Interview met Underoath
In Amerika zijn ze hot en ze geloven allemaal in God. Underoath maakt post-hardcore en metalcore en verzamelt steeds meer aanhangers. Binnenkort komt hun nieuwe album uit, Ø (Disambiguation), dat bij mij interesse wekte. Ik voelde toetsenist Chris aan de tand.
Dag Chris. Bedankt voor deze mogelijkheid. Ik contacteer jou in verband met de komst van het nieuwe album Ø (Disambiguation). Wat meteen opvalt is de grote “Ø” op de cover, een symbool dat steeds terugkomt bij jullie, maar nu wel heel duidelijk naar voor geschoven wordt. Wat is daar mee aan de hand?
Ja, daar zit veel achter, wel vijftien verschillende dingen. De “Ø” staat bijvoorbeeld voor “specifiek”, niet dubbelzinnig. Maar het staat even goed voor alles of niets, voor een totale gedachte. Er zit veel achter, maar ik ben niet het creatieve brein van de band, dus zaken of vragen over de teksten hou ik liever onbereoerd.
Jullie loopbaan gaat steeds meer de mainstreamweg op, als ik dat mag zeggen. Is dat bewust? Trekt zich dat op deze plaat ook door?
Goh, echt mainstream zou ik het niet noemen. We hebben vooral veel geëxperimenteerd, zaken gedaan die we voordien niet deden. Geen mindset dus, al is het resultaat wel melodischer dan anders. Niet dat het poppy geworden is, alleen kwamen er zonder de intentie daartoe te hebben steeds aangenamere melodieën uit de ideeëntrommel rollen. De cleane zangstukken zijn ook steeds verder ontwikkeld en we zijn er allen fan van, dus waarom ook niet? Qua sound zijn we gegaan voor een voller geluid, de wall of sound zoals ze zeggen. Dat wel.
Er is natuurlijk nog steeds sprake van agressie en frustratie op de nieuwe plaat. Het is geen geheim dat jullie een christelijk geïnspireerde band zijn. Hoe rijm je dat? Brengt religie dan geen “peace of mind and soul”, geen rust?
Inderdaad, de nieuwe plaat is zeer heavy. My Deteriorating Incline is bijvoorbeeld het snelste nummer dat we ooit gemaakt hebben. En ja, eigenlijk kun je wel spreken van agressie. Ik zeg liever dynamiek, maar het is een agressieve speelstijl. We hebben allemaal problemen in het leven, en in deze muziekstijl kun je die niet poeslief uiten weet je. Daarbij zijn sommige nummers eigenlijk ook gesprekken met God.
Bedoel je dat ze gebeden zijn?
Ja, zo zou je het kunnen zeggen. Sommige nummers zijn teksten vol eerlijkheid, waarin we ons afvragen hoe het verder moet, wat we moeten doen. Het zijn persoonlijke gesprekken met God die we openbaar maken. We hebben allemaal issues waar we van wakker liggen, en wij richten onze gedachten naar God.
Een soort spirituele zelfreflectie dus?
Vanuit jouw standpunt waarschijnlijk wel ja. Iedereen zal daar wel een benaming voor hebben.
(Zoon Amon vraagt of de Wii aan mag)
Jij hebt kinderen?
Eentje ja, dat hoort bij ouder worden denk ik.
(lacht) Ja, ik heb een dochtertje van anderhalf. Madeline heet ze. Ik ben ook bijna dertig. Zoiets verandert je leven wel.
Maakt dat touren niet lastig? Of was het al lastig combineren met gezin en werk?
Het wordt moeilijker ja. Voor de geboorte gingen we makkelijk negen maanden per jaar op tournee, na de geboorte is het toch lastiger. Ik wil niet de vader zijn die steeds van huis weg is. Voor een job moet ik me niet inhouden. Underoath brengt voldoende geld in het laatje, ik voel me er heel gezegend door. Op die manier kan mijn vrouw ook thuisblijven, ze hoeft dus niet te werken.
Voor de geboorte zeg je, was dat dan in de relatie niet al een probleem?
Jawel, maar de balans lag nog heel anders dan nu. Ik zit al elf jaar in de band, van toen ik nog op school zat. De relatie met mijn vrouw is gradueel gegroeid naar een evenwicht. Ik spendeer meer tijd met haar dan vroeger, toegegeven, maar met een kind is het nog iets anders. Dat weet je zelf waarschijnlijk ook wel.
Daar ga ik liever niet op in als je het niet erg vindt… Nu, wat ik wou vragen, als je zo op tour bent, ga je dan ook naar de kerk, of ben je niet echt praktiserend?
Op tour niet nee, maar thuis wel. We hebben onze vaste kerk waar we wekelijks heen gaan. We hebben een band met onze geloofsgemeenschap, op tournee is dat niet zo, en het valt ook moeilijk te combineren.
Raak je dat niet beu, al die vragen over je geloof?
Nee, totaal niet eigenlijk. Het is onze thematiek, onze achtergrond, onze essentie. Hoe meer vragen hoe liever!
Dan heb ik er nog eentje. In Europa is religie in sommige landen, zo goed als uitgestorven, om even kort door de bocht te gaan. In Amerika is dat wel eventjes anders. De mensen die naar jullie concerten komen, denk je dat die vooral komen omwille van het feit dat ze dezelfde overtuiging hebben of omdat ze de muziek echt appreciëren. Ik vraag het maar omdat jullie in Amerika veel populairder zijn dan in Europa.
Dat is een goeie vraag en daar hebben we ook al wat vragen over gehad. Nu, in Europa zijn we vrij bekend, maar Amerika loopt echt heel warm voor ons. En toch komen zowel in Amerika als Europa de meeste mensen naar ons kijken voor de muziek. De muziek is een gemeenschappelijk platform, dat is het belangrijkste.
Een mooie afsluiter. Bedankt voor dit interview.
Jullie ook. Tot volgend jaar op de podia!
Links: