In een drukke dinsdagavondspits duwen we ons drie uur lang door het verkeer naar Kaatsheuvel. Niet voor een nachtelijk bezoek aan Nederlands bekendste attractiepark, maar omdat we zijn uitgenodigd voor de luistersessie van het nieuwe Maiden United-album in de nabij gelegen In The Room Studio. The Barrelhouse Tapes verschijnt op 9 december 2019 en is het vierde volledige album met Iron Maiden-covers dat Maiden United uitbrengt. De vraag is dan ook of en hoe lang de band een en ander interessant kan houden, zowel voor zichzelf als voor het publiek. Gedurende de avond zal blijken dat juist dit de vraag is die bezieler van de band Joey Bruers zich ook heeft gesteld, om vervolgens tot een verrassend album te komen. Maar we lopen op de zaken vooruit…
Oerzanger Jeroen
Wanneer we even voor achten dan toch het knusse gebouw van de In The Room Studio’s betreden, blijken we niet het enige slachtoffer van het verkeersinfarct dat de Nederlandse wegen teistert. Keurig netjes besluiten Joey en producer-gitarist Daan Janzing (My Favorite Scar) even te wachten op de laatste gasten. Het biedt me de gelegenheid om de prachtige posters van een uitverkocht Carré-optreden van de band te bewonderen en een praatje te slaan met zanger Jeroen Voogd.
Jeroen vertelt me dat hij feitelijk de eerste zanger van Maiden United was. Toen Joey zo’n twaalf jaar geleden op het idee kwam om wat nummers van Iron Maiden in een akoestisch jasje te steken benaderde hij Jeroen. De demo die zij opnamen is vervolgens jarenlang op de plank beland, maar nooit helemaal vergeten. Op deze demo stond ook een versie van Alexander The Great. Joey heeft door de jaren heen een aantal maal getracht het nummer op een andere wijze op te nemen. Steeds kwam hij echter tot de conclusie dat het niet lukte de charme van de eerste versie te overtreffen. Ditmaal hakte Joey de knoop door en besloot dan maar de oorspronkelijke track ‘uit het vat’ te halen. Het is dus de versie van twaalf jaar terug die nu alsnog het album haalt. Dat was gelijk een mooie reden voor Joey om de ‘oerzanger’ te vragen om nog wat nummers in te zingen en toe te treden tot de livebezetting.
Jeroen vertelt dat inderdaad heel tof te vinden en dat het hem ook wel een beetje steunt in zijn gevoel bij de hele onderneming. Hij is al heel lang bezig in de muziek, maar wel wat meer in de luwte. De mogelijkheid om voor Maiden United te zingen en zelfs op tour te gaan is echter van een heel ander niveau. Hij ziet het als een ‘eens in je leven’-kans die hij niet kon laten liggen. Het vraagt wat inspanningen en omzettingen, maar gelukkig wordt hij in zijn keuze gesteund door zijn naasten.
Desgevraagd geeft Jeroen aan deze avond best spannend te vinden. Hij heeft het album namelijk zelf ook nog niet als geheel gehoord. Sterker nog, hij weet niet eens zeker of zijn stem nu op drie of vier tracks te horen zal zijn. Naast de drie nummers die zeker op de plaat staan heeft hij namelijk nog een nummer ingezongen, maar hij weet niet precies wat de plannen van Joey hiermee zijn.
De luistersessie
Inmiddels zijn alle genodigden gearriveerd en worden we van harte uitgenodigd in de ruimte waar het mengpaneel staat. Deze is omgetoverd tot een gezellige huiskamer met dien verstande natuurlijk dat we thuis iets minder dure apparatuur hebben staan. Joey heet ons welkom en vertelt dat hij altijd gespannen is wanneer hij de muziek voor het eerst aan anderen laat horen. Vandaag is hij echter nog zenuwachtiger want Daan – die altijd rustig is – vertelde hem zojuist dat zelfs hij wat spanning voelt. Het laat de betrokkenheid en passie van beide heren mooi zien.
Joey introduceert de plaat en vertelt (ook) dat Jeroen de allereerste persoon was die hij benaderde vele jaren geleden. Het is Jeroen die de eerste demo in zong en die de allereerste optredens van Maiden United deed. Daarna duurde het echter nog vier jaar voordat de eerste plaat uitkwam en in de tussentijd raakte Jeroen wat uit beeld. Het heeft dan ook twaalf jaar geduurd voordat hij voor het eerst op een plaat van Maiden United te horen is. Joey vindt het erg gaaf dat dit op deze manier heeft kunnen gebeuren. Andere zangers op de plaat zijn Frank Beck (Gamma Ray), die de laatste shows van Maiden United heeft gedaan en daarbij alle verwachtingen heeft overtroffen, en Doogie White die na de flirt tussen band en zanger nu toch ook maar eens in de studio zijn gouden stembanden moest laten trillen. Eszter Anna Boumann (Ann My Guard) is ook vrij spontaan op de plaat terechtgekomen. Zij heeft het voorprogramma voor Maiden United gedaan waarbij de band haar op enig moment vroeg om op het podium te komen. Nu is zij in de studio voor de microfoon gezet. Ook de stem van Dennis Stratton (ex-Iron Maiden) is op de plaat te horen. Naast gitaar heeft hij namelijk ook wat backing vocals gedaan en die klonken waanzinnig. Jos Severens (bandmaat van Joey bij Up The Irons) ten slotte zingt ook twee nummers. Hij heeft een heel andere klankkleur dan de anderen waardoor het album heel divers klinkt.
