The Flower Kings hebben zojuist een prachtig album afgeleverd, genaamd Adam & Eve. De plaat staat vol met hoogstaande progressieve rockmuziek om de vingers bij af te likken. Hoog tijd dus voor een gemoedelijk gesprek met bandleider Roine Stolt.
Ten eerste, Roine, kun je me iets vertellen over hoe het nieuwe album, Adam & Eve, tot stand is gekomen?
(Lachend:) Dat zou nogal wat tijd in beslag nemen! Wat wil je weten: het schrijfproces of het opnameproces?
Begin maar bij het schrijven van de nieuwe nummers.
Okay. Om te beginnen moet ik zeggen dat we dit album op een iets andere manier hebben gedaan. Normaliter ga ik met een keyboard zitten. Ik ben geen getalenteerde speler, maar weet gelukkig hoe die dingen werken. Het keyboard heeft een voorkeur voor mij door de geluiden die er al in zitten, die je vervolgens aan je geschreven demo-materiaal mee kunt geven, zoals orkestratie en percussie, om er eens twee te noemen. Het is een makkelijke manier van schrijven, vrij snel en je hebt binnen no-time een heel aardig resultaat, alsmede een idee van waar je geluid heen gaat.
Dit maal ben ik echter op een andere manier begonnen. Ik had het gevoel dat we constant hetzelfde deden, dus ik wilde wat anders. Dus heb ik een oud acoustische gitaar ter hand genomen en een cassettedeck, en ben begonnen met het schrijven van muziek en teksten, en dat ging heel lekker. Ik stond ’s ochtends op en werkte een normale werkdag, zeg maar, inclusief lunchpauze en koffiebreaks. Dit heb ik een paar weken gedaan, tot ik vrij veel materiaal had. Meer als normaal, eigenlijk. Misschien dat het door die nieuwe manier van schrijven kwam.
Toen ik daar mee klaar was ben ik alles terug gaan luisteren, en heb ik notities gemaakt van het bruikbare materiaal, en heb ik een demo samengesteld die ik naar de jongens heb gestuurd. Van vijf à zes uur materiaal heb ik een ruim uur gefilterd, die ik ze heb laten horen. Toen zijn we vervolgens de studio in gegaan. Dat was januari van dit jaar. We hebben de drums ingespeeld en de gitaarpartijen. Eigenlijk ook weer een fulltime baan (lacht)!
Er staan wat heel lange nummers op de cd, en wat compactere, meer single-achtige nummers. Wat is het verschil in schrijven tussen die lange songs en die kortere?
Er zit best een verschil tussen, ja. Voor de meeste songs geldt dat de kortere makkelijker zijn om te schrijven, vooral door de standaard structuur van de songs. Je weet wel, couplet, refrein, couplet. Dat is bij de langere songs wel anders! Die epische nummers bevatten veel afzonderlijke secties. Ik bedenk hoe het er allemaal uit moet gaan zien, en ga schrijven. Het maakt me dan ook niet veel uit wat ik doe, zolang het maar goed voelt. Als een nummer vervolgens een uur duurt, prima! Maar als het na acht minuten niet meer werkt kap ik ‘m daar af. Ik hou me niet echt aan regeltjes, eigenlijk. De epischere songs zijn wel leuker om te schrijven, moet ik zeggen! En nu is het een trademark van de band geworden.
Naast The Flower Kings hebben jullie nog tal van andere projecten. Kunnen jullie leven van de muziek?
Ik wel!
Dat is een simpel antwoord, Roine!
(Lachend:)Weet ik, maar het is ook zo simpel. De laatste vijfentwintig jaar heb ik eigenlijk van de muziek kunnen leven, maar de laatste tien jaar heb ik echt een goed inkomen van The Flower Kings. Veel van die andere dingen hoef ik dus niet meer echt te doen. Ik doe alleen nog maar de zijprojecten die ik leuk vind, zoals Transatlantic. Die is ook erg goed voor de portemonnee moet ik zeggen! De anderen hebben nog andere projecten nodig om rond te kunnen komen. Ik besef me ook dat ik het erg goed getroffen heb! Hopelijk blijft het zo.
Hoe staan het over tien jaar met de Flower Kings?
Oud (schatert het vervolgens uit)! Ik denk dat we op dezelfde manier als nu nog wel even door kunnen gaan. Hopelijk treden we dan ook nog steeds op. We proberen ook nog steeds nieuwe mensen te bereiken, meer fans te krijgen, en hopelijk groeien we alleen maar. Het blijft koffiedik kijken, natuurlijk.
Een wat lastigere vraag, wellicht: hoe progressief kun je nog zijn binnen de progressieve rockscene? Is er nog ruimte om te groeien – ruimte om de horizon te verbreden, zogezegd?
Ik denk dat een band als de mijne best progressief zou kunnen zijn, meer nog dan nu. Als mensen over progressieve muziek praten dan hebben ze het vaak over King Crimson, Yes, oude Genesis – je weet wel, dat soort bands. En Frank Zappa, natuurlijk! Tegenwoordig hebben we andere progressieve bands, zoals Tool, en wellicht Radiohead, dat vind ik ook progressief, omdat ze niet doen wat Robbie Williams of de Corrs doen. Zelf U2 zou je progressief kunnen noemen, omdat het een heel eigenzinnige band is die geen mainstream geluid heeft.
Wat ons betreft: we kunnen nog wel even door gaan en nog wat braak liggend terrein kunnen verkennen. Als het te extreem wordt raken we echter fans kwijt. Er moet een balans zijn tussen simpele songs en ingewikkeldere dingen. Progressief zijn is vooruitstrevend zijn, denk ik, zonder op een punt te komen dat zelfs je moeder je muziek niet meer pruimt (lacht). We proberen dingen te doen die we zelf leuk vinden, en die andere ook leuk vinden, of we dan progressief genoemd worden of niet. Maar als antwoord op je vraag, ja, het kan! Kijk naar King Crimson, die zijn nog steeds het meest progressief binnen deze scene, denk ik. Als je dan naar Yes kijkt: die zijn minder progressief, tegenwoordig, maar nog steeds goed. Je moet een balans vinden tussen het onverwachte en het verwachte.
Het eerste album van The Flower Kings werd geboren vanuit een bepaalde filosofie, namelijk “to support the good forces of love, light and kindness.” Hoe staat het tegenwoordig met die filosofie?
In grote lijnen is die er nog wel. Ik ben nog steeds dezelfde persoon als ik jaren geleden was, persoonlijk gezien zowel als politiek. De teksten snijden ook nog steeds dezelfde onderwerpen aan als toen, en dat zal ook niet veranderen, hopelijk. Het lijkt er op dat mensen die filosofie heel erg aanvoelen, dat is een goede ontwikkeling. We zijn geen politieke band, echter, noch een religieuze band. Er zijn wel onderwerpen die we daar over aansnijden, maar we proberen vooral dat goede gevoel naar buiten te brengen, en mensen dat goede gevoel te geven. Het is een beetje dat hippie-gevoel wat weer boven komt drijven, en dat is een mooie weg om te toekomst tegemoet te zien.
Dat lijkt me dan ook een mooie slotzin voor dit interview. Roine, bedankt voor je tijd en al het beste in de toekomst.
Voor meer informatie:
The Flower Kings
SPV
InsideOut
Met dank aan Hans voor een groot aandeel in de vragen.