Virgin Steele – Een brug tussen heden en
verleden
Met het magistrale Visions of Eden heeft
het Amerikaanse Virgin Steele een nieuw meesterwerk op de mensheid
losgelaten. Het is een album geworden dat moeiteloos een hedendaags
genrehoogtepunt genoemd kan worden, en een hernieuwde kroon op het werk van de
band. Een uitgebreid gesprek met David D. DeFeis kon daarom ook niet uitblijven.
David, als eerste wil ik heel graag weten waarom er een gat van vijf jaar
zit tussen The House of Atreus en Visions of Eden.
Nou ja, we hebben in de tussentijd erg veel materiaal uitgebracht. Zo veel,
dat ik een jaar pauze heb ingelast. Tussen ’99 en ’01 hebben we de drie
Atreus CD’s uitgebracht. Direct daarop volgden Book of Burning, met
veel nieuwe versies van oudere songs, en natuurlijk Hymns to Victory, een
soort van best of die op dezelfde datum verscheen. Vrij vlot daar weer op
volgend hebben we de eerste twee platen, I en Guardians of the Flame
uitgebracht met een forse hoeveelheid aan bonustracks, waar ook vrij veel werk
in is gaan zitten. Toen heb ik gezegd, we nemen een jaar pauze om te voorkomen
dat het publiek ziek van ons wordt. In die tussenperiode heb ik zelf nog gewerkt
aan het Lilith project in het Duitse Memmingen, waarbij we zo’n vijftig
uitvoeringen van dit toneelstuk hebben gedaan. Van de plusminus zestig songs
staan er enkele in een bewerkte versie op Visions of Eden. Ik ben in die
periode bezeten geraakt tijdens het schrijfproces en heb zo vreselijk veel
materiaal geschreven dat ik eigenlijk een 3-CD set uit wilde brengen, of een
luxe box, maar daar heeft het label tegen gestemd, waardoor we nu uiteindelijk
één enkele plaat hebben met elf songs in een kleine tachtig minuten.
Een andere reden is dat ik alles ditmaal thuis heb gedaan. Dat heeft meer
tijd gekost dan ik had verwacht, omdat mijn rol als engineer derhalve ook
aanzienlijk groter was. Daarnaast zijn er veel dingen gebeurd in mijn privéleven,
zoals mensen die onverwacht overlijden, dat soort dingen. Dat is in een notendop
de reden dat deze plaat zo lang op zich heeft laten wachten.
Kun je iets vertellen over het concept van Visions of Eden?
Natuurlijk. (lachend) Wil je de lange of de korte versie?
Geef me de lange versie maar.
Okay, ik zal proberen een duidelijk beeld te scheppen. Visions of Eden
gaat, anders dan de titel doet vermoeden, niet over geluk, liefde, vrede of
eeuwige rust. Het gaat eerder over chaos, dood, haat, de vernietiging van de
menselijkheid en de vernietiging van een manier van leven. Het album is
gebaseerd op de ondergang van paganisme en narcisme, en de ontheiliging en
uitroeiing van het zogenaamde Goddess Principle, het vrouwelijke wat ooit
borrelde in alle Heiligheid, toen de Vadergod geïntroduceerd
werd en daarmee de georganiseerde religies, de laatste nagel aan de doodskist
van dit soort bewegingen. Het verhaal speelt zich af in de gedachten van een
vrouw terwijl ze verkracht wordt.
Je hebt een grote passie voor (voornamelijk Griekse) mythologie. Waar komt
dat vandaan?
Daar zijn verschillende redenen voor. Ik ben daar vroeger als kind al aan
blootgesteld, doordat mijn vader voor het theater werkte. Als kind kreeg ik dus
al vrij veel mee van deze dramatische, tragische Europese verhalen. De
Klassieken, zo je wilt. Daarnaast ben ik erg gesteld op het idee dat er
verschillende goden zijn die allemaal hun ding doen. Tevens zijn al deze
klassieke verhalen ook vandaag de dag nog relevant. Als ik op mijn albums iets
wil vertellen over het leven van vandaag is de hele mythologische wereld een
onuitputtelijke bron van inspiratie om mijn verhalen in te vertellen, met een
pantheon van goden en meer van dat soort zaken. Verscheidene redenen dus.
Ben je meer een verhalenverteller of een muzikant?
Ik zie mezelf niet echt als een verhalenverteller, maar meer als een brenger
van emoties. Ik probeer mensen te bewegen tot het hebben van belangrijke
emoties, of dat nu liefde of geluk is, of anderzijds soms immens verdriet en
medeleven. Daar gebruik ik verhalen bij, al zijn die meer impressionistisch van
aard, en meer metaforisch.
De songs op het album zijn langer en evenwichtiger dan op voorgaande
releases. Is dit een bewuste ontwikkeling geweest?
