Tot ons aller verbazing stond daar ineens een nieuw album van Agathodaimon genaamd The Seven. Dat was een welkome verrassing na alle shit met pandemieën, oorlogen en weet ik waar de fuck de wereld allemaal mee bezig is. Voor Agathodaimon bleek de terugkeer echter al in de planning te staan. Gitarist en bandstichter Sathonys loopt desgevraagd leeg over het wel en wee van het nieuwe album.
Welja, de band werd opgericht door drummer Matthias en mijzelf (Sathonys) in 1995. We namen twee demo’s op tot we een platendeal wisten te sluiten en ons debuut Blacken the Angel in 1998 uitbrachten. Toentertijd wat ons doel om black metal te spelen, maar op onze eigen manier, het interpreteren op onze eigen wijze. Door de jaren heen, en zeker in het begin, waren er een hoop discussies over ‘true’ zijn en wat dan ook. Sindsdien refereer ik redelijk vaak naar de term ‘dark metal’, wat in mijn ogen geen specifiek genre is, maar meer een hint over welke klankkleur je kan verwachten. We hebben nog vijf andere albums uitgebracht tot 2013, hebben een paar tours gedaan en een heleboel concerten en festivals gespeeld, maar de band is in 2014 in de vrieskast gestopt. Maar, in de tussentijd zijn we weer teruggekomen en hebben vorige maand ons album The Seven uitgebracht.
Rond 2014 werd duidelijk dat ik een dochter kreeg. Omdat ik al weet hoeveel tijd het kost om een kind op te voeden (mijn zoon werd in 2009 geboren), wist ik dat het geen zin had om te proberen om zowel eer te doen aan mijn familie als de band. Daarom ging ik voor een harde pauze met als doel een reünie na een paar jaar, als de kids oud genoeg zijn zodat ik me kan focussen op de band. Desondanks zijn wij geen band die kan leven van de muziek, maar we nemen het erg serieus en stoppen een hoop tijd en energie in Agathodaimon.
Onze vocalist Ashtrael moest destijds ook voor zijn familie zorgen, dus vandaar dat we een pauze overeenkwamen voor een aantal jaar. We hielden contact en rond 2018 begonnen we te zoeken naar muzikanten om de vrije plekken te vullen, omdat sommige van onze vorige leden de muziekscene vaarwel hadden gezegd. Onze drummer Manuel was bij The Spirit gaan spelen en had daar inmiddels drie albums uitgebracht. Dus uiteindelijk was het nog best een gedoe om de band nieuw leven in te blazen. We hebben een hoop oefenruimtesessies en audities gehad, maar na de eerste paar liedjes die we samen hebben gecomponeerd en met de eerste demo opname af, besloten we om onze comeback aan te kondigen. En toen, echt een paar dagen later, stak corona de kop op. Dat was best een rommeltje, want we hadden de eerste optredens al geregeld en een contract getekend enzovoort en ineens kwam alles weer tot stilstand. Het voelde vreemd. Maar op de een of andere manier kwamen we ook weer over dit obstakel heen en we kunnen niet wachten om weer wat shows te spelen.
Ja, het is niet echt een ‘verhaalgedreven’ conceptalbum, maar het gaat over de zeven dodelijke zonden. Op ons vorige album In Darkness hadden we al een liedje genaamd Favourite Sin dat over dit onderwerp gaat. Op de een of andere manier bleef dat in mijn hoofd zitten toen we naar het zevende album toewerkten. Ik bedoel, de keuze was overduidelijk, maar ik maakte me een beetje druk om het feit dat het onderwerp al is gebruikt door andere bands, films enzovoort. Ik vroeg me tenslotte af wat het eigenlijk uitmaakte en besloot om het gewoon te doen. We hebben voor elk liedje aan artwork gewerkt met een getalenteerd duo uit Portugal. Credo Quia Absudurdum illustreerden de liedjes in het cd-boekje. In principe is er een liedje voor elke ‘zonde’, plus nog twee liedjes die een beetje buiten het onderwerp staan, maar toch een connectie ermee hebben. We wilden niet een album met maar zeven tracks hebben, hehe.
Ik vind Mother of All Gods met Vlad Dracul echt een goed nummer. Kan je ons wat meer vertellen over het nummer en de samenwerking met oud bandlid Vlad Dracul?
Voor degenen die het verhaal achter Vlad niet kennen, hij was onze eerste vocalist uit Roemenië. Hij woonde in Duitsland toen we de band oprichtten, maar besloot terug te keren naar Roemenië. Een paar weken voordat we onze tweede demo gingen opnemen kreeg hij geen toestemming meer om terug te keren naar Duitsland. Destijds had je nog geen EU… We slaagden er niet in om hem terug te krijgen voor de opnames van ons debuutalbum. We stelden de opnamedatum een paar keer uit, maar uiteindelijk moesten we met een andere vocalist werken. Dat werd Akaias. We gingen naar Roemenië voor de opname van ons tweede album, maar daarna werd duidelijk dat het niet meer zoveel zin had om door te gaan met Vlad. Het was nog steeds niet mogelijk om hem voor langere tijd hierheen te halen en zijn passie voor black metal was ook een beetje kwijt.
We hielden contact sinds 1999 en ik wissel nog altijd af en toe wat ideeën uit. Hij was door zijn titels aan het gaan (hij had ook wat solo projecten) en ik liet hem wat van onze nieuwe tracks horen en opeens kwam hij met een nieuw nummer aanzetten. Alleen keyboards en simpele drumpatronen. Het klonk heel erg als oude Agathodaimon, alleen wat meer symfonisch. We hebben erover gepraat, en eraan gewerkt, en uiteindelijk heeft Vlad ook de teksten en vocalen aangeleverd. Die werden opgenomen in een studio in Boekarest. Ik ben erg blij dat we dit hebben gedaan. Ik bedoel, er zitten stukjes van Vlad in onze oudere albums en er is een hoop archiefmateriaal dat ik nu en dan gebruik, maar dit was de eerste echte samenwerking sinds de begindagen.
Tja, wat kan ik je antwoorden op deze vraag. Elke band zal zeggen dat het hun beste, hardste, meest complexe album ooit is. We moeten er over een aantal jaar nog eens naar terugkijken. Ik kan voor nu in elk geval zeggen dat we erg gelukkig zijn met wat het is geworden. We hebben een hoop aandacht gegeven aan allerlei soorten details, van artwork tot songwriting, tot het proces van opnemen. Normaal gesproken kan ik mijn vinger leggen op liedjes die ik minder leuk vind, of wat niet helemaal conform verwachting is. Op The Seven ben ik echter tevreden met alle aspecten. Ah, misschien één ding. Ik had liever een iets andere nummervolgorde gehad. We moesten het aanpassen omdat de vinyl een maximumspeeltijd per zijde heeft. De eerste helft moet net zo lang zijn als de tweede helft. Maar dat is maar een klein punt en eigenlijk vind ik de volgorde nu ook goed. Stijltechnisch doet het album eer aan onze wortels en in de kern is het black metal, maar zoals gezegd in het begin zit er een unieke sfeer in. Wat doom, wat death metal, wat old-school elementen…
Met een hoop nieuw bloed in de line-up ben ik benieuwd naar jullie doelen voor de komende jaren.
Voor mij zijn concerten het belangrijkste aspect. Ik hoop dat we binnenkort wat meer festivals kunnen spelen, gegeven de corona-situatie zijn veel boekingen van vorig jaar overgenomen naar dit jaar, dus het is moeilijk om boekingen te krijgen in 2022. We zijn al aan het kijken naar 2023 en we hebben het ook gehad over een kleine tour over de zee heen. We gaan het zien. En natuurlijk wil ik niet weer negen jaar wachten tussen twee albums…
Wat waren de invloeden voor The Seven?
Ah, ik zou eigenlijk de andere gasten moeten vragen om hun perspectief. Vanuit mijn perspectief heb ik een goed idee hoe ik wil dat de band klinkt. Het is meer een interne dan een externe invloed. Natuurlijk hebben andere bands wel impact, soms zonder dat je het doorhebt. In het begin luisterde ik vooral naar Samael, Celtic Frost, Emperor, Slayer, death en doom metal en ik begon ooit met Iron Maiden. Ik weet niet of je die invloeden terug kan horen. Ik denk niet dat er voor The Seven echt een directe invloed was. Het is meer een bepaald idee, perspectief, om de muziek te ademen in onze kleine microkosmos die Agathodaimon is. Eer betonen aan onze wortels, maar ons ook niet beperkt voelen in de mogelijkheden. Ik denk dat we daar goed in zijn geslaagd. Het klinkt als Agathodaimon, op een bepaalde tijdloze manier.
Eerlijk gezegd had ik hoge verwachtingen voor een behoorlijk aantal platen dat recentelijk is uitgebracht. Het is al een tijdje geleden dat ik echt enthousiast was over een nieuw album. De laatste keer dat ik dat had was met Vitriols debuutalbum To Bathe Fron The Throat Of Cowardice, wat me verraste, omdat ik normaal gesproken niet echt gek ben op hele snelle death metal. Ik ben meer van de mid-tempo en langzame dingen. Ook de synthwave-beweging heeft me een aantal jaren geleden geraakt als kind van de jaren ’80. Toch konden zelfs de laatste albums van Perturbator en Carpenter Brut me niet volledig pakken.
Hoe ziet de concertagenda eruit?
We zijn net teruggekomen van Ragnarök Festival, wat ons comeback optreden in 2020 zou zijn geweest. Het was twee keer vertraagd, maar dit jaar kon het plaatsvinden. Het was heel leuk om eindelijk weer op een festivalpodium te staan. Binnenkort spelen we met onze maten van The Spirit bij hun releaseshow in Saarbrücken. Later komen er nog wat festivals bij, Chronical Moshers 20th Anniversary Festival, Mahlstrom Festival, Metal Gates Festival in Boekarest/Roemenië en hopelijk nog wat meer.
Er zijn mij al heel wat vragen gesteld inmiddels en ook een hoop vreemde. Ik vind het leuk als de vragen afwijken van de typische ‘laten we over het nieuwe album praten’-routine en wat algemenere aspecten of zelfs niet-muzikale onderwerpen aangaan. Ik ben persoonlijk (als fan) ook geïnteresseerd in de band en de mensen erachter, meer dan waarom een bepaald nummer zo klinkt. Een beetje meer in detail treden om de karakters achter de band een beetje beter te begrijpen. Maar ik kan eigenlijk geen specifieke vraag bedenken. Soms vind ik het leuk om over politiek te praten, of waarom de wereld zo’n klerebende is, en niemand het wat uitmaakt. Maar ik denk dat weinig mensen zoiets van een muzikant willen horen.
Enige laatste woorden?
Bedankt voor de mogelijkheid om over onze band te praten! We hopen jullie ergens onderweg te zien. Check The Seven, we hopen dat jullie het net zo vet vinden als wijzelf!
Links: