Jullie zien jullie muziek als gothic metal met een eigen benadering. Wat verstaan jullie onder die eigen benadering?
We hebben een hele pure benadering. Gothic metal is meer dan een decennium geleden uitgevonden door Paradise Lost, toen zij het album ‘Gothic’ opnamen. We zijn nu dertien jaar later. Er is dus een hoop veranderd, maar voor ons staat gothic metal nog steeds voor rauwe, eerlijke muziek. Het moet een echte rockshow zijn en niet één of ander sprookjesverhaal. Veel bands smeren alles dicht met koren en orkesten. Wij niet. We spelen ook altijd alle partijen live tijdens de optredens. Er loopt niets mee van band of een ander apparaat. Die kunnen ook alleen maar vastlopen en dan sta je mooi te kijken.
We hebben goede muzikanten in de band, maar de muziek moet in dienst staan van het nummer. Iedereen houdt dus tijdens het spelen flink over, waardoor de nummers een stuk zekerder klinken.
Op de cd-hoes staat vermeld dat de teksten als centrale thema de teleurstelling die je voelt als iemand zijn beloftes niet nakomt hebben. Kun je dit toelichten?
Dat is inderdaad het meest brede thema voor de teksten. Het zijn eigenlijk allemaal kleine levenslessen, dingen die je overkomen. De rode draad in de teksten is de zondeval en zaken die je ongevraagd overkomen. Allemaal aardse belevenissen, geen verhalen over draken en fantasy-zaken. Het zijn vrij persoonlijke teksten, wat belangrijk is voor de herbeleving op het podium. Zo kunnen bepaalde gevoelens weer makkelijk opgeroepen worden tijdens de shows. De teksten fungeren daarbuiten ook als uitlaatklep voor allerlei persoonlijke gevoelens.
Het artwork is wederom strak en abstract. Wat is de achterliggende gedachte erachter?
Net als bij de teksten komt de zondeval ook in het artwork terug. Hierdoor ontstaat er een mooie samenhang tussen tekst en beeld. We hopen dat dat een beetje opvalt. Door de lichte kleuren die gebruikt zijn zal hij ook lekker opvallen tussen andere metal releases. Wanneer je op een metalmarket loopt zie je veel donkere hoezen, die van ons zal er dan wel uitspringen.
De vorige plaat werd via Cold Blood Industries gereleased. Voor de nieuwe plaat zijn jullie overgegaan naar hun sublabel Ebony Tears. Heeft dit nog veranderingen met zich meegebracht?
Nee, daar kwamen geen wezenlijke verschillen bij kijken. We hebben nog steeds met dezelfde mensen te maken en dat bevalt prima. Het enige wat veranderd is, is dat we nu tussen allemaal gothic-metal bands staan in plaats van tussen death metal bands. Dat is wel een vooruitgang. Eerst hadden we ook dat we door onze brede stijl nog wel eens tussen wal en schip kwamen te zitten. Niet bruut genoeg voor death metal en niet rustig genoeg voor gothic metal. Door de ontwikkeling in onze muziek hebben we daar nu geen last meer van. We vallen nu beter in de scène.
Over de gothic metal scène gesproken. Waar denken jullie dat de populariteit van gothic metal in Nederland vandaan komt?
In het begin zag je vooral dat mensen zich aangetrokken voelden tot de kleding die erbij hoort. Later begonnen mensen de muziek zelf ook steeds meer te waarderen. Waarschijnlijk ook mede door het sprookjesachtige karakter ervan. Veel mensen houden van harde muziek, maar zoeken niet naar extreem muzikaal geweld. Bij gothic metal ligt de drempel vrij laag. Het klinkt door de melodie en de vrij simpele composities toegankelijker dan veel andere metalstijlen. Dat is een grote pré.