Interview met Sonata Arctica
The Days of Grays is er op 18 september, en daar kijken de fans van Sonata Arctica zeker naar uit. De laatste albums doet de band vooral zijn eigen ding, en neemt het niet zo nauw meer met de geldende regels van de power en heavy metal loge. Na enkele Gray-gedraaide luisterbeurten vonden we het tijd iemand van de band aan de tand te voelen. Niemand minder dan zanger en frontman Tony Kakko belde mij ‘s avonds laat op voor een stand van zaken.
Dag Tony, bedankt voor dit interview. Het gebeurt niet iedere dag dat op zo korte tijd een frontman van een relatief grote metalband toezegt.
Geen probleem, ik doe het voor mijn band.
Ik heb het privilege gekregen het nieuwe album The Days of Grays te mogen beluisteren. Het is anders dan anders geworden. Ik vind het theatraal, het herinnerde me zelfs aan Blind Guardian‘s A Night at the Opera. Kun je dat bevestigen?
Eerlijk? Nee. Ik zit er gewoon te dicht bovenop. Het is teveel in your face, ten opzichte van mezelf. Ik kan er moeilijk even uitstappen en het objectief gaan bekijken. Lukt me gewoonweg niet. Nog niet, dat komt nog wel. Wat jij zegt, dat kan wel kloppen, maar voorlopig houd ik het bij “symfonisch”.
Toch zijn er wezenlijke verschillen ten opzichte van alle vorige albums, behalve dan van Unia. Echte krachtnummers of pure ballads (buiten een uitzondering of twee) zijn er niet echt. Alle nummers gaan over verschillende snelheden heen, bevatten scenario’s, zijn net kleine verhaaltjes.
Het feit dat er verhaallijnen zijn is een gevolg van de inhoud. Het is inbeelding, fantasie als je wil. In het geval van politieke boodschappen of dergelijke bekom je natuurlijk nooit zoiets. Op dit nieuwe album hebben we nog meer gebruik gemaakt van lijnen binnen de nummers zelf. Als ik je zo hoor lijkt dat dus geslaagd te zijn.
Mocht Sonata Arctica een film zijn, was het dan een sprookje, een fantasy-film, een episch liefdesverhaal of een melodramatische thriller?
Even nadenken. Een episch liefdesverhaal ja. Fantasy komt ook aan bod, omdat het niet altijd gebaseerd is op pure realiteit. Fictie zoals men zegt. De fantasie komt veel aan bod, maar is geen standaard thema. Liefde, dat dan weer wel. Liefdesverhalen in een biografische manier van brengen.
Als ik het even over de sound mag hebben, ik hoor dat je vrijwel nergens nog de hoogte in gaat met je stem. Geen jodelende screams, geen gegil, behalve dan op Flag in the Ground. Hoe komt dat? Geen zin meer in?
Tja, zin. Nee, eigenlijk zing ik nu op een manier die ik live ook spontaan kan brengen. Dit is mijn zangstem. Op vorige albums wat het soms een paar octaven te hoog, ik forceerde mezelf. Dat is oké, maar teveel is teveel. Ik kan het wel hoor, maar het is niet normaal. Een Ferrari ga je ook niet constant in hoge toeren trekken toch? Grappig dat je het nummer Flag in the Ground aanhaalt trouwens. Dat nummer is één van de eerste Sonata Arctica-nummers ooit, van een demo in 1996. Daar zong ik inderdaad nog ongelimiteerd. Wat zeg ik, het was oorspronkelijk een punkrock-nummer! (Lacht) Het zou een bonusnummer worden, maar viel in de smaak bij iedereen, dus het komt op iedere release te staan.
Ik moet je trouwens feliciteren. Je uitspraak is met sprongen vooruit gegaan. We zijn dan wel vertrouwd met hetgeen Kimi Raïkkonen en zo zitten te brabbelen op tv, maar als metal zanger wordt dat vele malen uitvergroot.
Wel, erg bedankt! Ik heb inderdaad wel wat dictie gevolgd voor het Unia album. Het is ook niet makkelijk om alle foutjes er uit te halen. Een woord als banaan wordt in mijn dialect uitgesproken als panaani. “b” en “p” worden veel gemixed, net als de “ch”-klank die wij als een “k”-klank uitspreken. Maar ik doe mijn best.
Wat ook erg veranderd is, is de gitaarklank. Geen lange flow meer, maar een gedoseerde scheurklank, bijna staccato. Hoe komt dat?
Aha! Ja, dat is Elias zijn stijl. Hij is nu twee jaar bij ons, en doet steeds meer zijn eigen ding.
Ja, hoe zat dat nu met Jani? Persoonlijke problemen?
Zo kun je het wel stellen ja. Hij kon niet meedraaien op een niveau dat we als professionele band wilden. We hebben hem verschillende kansen gegeven, maar hij werkte zichzelf steeds in andere problemen. Spijtige zaak.
Zie je hem nog? Drinken jullie nog wel eens een pintje samen?
(lacht)Een pintje is veel gezegd! Ja, ik hoor hem wel eens, en we hebben een goede verstandhouding. Niet verder vertellen, maar er zitten ook “andere belangen” aan vast. Jani heeft bepaalde “aandelen” in de band. In zo een geval blijf je best overeen komen. Hij had me trouwens gevraagd om gastbijdragen te doen op het album van zijn nieuwe band Cain’s Offering, maar dat lukte helaas niet door een te drukke agenda. Een fijn album is het trouwens wel geworden.
Zullen we zeker nakijken. Je vertelt niet graag over de achtergrond van de teksten, maar heeft het iets te maken met straling, straling die wordt vrijgelaten of die lijkt te verdwijnen als organismen veranderen?
Ja en nee. Het heeft inderdaad met verandering te maken. Kijk, ik ga er echt niet teveel over zeggen, ik laat de luisteraar zelf beslissen wat hij in de teksten wil horen. Maar je hebt wel gelijk voor een stuk. Eigenlijk wilden we het album naar een ander nummer vernoemen, Deathaura, maar dat klonk nogal duister. Mensen zouden gaan denken dat het een black metal album was, dus dat hebben we maar niet gedaan (lacht). Nee, wat ik wel kan zeggen is het volgende. Mensen uit onze omgeving gaan al een tijdje mee, en ze worden ouder. Ik word ook ouder, maar het lijkt wel alsof ik nu in de plaats kom van mensen die ik volgde, naar wie ik opkeek. En die mensen worden ook steeds grijzer (grey, red.). We are changing shifts.
Dat is zo. Ook bij Sonata Arctica is dat duidelijk, al noemen jullie dat zelf “volwassen worden”. Als liefhebber van albums als Silence en Winterheart’s Guild mis ik wel een beetje de jeugdige impulsiviteit en pure power. Ben je zeker dat jullie niet gewoon ouder worden in plaats van volwassen?
Zo, je maakt het de mensen ook niet gemakkelijk! (lacht). Even kijken. Kijk, ouder word je sowieso, het is een vloek, je kunt het niet tegenhouden. Volwassen worden heeft vooral te maken met evolueren. Wij zijn nog steeds aan het evolueren als groep, en dat heeft zijn gevolgen. Ja, we zijn niet meer die typische power metal band die steeds terugkeert naar een voorgeschreven recept. We groeien, in onze eigen methode van spelen. Sommigen zien dat “groeien” negatief in, maar die mensen zijn dan vooral fan van een bepaalde stijl, niet persé van Sonata Arctica als band. En als band moet je groeien, je moet bewegen. Het is net zoals in een “warzone”. Wie te lang op dezelfde plaats blijft, wordt altijd geraakt.
Hopelijk voor mij groeien jullie dan nog eens de Silence kant op.
Kan goed zijn ja! Hou ons in de gaten en wie weet…
Het klopt wel dat jullie niet de typische power metal band zijn, ook tekstueel. De happy happy joy joy-teksten zijn niet aan jullie besteed, en toch klinkt het zo energiek en levendig.
Geen happy-toestanden voor ons nee! Het klinkt wel blij en opgewekt, maar vanbinnen is het triest, negatief, pijnlijk.
En toch zit er altijd wel een vleugje hoop in.
Dat moet! Licht is er altijd, wie dat ontkent is een nihilistische black metal head. Het is alleen, geluk en blijheid inspireren niet. Je mag het alleen niet laten overheersen, dat donkere.
Nog een laatste vraagje. Het is nooit een geheim geweest dat je met Sonata Arctica een hoogte wou bereiken als een Stratovarius, een Blind Guardian of zelfs Iced Earth. Is dat nog steeds de ambitie.
Nee! Nu willen we gewoon zo lang mogelijk blijven muziek maken, blijven groeien, mogelijk zijn om van de muziek te leven. We willen gewoon een lange carrière hebben. We verkopen nu een 100.000 platen per jaar. Lang niet slecht, maar het zijn er geen 500.000 natuurlijk. Dat is geen probleem meer, we spelen gewoon voor iedereen die ons goed vindt. Dat is alles.
Heel erg bedankt voor je openhartigheid. Nog iets wat je kwijt wil?
Jazeker! Check zeker de nieuwe cd uit, en bij de limited edition zal er ook een “orchestrated” gedeelte zitten. Zeker de moeite.
Erg bedankt. Wat ga je nog doen deze avond?
Straks de sauna in!
Gek! Is er daar geen hittegolf zoals dat hier het geval is?
Nee hoor, buiten is het nu acht graden geloof ik. Overdag net twintig.
Lucky bastard. Geniet er van!
Links: