Interview met The Monolith Deathcult

Nadat mijn mailbox ontplofte door een tsunami aan berichten van TMDC-fans die met subtiel dreigende taal een interview eisten ben ik met hangende pootjes naar de band gegaan met een dozijn vragen. Groot was mijn opluchting toen Michiel Dekker instemde. Bij deze de schriftelijke neerslag.

Hallo TMDC, we meet again. De vierde keer een interview afdwingen op Zwaremetalen.com, het is niet iedereen gegeven.

Het was jullie ook bijna niet gegeven na die achterlijke review. ”Plat en inspiratieloos”, “vocals gaan de mist in”… que?

Jullie repliek en de reactie van de liefhebbers dreunt nog steeds na.
De wervelwind die jullie in gang gezet hebben met de nieuwe plaat is pas enige tijd geleden uitgeraasd geraakt in Oklahoma, alsof er nog niet genoeg commotie is ontstaan. Het lijkt alsof de meningen steeds gepolariseerder raken over het werk van TMDC. Mission accomplished?

Dat de meningen steeds verder polariseren is natuurlijk mooi meegenomen al verbaast het mij soms wel.
Er komen nog dagelijks reviews binnen, maar de contouren beginnen zich af te tekenen. Veel reviewers hebben duidelijk hun huiswerk niet gedaan als ze ons nog steeds in de death-/grindcore-hoek plaatsen. Niets ten nadele van die stijlen, maar daar zijn we sinds The White Crematorium uit 2005 al behoorlijk van afgeweken. Als je na Cuntgrinder en de Carcass Peel Sessions dan Tetragrammaton
gaat luisteren kan ik niet begrijpen dat het kwartje niet valt. De meningen zijn extreem verdeeld. Of men vindt het afschuwelijk en hoogverraad aan de Metal of Death, of men vindt ons de verlossers van een genre dat al jaren comateus is. Mooi is ook om te zien dat mensen meteen aanslaan bij iedere Arabisch klinkende songtitel en triomfantelijk de Nile-link (die er amper is) blootleggen. Daarnaast mocht Nile
willen dat hun platen (los van het technisch vernuft) dezelfde avontuurlijke sound hebben als de onze. Ik ben afgehaakt bij Annihilalion of the Wicked,
maar heb nog wel even hun aanpak geleend door de cd te openen met een compromisloze monsterlijke compositie van tien minuten.

Als ik zo vrij mag zijn mijn mening te geven over de nieuwe plaat, dan moet ik zeggen dat ik hem al meer beluisterd heb dan al het vorige samen. Het klinkt nummergerichter, je bent meteen “hooked” voor een pak luisterbeurten, ook al zijn die nummers soms ellenlang. Was er een bepaalde focus tijdens het schrijven, naar herkenbaarheid toe bijvoorbeeld, op een directe impact in plaats van het laten groeien van nummers, of eerder op het overbrengen van de inhoud, of de sfeer over het ganse album heen?

Trivmvirate was een soort ongeluk met goede afloop. Ik schreef nummers en gaf Carsten Altena (orchestraties) alle ruimte om zijn ding te doen. Geen grenzen, we zien wel hoe het uitpakt. Voor mij is het belangrijk of ik het zelf goed genoeg vind. Ik heb wel her en der klankborden, maar die worden slechts geacht te zeggen hoe gaaf en geweldig het wel niet is. Het is niet de bedoeling dat ze kritiek geven of zich met de songwriting gaan bemoeien. Dan moeten ze zelf maar een band oprichten.

Extreme metal heeft het voordeel dat er niet noodzakelijk inhoudelijk veel te rapen valt, maar dat het toch bijzonder fijn blijft als de muziek sterk in elkaar zit.

Dat ben ik niet helemaal met je eens. Bands als Nile, Cradle of Filth of Behemoth
hebben inhoudelijk toch wel zeer goede teksten. Geïnspireerd op oeroude teksten uit oude religieuze boeken of duistere poëzie. Ik wil maar aangeven dat de tekstschrijvers toch de nodige uren in de bibliotheek of achter internet hebben doorgebracht. Uiteraard zijn we ook bands waar de infantiliteit van de teksten soms bijna niet te bevatten is, maar dat zul je binnen alle muziekstromingen wel hebben.

Bij jullie gaat het wel steeds samen vind ik.

Dat vind ik ook.

Vorm en inhoud samen aanbieden, iets wat in het brutale death metal genre vrij uitzonderlijk is. Is dat een kwestie van een goede productie in huis halen, van de goesting te ontwikkelen bij de luisteraar om daadwerkelijk te luisteren naar de inhoud, of nog iets anders?

Je biedt de luisteraar natuurlijk een totaalpakket aan. Artwork, muziek en productie. Er zijn genoeg geweldige cd’s te noemen die te lijden hadden onder matige producties. Denk aan Emperor’s Anthems, Cradle of Filth’s Cruelty and the Beast en nog niet zo lang geleden klonken alle Immolation-albums als stront in een trechter. In mijn beleving moet alles goed op elkaar aansluiten al gaan de meeste kosten op aan de productie. Iets dat er goed uitziet en lekker weg luistert nodigt de luisteraar vanzelf uit om zich meer in de muziek en teksten te gaan verdiepen.

Het valt me op dat er een tendens is bij jullie die de furieuze snelheidsdeath wat meer richting industrial duwt, een koerswijziging waar de remixen perfect in passen. Is dat iets tijdelijks, of is dat niet echt aan de orde?

Die is niet gepland, zoals niets gepland is bij ons op muzikaal gebied, behalve dan dat de muziek van topkwaliteit moet zijn. Ik begin op een gegeven moment gewoon met schrijven en hoor dan in mijn hoofd of daar een verschroeiende blastbeat bij past of een mokerende gabberdrum. Ik pas het toe en luister alleen naar het eindresultaat. Beukt het en staat het als een huis? Dan is het bruikbaar. Dat dit ook heel verkeerd kan uitpakken hebben we gezien bij de laatste Morbid Angel-plaat. Ik snap hun idee, maar het komt totaal niet uit de verf. De industrial is er altijd geweest, alleen is het beter hoorbaar omdat we inderdaad wat minder dan op andere platen dichtgesmeerde death metal spelen. De riffs zijn meer palm-mute waardoor er ruimte ontstaat voor de technobeats en gare samples. Ik kon daarom meer dan op de voorgaande releases mijn voorliefde voor bands als Fear Factory, Meshuggah, Strapping Young Lad, Ministry en Laibach kwijt.

Ik heb dan ook geen idee hoe de volgende cd gaat klinken. We hebben er al wel over gedacht om twee versies uit te brengen. Eén versie, mono opgenomen met alleen gitaar, drums en vocals voor de verstokte undergroundfan en een versie met alle toeters en bellen voor de huidige fanschare.

Ik ben trouwens geen fan van remixen, het klinkt toch negen op de tien keren als een verhaspelde versie van het origineel. Carsten heeft voor The White Crematorium 2.0 Kindertodeslied door de mangel gehaald en ik ben best tevreden over het resultaat. Ik zou liever zien dat er van onze nummers geheel orchestrale versies worden opgenomen, zoals Cradle of Filth heeft gedaan met Midnight in the Labyrinth. Ik denk dat Carsten hier wel oren naar heeft. Wie weet in de toekomst.

Het is wellicht ook zo dat de middelen die ter beschikking zijn aanleiding kunnen geven tot het gebruik van nieuwe klanken, stijlen, effecten, enzovoorts. Een beetje zoals wanneer je gaat winkelen en dingen meeneemt die niet op je lijstje stonden. Is dat bij jullie ook het geval wanneer je de studio intrekt?

Wij trekken de studio pas in als het album kant en klaar geschreven is. De muziek staat dan al voor 95% vast en die 5% is voor alle slechte grappen, soundeffecten en andere zaken om de luisteraar mateloos te irriteren. Alle nieuwe klanken, stijlen en effecten zijn dus al tot in den treure uitgeprobeerd. Nu moet je wel weten dat er van ieder nummer vijftig tot zestig demoversies bestaan. Alles is dus al uitgeprobeerd. Dus ja, we zijn altijd op zoek naar nieuwe klanken, stijlen en effecten, maar die staan al ruimschoots vast voor we gaan opnemen.

De studio intrekken moet je ook niet al te letterlijk nemen. We hadden een groot budget, maar hebben dat bijna helemaal besteed aan de mix van Guido Aalbers. Waarom zouden we in een dure studio gitaren gaan opnemen als we dat ook allemaal zelf kunnen. We hebben de kennis, maar vooral de kennissen die ons hierbij helpen. Tom van Dijk (Deadhead) is een meester in het afstellen van gitaargeluid. Pascal Altena is onze troubleshooter en Pro Tools-tovenaar en we lenen al acht jaar lang het ENGL cabinet van Iwan Heskamp. De gitaren en bas hebben we opgenomen in onze oefenruimte. Dat was een oude wolopslag dus uitstekend voor het geluid.

De drums zijn wederom opgenomen in Frankies Recording Kitchen bij Berthus Westerhuis. De orkesten en synths zijn bij Carsten thuis opgenomen.

De vocals zijn opgenomen in een oud schoolgebouw in Deventer.

Wij werken vanaf de demo’s met clicktracks. Iedereen kan dus thuis zijn eigen ding doen en uiteindelijk komt alles samen op de Pro Tools-set van Pascal Altena. Die is dan weken bezig alle fuck-ups weg te poetsen en vervolgens gaat de hele boel naar Guido Aalbers die de boel heeft gemixt voor een gigantisch bedrag per dag. We werden ook bleek om de neus toen er plotseling een dag bij moest.

Dat klinkt allemaal behoorlijk vermoeiend en technisch.
Nu, er wordt in de metal scene al van in den beginne afwijzend gekeken naar professionele muziek in de zin van popmuziek, met als gevolg dat de meeste metalbands geen deftig nummer in elkaar kunnen steken of steevast bands kopiëren die dat wel kunnen. Gezien jullie expansiekracht zal het niet zo heel erg lang meer duren eer jullie de massaproductie bereiken. Met welke “mainstream” muzikanten – of producers – zouden jullie wel een gesprek willen aanknopen qua songwriting, X-factor of gewoon puur uit geilheid.

Wij werken al met mainstream producer Guido Aalbers. Verder willen wij helemaal geen gesprekken met mainstream muzikanten aanknopen. Wij gaan onze eigen gang en kunnen denk ik weinig leren van Kane of Wouter Hamel. Al moet ik wel zeggen dat ik gecharmeerd ben van hoe Lady Gaga de zaken aanpakt. Ze doet mij soms denken aan een vrouwelijke versie van Marilyn Manson, maar dan met goede nummers.
Ik heb vorige week de luxe gehad om bij een Slayer-show achter de schermen te kijken. Dat was ontzettend interessant en leerzaam. Als we het over de echte mainstream hebben ben ik erg gecharmeerd van hoe Andre Rieu de zaken aanpakt. Ik zou graag eens achter de schermen kijken bij een Andre Rieu-tour.

Ik heb echter wel vragen aan de metal-mainstream. Mocht je ze ooit eens spreken wil je dan eens vragen:

Waarom speelt Immortal stug met één gitarist terwijl een extra gitarist zoveel beter zou klinken? Idem voor Fear Factory.
Waarom speelt Eric Daniels niet in Asphyx terwijl hij zelf die band samen met Mameli heeft opgericht? Waarom vertelt niemand Burton C. Bell van Fear Factory dat hij al vijftien jaar zo vals zingt als een kraai?
Is Cradle of Filth’s Nypmhetamine een heavy metal kopie van Where the Wild Roses Grow van Nick Cave en Kylie Minoque?
Vragen, vragen, vragen…

Ik neem ze zeker mee in het interview, misschien weet één van de lezers er ook raad mee, of wordt die afgemaakt in mijn plaats tijdens het vragenuurtje.
Die zucht naar de dood en het doden en masse komt trouwens regelmatig terug op jullie nieuwe album. Jullie brengen het als een vorm van entertainment. In hoeverre is het eigenlijk allemaal beschrijvend en in hoeverre is het een beleving voor jullie?

Het is allemaal beschrijvend. We maken extreme muziek en daarbij horen extreme absurde teksten bij. We hebben geen geheime agenda, wij zijn geen prekers die komen vertellen hoe de wereld in elkaar steekt. Ook zijn wij niet per se antireligieus, maar daden en gebeurtenissen die gebaseerd zijn op religie vormen altijd een dankbaar onderwerp voor lyrics. Maar we zijn net zo dol op van de pot gerukte dictators en schimmige ideologieën.

Op zich vind ik dat wij geen zucht naar de dood hebben. Wij maken alleen gebruik van een hele vreemde scheiding tussen bloedserieuze onderwerpen terwijl de muziek de nodige grappen en grollen bevat.

Jullie hebben onderhand toch wel een fatwa verdiend, maar nog niet gekregen (voor zover ik weet). Hoe zit het met andere dreigementen en verwensingen? Geen schrik voor Theo Van Gogh-taferelen?

De verwensingen komen momenteel alleen uit de metalscene zelf. Verder hebben we nooit last gehad uit islamitische hoek. Die hebben wel betere dingen te doen in Londen en Syrië. Daarnaast zijn wij geen band die blind inhakt op een religie. We schrijven teksten over landen waarin de islam een grote rol speelt, net zoals de Kerk in middeleeuwse verhalen alom aanwezig was in het dagelijks leven van de mensen. In Human Wave Attack is de invloed van de islam natuurlijk volop aanwezig, het gaat immers om een jonge theocratie die in de naam van het geloof duizenden mensen de dood in heeft gedreven. Qasr Al-Nihaya gaat over Irak en heeft niets met de islam van doen,
al blijven er mensen aanslaan als we een Arabisch klinkende titel gebruiken. Het schijnt dat Nile daar het alleenrecht op heeft. Voordeel hiervan is dat de focus zo op Nile komt te liggen dat men niet hoort dat we het overal vandaan jatten, behalve bij Nile.

Hoe zit het met jullie vaderlandslievendheid en affiniteit met de Oranjes? Als Belg heb ik niet de nood om een gebrekkig wereldvreemd poppentheater te adoreren, maar in Nederland valt dat blijkbaar wel mee.

Ik kan mij goed voorstellen dat de Belgen helemaal niets met een koningshuis hebben. Die Prins Laurent maakt het nog bonter dan onze wijlen Prins Bernard en dan heeft hij nog niet eens bij de SS gezeten. Wij Hollanders wachten dan ook geduldig tot België barst en nemen dan ons rechtmatige eigendom terug.

Voor het zover is, is Nederland klaar voor een invasie op de podia van TMDC dit jaar, of doen jullie het iets rustiger aan?

Wij doen het niet rustiger aan, alleen gaan we niet overal spelen voor 100 euro en een krat bier. We zitten inmiddels bij TMR Music Promotions en die pakken de zaken professioneel aan. We spelen onder andere op de Graspop Metal Meeting, Dokkem open Air, Vlamrock en de Eindhoven Metal Meeting.

En op Kashfest niet te vergeten. Kun je al iets verklappen over de live-aanpak? Volle kracht vooruit? Meer cyberklanken? Ontblote tepels? Een akoestisch intermezzo?

We werken live met weer met Carsten die een shitload aan effecten en computers aanstuurt. Er gaan racks vol apparatuur mee. De bezoeker moet er rekening mee houden dat onze change-overs iets langer duren dan bij een gewone rock n’roll band maar als alles staat en werkt zijn we live mokerhard, provocerend en mateloos irritant.
We hebben het er over gehad om Martin van Drunen in te lijven voor de liveshows. Lijkt ons cool om een keer op zo’n groot Duits festival te staan.

Knal! Oké, voor het uit de hand loopt heb ik
nog één vraag: Wie is je favoriete Transformer?

Moeilijk, moeilijk… geheel tegen de puristenstroom in vind ik de Transformers uit de Michael Bay-films gaver dan de jaren 80 cartoons.

Als ik dan moet kiezen: Soundwave met de Dr. Claw-stem in Michael Bay’s Transformer-films.

Het is genoteerd. Tot interview nummer vijf.

Links:

• The Monolith Deathcult
• The Monolith Deathcult Facebook
• TMR Music Promotions

Interview met The Monolith Deathcult

De machthebbers van de Nederlandse death metal-scene geven wij steevast met plezier het woord. Met scherpe pen wordt er mateloos gesteggeld en daar worden we blij van. Collega Gio voelde de band aan de tand.

Wat was de aanvankelijke aanleiding voor de renovatie van The White Crematorium?

We wilden de eindeloze stroom waardeloze releases die er sinds het verschijnen van Trivmvirate op de mensheid is losgelaten resoluut een halt toeroepen.
Daarnaast was het origineel uit 2005 amper nog verkrijgbaar, dus kochten we de rechten terug en namen de bass en zang opnieuw op. Plots was ik klaar met mijn opleiding en had ik een hele zomervakantie aan tijd over. Ik besloot mijn nieuwe Mac en Pro Tools set eens uit te proberen en voor we het wisten was er een compleet nieuw product (en twee labels die het wilden uitbrengen).

Er is zowel een Europese versie via Twilight-Vertrieb als een USA versie via Epitomite Records.

Waaraan hebben jullie zoal gesleuteld op TWC2.0?

We zijn begonnen met bass en zang, daar waren we niet tevreden over. Vervolgens deed ik alle gitaren over en voegde ik synths toe. Daarna ben ik nummers gaan herarrangeren en werd er een nieuwe hoes in elkaar gezet. We besloten Carsten een ultrabrute technoremix van Kindertodeslied te laten maken en voegden de vier nummers van de promo uit 2002 toe aan het album. Deze vier tracks en twee videocips zijn te vinden in het multimediagedeelte van de cd en op de daarvoor speciaal gebouwde site (zie link onderaan, red.).

Alles is dus vernieuwd op de overheads en digitale aanslagen van Sjoerd na.

Die remix van Kindertodeslied… hebben jullie de persoon in kwestie al laten lynchen?

Nou nee, maar aangezien ik persoonlijk opdracht heb gegeven voor de remix zul je eerst met mij moeten afrekenen. De remix is gemaakt door onze toetsenist Carsten Altena. Kenners wisten ons te melden dat het nummer het hartstikke goed zou doen op de radio en dansvloer ware het niet dat we onze eigen glazen weer keihard ingooiden door de thematiek van het nummer en de samples die we hebben gebruikt.

Ik heb begrepen dat jullie live gaan optreden zonder keyboardspeler. Wordt het dan geen dooie bedoening? Je kunt niet zomaar even een streepje sneller spelen omdat het publiek er die avond zin in heeft, toch?

Veel bands spelen hun nummers live veel te snel, dan wordt het een grote broddelzooi. Het eerste slachtoffer van te snel gespeelde nummers zijn de grooves en breakdowns. De nummers worden nu exact uitgevoerd zoals ze zijn bedoeld. Het publiek krijgt dus waar voor het geld. Als WIJ namelijk geen zin hebben kunnen we dus niet even snel de set afraffelen. Dan moet de gifbeker helemaal leeg. Daarnaast heeft ons rack zo ontzettend veel lampjes dat dit al een sensatie op zich is.

Triumvirate was een beest van een plaat. Hoever staan jullie met het werken aan een opvolger? Kun je al iets lossen over hoe een en ander zal klinken?

Ik ben druk aan het schrijven, maar als er geen inspiratie is komt er helemaal niets uit. Er is al een nummer af. Het nummer bevat geen blastbeats maar een ongelooflijk dreunende groove. Hoe het zal gaan klinken weet ik nog niet. Momenteel ben ik even helemaal klaar met blastbeatdeathmetal, dus de nummers en ideeën die ik nu opneem zijn meer riffgeoriënteerde. Er zijn lyrics en er zijn veel losse ideeen. Op een geven moment vallen de puzzelstukjes in elkaar en zijn er in no time een aantal nummers af. Het zal in het verlengde van Trivmvirate liggen. Misschien qua brutaliteit meer richting The White Crematorium, maar we kunnen net zo goed de weg van Ministry, Fear Factory en White Zombie inslaan. Verder misschien een spoken-word performance zoals Cronos ooit eens deed op Haunted Shores van Cradle of Filth, maar dan laten wij het doen door Maarten van Rossem of Hans Janssen.

Maar wel hard… keihard.

Ik heb al wat werktitels van songs op het internet zien passeren. Als ik een titel lees à la The Black Speech Of Mecca denk ik spontaan: “Deze mannen gaan niet voor een award, maar voor een fatwa.” Hoe denk je daar zelf over?

Het zijn lyrics, geen politiek pamfletten. Mijn teksten zijn erg afhankelijk van wat ik lees of op tv zie. Ik ga dan research doen en zoek net zolang tot ik een gaaf onderwerp heb. Dan komt het moeilijkste, namelijk het vinden van de juist invalshoek. Ik heb een heel interessant boek gelezen namelijk The Looming Tower van Lawrence Wright. Daarin wordt heel gedetailleerd beschreven hoe Al-Quaida is ontstaan en met welk een kneuzigheid en amateurisme Bin Laden uiteindelijk de Sjeik van Dar al-Islam is geworden. Dat geeft stof voor lyrics.

Zo hebben we Ceremonial Bloodshed At The Temple of Hatshepsut. Dit gaat over een aanslag van de Moslimbroederschap op toeristen in Luxor in 1997. Alle niet moslims werden meedogenloos afgeslacht in de tempel van Hatshepsut. Dit alles uiteraard in de naam van de Religie van de Vrede.

The Black Speech of Mecca gaat over Bin Laden die ten strijde trekt tegen De Hoeders van de Heilige Plaatsen, de Koninklijke familie Saud.

Dan hebben we nog een nummer over Latif Yahida, dat is een Irakese kolonel die jarenlang de dubbelganger (fidai) is geweest van Uday Saddam Hussein. Hij is tijdens de 2e Golfoorlog naar het westen gevlucht en woont in nu in Engeland. Hij heeft de Saddam Clan van dichtbij meegemaakt.

Het laatste zandbaknummer is H.W.A. wat staat voor Human Wave Attack. Dit nummer gaat over de Pasdaran. Iraanse gehersenspoelde jongeren en ouden van dagen, die ongewapend en ongetraind in menselijke aanvalsgolven over de Iraakse stellingen golfden. Onnodig om te zeggen dat ze afgeslacht werden, maar daar hadden de Ayatollahs iets op gevonden. Ze kregen allemaal een sleuteltje om de nek om zo de poort van het paradijs open te kunnen maken. Het werd echter een probleem toen Saddam gifgas ging inzetten. Zonder aantoonbare verwondingen was je natuurlijk geen martelaar en een gasmasker opzetten was ook niet gewenst. Je zet een masker op als je bang bent om dood te gaan en dat was nu net wat de Ayatollahs niet wilden.

Ook loop ik al jaren te broeden over een nummer wat gaat over het inktzwarte calvinisme waar Knielen op een Bed Violen over gaat.

Ik zag op Youtube een filmpje waarop jullie verkleed waren als sjeiks e.d. Doen jullie vaker van dat soort dolle fratsen en kunnen we in de toekomst meer van dat soort ongein verwachten?

Dat was de afscheidsshow van Carsten (die overigens binnenkort weer met TMDC op diverse podia in het buitenland te zien zal zijn). Wrath of the Ba’ath gaat over Irak en Saddam dus het leek ons leuk om onze klederdracht daar eens op aan te passen. Misschien doen we het 23 juni met Nile wel even, dat past mooi bij de sfeer van die avond. We hebben de pakken in de kast hangen, over een jaar of 20 is het waarschijnlijk gangbare mode in Nederland.

We doen binnenkort een paar shows in Frankrijk, wellicht gaan we daar als Roma’s verkleed. We hebben alleen nog wat prostituerende, bedelende en stelende kinderen nodig als decor.

Jullie hebben de vorige keer een uniek resultaat verkregen door te werken met Guido Aalbers als mixer. Hebben jullie voor de volgende plaat weer zoiets in gedachten?

Guido Aalbers zal onze volgende plaat ook onder handen nemen. De samenwerking is ons erg goed bevallen en zeker voor herhaling vatbaar. Ook zal Pascal Altena van Ground Zero weer volop in het proces betrokken worden.

Jullie hadden een paar jaar geleden nog heel wat tegenstanders (daar waren jullie natuurlijk lekker zelf de oorzaak van), maar het lijkt erop dat veel van die mensen inmiddels overstag zijn gegaan en heerschappij van TMDC erkennen. Hoe ervaar je dat zelf?

Het is allemaal wat rustiger rond TMDC. Nu moet ik ook wel zeggen dat we niet meer zo fanatiek als eerst 24 uur per dag sites en forums in de gaten hielden om in te grijpen als dat nodig was. Nu is het wel zo dat de meeste relletjes misverstanden waren of we er helemaal niets aan konden doen, maar het was natuurlijk allemaal erg welkom. Het is goed als er een bepaalde sfeer rond een band hangt, dat maakt het allemaal nog net even interessanter. Het had er denk ik ook wel mee te maken dat het niet gebruikelijk was als je ergens een uitgesproken mening over had. Persoonlijk vond ik wij vier tegen de rest van de wereld spannender dat de eindeloze schouderklopjes die ons nu ten deel vallen.

Mogen jullie alweer op de koffie bij Karl Sanders?

Vast wel, het was een slip of the tongue van Sanders (althans, dat zei hij zelf), wat een journalist opgepikt scheen te hebben en toen stond het opeens op Blabbermouth. We hebben een dusdanige nette en onderdanige reactie gegeven dat Sanders overkwam als een enorme zeikerd. Dat was natuurlijk de bedoeling. Twee dagen later was het telefonisch opgelost.

Nu is het ook wel zo dat Trivmvirate natuurlijk voor geen meter meer lijkt op Nile al bevat het eerste nummer een openlijke knipoog naar Nile, maar niemand heeft dat tot nu toe opgemerkt op één persoon na op onze Youtube Channel.

Diegene die het weet mag het mij mailen op
michiel@monolith-deathcult.com. De eerste drie krijgen een gratis The White Crematorium 2.0 cd.

Even Googelen op TMDC levert vanalles op: van artietsenbureau The Music Dance Company over hiphop label TMDC Recordz tot Tehachapi Mountain Democratic Club (een lokale afdeling van de Amerikaanse democraten). Nog geen last gehad van boze advocaten?

Nee hoor, TMDC wordt in de volksmond zo genoemd. We gaan door het leven als The Monolith Deathcult of The Michiel Dekker Club.

Sjoerd en Michiel zitten beide ook in Beyond Belief. Gaat daar nog wat mee gebeuren?

We zijn bezig met nieuwe nummers die erg in het verlengde van Rave the Abyss liggen, Ik denk dat we wachten tot 2014, dan heeft het precies 20 jaar geduurd om met een opvolger te komen. AJ is ook betrokken bij TMDC en heeft naast Beyond Belief twee projecten in de steigers staan die we komende zomer gaan opnemen. Zo is er het Hate Eternal-achtige Temple met Eric de Windt op drums en Extreme Cold Winter waarmee AJ en Seth van Loo slower dan slower doom spelen.

Wat staat er op de planning qua optredens?

27 november is er Hellfest in OJC Maddogs te Groesbeek,
4 december het Mass-Deathstructionfest te Namen in België en op
18 december het Grindfest in Lille Frankrijk.
En we gaan komende voorjaarsvakantie een paar dagen naar Ysland waar we een aantal shows gaan doen waaronder een festival headlinen.

Verder nog wat te melden aan onze lezers?

Is het Ijsland, Ysland of IJsland.
We komen er niet uit…

Het is “IJsland”. (Eindred, MB.)

Links:

• The Monolith Deathcult
• The Monolith Deathcult MySpace
• The Monolith Videocult
• Twilight Vertrieb
• Recensie: The Monolith Deathcult – The White Crematorium 2.0

Interview met The Monolith Deathcult

The Monolith Deathcult heeft een nieuw album uit, dus sidder en beef. Met enige aarzeling stuurde ik mijn vragen het epicentrum in, wetende dat de terugkeer zonder kleerscheuren allesbehalve zeker was. Met een duidelijke discipline echter werd ik met de snelheid van een wervelwind op mijn wenken bediend en met een epistel overweldigd. Een gedetailleerde uiteenzetting volgt.

Een goededag beste cultlid, hoe gaat het met u?

Hallo Bart, het oppercultlid is een beetje gaar. Ik heb in mijn hoedanigheid als mentor de hele week al gesprekken met ouders moeten voeren over hun bloedjes van kinderen. Ik heb sterk het vermoeden dat ze niet eens zozeer voor hun kind komen, maar dat ze de nieuwe mentor toch wel even met eigen ogen willen zien. Ik had gisteren een dame die vertelde dat haar zoon mij al ‘even had laten zien op YouTube’. “Kijk man, dat is em!”

Ondertussen al bekomen van de release van Trivmvirate ?

De release van Trivmvirate is voor ons als band niet vermoeiend. Het is des te vermoeiender voor ons label dat dag in dag uit wordt geconfronteerd met onze nogal unieke manier van humor en propaganda. Zo is er het Rockhard verhaal. In Duitsland kruipen bands en labels diep door het stof als het gaat om Rockhard. Als je daar een goede review in krijgt heb je het gemaakt. Naja, wij kregen een acht wat ons gemiddelde naar beneden deed kelderen en daarbij was 80% van de review gewijd aan politieke beschouwingen en 20% ging over muziek. Het label was dolblij met die review, maar wij waren daar helemaal niet over te spreken. Daarnaast vind ik Rockhard een ontzettend politiek correct magazine die eens wat meer over muziek moeten kletsen en minder over bijzaken. Het leek Robin en mij wel leuk om, na Metalheads Against Racism en Karl Sanders (speelt bij een bandje genaamd Nile, red.), Rockhard nu eens op de korrel te nemen en zo ontstond er een levendige e-maildiscussie waarin we ideeën uitwisselden hoe we Rockhard aan de schandpaal zouden gaan nagelen. We waren echter vergeten dat onze labelbaas in de CC stond dus even later had ik hem smekend aan de telefoon of we alsjeblieft onze pijlen niet op Rockhard wilden richten. Rockhard had er ook lucht van gekregen dat we not amused waren en als goedmakertje kregen we een interview van 33 vragen waarin we ons zegje konden doen. En dat hebben we ook gedaan, jammer voor Rockhard spreken we net zo makkelijk Engels als Nederlands, maar de vertalers op de redactie zullen daar overuren gaan draaien ben ik bang.

De bikkelharde sound en de uitbouw van de songs op de Trivmvirate is indrukwekkend. Hoe zit bij jullie het schrijfproces in elkaar. Geeft iedereen het beste van zichzelf en worden nadien de teksten erop geplakt, of starten jullie met een idee waarrond er wordt gewerkt?

Dat is verschillend. Ik schrijf de complete nummers thuis op mijn pc. Bij bepaalde tekstuele thema’s hebben we vaak al een chrorus of ‘hoek’ in gedachten zoals bijvoorbeeld het chorus van Wrath of the Ba’ath. Van daaruit bouw ik daar een compleet nummer omheen. De teksten schrijven Robin en ik samen en soms los van elkaar, waarna we ze later samenvoegen na uren van research. De drums zijn ingeprogrammeerd en Sjoerd geeft daar later zijn eigen draai aan. Het is niet zo dat Sjoerd zelf ritmes hoeft te verzinnen, de ritmes staan al vast omdat ik kant en klare nummers aanlever. Eens in de zoveel tijd komt Carsten dan langs en die pompt alle nummers vol met synths. Die demo’s worden vervolgens eindeloos rondgestuurd en veranderen ook weer een keer of twintig. Uiteindelijk is er een versie met alles erop en eraan, wat als voordeel heeft dat iedereen al een hele goede binding heeft met de songs voor we ze daadwerkelijk gaan opnemen.

Naast de verfijndere uitbouw van de songs is er nog een duidelijke evolutie. De keyboards hebben een steeds grotere rol bij The Monolith Deathcult . Is dat een lijn die jullie zullen blijven aanhouden?

Ik wil allereerst even opmerken dat keyboards die dingen zijn die je bij de Intertoys koopt. Wij werken met synthesizers. Wij zullen deze lijn zeker gaan aanhouden. Het zou wel vreemd zijn als we na Trivmvirate opeens weer een Apotheosis-achtige plaat gaan maken. Tussen bands als enerzijds Nile/Hate Eternal en anderzijds Strapping Young Lad/Ministry/Slipknot ligt al jaren een gapend gat waar tot dusver niemand in sprong. Ik vind al deze bands gaaf en met onze huidige stijl kunnen we daar ook nog een Guns’n’Roses/Skid Row-achtige bravoure aan toevoegen. Door het gebruik van synths hebben we oneindig veel mogelijkheden om onze nummers iets extra’s te geven. Het fundament zal echter altijd blijven bestaan uit deathmetal en ik schrijf de nummers ook op een manier dat ze ook zonder de synths prima overeind blijven.

Tekstueel tappen jullie uit verschillende vaatjes. Ba’ath uit een ver verleden, en zoals collega Robert al vermeldde, de Koersk uit een recent verleden. Op het vorige album was dit ook het geval. Vanwaar deze verscheidenheid?

Die verscheidenheid is niet iets dat we bewust nastreven. We hebben eigenlijk altijd wel een lijstje van onderwerpen die we ooit nog eens willen gebruiken voor nummers. Wel hebben we ons vanaf het begin al willen onderscheiden door tekstueel een heel andere kant op te gaan dan in metal gebruikelijk is. Zo hebben we het anti-christelijke destijds gelaten voor wat het was en hebben de Islam op de korrel genomen, met alle gevolgen van dien. Ook mogen we ons ook graag verkneukelen over megalomane regimes zoals de Sovjet Unie en het Derde Rijk met de daaraan gekoppelde ideologieën. De Nazi’s zijn godzijdank zo goed als uitgestorven, maar als je kijkt hoeveel mensen er nog met hun klaarblijkelijk volle verstand op de SP stemmen vind ik dat we nog genoeg te doen hebben door de mensen keer op keer te blijven wijzen op de gevaren van de socialistische dwaalleer. Voor de komende cd denken we aan een drieluikje over de VOC en de slavenhandel, ik wil eens iets schrijven over ‘Knielen op een bed violen’ van Siebelink, De luchtlanding bij Arnhem, Noord Korea en Ceacuscu. Werktitel voor de volgende plaat is Parsifal.

De Germaanse buren zijn ook weer tevreden met het liefelijke Kindertodeslied. Die band met Duitsland is er toch wel weer duidelijk.

We zijn broedervolken he, daarnaast wilden we de eerste band ter wereld zijn die diverse “cd van de maand” notaties op zijn naam heeft staan met een nummer dat begint met: Mein Führer, die erfolgreichsten Panzerjäger der Berliner Hitlerjugend, angetreten. Daarnaast erger ik me dood aan dat gejank en zelfbeklag van sommige Duitsers. Ze voelen zich zo mogelijk nog slechter dan de nabestaanden van al diegene die zijn vermorzeld in de Nazi vernietingsmachine. Door die zelfgeseling krijg ik alleen maar meer de neiging om keer op keer dat korstje van die wond af te trekken om er vervolgens nog even wat zout in te strooien. Ten tweede, je zegt het zelf al, zijn het onze buren die recentelijk tot twee keer toe hebben getracht de hegemonie van Europa te verkrijgen. Grappig dat deze week bekend werd dat Duitsland momenteel economisch het beste land is in de EU. Zijn die miljoenen doden mooi voor niets gestorven. Een mooie uitsmijter voor het Duitse interview dat ik hierna ga doen.

Houden jullie de verkoopcijfers in de gaten, of is dat voor jullie geen parameter? Stijgt de verkoop met de bekendheid of met de kwaliteit, of is er geen oorzakelijk verband?

Ik hiéld het niet in de gaten. We zijn allemaal lid van Buma Stemra, maar ik had de hoop al opgegeven ooit één cent aan royalty’s te vangen totdat we eind maart opeens allemaal een beste bak geld van Buma op onze rekeningen gestort kregen. Ik treed niet in detail, want der Feind hört mit, maar dat waren geen misselijke bedragen. En dat ging nog alleen maar over The White Crematorium. Het label berichtte ons vorige week dat er weer een persing van 2000 stuks Trivmvirate is geweest, dus voor een plaat die zo kort uit is doen we het goed denk ik.

Hoe is het nu gesteld met de status en het imago van The Monolith Deathcult in de Nederlandse scène trouwens? Je hoort zoveel dingen waaien, tijd voor de waarheid dus. Afgunst? Leiderschap? Wat is jullie kant van het verhaal?

Qua status zijn we onaantastbaar. The Monolith Deathcult neemt een geheel eigen positie in in de Nederlandse scène. We lijken op geen andere band en kennen daarom ook onze gelijke niet. The Monolith Deathcult is misschien niet de allerhardste of de allersnelste, maar wel de allergaafste band van Nederland. Wij hebben overal lak aan en doen lekker ons eigen ding. Eigenlijk precies het obstinate wat metal altijd heeft gekenmerkt. We hebben een broertje dood aan ongeschreven wetten en regels. Zo storten wij ons niet bevend in opperste aanbidding ter aarde als Chuck Schuldliner of dichter bij huis Pestilence ter sprake komt. Daarom heeft The Monolith Deathcult geen respect voor oudgedienden die vijftien jaar geleden een naar huidige maatstaven een muzikaal wangedrocht hebben opgenomen wat je dan maar goed behoord te vinden “omdat dat in die tijd heel goed was”. Een vierkwartsmaat heeft zowel in 1991 als in 2008 gewoon vier tikken, dus aan dat gelul doen wij niet mee. Zo weigeren we ons logo te laten tekenen door die ene tekenaar die al die 100.000 US deathmetallogo’s heeft ontworpen en in plaats van een veelgeprezen deathmetalproducer gaan wij in zee met de producer van Coldplay, Muse en Radiohead.

The Monolith Deathcult behoort tot de elite van de extreme metal en wij mikken met onze muziek en image ook op het intelligente deel van het publiek. Zo verkopen wij geen opnaaipatchtes of aanstekers, maar denken we eerder aan een in leer gebonden uitgave van al onze uitspraken, overpeinzingen, politieke weltanschauung en tourverslagen. Onze muziek moet worden gezien als een helder licht in de donkere dagen waarin de huidige metalscene zich momenteel bevind. Het is een spiritueel baken, een ideologisch anker waardoor de luisteraar na het beluisteren van onze albums handelt zoals wij dat graag zouden zien, of tracht te handelen zoals hij denkt dat we het graag zouden willen zien. The Monolith Deathcult volgt geen Zeitgeist, The Monolith Deathcult is een Zeitgeist.

Hierdoor zijn wij er ons terdege van bewust dat onze opstelling leidt tot veel irritatie en gespreksstof. Wij weten donders goed dat de mensen in de rij zullen staan om ons bij een misstap te fileren, maar dat houdt ons scherp. Momenteel is het tegendeel aan de hand. Vroeger hadden we nog wel eens te maken met wat oppositie, maar dat was een stuk beter dan ontstellende kruiperigheid waar we tegenwoordig mee te maken krijgen. “Ik heb ze eigenlijk altijd al gaaf gevonden”.

Lukt het nog om de groupies van jullie af te schudden? En dan heb ik het niet alleen over de vrouwtjes…

Jawel.

Je kunt wel stellen dat The Monolith Deathcult op een professionele manier bezig is met muziek maken. Heeft deze houding een invloed op jullie privéleven? Wat zijn de opofferingen en inspanningen die het vraagt om bij The Monolith Deathcult te spelen?

In een band als The Monolith Deathcult zit je 24 uur per dag, 7 dagen per week. Het is niet zo dat je één keer per week oefent, af en toe optreed, een cd maakt en daarmee klaar. We hebben regelmatig overleg hoe we bepaalde zaken gaan aanpakken en ook besteden we ontzettend veel aandacht aan interviews. We hebben namelijk allemaal een normale baan, waarvan Martijn en ik in het onderwijs zitten, dus we kunnen het ons niet permitteren dat we op het internet te boek staan als communisten, fascisten, racisten, socialisten, veganisten etc. Wij hebben extreme lyrics, maar die vertalen zich niet in bloederige handelingen, maar meer in politiek gevoelige onderwerpen. We moeten dus wel een goed verhaal hebben dat ook tegenover de rector magnificus overeind blijft. De offers: Sjoerd gaat op zijn werk nu door het leven als Lord of Starvation, Martijn heeft ooit een interview gedaan voor de schoolkrant waardoor de hele school nu denkt dat hij weerloze Engelse junks in elkaar beukt, Carsten die eigenlijk alleen maar vegetariër is zal de rest van zijn leven worden beschimpt als een extreme veganist. Robin moet significante hoeveelheden tijd besteden aan het beantwoorden van fanmail en zal daardoor nooit afstuderen in de psychologie en ik word dagelijks op school door leerlingen, collega’s en ouders geconfronteerd met de immense schat aan foute grappen, dubieuze uitspraken, filmpjes op YouTube en andere zaken die amper door de beugel kunnen en die het internet rijk is.

Gelukkig zijn er nog momenten om de boog te ontspannen waarschijnlijk.

Ik ben die momenten nog niet tegengekomen.

En de komende weken?

We zijn momenteel druk bezig onze liveset te perfectioneren en we zullen diverse festivals gaan aandoen. Houd onze site en space in de gaten.

Zo, dat weten we ook weer. Wat moeten de mensen van ZM nog onthouden aangaande The Monolith Deathcult ?

Dat we aanstaande dinsdagavond 22 april tussen 22.00 en 0.00 te gast zijn bij het Aardschok programma van Kink FM en dat we hele gave nieuwe merchandise hebben op onze websiteshop.

Maar geen patches dus. Bedankt!

Links:

• The Monolith Deathcult
• Twilight Vertrieb
• TMDC op MySpace
• Review The Monolith Deathcult – Trivmvirate

Interview met The Monolith Deathcult

“Ik snap het hele probleem er niet zo van dat we op Nile zouden lijken. Er komen talloze kansloze cd’s uit die allemaal op Morbid Angel of op Cannibal Corpse lijken. Wij zijn juist de enige band die met Nile wordt vergeleken. In dat opzicht zijn we juist weer origineel.” Aldus Michiel Dekker die samen met Sjoerd Visch een paar weken geleden Zwaremetalen te woord stond over het nieuwste schijfje van Tmdc

Even leek de snelle opmars van Tmdc gedwarsboomd door het stoppen van Cold Blood Industries, ben je zelf ooit bang geweest dat het nog lang zou duren voordat jullie weer een label hadden?

Michiel: Nee dat zeker niet, toen Cold Blood Industries nog wel goed draaide kwamen wij met een planning aanzetten met wat toekomstplannen en toen werd er al vaag gedaan. Toen hadden wij al door dat het misschien wel eens niet zo lekker kon gaan lopen. We waren feitelijk al weg voordat ze weg waren.

Hoe zijn jullie uiteindelijk bij Karmageddon uitgekomen?

Sjoerd: We hebben onze ogen gewoon open gehouden. Op een gegeven moment hadden we zoiets van misschien is dit wel de laatste cd die we uitbrengen. We hadden een half jaar kunnen wachten maar wij zijn alvast een beetje gaan polsen.

Michiel: We hebben ook gewoon aan al onze contractuele verplichtingen voldaan. Doordat we al rond hadden gekeken bleven we mooi op schema met The White Crematorium.

Maar ik kan natuurlijk niet ontkennen dat we niet eerst andere labels hebben benadert. Het probleem was dat we na onze debuut-cd nog net niet groot genoeg waren voor een groot label. Toen hebben we na een tijdje Karmageddon gewoon gemaild en alles is toen vrij soepel tot stand gekomen. We kregen meteen een standaard contractje in onze mailbox terug. We hadden nog wel wat eisen, bijvoorbeeld een budget voor de opname van de cd en dat we ons kunnen registreren bij Buma/stemra.

Je had het net over dat alles mooi op schema was gebleven, toch is de release een klein beetje uitgesteld, hoezo is dat gebeurd?

Sjoerd: Dat had met de promotie te maken. Het drukken van de promo’s had wat vertraging opgelopen, en de promo’s moeten ruim op tijd bij de bladen aanwezig zijn. Toen hebben we gewoon gezegd dat we de release uitstelden, want anders was de cd al een maand in de winkel voordat de recensies te lezen zijn. Dat is natuurlijk de omgekeerde volgorde.

Michiel: Eigenlijk moest de cd in november uitkomen. Er was toen een enorme druk op onze producer, Pascal, hij heeft toen een mix gedaan voordat hij op vakantie ging. Persoonlijk vond ik die mix erg gaaf, maar hij zij al dat hij na de vakantie een veel vettere mix ging maken. Dat heeft hij toen gedaan maar daardoor had de cd wat vertraging opgelopen.

The White Crematorium klinkt een stuk volwassener, hebben jullie zelf het idee dat jullie gegroeid zijn?

Sjoerd: Toen met The Apotheosis is alles heel snel gegaan. De demo was al vrij snel af om daarmee een label te scoren. Toen was er een optie voor een tournee met The Crown, maar dan moesten we eerst wel een cd afhebben. Dus een jaar na de demo hadden we een cd en een tour achter de rug. Nu merken we dat we al beter op elkaar zijn ingespeeld, we kennen elkaar ook langer.

Michiel: The Apotheosis was ook een vreselijke stressklus. Hij moest 2 maanden eerder af dan eigenlijk de bedoeling was. Het werkt wel heel prettig met druk, maar er staan wel 2 opvullertjes op. Er zijn nog wat kleine dingetjes waar ik minder tevreden over ben. Maarja het is maar onze eerste cd, er zijn talloze bands waarbij het debuut vreselijk klinkt. Met deze cd zijn we toch iets bewuster bezig geweest, de nummers hebben meer een kop en een staart. Er zitten nu ook invloeden vanuit de black metal in, en zelfs af en toe nu metal achtige dingen. Op het allerlaatste moment kwamen er ook nog veel synthesizer partijen bij.

Jullie kozen ervoor om een toetsenist bij de band te halen, gaan jullie in de toekomst meer gebruik van keyboards maken?

Michiel: Carsten doet live nu al mee. Eerst hadden we bij alle nummers een cd met de samples aanstaan. Ik vergelijk het maar met Dimmu Borgir, ze zijn begonnen als pure black metal band inclusief de brakke productie. Maar naarmate ze verder kwamen zijn ze steeds meer industrieel en moderner gaan klinken. Ik denk dat dat ook met onze band gaat gebeuren. Zeker nu hij lid is van de band zullen we ook wat meer keyboardpartijen krijgen. Bij de volgende cd is hij ook bij het schrijfproces. Maar het is niet zo dat hij het hele nummer door staat te spelen zoals bij andere bands. Je moet het echt doseren.

Hoezo is de keuze op Carsten gevallen?

Michiel: Hij is de tweelingbroer van de producer, voor de eerste cd hadden wij hem al gevraagd of hij wat samples voor ons kon doen. Toen we het resultaat van The White Crematorium hoorden leek het mij een goed idee om hem er live bij te nemen. Hij oefent ook niet altijd mee, maar een keer in de maand. Hij kan thuis gewoon meespelen met de cd.

Jullie hebben ook veel zelf gedaan voor het opnemen van deze cd, was dat uit geldgebrek of omdat jullie het fijner vonden?

Sjoerd: Het heeft vooral een praktische kant. Thuis kan je eindeloos proberen, je kan eraan weken wanneer je wilt. In de studio zit je toch altijd met tijddruk. Drums doe je gewoon in de studio en dan is het klaar. Maar het heeft wel met geld te maken, alleen zitten er ook veel voordelen aan.

Michiel: We hebben van 2 nummers de drums opgenomen terwijl ze helemaal niet af waren. Toen speelde ik zomaar wat en gaf ik aan wanneer we een andere riff kregen. Dat gebeurde dus met Origin en Concrete Sarcophagus. Je hebt geen producer die achter je staat met een stopwatch van je moet zo laat stoppen want het geld is op. Uiteindelijk hebben we alle opnames weer teruggebracht naar de studio waar ze dan afgemixt zijn.