Interview Satyricon
We staan aan de vooravond van de release van het zevende full-length album van Satyricon. Een release die de nodige aandacht verdient, niet alleen omdat het vorige album (Now, Diabolical) de Zware Metalen jaarlijst uit 2006 aanvoerde, maar ook omdat het een band is die altijd al erg leeft onder de luisteraars. De mogelijkheid om Satyr persoonlijk te spreken over wat we kunnen verwachten van het album greep ik dan ook met beide handen aan.
Gewapend met een grote lading vragen trof ik een vermoeide, doch enthousiaste Satyr aan die zeer ruim van stof bleek te zijn. Het resulteerde in een interessant gesprek, maar helaas was de gegeven tijd te schaars om Satyr al mijn vragen te kunnen laten beantwoorden.
De drukte voor de storm
“Ik ben nu ongeveer vijf weken terug uit Los Angeles, waar ik de puntjes op de i gezet heb met de productie van de plaat. Sindsdien ben ik druk in de weer met allerlei voorbereidingen. Zo ben ik bezig met Frost om de sessiebandleden klaar te stormen voor de tour die in november begint wat veel oefentijd kost. Maar natuurlijk ook de aankomende cd heeft een hoop promotionele aandacht nodig.”
The Age of Nero
Op mijn vraag wat we van het aankomende album kunnen verwachten vertelt Satyr me: “Een collega van je waar ik eerder deze middag tegenover zat omschreef het album als gespierd. Dat vond ik wel een term die goed bij het album past. Ook heb ik de pers horen zeggen over een majestueus of zelfs een agressief album. Het zal je verbazen om te horen hoeveel mensen onderling van mening verschillen, mensen horen dingen op verschillende manieren. Daarom heb ik zelf ook een beetje de moeite opgegeven om zelf met beschrijvingen aan te komen.”
“The Age of Nero bevat acht nummers die allen goed op elkaar aan sluiten. Dat is ook iets waar ik veel werk in heb gestoken. Ik wilde dat de plaat van begin tot eind de luisteraar bij de strot grijpt en geen moment de aandacht van de luisteraar laat verslappen. Ik heb daarom nummers wat dynamischer gemaakt, maar tegelijkertijd ook zwaar en episch. Iets wat resulteert in een intense luisterervaring. De luisterervaring is ook erg dynamisch geworden. Er zijn nummers als Commando en My Skin is Cold die erg ‘direct’ zijn. Maar ook zijn er nummers zoals The Sign of the Trident en Last Man Standing die juist veel minder direct zijn en juist in meerdere(koptelefoon-)luisterbeurten moeten groeien bij de luisteraar.”
De dynamiek is duidelijk dus van groot belang. “Als ik muziek creëer, ben ik constant op zoek naar wat ik zelf graag zou willen horen in de muziek. Ik vind enerzijds muziek die erg ‘in your face’ is heerlijk om lekker hard te draaien en me mee uit te leven. Maar anderzijds hoor ik ook graag muziek die je als het ware op een ontdekkingstocht meeneemt. Ik denk dat we er met dit album in geslaagd zijn beide te combineren en samen te smelten tot een geheel. Bij Now, Diabolical had ik achteraf minder het gevoel dat de cd als een geheel klonk, hoewel het zeker een album is waar ik erg trots op ben. Bij The Age of Nero niet. Dit album is voor ons een grote stap voorwaarts, en Frost en ik zijn het er ook beide over eens dat dit het ultieme Satyricon-album is tot nu toe.”
Rock ‘n’ roll
Op The Age of Nero valt duidelijk te horen dat de klassieke rock ‘n’ roll-structuren die gebruikt werden op de vorige plaat niet meer aanwezig is. Op mijn vraag hoe Satyricon hiertoe is gekomen legt hij uit: “Laat ik ten eerste voorop stellen dat metal sowieso gefundeerd is op deze structuren. Het ligt er natuurlijk aan hoe rock-georiënteerd je metal is. Darkthrone is bijvoorbeeld zo’n band die op zijn manier heel erg veel rock-invloeden heeft, maar op een soort smerige manier. Maar het is natuurlijk nog steeds metal. Zo heeft rock zijn eigen plaats in ieder subgenre van de metal.”
“De aanpak van dit, of ieder ander album van ons, is nooit geweest van ‘hier zijn we nu, daar willen we naartoe’. De nummers die geschreven zijn hebben allemaal zo hun eigen eigenschappen, een eigen persoonlijkheid zou je het kunnen noemen. Het brengt me in een bepaalde richting naar hoe het album zal gaan klinken. Uiteindelijk, als de muziek vorm begint aan te nemen, voegen Frost en ik elementen toe, of halen ze juist weg om nog verder in deze richting te komen.”
“Vroeger als kind luisterde ik vooral veel naar metal die erg afwisselend en dynamisch is. Kijk nou Master of Puppets van Metallica bijvoorbeeld. Ik kan niet zeggen dat ik met Satyricon wil na-apen wat zij gedaan hebben, het is meer dat ik als luisteraar me afvraag waarom dit zo werkt voor mij. En juist dat wil ik graag in Satyricon verwerken. Wat voor mij ook werkte was wat ik hoor in Celtic Frost, de muziek heeft zoveel karakter, zo duister en krachtig. Maar aan de andere kant waren ze nooit bang nieuwe dingen uit te proberen en op die manier wisten ze zichzelf als het ware steeds opnieuw uit te vinden. Zelfs toen ik als een kind door een oudere vriend van me wat verdiept raakte in The Doors hoorde ik dat de gevarieerdheid me erg aanspreekt. Ze zijn zo gevarieerd door het ene moment soms bijna ‘folky’ te klinken en het andere moment klinkt de muziek erg blues-georiënteerd. Maar toch blijven The Doors herkenbaar aan hun eigen unieke geluid. En juist dàt is wat ik graag in Satyricon laat horen; met zoveel albums die allen behoorlijk van elkaar verschillen toch nog je eigen herkenbare identiteit blijven behouden.”
Evolutie
In een vorig interview voor Zware Metalen, ten tijde van Now, Diabolical vertelde Frost dat alles dat stagneert zal afsterven. Nu we twee jaar verder en een album rijker zijn moet Satyricon zich ondertussen wel in een andere evolutiefase zitten.
“Wat we hebben geleerd na het uitbrengen van Now, Diabolical is dat we een stapje verder kunnen gaan met onze muziek. Door echt alles van ons af te schudden behalve de black metal kern wilden we met The Age of Nero een epische reis maken voor de luisteraar met songs die allemaal van elkaar verschillen maar waar toch een rode lijn in te vinden is die de nummers verbindt tot één geheel. Ik denk dat we uitstekend zijn geslaagd in het scheppen van een dynamieke muzikale reis die je als luisteraar blijft boeien.”
Isolatie
De totstandkoming van het album is een proces waar veel tijd in gestoken is. “Ik had de vrijheid om in Snorre’s (Thorns) hutje diep in de Noorse bergen te gebruiken wanneer ik maar wou, iets wat ik overigens ook al deed toen ik bezig was met Now, Diabolical. Ik heb zelfs een periode van ongeveer een half jaar gehad dat ik alleen voor verplichtingen naar de bewoonde wereld ging en zodra ik klaar was keerde ik meteen weer terug naar de cabine. Je bent als het ware afgesloten van alle invloeden van de maatschappij en in deze isolatie totaal op jezelf aangewezen. Daar in the middle of nowhere kan helemaal geconcentreerd één zijn met mezelf en heb ik dus de perfecte omgeving om de diepste duistere kanten die ik heb aan te spreken om muziek te schrijven en componeren. Ik heb er zelfs eventjes samengewerkt met Snorre. Iets waar we beiden wat aan hadden, aangezien hij ook bezig is met nieuw materiaal.”
Het materiaal waarmee Satyr uit de afgelegen bergen komt wordt direct met drummer Frost doorgenomen. “Samen werken we dan de muziek, en vooral de drums verder uit en duiken we de oefenruimte in.”
Het platenlabel Roadrunner Records, die op hun beurt verantwoordelijk is voor de release, was direct enthousiast om de cd uit te brengen. “Ik wist niet zo goed hoe ik me moest voorbereiden toen ik The Age of Nero voor aan de dames en heren van Roadrunner liet horen. Ik heb daarom niks gezegd en enkel de cd op een hoog volume opgezet. Fuck it, dit is het beste Satyricon album en als ze het niks vinden, ligt dat aan hun. Gelukkig waren ze meteen overtuigd, en zo’n wederzijds gevoel om helemaal achter de plaat te gaan staan is een basis van een goede samenwerking.”
Tiran
Het album draagt de naam van Nero met zich mee. Een Romeinse keizer die in zijn korte leven en korte periode als keizer niet stil heeft gezeten en Rome dieper de duisternis in heeft getrokken. Ook is hij de boeken in gegaan als de Antichrist, omdat hij (vermoedelijk) in zijn tijd verantwoordelijk is geweest voor de dood van onder andere zijn broer, moeder en de apostelen Petrus en Paulus . Hij was zelfs de eerste keizer die in de eerste christenen van weleer een goede snack zag voor de leeuwen van het Colosseum. Kortom, keizer Nero een onderwerp dat erg geschikt is voor black metal. Satyr verklaart: “Er zijn natuurlijk veel tirannen te vinden in de geschiedenisboeken. Maar Nero geeft vooral mijn duistere en sinistere kijk op de wereld weer. Hij was de laatste keizer van het Romeinse rijk en Rome brandde onder zijn ogen.”
“The Age of Nero is overigens geen conceptalbum. De titel staat meer als metafoor voor mijn duistere kijk op de wereld. Nero is namelijk ook Latijn voor zwart. Het is namelijk niet iets van toen, mensen hebben op de één of andere manier de verbazingwekkende eigenschap om zichzelf en de wereld te vernietigen. Ik heb het gevoel dat we nu ook in versneld tempo werken met de vernietiging van onze eigen leefwereld, terwijl we nota bene geconfronteerd worden met allerlei waarschuwingen zoals bijvoorbeeld tsunami’s en aardbevingen. Tel daarbij ook nog eens op, met een oorlog hier en een religieus conflict daar dat het aan het escaleren lijkt. Het geeft me een duister en sinister gevoel dat ik in een tijd van duisternis leef, een gevoel dat mij heel veel inspiratie geeft.”
Onderwerp van discussie
Satyricon is altijd een onderwerp van discussie geweest. Vele threads of menig forum zijn volgeklad met éénieders mening. “Het is voor mij een grote eer dat Satyricon altijd een onderwerp van discussie is. Maar zelf meng ik me hier niet in. Ten eerste omdat iedereen natuurlijk het recht heeft om zijn eigen mening te hebben. Wie ben ik dan om in debat te gaan om te zeggen van ‘nee, je hoort het verkeerd’? Ten tweede ook omdat dit soort discussies vaak het lelijke in de mens naar boven haalt. Velen zijn meer bezig met het hardste brullen om anderen te overtuigen dan daadwerkelijk zich erin in te verdiepen. Een goede vriend zei onlangs tegen me dat Satyricon pas interessant werd toen ze de traditionele black metalliefhebbers begonnen te irriteren. Maar er komen alsmaar meer liefhebbers bij die graag naar de muziek luisteren, die helemaal los gaan bij optredens en die dolenthousiast zijn bij meet & greets. Dus zie ik niet zo goed in waarom ik me door die discussie zou laten beïnvloeden.”
Helaas moest ik het hier bij laten omdat mijn gegeven tijd op was. Traditiegetrouw zijn de laatste woorden voor de geïnterviewde:
“We voelen ons momenteel als gekooide wilde beesten die niets liever dan los willen gaan. Dit willen we jullie graag laten zien bij de shows in november in Amsterdam en Rotterdam!”
Links: