Interview met Rudolf Schenker van Scorpions
Levende legendes, zo mogen de mannen van Scorpions wel genoemd worden. Sinds 1965 maken deze Duitse rockers de wereld al onveilig en ze zijn nog lang niet afgeschreven. Met het nieuwe album Humanity: Hour One, laten de heren zien ook anno 2007 nog tot de wereldtop van rockmuziek te behoren. Maar wat is de sleutel van het succes van Scorpions? Samen met collega Renée kreeg ondergetekende de kans om het antwoord op deze en andere vragen te krijgen van de man die Duitsland’s beste rockband heeft opgericht, Rudolf Schenker.
Rudolf, wat vind je van het Nederlandse (festival)publiek als je dat vergelijkt met bijvoorbeeld het Duitse publiek?
Naar mijn idee kan je het publiek in beide landen bijna niet vergelijken. Het Nederlandse publiek heeft een andere manier van reageren, dat ons net zo raakt als de reacties van het Duitse publiek. Het gaat erom dat mensen voor onze muziek komen en ervan genieten, dat is het belangrijkste.
De show van vorig jaar tijdens Wacken Open Air was onvergetelijk, wat was daarvoor dan een bepalende factor?
Het had niet alles te maken met het publiek of geluid, maar het was toen nacht en we konden veel met licht doen om de show wat extra’s te geven. We hadden de mogelijkheden om er meer uit te halen op dat moment. Ook natuurlijk door de aanwezigheid van enkele ex-bandleden. Het was zowel voor ons als voor het publiek op voorhand al een hele speciale avond.
Maar was het een reünieshow of niet?
Nee, het was echt bedoeld als ‘a night to remember’. De promotor kwam met het idee en wij hebben daarmee ingestemd omdat we zo echt konden laten zien dat we terug waren met Unbreakable. De muzikale geschiedenis van Scorpions, met oud-bandleden als Ulrich Roth en Michael Schenker, is legendarisch te noemen. Tijdens dat concert werden het heden en het verleden samengebracht, zodat we een soort doorstart konden maken naar de toekomst. Dus gingen we de hel van heavy metal in … . Erg vervelend was wel dat we twee dagen ervoor nog een concert in Mongolië hadden. We moesten acht uur vliegen, de volgende dag oefenen en de dag erna spelen. Het was dus overall een lastige opgave, maar zoals je gemerkt hebt, het is ons goed afgegaan.
Bestonden de plannen voor Humanity: Hour One al ten tijde van de Wacken Open Air show?
Nee, de Wacken-show was op 31 augustus en we zijn begonnen met het werken aan Humanity: Hour One op 7 oktober. Er is bewust gekozen voor een datum na de festivals, zodat we rustig en aan een stuk aan het album konden werken.
Waarom hebben jullie Humanity: Hour One als de titel van het nieuwe album gekozen?
Omdat dat een titel is die het idee van het album weerspiegelt. Het is namelijk een conceptalbum, niet zoals op de oude manier met een verhaallijn, maar het behandelt een centraal onderwerp, namelijk de mensheid en het mens zijn. Het volk kijkt terug op de geschiedenis van ons ras, wat er is gebeurd, wat wij hebben gedaan en waar we heengaan. De teksten zelf behandelen onderwerpen als relaties, de duistere zijde van het menselijk bestaan en de hoop voor de toekomst. Ook het creëren van een publiek bewustzijn, zoals Bono of Bob Geldof nu proberen te doen, speelt een belangrijke rol op Humanity: Hour One. Maar we proberen niet een bepaald beeld op te dringen bij de luisteraar. Het gaat erom dat als mensen de teksten horen en lezen, ze zelf gaan nadenken over het doen en laten van de moderne mens.
Wat is die moderne mens voor iemand volgens u?
De moderne mens is iemand die echt in deze tijd leeft. Dat is niet zo vanzelfsprekend als het klinkt, want sommige mensen leven nog in het verleden, ze luisteren naar bands als Deep Purple en Led Zeppelin gedurende hun hele leven. Zelfs als de hele maatschappij verandert blijven sommige mensen nog volhouden van ‘nee, dit is mijn tijd’. Een moderne mens gaat met zijn tijd mee, voelt de veranderingen aan en speelt daar ook op in.
Is dat ook het doel geweest van het nieuwe album, inspelen op de veranderingen?
We hebben het geprobeerd en naar mijn idee zijn we erin geslaagd ook. We hebben altijd geprobeerd in te spelen op veranderingen, bijvoorbeeld in een nummer als Wind of Change. In dat nummer wordt de hoop op een betere toekomst geuit. Wij hadden er vertrouwen in dat er goede veranderingen zouden plaatsvinden. We hebben gekozen om daarin te geloven, omdat we het als band zo voelden. Tijdens het maken van Humanity: Hour One hebben we ons wederom laten leiden door een gevoel om de juiste keuzes te maken. En iedereen kan dat, ieder persoon heeft de keuze om de ene of de andere kant op te gaan door middel van karma. Als je karma donker is en je gaat de verkeerde kant op, dan wordt je karma nog donkerder. Maar het kan ook zo zijn dat je besluit om het karma te veranderen, dan ga je de goede kant op. Het is een moeilijke keuze, maar uiteindelijk zal het je het meeste opleveren en dat proberen we ook uit te dragen met Humanity: Hour One.
Humanity: Hour One kan dus beschreven worden als een typisch Scorpions-album?
Ja, dat denk ik wel. Gisteren was er een Indische journalist die tegen mij zei dat dit album hem heel erg aan Love At First Sting deed denken en daar heeft hij wel gelijk in. De vergelijking is des te mooier, omdat de beste jaren van Scorpions eigenlijk de jaren 82-84 waren met Blackout en Love at First Sting. Toen veranderde de tijd en kwam de wereld van Wind of Change, met gebeurtenissen als de val van de Duitse muur. Dat waren de goede tijden, maar daarna kregen we de problemen van de jaren negentig, waarin bands uit de grunge en alternatieve genres de dienst uitmaakten. Destijds werden we sterk bekritiseerd, maar achteraf blijk dat Scorpions veel invloed hebben gehad op het grunge/alternatieve genre. Dat was ook de reden waarom we samen hebben gewerkt met Billy Corgan (Smashing Pumpkins) op Humanity: Hour One, die een enorme Scorpions-fan bleek te zijn. Zelf ben ik ook altijd een groot fan van Smashing Pumpkins geweest, dus zo werd een brug tussen beide genres geslagen. Die eigenschap van muzikanten die elkaar respecteren en beïnvloeden, zoals op het nieuwe album, is ook altijd een deel van Scorpions geweest.
Op een gegeven moment zal u moeten stoppen met Scorpions, wat voor leven begint er dan voor Rudolf Schenker?
Ik denk niet dat ik ooit stoppen zal, tenzij de dood mij van Scorpions scheidt. Nee, maar ik leef de dag van vandaag met zoveel extremen en met zoveel emotie, dat morgen voor mij nog niet bestaat. Misschien heb ik wel eens plannen voor de toekomst zonder Scorpions, maar die vloeien meestal snel weg, omdat op dit moment mijn passie nog zo sterk is dat ik zeker weet dat ik op mijn plek ben. Als de band saai zou worden en mijn motivatie zou verschuiven, dan zou je me deze vraag nog eens kunnen stellen, maar op dit moment kan ik je niet antwoorden. In 1965 ben ik met Scorpions begonnen en sindsdien draait de band op vriendschap en het brengen van een positieve boodschap met onze muziek. Als we in Rusland zijn leggen we ook aan de pers daar uit, onze ouders kwamen met tanks, wij komen met gitaren, we come with love. Daarom is ons boodschap met Humanity ook make love, not war. En die boodschap kan niet vaak genoeg herhaald worden. Daarom laten we Klaus er ook zo vaak over zingen!
Klaus zit er inmiddels al een fiks aantal jaar bij, hoe hebben de Scorpions en Klaus elkaar eigenlijk gevonden?
We zijn met rockmuziek begonnen, omdat we een gruwelijke hekel hadden aan Duitse schlagermuziek. Klaus was een grote fan van Bee Gees en Beatles en hij was heel erg flexibel, het was makkelijk werken met hem. Zijn stem was (en is) natuurlijk ook fantastisch, misschien wel door zijn klassieke inslag, maar hoe dan ook, zijn stem blijkt echt uniek te zijn. Ik herinner me nog wel de drummer die we hadden ten tijde van Lonesome Crow, Wolfgang. Hij was nooit zo blij met Klaus, Wolfgang begreep Klaus ook niet, waarschijnlijk omdat het meer een jazzdrummer was. Dat is een kwestie van ‘chemistry’. Dat het je bevalt hoe de drummer speelt, hoe de gitarist speelt, hoe de zanger zingt, dat is heel erg belangrijk. De persoonlijkheid van de bandleden moet op een lijn zitten, dan is er chemistry. Een band als Aerosmith draait daar ook op. Ze hebben bijvoorbeeld een tijdje zonder Joe Perry gespeeld en toen was de band niet meer hetzelfde, omdat er iets belangrijks ontbrak. Of vergelijk het desnoods met Piña Colada, zonder de juiste mix van rum en kokosmelk smaakt het niet. Chemistry is heel belangrijk, als dat niet goed is, dan kun je het wel vergeten als band. En met Scorpions hebben we dus een perfecte chemistry, daarom bestaan we ook al meer dan veertig jaar!
Hadden jullie ook die goede chemistry met Desmond Child, de producer van Humanity: Hour One?
Jazeker. Hij stelde ons een heel belangrijke vraag; Waarom maak je een nieuw album? Als hobby? Voor de fans? Of wil je een nieuw meesterwerk voor jezelf maken? Toen zijn we naar Los Angeles gegaan en hebben we daar met hem erover gesproken en toen wisten we dat Desmond de man was. Hij was ook degene die ons nog een producer aanraadde die zich meer op de drum- en basgeluiden zou richten. Desmond heeft ons daarnaast ook geholpen met de composities, omdat we na Unbreakable een goed idee hadden welke kant we daarmee op wilden. We hebben overigens vele producers benaderd maar met Desmond hadden we dus de juiste chemistry. Hij was zo gemotiveerd en had zo’n sterke visie, dat heeft ook veel indruk op gemaakt. We hebben veel geleerd van hem en we zijn heel erg tevreden over de samenwerking en het geweldige album.
Zal Humanity: Hour One het nieuwe Scorpions-hitalbum worden?
Dat durf ik niet te zeggen. Er staan zeker weten een paar heel sterke nummers op, maar of ze gedraaid worden dat weet je nooit. Ik raad mensen in ieder geval aan de plaat een luisterbeurt te geven want szie Scorpions zijn er weer!
Links: