Het verhaal van supershreddy en superheavy
“Kan je even wachten, ik moet gaan kakken.” Gelukkig zijn de eerste woorden die Testament-gitarist en -songschrijver Eric Peterson met ons wisselt geen indicatie voor het verdere gesprek. Dat drong zich op, naar aanleiding van het twaalfde studioalbum en 30e levensjaar van de sterkhouder uit de Bay Area. Erik is best vriendelijk, maar praat zeer ongestructureerd, bijna in telegramstijl. Of ging er een en ander niet zo vlot op het toilet?
Lekker gescheten, Eric?
(Lacht hartelijk) Heerlijk, dank voor de bezorgdheid.
Ik zag jullie onlangs op Summer Breeze. Hoe was dat voor jullie?
We speelden daar redelijk laat op de dag. Het was onze eerste show na twee weken thuis zitten. Het was een beetje in koud water springen voor ons. Ik denk dat we het er al bij al oké vanaf gebracht hebben.
Jullie hebben behoorlijk wat zomerfestivals gespeeld, welke was het meest memorabel?
Wacken was wel goed, ook al speelden we daar om 2 uur ’s ochtends. Dat betekende dat we ons behoorlijk moesten haasten, want ons vliegtuig vertrok om 8 uur. Een internationale vlucht, dus we moesten er tussen 6u en 7u zijn om in te checken en heel dat gedoe. Dat maakte het een beetje pijnlijk voor ons, maar als je vraagt welke ik onthouden heb, dan zijn het dat soort crazy days die bij mij blijven hangen. Een echt heel aangenaam festival vond ik Metal Days in Slovenië. Die hele setting daar in de bergen, naast de rivier. Eigenlijk zijn ze allemaal op hun manier wel fijn, hoor, maar persoonlijk vind ik de kleinere… de grotere zijn ook fun, maar daar is altijd zoveel gaande, weet je wel.
Er was ook slecht nieuws deze zomer: jullie mochten niet spelen op 100% Metal Fest Headbangers’ Weekend in Turkije. Vertel dat verhaal eens.
Zó ongelukkig was dat! Het was zeker geen persoonlijke beslissing van de band. Zowel onze regering als die van Turkije raadde het ons stellig af. Zelfs de luchtvaartmaatschappijen zeiden het. Ik ben er zeker van dat er geen vuiltje aan de lucht zou geweest zijn. Het suckt dat één rotte appel de hele oogst bederft. We zijn dol op Turkije, we spelen heel graag voor hun publiek, het zijn goede mensen. Een groot deel van de organisatie is goed bevriend met ons en onze crew, dus wees maar gerust dat we die show gaan goedmaken.
Jullie ritmesectie bestaat tegenwoordig uit twee grote meneren moet ik zeggen. Ze speelden allebei al eens bij Testament, maar nooit op hetzelfde moment. Hoe is het voor jou, Chuck en Alex om met zulke kanjers in een band te zitten?
It’s awesome! We kennen ze allebei goed en nu zijn ze deel van de familie. Gene was altijd vaste invaldrummer, nu is hij onze vaste man, zowel live als voor opnames. Met Gene en Steve is het zaak om hun vrijheid om met andere mensen te spelen te respecteren. Dat moeten we trouwens allemaal met elkaar doen, want we hebben allemaal wat dingen die we er zijlings bijnemen. Iedereen maakt van Testament wel een prioriteit als het schema daarom vraagt.
Hoe veel speelruimte geef je hen tijdens het inspelen van het album?
Ik wil hun invloed niet minimaliseren, maar het is nu eenmaal zo dat ik dit album op m’n eentje heb geschreven, samen met Chuck voor de zang en een geestdrummer. Echter, als je die twee gasten die nummers laat spelen, dat is wat het magisch maakt. Weet je, het zijn die kleine tussendoorstukjes die Steve doet, die tudeltudeltuduuu… weet je, dát is Steve! Gene drukt hier en daar ook wel z’n stempel en dat is ook wat wij verwachten. Wij verwachten dat ze het verhaal vertellen, maar dan op hun manier.
De perstekst benadrukt hoeveel bedenktijd dit album in beslag nam. Terwijl het de laatste 15 jaar jullie gewoonte is om er in vergelijking met andere full time bands vrij veel jaren tussen te laten. Duurde het nu écht langer dan gewoonlijk?
In wezen zit er iets van een 3,5 jaar tussen dit en het vorige album. Als je daar ons tourschema naast legt… ik bedoel wij zijn vaak onderweg (lachje). Als we al eens een maand of twee thuis zijn – soms zijn we voor iets kortere periodes thuis, maar dan rust ik effectief uit – begin ik riffs te catalogeren. Een soort bibliotheek aan te leggen. Toen het moment aangebroken was om de zaak gedaan te krijgen, had ik iets van waaruit ik kon beginnen. Vanzelfsprekend moest ik eerst heel wat van dat materiaal herbeluisteren. Dat inspireert mij dan van “wow, da’s een coole riff, ik was vergeten dat ik die überhaupt geschreven had.” Het gaf me nieuwe ideeën die daarop voortbouwden. Zo vergaarde ik genoeg materiaal, dat goed genoeg was om aan de band te presenteren als zijnde geschikt voor het nieuwe album.
Maar dat zou dus allemaal langer geduurd hebben dan normaal. In het video-interview dat Chuck en Alex gaven op Wacken spraken zij zelfs van frustraties tussen jou en Chuck. Wat bedoelden ze daar mee?
(Lacht) Wel, dat is dan Chucks perceptie. Ik was hoegenaamd niet gefrustreerd. De binnenskamerse conflicten horen eigenlijk niet publiekelijk te gaan. Alles in acht genomen wás dit een moeilijker album voor Chuck en ik om te maken, dat kan ik je wel eerlijk zeggen. Er waren veel demo’s nodig om het op punt te krijgen. Het was anders, omdat er dit keer geen repetities of momenten waarop we er collectief aan werkten waren. Vermoedelijk bedoelde Chuck dat hij wat meer tijd nodig had om in dat ritme te komen. Eenmaal hij zijn draai gevonden had, waren we vertrokken, hoor.
Een algemene teneur op Brotherhood Of The Snake is het tragere tempo, waardoor jullie meer speelveld creëren voor melodieuzere vocals en meer soloruimte. Je had het daarnet over een verhaal vertellen met je instrumenten, zit er meer verhaal in melodie vind je?
Definitief wel, ja. Ik vind het wel grappig dat je zegt dat het trager is, want er staan hier meer snelle songs op dan …
(Ik onderbreek) Ik wist dat je dat ging zeggen, maar je hebt het nu echt over een paar fragmenten van nummers die inderdaad tot de snelste van jullie repertoire behoren. Maar de meerderheid is echt wel trager.
Black Jack, The Number Game, Centuries Of Suffering… die hebben allemaal toch die typische thrash beat. Wat ik het belangrijkste vind is dat we dat melodieuze – want daar geef ik je wel gelijk in dat dat meer naar voren komt – dat we dat keurig afwisselen met de snellere passages. We houden niet meer vast aan eenzelfde riff waar we dan gewoon een solo overheen spelen. Nu heeft elke solo een riff die daarvoor geschreven is.
Hoe verdelen jij en Alex die solo’s gewoonlijk?
Toen we begonnen was ik de ritmegitarist en Alex de lead gitarist. Zo kende de wereld Testament. Later stak ik al eens een handje toe tijdens de solo’s en dat is dan gaan evolueren naar een situatie waarin we allebei solo’s doen. Alex staat meer bekend om het shredden. Wat ik doe is meer een ander verhaal aan het plaatje toevoegen door eens in een andere stijl te spelen. Een meer bluesy, storytelling soort solo. Wanneer ik het materiaal schrijf hou ik altijd rekening met Alex als hoofdsolist. Tegelijkertijd zorg ik ervoor dat ik daar ook mijn rol in kan spelen. Ik bedoel: ik speel toch ook aardig wat jaartjes gitaar, ik wil ook plezier maken (lacht).
Zijn er zo nog dingen waarvan je vindt dat Alex er beter in is dan jij en jij beter dan hem?
Ik ben meer iemand die de songstructuren nodig heeft als houvast. Alex daarentegen kan beter improviseren. Hij heeft een doctoraat in musicologie of hoe je zoiets ook wil noemen. Als kind kreeg hij les van Joe Satriani. Ik aan de andere kant ben een autodidact. Als kind leerde ik geen coversongs, ik verzon veel liever mijn eigen liedjes. We zijn totaal anders opgeleid. Dat is wat onze muziek net zo interessant maakt. We vechten niet om dezelfde reddingsboei, we hebben elk een andere rol die Testament maakt tot wat het is. Moest Alex er alleen voor staan, zou het alleen maar shredden geblazen zijn. Zet mij erbij en je krijgt er wat superzware riffs bij. Samen maakt dat supershreddy en superheavy (lacht)!
Als we de Legacy-jaren niet meetellen is het dit jaar jullie 30-jarig bestaan. Naast dit nieuwe album, hoe gaan jullie dat vieren?
Zodra dat ding uitkomt gaan we zo ongeveer de hele globe rond toeren. Vermoedelijk, later dit jaar, doen we nog wel iets speciaals dat we na het toerwerk wel eens zouden kunnen aankondigen. Misschien doen we wel een paar speciale songs voor dat 30-jarig jubileum.
Je wil het nog niet verklappen hé?
(Toch een aarzeling) Nee, het is nog te vroeg. Maar iedereen mag gerust zijn dat we die verjaardag niet zullen vergeten en er een waardig eerbetoon voor zullen opzetten. We gaan er tijdens die toer nog een paar keer over brainstormen.
Over die tour gesproken, jullie gaan aan boord bij de Zweedse Vikingen Amon Amarth. Hoe is jouw Zweeds?
(Begint ‘ie daar toch geen vloeiend Zweeds uit te kramen zeker!) Nisteske atnuta sovra. Sjliesta dikes, you know?
Dat zal allemaal wel zijn, ja (nu ben ik even verrast). Heb je dat opgepikt door zo vaak met andere Zweedse bands te toeren?
Hier en daar pik je inderdaad wel eens wat op. Zeker bij een baar biertjes.
Zijn jullie voorbereid op de Viking-rituelen die ze op jullie ten uitvoer gaan brengen?
(Lacht) Ja, we zullen moeten uitkijken of er geen Ragnarock intreedt tijdens die tour.
Las ik het nu juist in de Metal Hammer dat jouw hobby boogschieten is?
Jazeker, ik beschouw mezelf een behoorlijk goede schutter. Ik schiet m’n pijlen nagenoeg altijd waar ik ze wil hebben. Het is dat hele ritueel dat me erin aantrekt… je boog, je pijl en je target… het is niet superluid, het is zelfs legaal (lacht luid)! Het is een beetje gevaarlijk, maar dat gevaar maakt het net zo prettig. Je moet zorgen dat je de techniek beheerst of je kwetst jezelf. Een andere meerwaarde vind ik dat het een buitensport.
Schiet je op bewegende of statische doelwitten?
Een beetje van beide. Jagen heb ik nog niet gedaan. Ze hebben me al vaak uitgenodigd, maar die jachttrips gaan precies altijd door tijdens een tour. Ik heb wel een kleine schietgalerij in mijn achtertuin.
Breng je die boog wel eens mee op toer om de crew de stuipen op het lijf te jagen?
(Lachje) Heb ik nog niet gedurfd. Volgens mij zou ik er niet mee op een vliegtuig geraken. Niet zozeer omdat het een wapen is, ik zou me te veel zorgen maken over het transport. Ik heb een old school boog uit hout en dat is fragieler dan een professionele, synthetische boog. In de bus zou ik het nog durven meenemen, maar op een vliegtuig… misschien als ik hem in een gitaarkist steek!
Links: