Interview met Ron van Hal, perspromotor bij Suburban Records
Bij insiders en metalfans is Ron van Hal, vooral door zijn werk bij Aardschok, al lang geen onbekende naam meer. Via Aardschok belandde hij bij Suburban, platenlabel en distributeur tegelijk. Zware Metalen zocht hem op en had een geanimeerd gesprek met een gepassioneerd muziek (lees: metal) liefhebber.
Ron, heb je voor je in de journalistiek terecht kwam hier een opleiding voor gevolgd?
Ja, na een middelbare schoolopleiding en het VWO ben ik op de Academie voor de Journalistiek in Tilburg terechtgekomen. Via een stage bij het blad OOR kon ik daar na mijn opleiding blijven, zij het als freelancer. Daar ben ik vervolgens vier jaar gebleven in de ijdele hoop door te groeien tot redacteur.
Hoe ben je vervolgens bij Aardschok verzeild geraakt?
Op een gegeven moment, inmiddels een jaar of acht geleden, werd ik door Aardschok gevraagd om voor hen te komen werken. Omdat ik het bij OOR uitstekend naar mijn zin had vond ik het in eerste instantie nogal een moeilijke beslissing. Het was Michel van de Moosdijk, destijds eindredacteur bij Aardschok, die me overhaalde met de mededeling dat ik redacteur kon worden. Eén van de voordelen als je redacteur bent, is dat je ook vaker op reis kunt voor een interview. Bij OOR was ik medewerker en geen redacteur, dus gingen leuke snoepreisjes daar regelmatig aan mijn neus voorbij. Hardrock en metal kwamen in OOR wel aan bod, maar moesten het delen met veel andere muziekstromingen. Omdat mijn specialiteit hardrock en metal was, en OOR al twee redacteuren had die ook daarin gespecialiseerd waren, werd het voor mij moeilijk om bij OOR op te klimmen tot redacteur.
Is door het werken bij een blad als OOR je muzikale interesse ook breder geworden?
Ja, ik kan daardoor ook bands waarderen die niet direct tot de metalscene behoren, maar ik blijf toch eerst en voor altijd een metalfan in hart en nieren.
Na vier jaar Aardschok maakte je de overstap naar Suburban. Waarom?
Ronald, de baas van Suburban, nam contact met me op en bood me een baan aan als media promotor. In eerste instantie zag ik dat helemaal niet zitten, want in de journalistiek wordt een dergelijke overstap gezien als overstappen naar de vijand. Maar na welgeteld één gesprek met de Suburban directeuren Ronald en Richard was ik echter al om. In tegenstelling tot veel grote platenmaatschappijen heeft Suburban namelijk wél een hart en ziel voor muziek. Ik had meteen door dat ik bij Suburban wel mijn draai zou kunnen vinden. Gelukkig heeft mijn positieve gevoel mij niet in de steek gelaten, want ik heb het uitstekend naar m’n zin. Bijkomend feit was dat ik het stressvolle bestaan als freelance journalist bij Aardschok een beetje beu begon te worden. Je moet namelijk weten dat ik er nog een andere baan naast had, wat dus inhield dat ik nauwelijks nog vrije tijd meer had. Niet dat ik dat nu wel in overvloed heb, maar ik ben nu in ieder geval fulltime met muziek bezig, en dat is wat ik het liefste doe.
Heb je nooit het gevoel gehad dat je je hobby kwijt bent geraakt doordat het je werk is geworden?
Nee hoor, integendeel. Het is nog steeds m’n hobby en dat zal het ook altijd blijven. Ik vind het heerlijk om de gehele dag met muziek bezig te zijn. Letterlijk van ’s morgens vroeg, als de wekkerradio afgaat, tot ’s avonds laat als ik weer thuiskom na een concert te hebben bezocht, hetzij uit professioneel oogpunt, hetzij als doodgewone fan.
Wat houdt het werken bij een platenmaatschappij, en in jouw geval de distributiekant, precies in?
Het is in ieder geval niet zo spannend als veel mensen schijnen te denken, integendeel. Het is eigenlijk voor 90 tot 95% kantoorwerk, dus vooral heel veel bellen, regelen, promo’s versturen naar bladen en e-zines en zorgen dat je CD’s in de winkels komen te liggen. Wij verzorgen de distributie voor zo’n 65 platenlabels, waarvan Nuclear Blast, Century Media en InsideOut de grootste zijn, enorm veel werk dus. Tevens heeft Suburban ook zelf een label: Suburban Records. Wij richten ons momenteel voornamelijk op de zeg maar smerige rock in het straatje van Peter Pan Speedrock, Hellacopters en als meest recente sensatie de Belgen van El Guapo Stuntteam.
Mis je in je huidige baan nooit het journalistieke werk?
Nee hoor, eigenlijk niet, hoewel ik er natuurlijk wel voor ben opgeleid. Zoals ik al aanhaalde is het leven van een freelance journalist bijzonder stressvol en dat gaat op een gegeven moment averechts werken. Als je bijvoorbeeld ’s avonds laat op een feestje bent en het flitst plotseling door je hoofd dat je die avond nog een CD-recensie klaar moet hebben kun je nauwelijks nog spreken van een plezierige hobby en wordt het echt een verplichting. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Op een gegeven moment werd het echt gekkenwerk. Dat moet je 40(!!) CD’s per maand beluisteren. Dat is bijna anderhalve CD per dag! Dat kan natuurlijk helemaal niet.
Heb je in alle haast wel eens een recensie geschreven waarvan je achteraf na meerdere luisterbeurten dacht: dat heb ik niet helemaal juist verwoord, dit is veel beter dan ik in eerste instantie dacht.
Nee hoor, ik durf in alle oprechtheid te zeggen dat ik alle CD’s waarvoor ik een recensie heb geschreven meermalen goed heb beluisterd en objectief en eerlijk heb beoordeeld. Wat ik wel eens heb meegemaakt is dat ik een CD van King Diamond net een uur in huis had toen Mike van Rijswijk, beter bekend als Metal Mike, me belde voor een cijfer voor de Soundcheck. Ik antwoordde dat ik dat natuurlijk onmogelijk na één draaibeurt al kon zeggen. Dat kon hem echter niets schelen, hij moest vanwege de deadline mijn cijfer nú hebben, waarna ik riep: doe dan maar 75 punten. Ik heb die schijf later helemaal grijs gedraaid en achteraf had ik hem 90 punten moeten geven. Ik heb ook wel eens dingen geweigerd omdat ik er niet achter stond. Zo kon ik een keer naar Amerika voor een studioreport van een album van Cannibal Corpse. Ik heb echter helemaal niets met die muziek en hoe mooi het tripje dan ook is, ik begin er gewoon niet aan. Of die keer dat ik een interview met Rockbitch heb geweigerd. Dan wordt er natuurlijk meteen geroepen dat je homo bent, maar ik heb gewoon totaal geen respect voor die band, dan ga ik ze ook niet interviewen.
Heb je wel eens problemen gehad met bands of labels omdat je een CD van hen af had gekraakt?
Ja, ik heb een keer een plaat van een middelmatig en onbekend metalbandje uit de USA weinig positief doch rechtvaardig beoordeeld. Ging het kutlabeltje dat de plaat uitbracht een boze brief sturen naar Aardschok. Ook was er een keer een niet nader bij naam te noemen perspromotor van een metal label die altijd begon te zeuren als een CD van zijn label negatief besproken werd. Hij maakte dan steevast de opmerking dat ík er weer niets van begrepen had.
Maar het meeste hate-mail kreeg ik nadat ik The X-factor van Iron Maiden in Aardschok de grond had ingeboord. Veel mensen spraken me er tijdens festivals en concerten op aan en veel mensen waren echt heel erg boos. Ik vind die CD nog steeds erg slecht overigens. Maiden heeft uiteindelijk zelf ook wel ingezien dat het bergafwaarts ging, want na twee platen haalden ze Bruce Dickinson weer terug. Echt zware problemen zoals censuur of strafmaatregelen of iets dergelijks heb ik echter nooit meegemaakt.
Welke band/album was er eigenlijk verantwoordelijk voor dat je verknocht raakte aan Heavy Metal?
Daar kan ik heel kort over zijn: IRON MAIDEN. Vooral Somewhere In Time sprak mij zeer tot de verbeelding, wat misschien een beetje bevreemding wekt. Later kwam daar een band als Metallica bij, evenals de Bay Area-thrash. Tegenwoordig luister ik ook veel naar die eerder aangehaalde garagerockbands, en absoluut niet om professionele redenen, maar puur omdat ik het steengoed vind. Ook punk kan ik waarderen.
Slaat jouw passie voor muziek geen enorm gat in je privé-leven? Ik kan me voorstellen dat je levensgezellin niet zo blij is met iemand die altijd op weg is naar wéér een concert.
Nee hoor, mijn vriendin is gelukkig ook een muziekliefhebster, dus die gaat regelmatig mee naar concerten en festivals, al gaat haar voorkeur niet direct uit naar metal. Thuis draaien we dus meestal wat anders. Leuk is wel dat ik haar onder valse voorwendselen eens heb meegelokt naar Cradle Of Filth, toen nog relatief onbekend. Ze verwachtte een gothic-band te zien te krijgen met een lieftallige zangeres in de gelederen. Die zangeres was er ook, maar dit was niet helemaal de bedoeling. Gelukkig zag ze er de humor wel van in.
Ron, één laatste vraag nog, of eigenlijk een verzoek. Vertel eens een leuke anekdote?
Pfff, er zijn er zoveel. Een leuke persoonlijke herinnering is mijn allereerste interview, dat ik deed met Blackie Lawless van W.A.S.P. toen zij net The Crimson Idol hadden uitgebracht. De avond van tevoren had ik met behulp van een paar kratten bier en een aantal vrienden een vragenlijst samengesteld. Toen ik op de plaats van bestemming aankwam lag Blackie ongeïnteresseerd in een stoel en er kon geen greintje enthousiasme van af. Ik vreesde het ergste maar gelukkig kwam alles op z’n pootjes terecht. Erg leuk was mijn ontmoeting met Gene Simmons van Kiss. Ik had de avond ervoor vreselijk veel gezopen en had een enorme kater, eentje van het kaliber dat je maar amper normaal kunt praten, laat staan nadenken. Dit aan Gene opgebiecht hebbende reageerde hij met: “Hey man, that’s cool, you don´t have to sing for me”, en het ijs was meteen gebroken.
Okay Ron, hartelijk dank voor dit leuke gesprek en tot ziens op één van de festivals.
Jij ook hartstikke bedankt voor je interesse en we zien elkaar.
Link: