedeelte dit weekend met Ik Ben Kwaad. Buitengewoon een knappe prestatie dus, zelfs als je Fleddy Melculy al drie tot vijf keer gezien hebt, wat bij menig individu wel het geval zal zijn. Je ziet dat ze nog steeds groeien en zo hoort het.
Dat betekent ook meteen het einde van Antwerp Metal Fest 2018, dat na afloop best wel een interessante editie bleek te zijn met bands die boven de verwachtingen presteerden en met enkele nieuwe ontdekkingen. Toch is het duidelijk dat Antwerpen inzet op bepaalde genres en op die manier sommige bands als ‘vreemd’ ervaren worden. Benieuwd of de organisatie volgend jaar mikt op een ietwat andere samenstellingen, of we opnieuw in het hardcore/thrashstraatje belanden met wat deathmetalafwisseling. We zullen zien.
Foto’s:
Niek Van De Vondervoort
Datum en locatie:
1 juli 2018, Bouckenborghpark, Merksem
Links: