Interview Tankard
Als om acht uur stipt de telefoon rinkelt kan ik al raden wie er aan de
lijn zal hangen: Frank, de vrolijke bassist van de Duitse speed/thrash band
Tankard. Frank is één van de originele leden van de band en
lijkt mij daarom een prima keuze.
Wat mij het eerst opvalt is de gemoedelijke, berustende manier waarop
Frank op mijn vragen antwoordt… een wereld van verschil met de ‘play fast
and get drunk’ attitude die de band zich op het podium aanmeet.
Verder is het aan zijn loodzware accent te horen dat hij een echt Duitser
is. Gelukkig is mijn kennis gebroken Engels up to date. Ik vroeg Frank eerst
of hij de band even kon voorstellen aan de lezers die nog geen twintig jaar
meedraaien.
Graag. Maar kun je me eerst even zeggen in welk land jij woont, want ik heb
er geen idee van waar ik momenteel overal naartoe bel. Ik heb al de hele
dag interviews gedaan en jij bent de laatste.
Euh… (verbaasd) België.
Oh, daar hebben we net gespeeld.
Jullie komen volgens mij eind november terug, ja toch?
Jazeker. Je moet zeker afkomen, dan kan ik je een biertje trakteren.
Euh… OK, doe ik.
Maar om op je vraag te antwoorden. We zijn gestart in 1982. We waren gewoon
een bende vrienden die toevallig in dezelfde klas zaten en ook nog eens graag
luisterden naar Motörhead, Saxon, Venom en dergelijke bands. We
dachten:” Wat zij kunnen, dat kunnen wij ook.” Ik kreeg een basgitaar van
mijn moeder, nam enkele maanden gitaarles en dat was het begin.
Je moet weten dat Gerre en ik al vrienden zijn vanaf het eerste leerjaar.
We zongen en dronken toen al samen (toen al???) en kennen mekaar dus nu bijna
dertig jaar. Wij twee zijn ook de enige leden van de allereerste line-up
die er nu nog bij zijn. Ondertussen zijn er al heel wat leden gekomen en
gegaan. De laatste nieuwkomers zijn Andy (sinds ’98) op gitaar en Olaf (sinds
’93) op de drums.
Hoe dan ook, we namen twee demo’s op in 1983 en in 1984 als ik me niet vergis.
Met die laatste demo ‘Alcoholic Metal’ scoorden we ook onze eerste deal.
We namen toen ons eerste album op, getiteld ‘Zombie Attack’ , die uitkwam
in 1986. Sindsdien proberen we ieder jaar een nieuw album uit te brengen
en overal te spelen waar we maar kunnen. Dat is de geschiedenis van de band
in een notendop.
In 1998 verliet een origineel lid, Andy (gitaar), de band. Waarom was dat?
Wel, hij heeft een vrouw en een kind. Zijn vrouw heeft een goeie job, ze
is psycholoog, en zij verdient veel meer geld dan hij. Zij werkt in Berlijn,
terwijl wij allemaal in Frankfurt wonen. Daarom verliet hij de band, maar
we zijn nog steeds goeie vrienden, hoor.
Heb je ons nieuwe album al gehoord? (Ja…) Wel, dan heb je waarschijnlijk
wel gezien dat sommige teksten voor het nieuwe album van zijn hand zijn.
(euh… neen)
Andy is nu een huisman. Hij zit thuis en speelt wat met zijn zoon. Voor de
rest moet hij dus niks doen, dus had hij wel wat tijd om enkele teksten te
schrijven. Er zijn dus helemaal geen negatieve gevoelens tussen ons. In mei
speelden we onze ‘birthday-show’ om ons twintigjarig bestaan te vieren en
toen heeft Andy ook een nummer meegespeeld.
Voor we over dat nieuwe album gaan praten had ik nog een vraagje over
de toer van vorige keer. Ik herinner me dat er tussen de release van ‘Kings
of Beer’ en de tour ervoor toch een serieuze stilte was. Hoe kwam dat?
Die stiltes zijn er wel vaker, hoor. Dat komt door het feit dat we allemaal
een normale job hebben. We verdienen met Tankard niet genoeg om ervan te
leven, en de rekeningen moeten natuurlijk ook betaald worden. We kunnen ook
niet altijd onze vrije dagen op mekaar afstemmen. Een echt tourschema is
er dus vrijwel nooit bij ons.
Jullie touren met andere woorden in het weekend?
(buldert het uit) Zo zou je het kunnen stellen ja.
Ok, op naar het nieuwe album. Persoonlijk zie ik het als jullie beste
werk sinds de dagen van ‘Chemical Invasion’ en ‘Zombie Attack’. Hoe zie je
dat zelf ?
Weet je, dat gevoel heb ik ook. Al moet ik zeggen dat ik ‘The Tankard’ uit
’95 ook wel te gek vond. Maar ‘B-day’ is zeker mijn favoriete album nu, vooral
omdat het meer thrashy is dan de vorige. We hebben op ‘B-Day’ ook de beste
gitaarsound die we ooit hadden. We did a good job! Zeker weten dat dit het
beste album is dat we ooit maakten.
De vorige platen waren bijlange zo aggressief niet als ‘B-Day’. Zijn jullie
ergens kwaad om?
Nee, hoor. Een reden zou kunnen zijn dat Andy nu volledig vrij was als het
op componeren aankwam. Hij zit nu vier jaar in de band en begrijpt ondertussen
heel goed wat Tankard is. Hij schrijft steeds meer en meer muziek voor de
band. Dat kan dus een reden zijn. Hij is nu echt volledig vrij. Na vier jaar
heeft hij het gevoel dat hij ‘full-member’ is.
Een tweede reden voor die agressievere sound ligt zeker bij onze nieuwe producer.
De oude albums waren allemaal geproduced door Harris Johns, de nieuwe is
geproduced door Andy Classen. Dit was voor ons een grote stap in de goeie
richting op gebied van sound. Veel van die agressieviteit die jij vernoemt
komt zeker van de sound alleen al. Als onze oude albums zouden klinken als
deze, dan waren ze volgens mij nóg agressiever.
Hoe schrijven jullie trouwens je songs?
Het is alleszins anders dan vroeger. We hebben nu twee manieren om songs
te schrijven. De oude manier, die we twintig jaar aan een stuk hebben gebruikt,
is dat één van ons – Andy, Olaf of ikzelf – de volledige
ritmegitaarpartijen schrijft van een song en die dan opnemen op een tape.
Als we dan samenkomen voor repetities proberen we dat te spelen. Sinds een
jaar of twee drie schrijven we ook samen songs. Een compleet nieuw systeem
dus. We jammen, luisteren naar oude tapes – die we constant opnemen – en
zetten alles samen als een soort puzzel. Het gaat dan om een soort mutatie.
De songs spelen we verschillende keren, maar telkens weer anders, tot we
uiteindelijk tevreden zijn met het resultaat. Dan komt Gerre erbij. Hij zoekt
dan uit welke riffs geschikt zijn voor refreinen, welke voor strofen en welke
voor soli. Dat is dus onze nieuwe manier van schrijven.
En waar haal je na dertien albums nog inspiratie?
Goeie vraag… Geen idee. (buldert het weer uit) Echt een goeie vraag… We zijn
een hele luie band, wat inhoudt dat, als er geen druk zou zijn van de
platenmaatschappij, we waarschijnlijk nooit nog een album zouden uitbrengen.
We schrijven geen songs een jaar voor we de studio in moeten, neen, dan feesten
we liever nog wat. Die laatste maanden voor de opnames zijn we dan zo gestressed
dat we er energie uit putten en nieuwe ideeën.
In de jaren tachtig waren jullie samen met Sodom en Destruction erg populair.
Die twee andere bands hadden elk een bescheiden doorbraak. Jullie niet. Hoe
komt dat, denk je?
Geen idee… We zijn gewoon harder… niet op muzikaal vlak. We zijn volgmens
mij een band die niet erg maalt om wat anderen zeggen of doen. We doen wat
we doen omdat we het leuk vinden. Live spelen is voor ons even leuk als we
in een kleine club spelen waar dertig mensen zijn of op een optreden met
vijfhonderd of duizend mensen. Het is gewoon een ander soort plezier. Ik
wil ook niet rijk worden met deze muziek. We spelen voor de fun, net als
in 1982. Een andere reden is er niet.
Het is dus niet frustrerend dat je na twintig jaar in de band nog steeds
moeten gaan bijklussen?
Neen! Anderen gaan voetballen, tennissen, schepen in flesjes steken of postzegels
verzamelen; wij spelen in Tankard. OK, het zou te gek zijn als we populair
waren en konden leven van de muziek, dan konden we bijvoorbeeld ook in landen
als Australië gaan spelen. Ik kan natuurlijk ook altijd de lotto winnen.
Hahaha
Tegenwoordig is er een soort revival van thrash-metal, vooral uit Zweden.
Hoe kijk je daar tegen aan? Verkopen jullie nu ook meer dan pakweg vijf jaar
geleden?
Weer geen idee, want we hebben nog geen cijfers gezien van onze laatste albums.
Als we binnen een paar maanden ons geld binnenrijven van het nieuwe album,
zal ik het wel merken. Hahaha
Ik vind die nieuwe bands trouwens te gek. Het toont mooi aan dat onze muziek
nog lang niet dood is, dat jongeren die muziek nog steeds te gek vinden.
OK, ze spelen iets anders dan ons, maar hu invloeden zijn ook compleet anders
dan die van ons of pakweg Kreator. Maar het geeft me een goed gevoel. Metal
is niet dood, wat iedereen ook mag zeggen.
De teksten gaan weer over zuipen en bier. Wordt het niet tijd voor iets
anders?
Dat deden we al lang geleden. Op ‘The Tankard’ bijvoorbeeld staan toch wat
afwijkende dingen. Nu, daarna zeiden we tegen onszelf: “Fuck this shit! We
spelen muziek voor het plezier, de teksten moet ook plezierig zijn!” Dit
is wat we doen.
Kijk eens naar de hele oude teksten, die zijn soms erg maatschappij-kritisch.
Alleen bleef iedereen maar zeggen:” Tankard, dat zijn die zatlappen!” Toen
zeiden wij:” OK, dan zijn we gewoon lekker zatlappen.” Hahaha Je moet het
ook zo zien. Ik ben vijfendertig. Ik moet niemand meer tonen of ik kan spelen
of hoe intelligent ik ben… of niet ben. Hahaha Het moet plezierig blijven.
Ik kan niet zingen over oorlog en geweld omdat ik daar nooit mee te maken
heb gehad. Ik drink wel al héél lang bier en ik weet heel goed
wat het is om dronken te zijn. In wezen schrijf ik dus over mijn eigen
ervaringen. Ik ben er ook blij om dat ik nooit met oorlog te maken heb gehad.
Oorlog is sowieso dom. Het is verdriet en dode kinderen, meer niet.
Het artwork dan, dat lijkt wel heel erg op dat van de vorige CD, niet?
Waarom?
Daar is geen echte reden voor. Die kerel op de hoes is gewoon een vriend
van ons. Hij heet Gerre en we kennen hem via Gerre. We zetten er deze keer
ook onze alien bij. Het is deze keer ook een tekening en geen foto. Het is
trouwens dezelfde tekenaar van onze eerste platen. In die zin gaan we dus
terug naar onze roots.
Waarin verschillen jullie nu van je roots, muzikaal gezien dan?
Ik denk dat het thrashier is en minder beïnvloed door punk. Dat is wat
ik erover denk.
Jullie zijn nu gemiddeld 34 of 35. Hoe lang gaan jullie nog door?
Zeker nog vijf jaar! Ik wil kost wat kost ons vijfentwintigjarig bestaan
vieren. Ik ben dan veertig. Dan kan ik nog altijd zien wat ik de volgende
tien jaar doe. Ik zei het al, we doen het niet voor het geld, dus gaan we
door zolang het plezierig is.
Misschien gaan we wel eeuwig door, met rolstoelen en verpleegsters op het
podium. Hahaha Serieus, het si helemaal geen probleem om die snelle songs
van vroeger te spelen. Kijk eens naar Lemmy, hoe oud is die? Of de Rolling
Stones, die zijn al bejaard. Het is dus geen probleem, zolang we jong van
geest zijn en niet ziek zijn uiteraard.
Als je in je carrière op een album van iemand anders had kunnen
spelen; wie zou je gekozen hebben?
‘New Order’ van Testament. Geen twijfel mogelijk. Het is technisch, compleet
anders dan Tankard, maar het is mijn favoriete album ooit.
Doen jullie nog iets met jullie hobby-bandje Tankward?
Weet je wat Tankward betekent? (neen…) Het betekent simpelweg pompbediende.
(oh…) In Frankfurt wordt de band wel eens schertsend zo genoemd. Zo zijn
we op het idée gekomen om met Tankward covers te gaan doen van populaire
Duitse liedjes uit het verleden. We gaan hier in de toekomst waarschijnlijk
niks meer mee doen.
Zijn er geen plannen voor een nieuw live-album? Jullie bestaan nu toch
twintig jaar.
Neen, volgens mij niet. Ons vorige live-album is wel al elf jaar oud, maar
ik zie geen echte reden om er nu weer één uit te brengen. We
plannen wel een nieuw studio-album. De studio is al geboekt voor begin 2003.
We hopen ook ieder week op te treden.
Bij de nieuwe CD zit een bonus-CD’tje met daarop de demo’s. Spelen jullie
daar nog wat van?
Neen, dat kunnen we niet maken. We spelen wel vaak oude songs. Trouwens op
B-Day staat in de vorm van ‘Rundown Quarter ‘ wel een oude demo-song. Maar
live spelen we dus geen demo-songs meer. Het blijft enkel een bonus-CD’tje
voor die-hard fans.
Heb je nog wel doelen met de band?
Oja, miljonair worden. (buldert) Een oude, vette miljonair worden. Momenteel
ben ik alleen nog maar vet. Hahaha
Nog een boodschap voor jullie Nederlandse en Belgische fans?
Kom naar onze shows in november en december! We zullen ongetwijfeld een hoop
plezier beleven! Thanks!
No Problem!