Zware Metalen kreeg de kans Misþyrming te spreken op het Graveland festival. Terwijl ik het interview aan het voorbereiden was, werd ik geconfronteerd met familieomstandigheden. Gelukkig sprong collega Remco bij. Hij hielp met het opstellen van de vragen. In de middag is er via WhatsApp contact met zanger en gitarist D.G. en hij geeft aan het interview direct na de show te willen doen. Op mijn voorstel doen we het iets later en direct na het optreden van Rotting Christ zodat we geen last hebben van alle bijgeluiden. D.G. stelt voor dat we ons terugtrekken naar de rand van het bosrijke gebied rondom Graveland en de band neemt daar alle tijd om de vragen te beantwoorden. Dat we na verloop van tijd gek worden van de muggen nemen we maar op de koop toe. D.G. en T.I. (gitarist) voeren voornamelijk het woord. M.S. (drummer) is wel aanwezig maar zegt weinig.
Hey, hoe gaat het?
D.G.: Super, we kwamen twee uur voor onze show aan na een goede reis uit IJsland. We hebben wel wat weinig geslapen en blijven hier niet zo lang omdat we morgen op Trollfest spelen. We moeten morgen om 05:00 uur op om met de trein en bus naar dat festival te reizen. Een druk weekend maar we fucking love it!
Ik zag jullie net spelen en het was een erg goede show. Ik was onder de indruk.
D.G. : Dank je! Het eerste waar ik aan terugdenk bij dit optreden was de pyrotechniek. Dat is niet standaard bij onze shows. We doen niet veel optredens in de buitenlucht en deze was dus wel bijzonder voor ons. Verder vind ik iedereen hier erg gastvrij. Dat is perfect en we zijn lichtelijk extatisch.
Misþyrming bestaat pas sinds 2014. Toch hebben jullie al een aantal goede albums gemaakt, krijgen goede kritieken en staan redelijk hoog op de poster op een festival. Heb je daar zelf een verklaring voor?
T.I. na een lange stilte: Gewoon goede riffs schrijven. D.G. vult aan: Dat is wel de kern van onze muziek maar het draait ook om passie en we nemen onze muziek erg serieus.
Op dat moment komt er iemand langs die alle drie de bandleden de handen schudt en hen vertelt dat het optreden bij hem erg in de smaak viel.
D.G.: Dankjewel. Je stoort ons midden in een interview, hahaha. Fijne avond verder…. Waar was ik…oh ja, we zijn allemaal toegewijd aan onze muziek en zijn er al eeuwen mee bezig. We denken als bandleden hetzelfde over veel dingen, maar doen ook ons eigen ding. We hebben allemaal een verschillende achtergrond maar wel dezelfde instelling. We werken synchroon en zijn gefocust op dat wat we willen doen. En we grijpen elke kans om live te spelen aan, dat draagt ook bij aan ons succes. We merken dat we nieuwe fans krijgen als we ergens live spelen. T.I.: We houden er nog steeds van om live te spelen. Elke keer is het weer geweldig.
Jullie zijn net klaar met spelen op dit festival. Evalueren jullie een optreden of wordt de focus direct op de volgende show gelegd?
D.G.: Om eerlijk te zijn, na elke show hebben we hetzelfde ritueel. We omhelzen elkaar en zeggen: “Jesus Christ, it was a fucking blast”.
Wat heeft jullie voorkeur: in de studio de muziek vastleggen of live spelen?
T.I.: Het zijn twee totaal verschillende dingen. In de studio draait alles om creativiteit. D.G.: En als we live spelen gaat het om het brengen van onze muziek en dat op een zo goed mogelijke manier. Dat staat los van werken in de studio. Live zijn we meer bezig met vragen als: gebruiken we een draadloos systeem, hoe bouwen we de set op en welke kleding gaan we dragen. Totaal andere dingen dus. T.I. neemt het gesprek weer over: De gemene deler is natuurlijk wel de muziek. Als mensen ons voor het eerst live zien, kennen ze natuurlijk alleen wat we in de studio hebben gemaakt. We proberen dan altijd mensen tevreden te stellen met hetgeen ze kennen van ons en wat we in de studio hebben gecreëerd.
Voor mij was het vandaag de eerste keer dat ik jullie live zag. Ik ken jullie albums en was overweldigd door de energie die jullie vanaf het podium uitgoten over het publiek. Dat definieert in mijn ogen een goede band.
D.G. In de studio spelen en je nummers live brengen zijn twee totaal verschillende dingen maar hoe je je instrument gebruikt en de energie die je erin legt zijn dan wel weer dezelfde dingen. M.S. roert zich voor het eerst: Black metal is het type muziek dat je alleen kunt spelen als je honderd procent geeft. Live moet je niet teveel nadenken maar het gewoon doen! D.G.: Onze drummer bijvoorbeeld komt uit Svartidauði. Ik kwam in aanraking met hun muziek doordat ik ze live zag. Dat was elke keer een donkere en angstaanjagende ervaring. Zo wilde ik mijn black metal ook gaan brengen. We proberen die elementen altijd toe te voegen aan onze liveset. Pas later ging ik naar de albums van Svartidauði luisteren. Ik ontdekte toen dat diezelfde sfeer ook op hun albums aanwezig was. M.S. weer: Liveshows moeten eigenlijk het gevoel wat op een album staat maximaliseren. Maar het komt er wel op neer dat het twee verschillende dingen zijn.
Spelen jullie liever op een festival voor duizend man waarvan er misschien tweehonderd mensen bekend zijn met jullie muziek of in een club voor tweehonderd man die jullie albums kennen?
D.G.: Beide zijn geweldig. Het goede aan een show in een club is de nabijheid van het publiek. Je kunt het publiek letterlijk ruiken en ze recht in de ogen staren. Op een festival staan er hekken en is de eerste rij vaak een meter of drie bij je vandaan Dat is veel minder persoonlijk. Hoewel dat vandaag ook het geval was, had ik wel een connectie met het publiek. Iedereen in het publiek deed enthousiast mee en was erg luidruchtig, vuisten werden in de lucht gegooid. Als je zelf veel energie geeft, krijg je dat ook terug van het publiek. We hebben ook op Hellfest gespeeld en dat voelde anders dan een uitverkochte club. Soms sta je in een club letterlijk op iemands handen. Veel persoonlijker en ik heb dat liever. M.S.: Het heeft iets wanneer je als band alles geeft en die energie terugkrijgt. D.G.: Als het publiek enthousiast is, geef je veel meer van jezelf. Het publiek pakt dat weer op en zo zit je in een mooie feedback-loop.
De teksten van zijn in de IJslandse taal. Dat maakt het voor mensen die de taal niet spreken lastig te begrijpen waar ze over gaan. Is dat bewust gedaan en proberen jullie hiermee ook wat extra mystiek toe te voegen?
D.G.: Je hint op het mystieke in onze muziek en dat is er wel degelijk, dat heb je goed begrepen. Maar we zingen in onze eigen taal dus voor ons is het niet zo mystiek. Als ik bijvoorbeeld naar een Noorse band luister die de teksten in zijn eigen taal brengt dan is het voor mij ook enigszins mystiek. Voor mij het belangrijkste dat ik me het beste kan uitdrukken in mijn moerstaal. Ik heb best veel gastbijdragen bij andere bands gedaan en deed dat meestal in het Engels. Dat was geweldig om te doen maar ik kan oprechter zijn als ik in mijn eigen taal zing. Het komt dan recht uit mijn hart. We zullen dit bij Misþyrming dan ook nooit anders gaan doen. Het draagt ook bij aan de authenticiteit van de ervaring de je door onze muziek krijgt. T.I.: In het tekstboekje van onze albums zit altijd een vertaling van de teksten in het Engels. Als het te obscuur wordt, kun je de Engelse teksten er dus altijd bij pakken. D.G. gaat verder: De muziek en teksten sluiten ook op elkaar aan en vullen elkaar aan. We hebben die Engelse vertaling erbij gedaan als geste naar onze internationale fans waarvan er veel meer zijn dan in IJsland. We hebben dit ook gedaan zodat mensen geen Google Translate hoeven te gebruiken. Dat zou te verwarrend zijn.
Op jullie laatste album Með Hamri staan veel snelle nummers. Waren jullie je bewust hoe deze live zouden klinken of deed dat niet ter zake?
D.G.: Het was niet bewust maar kwam er zo uit. Als we in de studio zitten en denken dat we dit nummer niet live kunnen doen, dan nemen we het alsnog op en spelen we het gewoon niet tijdens een concert. Op dit punt is het ook belangrijker wat we in de studio vast kunnen leggen dan wat we live kunnen spelen. We zien dat wat we in de studio opnemen ook als onze nalatenschap. Alle nummers van ons laatste album zijn erg intens, maar we kunnen ze live wel spelen. We oefenen veel en de band bestaat uit geweldige muzikanten! Maar het openingsnummer spelen we alleen bij speciale gelegenheden, juist omdat het zo intens is. Als we dat live spelen, zijn we daarna compleet leeg. M.S.: Niet alleen speelt deze band snel maar ook erg hard. Ik bedoel dan niet alleen dat we qua volume hard staan, maar ook wat het fysieke aangaat. Een band is niet heavy als ze laag-gestemd zijn of als ze snel spelen. Ik hoorde eens een bevriende muzikant zeggen: “als je een band live ziet spelen, moet je het gevoel hebben alsof ze je dood willen maken.” Zo wreed moet je tijdens een optreden zijn.
Grappig dat je dat zegt want toen ik black metal ontdekte, vlogen er in Noorwegen wat kerken in de fik en werd er nog weleens iemand omgelegd…
D.G.: Hoe oud ben je eigenlijk?
Ik ben 48 jaar.
D.G.: Je ziet er tien jaar jonger uit man!
Dankjewel. Maar wat ik wilde zeggen; veel bands spelen tegenwoordig wel black metal, gebruiken corpse paint enzovoort, maar het klinkt niet meer gevaarlijk. Bij Misþyrming hoor ik dat juist wel. En dat stralen jullie op het podium ook uit.
D.G.: Ik heb er zelf ook veel over nagedacht. Ik denk er net zo over. Het grootste probleem is dat er tegenwoordig zoveel bands zijn die black metal maken. Hoe meer bands er komen, hoe gevarieerder het wordt, maar de scene raakt ook verzadigd. Gelukkig zijn er nog steeds band die het gedachtegoed uit het begin van de jaren ’90 in stand houden. Ultra Silvam uit Zweden bijvoorbeeld (D.G. wijst naar het shirt van deze band dat hij aanheeft). Afgelopen weekend speelden zij op het Ascension festival in Reykjavik en dat ging helemaal los. Gitaren vielen uit, er waren andere technische problemen en de bandleden waren dronken. Toch was het erg heftig omdat zij geen perfecte show neer wilden zetten maar “they were there to KILL”! M.S.: Dat wil je live toch zien? D.G.: En dan is er altijd een dunne scheidslijn tussen agressief spelen en slordig zijn. Je moet je technische vaardigheden wel waar kunnen maken en een goede show neerzetten als je optreedt zonder dat het er tam uitziet. Persoonlijk zit ik er ook weleens naast op mijn gitaar als dat ten goede komt aan de uitstraling van onze band. Dat is volgens mij ook de enige juiste manier ook al oefenen we nog steeds erg veel. Zo blijven we in vorm en zijn we zelfverzekerd genoeg om live helemaal los te gaan. En we hebben ook de regel dat we niet dronken worden voor het optreden.
Nadat jullie vorige album uitkwam, ging de hele wereld in een lockdown. Kon je dat album wel promoten?
D.G. Ja, we waren die ellende net voor en in 2019 deden we een toer. We speelden op veel festivals en gingen ook naar Canada. Amerika komen we niet in want we zijn criminelen. M.I. springt richting mijn memorecorder: Misschien moet je dat niet in je interview zetten. D.G. gaat rustig verder: Ik vind het juist wel belangrijk dat te zeggen. Schrijf maar op hoor. Het zijn allemaal kleine dingen uit het verleden en heeft met wietgebruik te maken. We waren toen nog tieners en dat achtervolgt ons. Als we Amerika binnen willen komen, moeten we formulieren invullen en dan komt dit altijd weer naar boven. Gelukkig krijgen we veel aanvragen om te spelen, ook op de grotere festivals in Europa. Wij komen natuurlijk zelf van dat continent en zien het als onze thuisbasis. Vlak voordat corona uitbrak hadden we nog een uitgebreide toer door Rusland en Oekraïne en speelden we in Scandinavië. Tegen het einde daarvan ging de wereld in een lockdown. Tijdens die laatste toer kregen we zelf ook corona maar we gingen gewoon gestaag door.
Með Hamri kwam uit op een relatief klein label (Norma Evangelium Diaboli)…
D.G.: Klopt. M.I.: Dat ben ik niet met je eens. Voor ons is dit het belangrijkste label op blackmetalgebied. D.G.: We kregen ook wel aanbiedingen van andere labels maar zijn niet zo geïnteresseerd om de allergrootste band te worden. We willen ook niet bij een label waarbij je een nummer bent. We werken liever samen met mensen die onze muziek waarderen vanwege onze uitstraling en houding. Gelukkig hebben we veel van dergelijke mensen om ons heen verzameld. M.I.: We willen onszelf niet in de uitverkoop gooien. D.G. gaat verder: Onze artistieke visie is daar veel te belangrijk voor. Wat ons betreft zijn we bij hen op onze plek. We hoeven echt niet bij een groot label als Nuclear Blast te zitten en hoofdact te zijn op Wacken. Om die reden zijn we niet met Misþyrming begonnen. M.I.: En Norma Evangelium Diaboli heeft in het verleden veel bands uitgebracht waar wij mee opgegroeid zijn: DeathSpell Omega, Funeral Mist, Antaeus, Catharis et cetera. Die bands hebben mij erg geïnspireerd. Toen wij opgroeiden was alles wat zij uitbrachten erg goed.
IJsland heeft als land alle ingrediënten voor black metal: het klimaat, de folklore en het is een geïsoleerd land. Toch komen er maar relatief weinig bands vandaan.
D.G. trekt me aan mijn jas, schudt me heen en weer en schreeuwt in mijn oor: doe je huiswerk man!
M.I. en M.S. gieren het uit van het lachen…
D.G. gaat rustig verder: Tien jaar geleden was er een explosie van bands. Black metal uit IJsland was een wereldwijd fenomeen. Mensen hadden het destijds ook niet meer over individuele bands maar meer over de hele scene in IJsland. Voor ons werd dat saai want de focus verschoof richting het fenomeen in plaats van op de bands. Iedereen had het destijds over de explosie van bands. Ik snap je vraag wel want tegenwoordig is het allemaal niet meer zo hot als toen. COVID brak los en er vielen wat bands uit elkaar, maar als ik namens de band mag spreken: wij hebben dat allemaal overleefd en zijn er nog steeds. Volgens mij zijn wij de enige band uit IJsland die drie albums heeft uitgebracht. M.I.: Gelukkig zijn er ook nog een hoop jonge gasten die een band beginnen en die zijn allemaal erg veelbelovend. Links en rechts ontstaan veel blackmetal- en hardcorebands die worden opgericht door jonge gasten van een jaar of twintig.
M.S. mompelt wat en gaat dan terug naar het festivalterrein.
D.G.: Voor ons is het weleens wat raar als die naar ons toekomen en dan beginnen te praten over de bands die zij ontdekten toen ze net in aanraking kwamen met metal: Misþyrming en Svartidauði. Ze kwamen vroeger al naar ons toe om een handtekening te vragen en nu zitten ze zelf in bands. Wij zijn inmiddels bevriend en steunen ze ook. IJsland is een erg klein land, Reykjavik is de enige stad en daar gebeurt het dan ook allemaal. Die jonge gasten hebben ons altijd gesteund en nu zij muziek maken, doen we graag wat terug.
Julie hebben nu een nieuwe drummer. Waarom is H.R.H weg gegaan?
D.G.: Waarom ging M.S. net weg….? Hahaha. We praten liever niet over het vertrek van H.R.H. M.I.: Voor mij is dit een mooi moment of even te pissen. D.G.: Wat ik er wel over wil zeggen is dat zijn vertrek onze vriendschap niet in de weg staat. We staan op goede voet met elkaar en M.S. past perfect bij ons. We kenden elkaar al van wat muzikale projecten en zijn erg blij met hem.
Hiermee ben ik door mijn vragen heen. Jullie krijgen het laatste woord:
Loop even mee naar de merchandise dan krijg je een shirtje van ons.
Dank voor het aanbod maar ik heb er net een gekocht.
Dan zijn mijn laatste woorden: neem geen genoegen met middelmatigheid!
Links: