Interview met The Axis of Perdition
De sfeer die The Axis op Perdition neerzet op Deleted Scenes from the Transition Hospital is ontzettend ziek. Benieuwd naar de mensen achter deze dark ambient, legde ik de volgende vragen voor aan Michael Blenkarn, en zo’n interview met een rasechte Engelsman is behoorlijk goed voor je Engelse woordenschat!
“Deleted Scenes…” Is een geweldig kunstwerk geworden. Ik neem aan dat je er zelf ook helemaal tevreden over bent?
Zo tevreden als we altijd zijn met alles wat we schrijven, maar het is zeker een stap dichterbij wat we proberen te doen. Ik denk dat we eindelijk een goede balans gevonden hebben tussen ambiance en metal, een goede integratie, hoewel er nog steeds genoeg ruimte is voor verbetering en uitbreiding, om de ervaring nog levendiger, storender en vleselijker te maken. Het enige aan de cd waarover ik ontevreden ben, is dat drummer Dan halverwege de opnames zijn rug blesseerde, zodat we geprogrammeerde drums moesten gebruiken voor de laatste loodjes. Daarom zijn ze wat oneven gemixed, en klinken ze hier en daar wat onaangenaam. Zoals altijd denken veel mensen dat we walgelijke, arrogante, incompetente muzikanten zijn die niets te bieden hebben, maar we blijken ook een kleine fanatieke fanschare te hebben, dus we maken zeker nog steeds een impact.
Hoe ziet het schrifproces eruit voor een cd als deze van een industrial black metal band? Verschilt dat flink van de doorsnee metal cd?
Persoonlijk wil ik ons geen industrial black metal noemen. Qua aanpak, esthetiek, en zeker qua doel zijn we een dark ambient band die metal-componenten gebruikt als deel van ons geluids-pallette. We zijn extreem nauwkeurig in de compositie van ons materiaal, maar tegelijkertijd schrijven we altijd in een spontane en experimentele manier, enkel gebaseerd op instinct en gevoel. Als we ooit te mathematisch en pragmatisch bezig zijn, dan laakt het resultaat altijd toch die X-factor die het zo geweldig maakt. We zijn altijd alleen bezig met een krachtige, beeldende atmosfeer te creëren die altijd vloeit, in plaats van een show te geven of “catchy” riffs te schrijven, makkelijk te verteren liedjes met conventionele structuren.
Willen jullie op het volgende album iets compleet anders doen, wat betreft songwriting, mix, productie of wat dan ook?
Ons doel met elke release is om het zo verwikkelend en cinematisch te maken als het maar kan, dus de enige waarschijnlijkheid en hoop voor onze volgende cd is dat hij cinematischer, imposanter en emotioneler zal overkomen, en met een krachtigere sound met echte drums. We gaan waarschijnlijk verder op de “concept-album” route, meer experimenterend met non-metal, zolang het binnen de kern van onze band te passen valt. Een van onze grootste inspiratiebronnen is de “Silent Hill” serie, vooral het tweede spel, want daarin is de horror zeer goed gebalanceerd door een zekere melancholie, en een zulk soort melancholie wil ik ook proberen te creëren, op de een of andere manier. Verder dan dat wil ik niet speculeren, dus we moeten maar zien hoe de zaken uit zullen pakken. De komende tijd spenderen we wat tijd aan andere projecten.
Kun je uitleggen hoe stedelijk verval je precies inspireert tot het schrijven van muziek?
Ik vind stedelijk verval echt fascinerend. Alle kwaliteiten van vervallen gebouwen, de troep en goorheid, gebroken glas en al dat, brengt meteen een intieme fysieke reactie teweeg van zowel afschuw als aantrekking, vooral als de omgeving een sterk karakter heeft, zoals een verlaten ziekenhuis. Zulke gebouwen stralen gewoon duisterheid, angst en wanhoop uit, ze zijn luguber, en dat is geknipt voor horror. Er is altijd zo’n tastbaar gevoel dat zo’n plaats zijn eigen levendige, imposante en sinistere verhaal te vertellen heeft. Het kwam als vanzelf om deze gevoelens uit te drukken in muziek, we zijn opgegroeid tussen zulke gebouwen.Het feit dat deze plekken veel meer aan hun lot overgelaten worden dan je zou verwachten, samen met andere zaken als vervuiling geven de indruk dat de mensheid zijn wereld met opzet verandert in iets donkerders, door ziekte en verderf te zaaien op de planeet.
Welke andere inspiratiebronnen gebruik je? Hoort een schrijver als Lovecraft daarbij, of zekere films, etc.?
Dat Lovecraft ding achtervolgt ons al sinds we begonnen, maar zoveel invloed heeft hij niet gehad, verder dan de basisprincipes van zijn werk. De midden en latere werken van Ramsey Campbell zijn veel meer van invloed – Hij heeft een erg welsprekende manier om stedelijk verval op fascinerende wijze over te brengen. Cinema is een erg belangrijke bron van inspiratie, en de laatste tijd heeft vooral David Lynch veel betekend op dat gebied. De waarde van de film “Session 9” is onschatbaar geweest. Zoals genoemd is “Silent Hill” onze grootste bron van inspiratie, vooral omdat we nogal op een lijn liggen, met dezelfde interesses en invloeden, met het team wat de serie maakt. Verder veel Aziatische horror en sci-fi, geanimeerd of niet (Ringu, The Grudge, enz.). Sommige filminvloeden lijken minder vanzelfsprekend, omdat we geleidelijk van samples afgestapt zijn (op “Deleted Scenes…” staat er maar 1) , en dat hebben we gedaan omdat we onbewust voelden dat we impact van andere mensen aan het lenen waren. Op het nieuwe album hebben we bewust onze muziek uitdagender en moeilijker te vergelijken gemaakt. Het jazz stuk op de cd is een eerbetoon aan Angelo Badalamenti’s werk voor Twin Peaks.
Wat zijn jullie belangrijkste muzikale invloeden, wat betreft de ambient stukken? Gaan die verder dan het industrial black metal genre?
Ik vind de meeste industrial black metal nogal slap eigenlijk. De meeste bands gooien wat electronische geluidjes door de verder standaard metal heen, en doen geen enkele serieuze moeite om het een beetje te integreren in de metal. Tegenwoordig beïnvloeden we vooral onszelf, bouwend op de fundering die we zelf gelegd hebben, naast de “Silent Hill” muziek natuurlijk en vele ambient acts, vooral zoals Megaptera en Maeror Tri. We gebruiken hoogstens minimale inspiratie door metalbands, omdat de meeste metal een wat andere agenda en aanpak kent dan wij, dus ik kan alleen benadrukken en versterken dat wij onszelf een dark ambient band vinden, meer dan wat dan ook. Wat we vooral proberen te doen is een gevoel van een vervallen omgeving overbrengen, vandaar de organische geluiden als leidraad voor sommige elementen, naast meer abstracte noise. Het gaat allemaal om het creëren van een ongeziene wereld en een reis die de luisteraar daardoorheen maakt, en dat ligt ontzettend ver weg van waar metalbands voor staan. De meeste critici lijken onwillend om te accepteren of waarderen dat wij niet proberen om gave head-bang tunes te schrijven met een vette productie en refreinen die blijven hangen, of om de black metal wetten na te streven of wat dan ook.