Vier jaar hebben we er op moeten wachten, maar binnenkort komt het langverwachte nieuwe album van Nile uit: Vile Nilotic Rites. Voor dat gebeurt, trekt de band nog eens langs de Europese zalen en dat doen ze samen met Hate Eternal en Vitriol. Hoog tijd voor een gesprek met opperhoofd Karl Sanders.
Hoi Karl, jullie gaan door Europa trekken met Hate Eternal. Gaan we op de komende tour al nieuwe muziek horen?
Absoluut! We hebben drie splinternieuwe songs in de setlist opgenomen voor deze herfsttour. Het titelnummer en twee andere nummers. We gaan ervan uit dat het songs zijn die ons publiek zullen kunnen bekoren. We staan overigens zelf ook te springen om ze live te brengen.
Gitarist Brian Kingsland zit nu twee jaar in de band. Zijn voorganger Dallas was niet de minste. Welke gevoel houd je over aan de afgelopen twee jaar?
We zijn nog steeds bijzonder opgetogen over Brian. Hij heeft een frisse wind door de band doen waaien. Alle neuzen wijzen weer in dezelfde richting. We zijn als band nu een hechtere eenheid en voelen ons bijzonder energiek en gericht. Meer dan ooit tevoren eigenlijk. Brian plantte dat zaadje helemaal in het begin toen hij me vroeg wat er zou kunnen gebeuren als Nile als een hechte eenheid de schouders onder de band zette.
Heeft Brian meteen meegeschreven aan de nieuwe songs?
Zeker. Hij schreef niet alleen vier nummers, hij werkte ook net als bassist Brad Parris en drummer George Kollias actief mee aan de uitwerking van de andere. Zelf Georges heeft deze keer een nummer aangedragen. Er komen elf tracks op de nieuwe plaat, goed voor 55 minuten muziek. Eigenlijk bijna de lengte van een vroegere dubbel-LP. We bestrijken zo het hele spectrum van de Nile-sound. Nu iedereen muziek is gaan aanleveren, hadden we eindelijk de kans om de koppen bij elkaar te steken en elkaar echt uit te dagen.
George heeft de afgelopen tijd een en ander gepost op de sociale media over de nieuwe plaat. Welke verrassingen kunnen we verwachten?
Nou, dat je eindelijk de basgitaar kunt horen op een Nile-plaat is al een verrassing op zich, haha. Behalve dat, denk ik dat we op vlak van productie zeker een sprong voorwaarts hebben gemaakt. We hebben deze keer ook echt ingezet op het samenspel van drie zangers. Mike Breazeale, die op vroegere platen ook al wat zangpartijen aanleverde, is weer van de partij met een stel sterke stukken. Het gitaarspel op het nieuwe album bulkt ook van het zelfvertrouwen. Alles is netjes uitgedacht en het creatieve spel tussen Brian en mij was iets waar ik ook persoonlijk erg blij van werd.
Kort door de bocht kunnen we de laatste twee platen omschrijven als extreme technisch (At the Gate of Sethu) en extreem brutaal (What Should Not Be Unearthed). Het is misschien vroeg, maar welke stempel zou je op het nieuwe album plakken?
Hmm, daarvoor is het inderdaad nog wat vroeg. Maar als je het zo compact wil omschrijven dan zou ik de nieuwe plaat “gebalanceerd” noemen. Er zijn technische passages, maar ook brute. Alleen is er nu een veel beter evenwicht en klinkt alles een stuk samenhangender. We zullen altijd een vrij technische band blijven, maar anno 2019 staat die techniek echt ten dienste van de composities. Je hoeft geen tech-fan te zijn om van het nieuwe album te kunnen genieten. Daarom hebben we ditmaal meer tijd vrijgemaakt voor het schrijven van de nummers.
Hoe was het om met producer Mark Lewis te werken?
Geweldig! Hij is zelf een metalfan en gewoon een vriendelijke gozer. Dat we nu met andere mensen werkten, was onderdeel van de frisse wind in de band. Hij heeft de plaat van een vol en heavy geluid voorzien. Het beste geluid dat we ooit hadden wat mij betreft.
De laatste keer dat ik je sprak was ten tijde van Ithyphallic. Er zijn veel dingen veranderd in de wereld en al zeker in het Midden-Oosten. Ook in Egypte. Er was de revolutie in 2011, de staatsgreep in 2013 en de verkiezing van een eerder seculiere president in 2014. Hebben die gebeurtenissen een invloed gehad op het tekstuele gedeelte van Nile?
Interessante vraag. Het is moeilijk te zeggen of en welke invloed dat heeft gehad op onze teksten, want naar mijn gevoel doen we gewoon ons eigen ding. Misschien is het wel de perceptie van het publiek die is veranderd. Geen idee eigenlijk, haha.
Heb je ooit overwogen om andere inspiratiebronnen aan te boren behalve Egypte en auteur H.P. Lovecraft? Er waren oude beschavingen bij de Indus, in Mesopotamië en in Nubië die zich perfect naar Nile-teksten zouden laten vertalen.
Ik vind het vooral een interessant gegeven dat er zoveel mensen zijn die mij her en der onderwerpen aanreiken. Mijn inbox zit er vol van, haha. Ik ben op zich niet tegen nieuwe inspiratiebronnen of nieuwe dingen uitproberen. Van zodra zoiets echter open en bloot op het internet gebeurt, haak ik al een beetje af. Als ik zo’n suggestie dan ga gebruiken, zet ik de deur open naar allerlei andere kopzorgen en die heb ik liever niet. De snelste manier om ervoor te zorgen dat ik een onderwerp nooit ga gebruiken, is ze dus vernoemen in een interview, haha. Zelfs al is die suggestie nog zo goed, ik pas. Het is een belachelijke en pijnlijke ironie, maar het zij zo.
Mijn eigen interesse in Egypte ontstond toen ik als negenjarig ventje een documentaire zag over de ontdekking van het graf van Toetanchamon door Howard Carter. Ik moest en zou geschiedenis studeren, wat ik later ook deed. Wat heeft jouw interesse doen ontstaan.
Oh, gewoon historische films kijken met mijn vader, haha.
Vorig jaar was je zelf in Egypte voor een project met Nader Sadek. Wat kun je daarover vertellen?
Ah, de bruchte Nader Sadek. Nader is een ietwat controversiële figuur in de Egyptische metalscene. Ik ontdekte dat hij behalve een visionair artiest ook een radicale muzikale vrijdenker was, een onderlegde en boeiende gesprekspartner en een filosoof (zijn theorieën over de oorsprong van de mensheid en kosmische panspermie waren verbluffend). Ik heb hem ook leren kennen als een echte gentleman en een zorgzame gastheer. Een toffe gozer dus. Ik was bij hem te gast samen met Derek Roddy (ex-Hate Eternal), Mahmud Gecekusu (Azaroth, Perversion) en mijn vrouw Michelle. Nader organiseerde allerlei uitstapjes voor ons en nam ons mee naar tientallen historische sites. Het was gek genoeg ook de eerste keer dat ik zelf in Egypte was. Voorheen kende ik het land alleen van boeken, documentaires, films en het internet. Het was een buitengewone ervaring voor mij en het heeft veel invloed gehad op de teksten van onze nieuwe plaat.
Laatste vraag. Het is inmiddels tien jaar geleden dat je je tweede soloplaat uitbracht. Ik snap dat de focus nu op Nile komt te liggen, maar komt er ooit een derde album van jouw hand?
Het is een van die dingen die ik echt nog wil doen en de fans vragen er al lang om. Ik hoop er dan ook binnenkort eens aan te kunnen beginnen… als de Goden het willen.
Bedankt voor je tijd!
Jij bent bedankt. Tot binnenkort op tour!
Tijdens de komende tour doet Nile op 2 oktober P60 in Amstelveen aan, met naast Hate Eternal ook Vitriol en Omophagia. Er zijn nog kaarten te koop, maar je vrienden van Zware Metalen geven ze natuurlijk ook weg.
Links: