Met Mourn The Southern Skies keert Exhorder na 27 jaar ijzersterk terug aan het metalfront. Genoeg reden voor Zware Metalen om een Skype-gesprek aan te gaan met frontman Kyle Thomas. Wanneer we contact leggen rijdt de band in een tourbus over de snelwegen van de Verenigde Staten. Het doet de verbinding geen goed. De aimabele Kyle verontschuldigt zich daarvoor en blijft steeds weer geduldig wachten tot de verbinding hersteld is. Zo komen we gelukkig nog heel wat interessante zaken te weten.
Goedenavond Kyle, we willen graag eens praten over jullie nieuwe, zeer afwisselende plaat. We krijgen thrashsongs, groovenummers en helemaal aan het eind nog iets extra speciaals in de vorm van de negen minuten durende titeltrack.
Prima, kom maar op!
In 1993 zat de eerste rit van Exhorder erop en na een paar mislukte reünies leek het in 2011 toch echt definitief over voor de band. Wat bracht jullie in 2017 tot de beslissing om het toch nog eens te proberen?
Om te beginnen was het gewoon een vergissing om ooit nooit te zeggen. Want elke keer als ik nooit zeg gebeurt er wel weer iets dat mijn ongelijk bewijst. Maar het was vooral een kwestie van het verstrijken tijd zodat oude wonden konden genezen en Vinnie (LaBella, gitarist, songschrijver en met Kyle oprichter van de band – red.) en ik weer met elkaar konden praten. We begonnen zelfs weer vrienden te worden. Toen dat uit de weg was merkten we al vrij snel dat we ook weer prima konden samenwerken en zelfs nieuw materiaal konden schrijven. Dat zijn we dan maar gaan doen (lacht).
Hoe hebben jullie dat aangepakt?
Nou, we hadden mazzel dat we er nog wat materiaal uit het verleden lag om aan te werken. We hoefden dus niet van nul af aan te beginnen. We hadden zelfs songs liggen die al helemaal af waren. In totaal had Vinnie vier tot vijf nummers die al geheel of gedeeltelijk klaar waren, maar de enige song waar ik eerder aan gewerkt had was de titelsong.
Laten we het dan gelijk maar eens over die titeltrack hebben. Met zijn doomy sfeer en lage tempo wijkt het duidelijk af van de andere songs. Ik kon zelfs de gedachte niet onderdrukken dat je misschien wat van de invloeden van Trouble mee had genomen (Kyle zingt sinds 2012 bij de doommetalmeesters uit Chicago – red.). Maar dat is dus onzin?
Het klopt dat het nieuw voor ons is om een dergelijk nummer op te nemen, maar het is na Ripping Flesh zelfs de oudste song op het album! We waren er al mee bezig voor The Law maar het heeft ons 27 jaar gekost om het af te maken (lacht).
In de song maar ook elders op het album lijkt sprake van een licht tekstueel concept. Trots, de plek waar je geboren bent en melancholie zijn terugkerende thema’s.
Ik denk dat het gewoon de schrijfsels zijn van een vermoeide oude man (lacht). Ik schrijf op mijn gezegende leeftijd gewoon anders dan toen ik jonger was. Er zijn nog steeds meer dan genoeg zaken om boos over te zijn maar we kijken toch met andere ogen naar de wereld nu we ouder en wijzer zijn. Ik schrijf nu veel over dingen die ik zelf meemaak. Dat probeer ik dan weer wel zo te doen dat er voldoende ruimte overblijft voor de luisteraar om er een eigen draai aan te geven. Tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat er veel wereldgebeurtenissen zijn die tot inspiratie kunnen dienen. Je hoeft alleen maar je telefoon erbij te pakken en naar de nieuwsfeed te kijken. Dan is het niet heel ingewikkeld om iets te vinden waarover je wil schrijven.
Mourn The Southern Skies lijkt een zin van weinig hoop. Vanwaar de treurnis en melancholiek?
Als dat is wat het voor jou betekent, is dat helemaal prima (lacht). Voor mij betekent het echter iets anders. De passage komt weliswaar voort uit een serie van ongelukkige gebeurtenissen doorheen mijn hele leven, maar het betekent niet dat er helemaal geen hoop is. De titel ziet eerder op een specifiek moment in mijn leven. Ik had een keer een heel slechte dag en ik liep naar buiten en zag die hele mooie lucht. Ik was zo gefrustreerd dat de lucht zo mooi kon zijn terwijl het zo’n zooitje was in mijn wereld. Dat is wat het betekende. Op die dag, want ik zit nu veel beter in mijn vel.
Dat is goed om te horen! Het artwork lijkt ook wat van de melancholie en het gevoel van New Orleans weer te geven?
Ja, we zijn trots op waar we vandaan komen. Het is niet zo dat we iets bijzonders gedaan hebben om daar geboren te worden. We hebben gewoon geluk gehad, denk ik. We zijn verliefd op onze thuisstad en onze wortels. We zijn het aan de invloeden die we van thuis mee hebben verplicht om daar waardering voor uit te spreken.
Hoe is Travis Smith, de maker van het artwork, aan de gang gegaan?
Dat is een goede vraag eigenlijk. Hij is iemand die door ons management is aangedragen. Ik heb hem de teksten toegezonden en heb hem vooral verteld wat we niet wilden. We wilden geen typische, voorspelbare metalafbeeldingen. Niet dat daar iets mis mee is, maar het past gewoon niet bij ons. We zijn niet alleen maar een metalband. Dus dat idee willen we ook niet uitdragen.
En jullie gingen ook niet terug naar het cartooneske artwork van de eerste twee albums.
Nee, precies. Dat wilden we zeker niet! We hebben Travis wat ideeën gegeven. Het hele voodooconcept is erg Louisiana. Het hoort bij New Orleans. Er zijn hier zoveel mensen naartoe gekomen wier familie een geschiedenis hebben met voodoo. Mensen uit Haïti en de Dominicaanse Republiek. Ik ben geen expert in voodoo en ik weet er niet veel meer van dan anderen, maar ik vind het wel heel fascinerend. En we vinden het prachtig dat het zo verbonden is met Louisiana en New Orleans dus het leek ons een perfecte match.
Je zei net iets dat ik opvallend vond. Je zei dat Exhorder niet alleen maar een metalband is. Ik denk dat veel mensen jullie toch vooral als metalband zullen zien.
We hebben ongetwijfeld een groot aantal kenmerken van een metalband, maar we zijn wel opgegroeid in de hardcore punk en dat heeft ons gedefinieerd. Dat zie je bijvoorbeeld in hoe wij op het podium staan. Maar we halen ook heel veel invloeden uit de oude funk, in het bijzonder de traditionele funk uit New Orleans. Als je daar naar luistert, dan hoor je direct waar ik het over heb. De groove en de backbeats, ze hebben allemaal een “swagger” die past bij New Orleans. Als mensen zeggen dat Exhorder de groove in de metal heeft gebracht, maken wij daar direct een kanttekening bij. Wij hebben die groove echt niet uitgevonden. Wij zijn er alleen mee aan de gang gegaan en hebben die voortgezet.
Een ander opvallend nummer op de plaat is Arms Of Man. Jullie zijn nog nooit weggelopen van een controverse, maar heb ik gelijk als ik denk dat in dat nummer het recht om wapens te dragen wordt verdedigd? Dat ligt in deze tijden mogelijk toch wat gevoelig.
Nou, het is meer geschreven als een observatie van een derde. De inspiratie komt uit de schietpartijen op scholen en in het algemeen die we hier hebben. Ik probeer me doorheen het nummer voor te stellen erbij te zijn. Om het te zien door de ogen van een angstig kind, een angstige leerkracht of de gestoorde schutter. Het is vermoedelijk het enige echt controversiële nummer op de plaat. Ik veroordeel daar namelijk niets en ik keur ook niets goed. Het nummer is slechts een observatie van wat er gebeurt.
Nog één dan. Ripping Flesh stond al op jullie eerste demo uit 1986. Jullie hebben jullie oude drummer Chris Nail gevraagd om het in te spelen. Was hij daar zomaar toe in staat? Het is met opener My Time het snelste nummer van het album.
Geen probleem. Hij kan het allemaal nog gemakkelijk aan. Jammer genoeg is hij op het moment niet in de positie om in een band te zitten en over de wereld te touren, maar hij kan nog steeds spelen. Hij is zelfs nog van de zijlijn betrokken bij de band. Hij kan zich alleen niet committeren. Dat hij toch op het album speelt maakt het allemaal nog specialer voor ons.
Vinnie werkte al met Jason (Viebrooks, basgitaar, ook Heathen en ex-Grip Inc. – red.) en Sasha (Horn, drums, ook Forbidden – red.) aan muziek voor Year Of The Tyrant en Marzi (Montazeri, gitaar – red.) en ik deden hetzelfde voor Heavy As Texas. Het was niet meer dan logisch om die twee projecten ineen te slaan en een nieuwe versie van Exhorder te maken. Het belangrijkste was dat iedereen het meteen zag zitten. Niemand dacht: nou, vooruit dan maar. Dat je mensen hebt die echt geven om de band en het niet alleen als baantje zien, helpt zoveel. Dat heb ik ook als ik met Trouble speel. Ik ben allereerst fan en daarna pas lid van die band. Mijn taak is om die nummers recht te doen en ik geniet daarvan. Ik denk dat Jason, Sasha en Marzi hetzelfde voelen wanneer zij in Exhorder spelen. Ze houden van de songs en vinden het daarom gaaf om in de band te spelen.
Sasha en Jason lijken meer ervaring te hebben met (melodieuze) thrash dan met groove. Was het voor hen lastig het Exhorder-geluid te pakken te krijgen?
Net als veel andere muzikanten kunnen ze spelen wat ze willen spelen. Om maar een voorbeeld te geven. Ik kan vanavond eerst de Exhorder-show doen om daarna naar de kroeg om de hoek te lopen om met de huisband Michael Jackson te zingen. Heel veel muzikanten zijn net zo. Ze spelen veel verschillende stijlen en laten zich niet beperken.
Heavy In Texas klinkt uiteraard ook heel anders dan Exhorder.
Precies en Trouble’s doom klinkt ook weer heel anders. Ik zou ook geen project buiten Exhorder willen doen dat klinkt als Exhorder. Dat zou helemaal nergens op slaan.
Dus jullie doen optredens en besluiten op enig moment een plaat te gaan schrijven. Die keuze draagt een risico in zich.
Natuurlijk is er altijd een risico om met een dergelijke terugkeer de goede naam van de band aan te tasten. Maar daar hebben we geen moment aan gedacht. Wij wilden volledig ons eigen gang gaan. Als het af is kunnen mensen er dan naar luisteren of er met een grote bocht omheen lopen. Dat bedoelen we op geen enkele manier onaardig of arrogant, maar de muziek begint met ons en voor ons. Als er iets uitkomt dat wij goed vinden, dan brengen we het uit. Vinden mensen het leuk dan is dat prima en zo niet dan proberen we het nog eens.
Wanneer en hoe zijn jullie vervolgens platenmaatschappijen gaan aanzoeken?
Dat hebben we dit keer lekker aan ons management overgelaten. We hebben een bedrijf in de arm genomen om dat soort zaken van ons over te nemen. Het zijn juist dit soort zorgen en de zakenkant van het verhaal die in het verleden tot veel spanningen en problemen binnen de band hebben geleid. Het is dus een bewuste keuze ons daar nu niet mee bezig te houden. Het management informeert ons wel, waarna wij al dan niet onze goedkeuring geven.
Ik weet dat er een paar andere labels geïnteresseerd waren en misschien zelfs met die labels is gesproken. Maar zodra we in gesprek raakten met Monte Conner (hoog bij Roadrunner Records toen Exhorder daar in de jaren ’90 onder contract stond, werkt nu samen met Nuclear Blast – red.) en hij de eerste demo van de nieuwe nummers hoorde was het duidelijk. Monte wilde afmaken waar we zo lang geleden samen aan zijn begonnen maar nooit hebben kunnen afronden. En wij staan er precies hetzelfde in! Ik vind het gaaf dat we een deel van het team van begin jaren ’90 weer bij elkaar hebben. Een deel van het team dat toen niet de mogelijkheden heeft gekregen de dingen te doen zoals het ze wilde doen. Ik denk dat we dit keer echt andere resultaten gaan zien dan vorige keer met Roadrunner.
Nuclear Blast promoot jullie album heel enthousiast zeggend dat het eindelijk het geluid laat horen van de band zoals die live klinkt. Was dat één van jullie doelen?
Ja, absoluut. Dat proberen we van het begin af aan al te doen, maar het is op de vorige albums nooit gelukt. Sommige mensen reageren wat verbaasd als ze dat horen. We worden regelmatig aangesproken door mensen die vertellen dat ze het gitaargeluid op Slaughter In The Vatican of juist op The Law zo goed vinden. Zij denken dat dat het klassieke Exhorder-gitaargeluid is, maar dat is het niet. Dat is het gitaargeluid dat per ongeluk op die albums terecht is gekomen in plaats van het gitaargeluid waar we op mikten. Op dit album is het echter perfect gelukt.
Wat droeg Jens Bogren daaraan bij?
We hebben alles zelf opgenomen zonder Jens. Hij heeft het album alleen gemixt. Alle noten die je op het album hoort hebben we in New Orleans opgenomen en naar Jens toegezonden. Hij maakte wel dat het allemaal nog ongelooflijker klonk. Ik weet niet wat die gozer doet en wat voor geheim pact hij heeft met wie dan ook, maar hij heeft het gebracht van heel goed naar verbazingwekkend. Ik denk echt dat hij het verschil maakt.
Nu weet ik heus wel dat er veel mensen zijn die hopen op een retrogeluid, maar dat is niet wat wij wilden neerzetten. Wij wilden niet kopiëren wat we al eens gedaan hebben. We wilden iets nieuws doen en Exhorder eindelijk het geluid geven dat wij vinden dat de band verdient.
In de eerste weken van juli hebben jullie een korte tour door Duitsland en Nederland gedaan. Was dat om de fans alvast op te warmen voor het nieuwe album?
We hebben dit jaar niet veel shows gedaan. Vorig jaar deden we de “Hey iedereen, we zijn terug-tour” (lacht). Dit jaar hebben we een paar festivalshows en wat clubshows gedaan, eigenlijk vooral om te laten zien dat we er nog zijn en dat we aan een nieuw album werken maar ook om als band actief te blijven. En nu zijn we op een volledige tour door de Verenigde Staten, terwijl het album nog steeds pas over negen dagen uitkomt. De mensen reageren al heel goed op de nieuwe nummers. We spelen My Time en Hallowed Sound van het nieuwe album en mensen lijken er dol op te zijn. Dat doet ons meer dan goed.
Wat zijn de verdere doelen die jullie voor de nieuwe incarnatie van de band en voor het album hebben gesteld?
Werelddominantie! (lacht). We willen dat het zo groot wordt als mogelijk. Als het iets heel groots wordt waar we ons hoofd niet eens omheen kunnen krijgen, dan is dat fantastisch. En zo niet, dan zijn we gewoon gelukkig om op te kunnen treden met ons nieuwe materiaal. Het is echt frustrerend dat zo lang over ons is gesproken als de band die het had kunnen maken en niet als de band die het gemaakt heeft. Nu is het aan ons om naar buiten te treden en het te laten slagen zonder op een dag terug te hoeven kijken en te denken: hadden we het maar anders gedaan.
Ik neem aan dat je daar wel het een en ander voor opzij hebt moeten zetten.
Het verandert inderdaad dingen. Het is erg moeilijk om een voltijdbaan te hebben als je ook nog in een band speelt. Maar als je dit doet verdien je ook weer geld en zo wordt het meer en meer een echte baan en dat is natuurlijk ook wat je wilt. Je wilt kunnen leven van de muziek, want we hebben allemaal ons hele leven hierin geïnvesteerd. Het laatste wat ik wil wanneer ik thuiskom is dat ik me direct zorgen moet maken over waar mijn volgende salarisstrook vandaan komt. Ik ben veel liever bezig met de band. Maar het vraagt opofferingen. We hebben allemaal gezinnen en kinderen. De meeste kinderen zijn zelfs al volwassen, maar het is nog steeds een uitdaging om een familieman te zijn als je je gezin zes weken lang niet ziet.
Dank voor je verhaal. Is er iets in dit interview dat je gemist hebt of dat je nog wilt vertellen aan onze lezers?
Meer dan alles wil ik jullie bedanken voor deze kans, want we zijn heel blij dat er nog steeds zoveel mensen om deze band geven en naar ons willen luisteren nadat we zo lang weg zijn geweest. Dat betekent echt heel veel voor ons. We doen er dan ook alles aan om ervoor te zorgen dat we nooit onderpresteren, niet als we live spelen en niet als we een nieuw album schrijven. We geloven volledig in wat we doen en blijven dat doen zo lang mensen het willen horen.
Bedankt!
Jullie bedankt! En hopelijk zien we jullie binnenkort ergens op tour in Europa.
Links:
Foto:
- Nuclear Blast, credit Dante Torrieri