Het is gebeurd dat songs zijn gegroeid en gegroeid binnen die periode van
drie jaar. Alles wat ik in die periode heb meegemaakt zit daarin, en ik wilde
dat ze het uniforme karakter hadden van een goed boek of een goede film, die je
mee zouden kunnen nemen op een interessante reis. Ik heb het gros van Visions
of Eden geschreven in het hart van een donkere winter, en ik denk dat je die
sfeer ook terug kunt horen in het album. Daarnaast probeerde ik heel erg het
initiële karakter van de songs, namelijk mijzelf en
een piano, vast te houden op het album, zodat de luisteraar het idee krijgt dat
de songs voor zijn/haar neus geschreven worden.
Is dat ook een reden dat het album minder
fragmentarisch is van opzet dan de Atreus albums, dus
minder interludes en dergelijke?
Ik heb veel van zulk materiaal geschreven, al is het allemaal langer. Dan
praten we dus over instrumentale, neoklassieke stukken van vijf of zes minuten.
Er was geen tijd en ruimte voor om dit wat in te korten of in zijn geheel te
gebruiken op het album. Als we een driedubbele plaat hadden uitgebracht had ik
dat materiaal zeker ook gebruikt, maar nu niet.
Er staan weinig snellere heavy metalsongs op het album.
Visions of Eden is wat diverser, zoals je goed kunt horen in een
afwisselend nummer als Black Light on Black. Ik wil niet ieder jaar
hetzelfde album schrijven zoals sommige bands doen. Ik probeer altijd de dingen
net iets anders te doen, zonder teveel van het typische Virgin Steele
geluid te komen. Bands als Queen en Led Zeppelin deden dat ook
altijd. Ik ben niet de persoon die ik twee jaar geleden was of over twee jaar
zal zijn.
Zou je het album progressief noemen?
Ja, maar dan in de letterlijke zin van het woord, niet zoals bijvoorbeeld
Dream Theater progressief is.
Er zitten veel meer orkestrale invloeden verweven in de muziek dan
voorheen.
Ja, inderdaad. De andere albums hebben dat ook, maar misschien dat het op
Visions of Eden iets meer op de voorgrond staat. Ik probeer dat soort
elementen altijd wel in mijn muziek te verweven, en ik denk dat het een
wezenlijk onderdeel vormt van dat typische Virgin Steele geluid.
In hoeverre heeft het hele theaterproces in Memmingen dit album beïnvloed?
Ik ben meer theatricaal gaan denken bij het
schrijven van mijn muziek. Nu zie ik veel meer de stukken voor me die ik
schrijf, qua emotie en qua beelden. Dat gaf me een heel vrij gevoel, en ik merk
dat dat zeker in de muziek terug te horen is. Die is nu veel warmer en meer
coherent dan op sommige voorgaande albums. Doordat het zo’n goed gevoel gaf heb
ik ook zoveel kunnen schrijven, waaruit ik later moest kiezen wat er op het
album terecht kwam en wat niet. Het geeft mij een visueel beeld van de plaat,
zoals een film. Ik ben er erg blij mee.
Virgin Steele bestaat inmiddels 25
jaar, ga je dat nog vieren?
Heb ik eerlijk gezegd nog niet echt over
nagedacht, maar misschien moeten we wel iets doen, ja. Ik ga wel wat rommelen
aan het vele beeldmateriaal voor een DVD en een live-CD, maar dit jaar wordt dat
niets meer, gezien het werk wat daarin zou gaan zitten.
Waar haal je na die 25 jaar nog steeds de
inspiratie vandaan om verder te gaan?
Ik heb een grote passie voor muziek en het
vastleggen van de wereld om mij heen en de visie daarop, dat houdt mij gaande.
Hoe ziet een standaard dag er voor jou uit?
Hangt er vanaf of ik een plaat aan het maken
ben, maar ik wil anders graag een wijntje drinken, wat lezen, met vrienden
hangen of achter de vrouwen aan. Gewoon standaard eigenlijk, haha! Maar ik
probeer veel van mijn tijd door te brengen in een verhoogde spirituele staat, en
probeer erachter te komen hoe zaken in elkaar steken.
Je hebt een imposant vocaal bereik, hoe ga je
met je stem om, om deze in vorm te houden?
Bedankt. Ik moet niet teveel drinken, niet te
weinig slapen, niet teveel feesten, eigenlijk. Als ik thuis ben en ik hoef
niets, of ik ben een album aan het schrijven zit ik tot het holst van de nacht
te schrijven, slaap ik anders en sla ik liters rode wijn achterover. Ik ben
stiekem twee personen, haha! Tot nu toe heb ik gelukkig mazzel gehad met mijn
stem, hij heeft me nog niet in de steek gelaten.
Als je vijf woorden mocht kiezen om de
afgelopen 25 jaar te beschrijven, welke zouden dat dan zijn?
Pijn, liefde, schoonheid en verdriet. Een vijfde
kom ik niet op.
David, de laatste woorden zijn voor jou.
Ik wil iedereen in Nederland bedanken voor de
steun. Nederland is altijd een prima land geweest voor ons. Ik hoop dat we snel
langs kunnen komen om op te komen treden, en dat blijven doen. We blijven nog
wel even toeren, we zijn nog niet verdwenen.
Links: