The Wounded interview 1
Na de fantastische release “Atlantic” deze maand van The Wounded mag metal nederland zich met recht trots voelen. De plaat liet op mijn een
zeer diepe indruk achter. Zeer volwassen, melodieus, depressief, episch en van een vreselijk hoog kwaliteits niveau is dit laatste wonderkindje van The
Wounded. En als nederlandstalige metal website mogen we ons een interview met deze prachtband niet aan de neus voorbij laten gaan. Zanger en gitarist
Marco van der Velde beantwoorde al mijn vragen op een zeer open manier. Dit resulteert in een lang interview, maar neem er gerust de tijd voor, dit is
namelijk hoogst interessant. Een inside look binnen The Wounded:
Hallo Marco! Allereerst: van harte gefeliciteerd met de klapper van een schijf: “Atlantic”. Wat een heerlijke cd is dat geworden zeg!
Na mijn lovende review op deze site is het nu tijd voor een interview voor onze site. Ik trap gelijk maar af:
Hoe is toen ter tijd The Wounded onstaan?
Marco: We zijn ontstaan in 1997, toen we direct al met eigen nummers begonnen. Na enkele bandwisselingen namen we onze eerste cd op via Coldblood Industries,
we hebben enkele wedstrijdjes gewonnen en speelden in de finale van de grote prijs van Nederland. Na onze cd “Monument” hebben we veel gespeeld en
toen opnieuw de studio ingedoken voor de nieuwe plaat, terwijl binnen de bezetting het 1 en ander gebeurde. Voor meer informatie. Hierover verwijs ik je graag door naar de bio op onze website.
Hoe werd jullie debuut cd “The Art Of Grief” ontvangen binnen de media?
Marco: Verschillend. In enkele landen was hij cd van de maand terwijl hij in andere bladen niet echt werd begrepen. De pers was redelijk afwachtend
en twijfelend soms, zoals wel vaker bij bands die iets doen wat een beetje apart is, terwijl ik vind dat The Wounded pas later een eigen gezicht heeft
gekregen. De cd vind ik nog steeds goed, al zou ik veel dingen anders doen nu. Dat wil niet direct zeggen dat hij er beter van zou worden, want ook zijn er
mensen die dat onze beste cd vinden. Er straalt een bepaalde charme van af en dat werkt nog steeds blijkbaar. Maar dat was toen. We zijn inmiddels zowat 5
jaar verder en dus is het logisch dat we dingen anders zouden doen. Dat getuigt ook wel dat er nu weer andere bandleden in zitten. Ik hoop dat deze groep
bij elkaar blijft, want het is onderling nog nooit zo in balans geweest als nu. Je kunt nu op iedereen bouwen, we werken hard voor de band en iedereen doet
nu ook wat er van hem verwacht wordt binnen de band. Dat geeft rust en zekerheid zodat je alleen op de muziek kunt concentreren. En dat is wel zo handig als
je redelijk veel speelt en probeert elk jaar een cd uit te brengen. Ten tijde van “Monument” zat er heel veel niet goed, dat kan ik horen op de plaat.
Niet direct in negatieve zin natuurlijk maar qua zang bijv. zing ik soms wat onzeker. Maar daarom is “Monument” ook een heel speciale plaat geworden
voor mij. Het is toch een bijzonder hoofdstuk geweest in mijn muzikale dagboek.
Er werd toen gezegd dat dit klonk als “The Cure meets Anathema”. Kunnen jullie je hierin vinden?
Marco: Nou, absoluut wel. Omdat we sterk door o.a. die twee bands beïnvloed zijn. Maar wel vind ik dat “The Art Of Grief”, qua muziek, niet
direct op The Cure of Anathema lijkt. We zijn ook door meerdere bands beinvloed zoals Pink Floyd, Paradise Lost, Candlemass en Trouble,
Marillion, My Dying Bride, Faih No More, Bathory, Sigur Ros, Fields Of The Nephilim. Heel uiteenlopende bands dus die toch voor 20 of 30 procent het
geluid en gezicht van de band hebben bepaald. Daar lopen we niet voor weg en schamen we ons ook niet voor of zo. Het is een feit.
Maar ik denk dat we ons wel bewezen hebben qua eigen stijl, al is het natuurlijk moeilijk spreken van “eigen stijl” in een tijd waar praktisch alles al
is geprobeerd op gebied van muziek. Het is ook nooit de insteek geweest overigens hoor, we wilden gewoon fatsoenlijke muziek maken. Het moest iets worden
waarvan we zelf ook cd’s hadden gekocht. Dat is ons zeker gelukt. En dat bepaalt ook absoluut mijn manier van muziek en tekst schrijven. We hebben ons nooit
laten leiden door regels of trends. Gewoon dingen doen waar we zelf achter kunnen staan.
Het label heeft ons wel gevraagd om een nummer zoals “Billet Doux” op de plaat te zetten die eventueel geschikt zou zijn voor een clip of radio.
Maar ik heb duidelijk verteld dat het niet zo werkt in The Wounded. Sterker nog we kunnen dat niet eens sturen, omdat bij ons een nummer zich zelf
een beetje schrijft. Als hij om meer lengte vraagt of je voelt dat een stuk moet terug komen dan doen we dat ook, en gaan we niet allerlei dingen bedenken
waarom dat wel of niet zou moeten.
Mensen zeiden wel eens “ja, een nummer als “Garland” zou nog beter zijn geweest als dat tussenstuk eruit was geweest” Dat vind ik gewoon beledigend,
omdat we dat niet voor niets erin hebben geschreven. Het is onze manier van schrijven, ons nummer en ik vind het raar dat anderen daar van zeggen, “hey, dat
had zo of zo gemoeten”. We weten zelf wel wat wel en wat niet goed is voor een nummer van The Wounded, een ander bepaald alleen of hij het mooi vind
of niet. Dat klinkt arrogant misschien, en we luisteren natuurlijk ook absoluut naar serieuze kritieken. Maar we moeten wel eerlijk tegenover onszelf blijven
en niet dingen gaan schrijven die anderen willen horen, want dan had ik beter andere muziek kunnen gaan maken. De Top Veertig zullen we niet zomaar
bereiken. Maar ik dwaal wat af geloof ik, haha
Wel is het leuk dat Anathema toch wel de band is die mij en Andy er toe heeft gezet om echt deze band op te richten. Het was dan ook fantastisch
dat Jamie Cavanagh ons na het optreden met HIM in 013, kwam vertellen dat hij het heel erg mooi vond. Beter kan het haast niet.
De line up is na de release van “Monument” drastisch veranderd, hoe heeft dit The Wounded als band en muzikaal beïnvloed?
Marco: Niet zo erg denk ik, omdat ik toch al verantwoordelijk ben voor de basis van de nummers. Ik vertel wat iedereen zo ongeveer moet spelen in
het begin, en dan bouwt iedereen zijn eigen partijen om elkaar heen. Een fantastisch creatief proces, dat keer op keer met elk nummer tot ontzettende vreugde
en voldoening leidt. De muziek zit heel diep en ook al hebben we ook nu soms heftige discussies binnen de band, we hebben ook echt een bepaalde sterke band
met elkaar gekregen op muzikaal vlak. Je creëert toch een ziel die je kunt voelen, een nummer heeft een geest en is tastbaar. Als je dat samen creëert voel
je je soms zo blij als nieuwe ouders.
Trouwens een band waar niet heftig wordt gediscussieerd, moet zich pas zorgen gaan maken denk ik. Want daar leeft het niet zo erg bij de mensen misschien,
of je moet het 100 % eens zijn natuurlijk. Dat was dus het probleem met de vorige mensen, de communicatie verliep heel slecht, er werden alleen maar discussies
van 1 kant geopend en die werden haast nooit opgelost. Ze monden alleen maar uit in nieuwe discussies die niet meer over de band gingen. Op een moment was de
maat vol en hebben Andy en ik besloten nieuwe mensen te gaan zoeken. Er is ook absoluut geen wrok meer tegenover de oude mensen of zo, alleen wilden we op
een meer professionele manier verder. Met Erwin heb ik nog veel contact bijvoorbeeld. Hij is bezig met een solo project waarvan ik al wat gehoord heb en zijn
kwaliteiten als musicus komen in dat project heel erg goed naar buiten. Hij blijft ook achter de schermen bezig met The Wounded. Jammer dat het zo
gelopen is met de oude garde, maar ook positief dus omdat het nu beter klikt, en ik denk dat we zonder de nieuwe mensen ook nooit zo’n plaat als “Atlantic”
hadden kunnen maken.
De grunt die aanwezig was op het album “The Art Of Grief” is uit jullie muziek verdwenen. Is hier een speciale reden voor?
Marco: Nee, al moet ik zeggen dat ik moeilijker kan grunten, omdat ik het gewoon niet meer zo vaak doe. En ik vind ook dat je stem er onder te
lijden heeft vooral als je een paar emotionele nummers doet is het moeilijk live. Maar ik sluit absoluut niet uit dat op de volgende platen weer met grunt
wordt gewerkt hoor, alleen ga ik dat niet pushen of juist tegenhouden. Als een nummer er om vraagt dan gebeurt dat gewoon.
“Atlantic” is mijnsinziens jullie meest volwassen release. Hoe is deze plaat tot stand gekomen? wie schrijft de muziek en wie schijft de teksten?
Marco: Nou zoals ik al zei ik schrijf de nummers en die bouwen we uit in de oefenruimte met elkaar. Daar krijgt iedereen voldoende vrijheid om in
overleg dingetjes op zijn eigen manier te doen. Ik hoop dat we met de volgende platen wat meer met elkaar schrijven, maar dat was nu niet het geval, ook
omdat we steeds een nieuw iemand moesten inwerken. Dan heb je niet zoveel tijd, daarom ben ik thuis al gaan schrijven. Dit is daarom voor mij wel de meest
persoonlijke plaat geworden. We zullen wel zien hoe het in de toekomst gaat, omdat je natuurlijk ook niet een wirwar van ideeën en stijlen moet krijgen, als
een stuk of een nummer niet bij The Wounded past binnen de bandcultuur dan wordt het niet hiervoor gebruikt, maar voor een eventueel soloproject of
andere band.
Alwin zit bijv in Reptile, een psychedelische glamrock band waarvoor hij de zijn eigen dingen zou kunnen gebruiken. Ook de rest zit tevens in andere
projecten en ik zelf ben bezig met een soloproject. De teksten schrijf ik wel zelf, ze vormen vaak samen een verhaal, of zijn onderdeel van een autobiografisch
verhaal dat ik op papier zet of op het scherm zo u wilt. Ik ben bezig met het schrijven van een boek, sommige ideeën die ik van mijzelf erin wil gaan werken
zijn toch niet zo geschikt en dan kan het voorkomen dat het een tekst vormt voor een nummer van the wounded of mijn andere project.