Muzikanten die we horen zijn Bart Hennephof (ex-Textures) en Daan op gitaar. Maar als je echt iets geniaals hoort, dan komt dat van demo die Joey zelf heeft ingespeeld, zo grapt hij. Polle van Genechten is de jongste van allemaal en dat is vermoedelijk gelijk de reden dat de (overigens prominent op het album aanwezige) piano zo fris klinkt. Ook hier geldt echter weer: als we iets echt geniaals horen, dan komt dat van de door Joey ingespeelde demo! Leon den Engelsen heeft met zijn Hammond-orgel eveneens een voorname plek in het geluid. Joey zelf speelt bas, terwijl Dirk Bruinenberg die al jaren met de band op het podium te vinden is, nu voor het eerst op de plaat drumt. Ook Tom Heijen (Up The Irons) speelt drums en wel op een track die hij met Up The Irons nooit wil spelen.
Meest bijzonder voor Joey is echter de deelname van zijn muzikale held Eric Vloeimans (‘Wat hij doet kan ik niet eens verzinnen‘). Eric zal binnen de metal niet al te bekend zijn, maar is een groot jazz-trompettist die grote prijzen heeft gewonnen. Joey wilde graag een blaasinstrument op het album omdat het te gemakkelijk zou zijn om de solo’s steeds met piano in te vullen. Saxofoon overheerst echter meteen, dus het moest de zachtaardiger trompet worden. In zijn hoofd maakte Joey een lijstje van trompettisten die hij graag op het album zou willen hebben. Ver bovenaan op dat lijstje stond Eric, maar dat was eerder een droom dan een reële optie. Toen de beide heren elkaar dan toch aan de telefoon kregen, bleek Eric echter meteen razend enthousiast. Hij had zoiets nog nooit gedaan en in de ware spirit van de jazz moest dit dan ook maar eens gebeuren. Eric kende Iron Maiden zelfs niet! Daan en Joey zetten de muziek op en vroegen Eric ‘gewoon maar te spelen’. Joey vertelt dat Eric vier uur heeft gespeeld en dat ze alle vier uur zo zouden kunnen gebruiken voor het album, zo goed was het. Er zat maar één valse noot tussen en Eric stond erop dat juist die op de plaat zou komen. Het blijft een jazz-muzikant hè!
De naam The Barrelhouse Tapes is uiteraard een verwijzing naar de eerste single van Iron Maiden, The Soundhouse Tapes. Tel daarbij op dat er op het album een track staat die twaalf jaar in het vat heeft gezeten en daar heb je de naam.
Na deze inleiding is het dan tijd om de nummers voor het eerst te horen. Ze zullen in volgorde worden afgespeeld in twee sets van vijf, alsof halverwege de plaat moet worden omgedraaid. Men heeft het album namelijk gemaakt met het LP-format in het achterhoofd. Joey laat ons nog snel even weten niemand aan te zullen kijken tijdens het afspelen. Daarvoor is hij veel te zenuwachtig. Er volgt zelfs nog een waarschuwing van zijn kant: Ja, het is echt anders!
De plaat vangt aan met het rumoer van een bar vol luidruchtige bezoekers. Met het invallen van tweede single Number Of The Beast blijken we ons echter in een saloon te bevinden, want het nummer krijgt een heuse (Bonanza!) countryuitvoering. De expressieve zang van Jeroen is fraai, maar het contrast met het wonderschone geluid van de vorige Maiden United-release, Empire Of The Clouds, kan nauwelijks groter zijn. Joey heeft dan ook niet overdreven toen hij ons waarschuwde.
Eerste single Alexander The Great staat ook op de eerste plaatkant. Het is een duister kampvuurlied geworden dat door Jeroen met veel laag in de stem wordt gezongen. Een fraai, treurig pianootje voegt nog toe aan de rust in het nummer. Dat het nummer twaalf jaar op de plank heeft gelegen én van de eerste demo komt hoor je eigenlijk nauwelijks terug. Het feit dat je Joey her en der zelfs hoort ademen voegt eigenlijk wel wat toe aan de sfeer.
Als gezegd volgt na vijf nummers een pauze. Het is de gelegenheid om de glazen bij te vullen en om ons voor te bereiden op wat gaat komen. En wat gaat komen is – wat mij betreft – het sterkste deel van de plaat. Het is niet toevallig de zijde van de plaat waarop Eric Vloeimans zijn ding mag doen. Zijn fluwelen lijnen maken dat de nummers – bij gebrek aan een beter woord – gaan vloeien. Ronduit indrukwekkend is het duel dat op enig moment wordt aangegaan met een fel uithalende zanger. Het is ook op kant B dat we Dennis Stratton horen zingen en voor een gitarist heeft hij een meer dan behoorlijke stem. De kant (en daarmee de plaat) wordt uitgeblazen met die ene foute noot van Vloeimans.
Daarmee hebben we de plaat beluisterd en kijken de aanwezigen elkaar aan. Wat we zojuist gehoord hebben wijkt inderdaad af van al het voorgaande dat Maiden United bracht. Natuurlijk zijn het nog steeds Iron Maiden-covers, maar dan wel met een duidelijk andere insteek dan voorheen. De kwaliteit en de passie waarmee de muziek gebracht wordt zijn echter boven elke twijfel verheven.
Maar we zijn er nog niet, want Joey laat na enig twijfelen (en de vraag van Daan of hij dit echt wil doen) nog een bonustrack horen. Daarbij vertelt hij dat hij altijd heeft gevonden dat de samenzang tussen Damian Wilson en Anneke van Giersbergen één van de mooiste dingen was die Maiden United heeft gedaan. Die gedachte heeft zich in zijn hoofd gevormd tot een project dat los staat van Maiden United, moeilijk uit te leggen is, maar in ieder geval werkt met verschillende zangers en zangeressen die steeds hetzelfde nummer zingen. Hij heeft nu reeds diverse zangers hetzelfde Iron Maiden-nummer laten inzingen en er met Daan uiteindelijk een drie-vocalenstuk van gemaakt met de stemmen van Doogie, Jos en Anna. Dit was dus het vierde door Jeroen ingezongen nummer, maar zijn opname is (nog?) niet gebruikt. Als we heel eerlijk zijn vinden we de bonustrack misschien wel het beste nummer van de plaat. De hoge zuivere noten en waanzinnige samenzang zetten het kippenvel dik op de armen. Ik weet niet wat Joey precies van plan is, maar hij lijkt zonder meer op de goede weg.
De nazit
Brabantse nachten zijn lang dus we kunnen na het beluisteren van het album natuurlijk niet direct in de auto stappen. Ook al niet omdat Joey en Daan benieuwd zijn naar de eerste reacties van de aanwezigen. In de nazit komt nog een aantal interessante wetenswaardigheden naar voren.
Joey zelf vertelt nog dat de plaat op 9 december uitkomt waarna de band op 13 (De Peppel, Zeist) en 14 december (Volt, Sittard op de Maiden Day) twee releaseshows speelt. Begin 2020 volgt dan de Powerslave-tour, waarop de gehele naamgevende plaat wordt gespeeld. Met de nummers op The Barrelhouse Tapes mee heeft Maiden United immers al veel nummers van Powerslave opgenomen, en de paar nummers waarvoor dat nog niet geldt zijn voor de tour gearrangeerd. In Nederland speelt men tijdens deze tours in vier theaters, waarbij Tilburg op 15 februari 2020 de primeur heeft. Men hoopt daar ook Maggie Luyten voor te strikken na haar waanzinnige prestatie bij Female Metal Event FemMe.
Minder goed nieuws kwam eerder deze week. De Chileense shows, waarvoor Damien Wilson (ook om risico’s in verband met de Brexit uit te sluiten) al in Nederland was konden vanwege de onrust in Chili niet doorgaan. Er zijn echter nieuwe data gevonden. In mei 2020 trekt Maiden United alsnog naar Zuid-Amerika. Later in 2020 zal dan weer een grote tournee door Europa volgen.
Daan laat nog optekenen dat het maken van deze plaat vooral een grote puzzel was. Zoveel mensen! Probeer daar dan maar een Maiden United-plaat van te maken. Ook al omdat Empire Of The Clouds in één flow is gedaan en zo goed lukte. De manier van werken voor The Barrelhouse Tapes was volledig anders. Gevraagd naar het Amerikaanse geluid geeft Joey ten slotte aan dat dit een bewuste keuze is. Allereerst zocht hij een nieuwe invalshoek. Minstens zo belangrijk echter is dat hij de Britse insteek wil reserveren voor Damian Wilson. Damian is de verpersoonlijking van het Britse geluid. Nu hij niet op de plaat te horen is, moest de nieuwe plaat ook een ander geluid hebben.
Omdat de Brabantse nachten misschien wel lang zijn, maar de wekker thuis daar geen rekening mee houdt bedanken we Joey en de zijnen voor de gastvrijheid en stappen we in de auto. Wat rijdt dat toch lekker door als er geen files staan!
Links: