Interview met Rhapsody – Pagina 1
Woensdag 7 juli is de dag voor de pers om in de poptempel 013 in Tilburg
kennis te maken met de pas in september te verschijnen plaat Symphony of
Enchanted Lands part II – The Dark Secret. Na afloop van de luistersessie is er nog de mogelijkheid voor een onderonsje met
zanger Fabio Lione of toetsenist Alex Staropoli. We kruipen op
aangeven van de organisatie bij Lione aan tafel, die onder het genot van
een sigaret lekker relaxed zijn verhaal zit te doen. Een gesprek over de nieuwe
plaat, de toekomstdromen, toeval, geluk en het lot.
Fabio, kun je ons in het kort iets vertellen over de totstandkoming van
The Dark Secret?
(Kijkt Twan en mij om beurten vragend aan) Bedoel je de single of het album?
(De single, natuurlijk, Fabio) Nou, The Dark Secret is een belangrijk
onderdeel van het komende album The Symphony of Enchanted Lands part II – The
Dark Secret, welke eind september zal verschijnen. De EP bevat een aantal
songs die we niet geschikt achtten voor het volledige album, maar ook niet
slecht genoeg vonden om in de prullenbak te doen belanden. Ook zijn er songs van
het volledige album weggelaten vanwege een gebrek aan tijd. Niet dat we het
album anders niet op tijd af kregen of iets dergelijks, maar omdat Symphony
II zo verschrikkelijk láng is. Ik bedoel, het is het langste album wat we
ooit gedaan hebben, met zijn drieënzeventig minuten speelduur! Het materiaal
verschilt ook erg van het oudere werk, met dien verstande dat het nog veel
symfonischer zal zijn dan voorheen. Het wordt dan ook een lastige schijf om je
als luisteraar echt eigen te maken. Daarom moet je The Dark Secret zien
als een eerste deur, een eerste stap in de richting van gewenning en
voorbereiding. De tweede deur die we daarna openen zal dan leiden tot het album
zelf, terwijl je dan – hopelijk – al redelijk gewend zult zijn aan wat er gaat
komen.
Dit keer hebben we ook eindelijk kunnen doen wat we altijd hebben wíllen doen:
namelijk met een heus, groot orkest samenwerken, en met een gigantisch koor. Dit
is tegenwoordig voor ons mogelijk daar wij een groter budget hebben dan voorheen.
En, niet te vergeten, hebben we nu mr. Christopher Lee in de gelederen
als “narrator”! Je zou kunnen zeggen dat we zo langzamerhand alles hebben
bereikt wat we op dit gebied wilden. The Dark Secret laat dan ook dit
nieuwe niveau van Rhapsody aan het publiek zien. Een beter niveau. Nou
wil ik niet beweren dat de oudere albums slecht zijn, maar het niveau is nu
hoger, omdat we als muzikanten zijn gegroeid. We hebben door de jaren ons geluid
steeds proberen te perfectioneren. Op het moment dat je een album maakt, doe je
alles wat je kunt om het zo goed mogelijk te maken. Bij een volgend album heb je
dermate veel ervaring opgebouwd dat alles beter gaat, en beter klinkt, en zo
gaat dat door. Ieder album maak je met de beste middelen die je op dat moment
tot je beschikking hebt.
Je had het al kort even over Christopher Lee. Hoe is die
eigenaardige samenwerking verlopen?
Dat was een fantastische ervaring voor ons. Die man is zó aardig en zó groots!
Hij maakte een hoop grappen in de studio, en we hebben een hele leuke tijd gehad
– een hele gezellige ook. Daarnaast is hij naast acteur ook een hele goede opera
zanger. We hebben in de studio veel stukken opgenomen die hij ingesproken had,
maar wat ons eigenlijk ook verbaasde, was dat mr. Lee onze muziek ook
goed vond! Natuurlijk zijn dit soort dingen gewoon werk voor hem, maar hij vond
onze muziek ook gewoon goed! Hij heeft tijdens de periode in de studio ook
tussen neus en lippen door laten vallen dat hij vereerd zou zijn om ook bij onze
volgende plaat van de partij te zijn als officiële “narrator”. Daar denken we
momenteel dus ook hard over na. We hadden hem sowieso wel gevraagd voor het
volgende album, maar dat het verzoek van hem zelf af zou komen hadden we nooit
durven dromen. We hebben genoten van de tijd samen. Hij heeft een heel leuk
gevoel voor humor, hij is heel professioneel en vooral ook heel snel. Hij hoeft
maar één keer zijn tekst door te lezen, en als hij het daarna dan inspreekt
klinkt het al gewoon perfect! Het is dan ook geen toeval geweest dat we juist
hem op ons album hebben gekregen!
.jpg)
Sommige collega-journalisten bestempelen jullie huidige werk als “een film
zonder de beelden.” Omdat dat stempel zo langzamerhand erg cliché begint te
worden voor jullie muziek willen we graag weten wat je zélf van die benaming
vindt.
(Denkt er eens hard over na) Ik vindt die benaming zeker niet slecht, en kan
me daar best iets bij voorstellen. Zelf hebben we de definitie “filmscore metal”
er aan gegeven, dus dat komt best redelijk overeen. Als je de muziek hoort en je
sluit je ogen kun je jezelf met genoeg fantasie de bijpassende beelden ook
voorstellen. Er is namelijk niet alleen een boodschap in audio, maar ook visueel
is er een boodschap. Ik denk ook niet dat er erg veel bands zijn die hetzelfde
doen als wij. Ik luister zelf niet veel naar metal, maar ik denk dat – qua
filmsoundtrack metal dan – Blind Guardian en Nightwish het dichtst
in de buurt komen van wat wij trachten te doen. Er zit ook heel veel in onze
muziek. Barokke invloeden, Keltische invloeden, metal, klassiek, opera, alles!
En vooral het orkest versterkt de sfeer van een soundtrack voor een film. Vooral
journalisten hebben echter de neiging het allemaal in een hokje te stoppen, en
dat wordt me soms te veel. Voor je het weet speel je progressieve, symfonische,
gothic hardrock met neoklassieke black metal invloeden. (Lacht eens om zijn
eigen opmerking) Ik bedoel, je kunt het ook overdrijven! Dat er invloeden uit de
filmwereld in onze muziek zitten is nogal wiedes, daar zijn we ook door
beïnvloed. We zijn geen standaard metalband. Als je dat tegen mensen zou zeggen
die niets van metal weten zouden ze als volgt reageren: “dan is het een band met
één of twee gitaren, zanger, basgitarist en een drummer, en dat is het,” terwijl
dat niet waar is. Rhapsody is zoveel meer dan dat. Als je bijvoorbeeld
naar Edguy kijkt en naar ons, dan zijn het inderdaad wel twee metalbands,
maar het verschil tussen ons is heel groot. Ik denk dan ook dat Rhapsody
de term “filmscore metal” ook nodig heeft, of in ieder geval een definitie naast
“metalband,” misschien nog wel meer als andere bands.
Jullie hebben met het Tsjechische orkest samengewerkt voor zowel de EP als
voor het aanstaande album. Hoe is die samenwerking verlopen?
We waren in een vergevorderd stadium met de onderhandelingen met een groot
Duits orkest, toen ons management zei dat ze nog wel een goed orkest in de
Tsjechische Republiek kenden. We zijn daar op hun aanraden dan ook heen gevlogen
om kennis te maken, en de eerste indrukken waren heel erg goed. Het geluid wat
ze weten te produceren is werkelijk fenomenaal! De mensen zijn ook erg
professioneel en aardig. Het was voor ons ook de eerste keer dat we met een
groot orkest werken wat ook echt speelt wat wij graag willen. Ze hebben het ook
in heel korte tijd gedaan. Vooral in de mix ontstonden dan ook de problemen
doordat de balans tussen de band en het orkest erg moeilijk te vinden was.
Zouden jullie graag nog eens zo werken?
Zeker. Misschien kunnen we in de toekomst wel een nog groter orkest
contracteren, of een beroemder orkest, zoals het London Symphony Orchestra. Dat
zou grandioos zijn. Maar het mooiste zou zijn om zo’n orkest ook mee te kunnen
nemen op tournee. Dat is echter nog steeds een droom, grotendeels door de kosten.
Bands als Therion en Rage hebben dat ook gedaan.
Ja, maar dat waren maar een handvol optredens. Een hele wereldtour zou niet
te doen zijn, vooralsnog. Het blijft voorlopig ook nog een droom, denk ik.
Jullie hebben nu samengewerkt met een groot orkest, met Christopher Lee.
Wat kunnen we in de toekomst nog meer verwachten?
Dat is een goede vraag, maar ik zou het niet weten. Christopher Lee
hadden we nooit verwacht, maar nu is hij er dan toch. Ook een groot orkest als
dit hadden we nooit durven dromen, maar we zijn nu toch op dat punt aanbeland.
Het wordt allemaal beter en beter.
Hebben jullie, na dit punt bereikt te hebben, eigenlijk nog wel dromen
over?
Er hangt momenteel een hele goede sfeer in de band. We zijn goede vrienden en
kennen elkaar al jaren. Ook hebben we een nieuw label en een nieuw management,
dus alles is mogelijk, denk ik. We zijn ook heel tevreden over wat we dit keer
hebben gedaan. Dat wil echter niet zeggen dat we de volgende keer Tom Cruise
zullen vragen om wat in te spreken, hahaha! Wat belangrijk is, is dat we ons
eigen ding blijven doen en gewoon ons best blijven doen goede songs te schrijven
en goede optredens te geven. Daar draait het uiteindelijk om. We hoeven geen
supersterrenband te zijn, we willen gewoon een goede band zijn met een goede
sfeer, goede muziek en met een sfeer en muzikale vorm die andere bands niet
hebben. We willen niet hetzelfde klinken als andere bands. Als je bijvoorbeeld
naar Italië kijkt, zijn er een hoop bands die naar ons kijken en negatief over
ons doen, soms, omdat ze ons succes niet begrijpen. En dat terwijl zij bijna
allemaal klinken als Helloween of Gamma Ray. Allemaal hetzelfde!
Jonge bands denken dat ze het met een goed management en een goed label meteen
gaan maken, maar als de desbetreffende band slecht is kom je zelfs daarmee niet
zo ver. En helemaal binnen de metalwereld is het erg moeilijk, natuurlijk. Dan
heb je inderdaad jonge bands die het na twee albums opgeven en zeggen dat ze
geen geluk hebben. Maar dit komt omdat ze allemaal hetzelfde klinken. Ik geloof
niet in toeval. Ik geloof dat alles voorbestemd is. Kijk bijvoorbeeld naar
Queen. Dat liep voor geen meter, totdat ze toevallig Freddie Mercury
tegenkwamen. Toen ging het in één keer wél goed. Dan heb je geluk.
Maar wat is het nou: geluk of het lot?
Ik denk allebei een beetje. Het is van tevoren bepaald of je het gaat maken
of niet. Je komt erg ver met heel erg hard werken, en dat is ook belangrijk,
maar vaak is dat niet genoeg. Je kunt iedere dag uren op je gitaar oefenen, maar
als het je lot niet is dan houdt het op. Dat is mijn persoonlijke mening.