Hoopgevend rokerige café
Broekventjes waren ze toen ze in 2009 het kennerspubliek op Summer Breeze met verstomming sloegen. Straffe kost, hun Katatoniaanse melancholie met Opeth-strepen, zowel live als op debuut-lp Lynette. Drie jaar later bezorgen ze ons als enige zine uit de Benelux hun tweede cd Abiona. Opnieuw een concept over een meid, dat een ander soort melancholie horen. Die van het rokerige café vol in zelfmedelijden zwelgende individuen. Gitarist Simon Gstöhl is intussen de 20 voorbij en brengt ons op de hoogte van wat ze sinds ons vorige gesprek uitgespookt hebben.
“Na onze overwinning op de New Blood Award (Summer Breeze) zouden we onszelf een creatieve pauze gunnen. Nog geen drie dagen na die beslissing waren we alweer vlijtig aan het songwriten. In die periode hebben we niet veel live gespeeld, maar toen we de kans kregen om Sepultura en daarna Dragonforce te supporten hebben we met plezier een uitzondering gemaakt.”
Wat voor impact heeft die New Blood Award gehad op bijvoorbeeld labels en organisatoren?
Zonder twijfel zal die award een mijlpaal in onze groepsgeschiedenis blijken. We hebben ginds behoorlijk wat merch en cd’s verkocht en tot drie maanden nadien stroomden de aanvragen binnen. In Metal Hammer schopten we het tot “Helden des Monats” (helden van de maand) en dankzij de New Blood Award kwamen er meer positieve cd- en livereviews dan verhoopt binnen. Die staan natuurlijk mooi op ons promotieblaadje. We hebben gesprekken gevoerd met labels, maar daar kwam nooit iets concreets uit voort.
Dus moesten jullie Abiona opnieuw zelf bekostigen. Studio, verpakking, branden, drukken… dat zijn kosten waarin een label normaal tussen komt. Hoe dekten jullie die?
Ons studenteninkomen volstond niet. Daarvoor hebben spaarrekeningen, vakantiejobs en onze ouders moeten aanspreken. Als je de afgewerkte cd in je handjes houdt, besef je pas dat het allemaal de moeite geloond heeft.
Studeren jullie allemaal verder?
We studeren allemaal nog ja, behalve Julian. Hij werkt in een muziekbedrijf en volgt avondschool om zich daarin bij te scholen.
Jullie hebben de cd-presentatie redelijk groots aangepakt, met zes projectieschermen en nachtlampen als decor. Is dat jullie nieuwe podiumaankleding?
Helaas was dat eenmalig. De tijd en moeite die je in zulke extraatjes moet steken is te groot en lang niet elke locatie biedt plaats. Op de presentatie moest het visuele aspect bij de stemming van de muziek passen en die zaal leende zich daar optimaal toe. Op de projectieschermen toonden we de kunstwerken van onze vaste artworkkunstenares Johanna Berchtold. De lampen zorgden op de intiemere momenten voor een slaapkamerachtige schemering.
De keyboards zijn opvallend minder divers. Juist die authentieke Hammond-sound komt regelmatig terug, net als een paar pianostukken. Hebben jullie het puur willen houden?
Daaraan zie je dat we gegroeid zijn als songwriters. Ten tijde van Lynette waren we wat overijverig wat de keyboardklanken betrof. Wellicht een jeugdzonde (lacht). Nu dringen de keyboards zich niet meer naar de voorgrond en hebben we meer ten dienste van de arrangementen gedacht in plaats van er zoveel mogelijk sounds in te verwerken. Ondanks hun complexiteit en doorlopende concept moesten de songs compact blijven. Daarom komen ze wellicht zo puur over, wij noemen dat nuchter en in zichzelf gekeerd.
Melancholie is ook niet meer het dominante gevoel. De sfeer heeft iets ‘laid back’, een soort rokerige cafésfeer. Heb je daar een verklaring voor?
Wel, als die rokerige caféstemming tijdens het luisteren opgetreden is, dan is de vonk helemaal overgesprongen. De plaat straalt moed en hoop op iets moois en beters uit, terwijl Lynette in haar geheel nooit echt loskomt uit de depressieve stemming. Wellicht omdat we toen nog te sterk afhankelijk waren van onze invloeden. Op Abiona hebben we meer onze eigen sound gezocht.
Jullie vertrouwde formule van harde en zachte contrasten is wel intact gebleven.
Formules hebben we niet. Voor ons is een song pas af als hij niet meer veranderd moet worden om op de plaat te komen en live te spelen. Dit kan straf klinken, maar ieder groepslid voelt dat gelijktijdig aan. Ik laat open of we onbewust op gelijkaardige structuren terugvallen, maar het is niet zo dat we tijdens het schrijven iets hebben van “hier moet nog een hard/soft stukje komen”. We hebben de contrasten wel verlengd. We bouwden elk stuk uit in plaats van het af te breken wanneer het juist mooi wordt. Dat geldt zowel voor de harde als de zachte passages.
Jullie schrijven allemaal mee aan de songs. Wie heeft welke specialiteit?
Specialiteiten zijn er niet echt, we vullen elkaar aan. Het valt wel op dat Bastian een zeer consequente, allround songwriter is, terwijl Julian een scherp gevoel voor riffs en gitaarsolo’s bezit. Bastian bedient zich tijdens het songschrijven wel eens van de gitaar of het klavier. Maar op repetitie en live blijft ieder aan zijn instrument.
Je hebt net mijn poging om het conceptverhaal te doorgronden gelezen. Ik ga uiteraard alleen de juiste versie in het artikel zetten. Zat ik in de buurt?
Je hebt niets gezegd dat fout was, maar ik vul je even aan. Abiona draait om drie personages: Stanley, Joseph en Abiona. Plaats van gebeuren is de grote stad met in het centrum de geheimzinnige bar Fox Den Street. Abiona is met haar buitengewone stem en betoverende optredens de kern van de bar, de eigenlijk trekpleister. Zij en Joseph beleefden hetzelfde tragische lot: ze werden in een vaderloos leven geboren en verlangen naar een gevoel van geborgenheid, dat ze in hun leven nooit gekend hebben. In de stad zoeken ze hun geluk, maar al snel dooft hun vuur uit tussen de kale muren van de wolkenkrabbers. In de bar komen ze elkaar en Stanley tegen. Stanley is eveneens iemand die z’n leven in de stad probeert te relanceren. In tegenstelling tot Abiona en Joseph, vindt Stanley wat hij zoekt. Hij bloeit open, maakt vrienden en leeft zijn droomleven. Het is een nauwe vriendschap, die voor alle drie het leven mettertijd de moeite waard maakt. Tot Abiona succes oogst. Steeds vaker wordt ze uit de bar getrokken om voor een groter publiek op te treden. Drijvend op een kortstondige golf van succes komt ze nooit meer in de bar en verliest zo de voeling met de twee anderen. Zonder Abiona verliest de bar haar glans. Stanley en Joseph denken met weemoed aan het contact met Abiona terug en geloven niet dat ze ooit terugkomt. De bar sluit. Joseph en Stanley gaan elk hun eigen weg. Abiona valt intussen in een diep gat, wanneer haar zogezegde nieuwe vrienden haar na geruime tijd als een schoen weggooien. Wanneer ze het weer helder inziet keert ze terug naar de bar. Daar staat ze echter voor gesloten deuren en vindt ze geen spoor van Stanley en Joseph. Ik begrijp dat je het geen happy end vindt, maar eigenlijk is het dat wel. Het verhaal ademt moed en hoop uit, die voorspellen dat Abiona terug naar haar echte vrienden zal keren. “I believe in you and me”, zingt Bastian op het eind.
Waarom dragen al jullie albums meisjesnamen?
Die namen zijn puur verzonnen. Op een doordeweekse saaie dag hebben we eens beslist dat al onze albums vrouwennamen moesten hebben. Pas wanneer we niet meer verder geraken dan Jessica of zoiets, is het tijd om dat concept te herzien (lacht)
Een catfight tussen Lynette en Abiona. Wie wint en waarom?
Abiona maakt Lynette probleemloos in. De songs op Lynette liggen te ver uit elkaar. Die plaat heeft een paar zalige passages, maar functioneert simpelweg niet als geheel. Ook qua soundkwaliteit kan Lynette Abiona niet verslaan. Vandaag zien we Lynette als een jeugdig experiment. We wisten toen nog niet wat gedaan. Met Abiona wilden we heel bewust een stemmige plaat schrijven en we zijn zeer trots op haar.
Op Facebook zijn jullie borsten ongecensureerd zichtbaar. Al veel huwelijksaanzoeken gehad sindsdien?
Zulke foto’s helpen dus niets wanneer je pseudocreatieve progmetal maakt. Zulke muziek heeft niet bepaald veel aantrekkingskracht bij de ladies (lacht).
Links: