Twee maanden geleden sprak ik met de toetsenist van het Duitse Powerwolf, Falk Maria Schlegel, uiteraard in aanloop naar de release van het nieuwe The Sacrament of Sin. Toen zat de spanning er al in, en nu is de release net voorbij en kan de wereld genieten van het nieuwe werk. Het is ook duidelijk waarom Falk wat op hete kolen zat.
Jullie nieuwe telg ziet het licht eind juli, maar ik heb hem al wel enkele keren beluisterd. Hij zit al in mijn hoofd, wat een goed teken is. Wat opvalt is dat Powerwolf veel dynamischer klinkt op deze plaat. Een bewuste keuze?
Ik denk dat je zoiets niet kan plannen, maar de omstandigheden waren wel anders. Normaal laten we om de twee jaar een plaat los op de wereld, en in dit geval hadden we iets meer tijd. Dat betekent ook dat je meer tijd krijgt om aan je ideeën te werken. Langs de andere kant hadden we ook wel het idee dat we iets nieuw moesten proberen. Voor het eerst werkten we met Jens Bogren (werkte met Kreator, Dragonforce, Sepultura, …) en een nieuw productieteam. Dat betekent ook dat je met een extra mening zit binnen de band en de repetitieruimte en het was gewoon de juiste man op het juiste ogenblik. Het vroeg ons echt om iets anders te doen. Zo is er nu de eerste echte ballad met Where The Wild Wolves Have Gone, maar daarnaast probeerden we ook eens wat op piano en staat er een Demons Are A Girl’s Best Friend op, wat met die typische hard rock weer wat in het straatje ligt van de eerste plaat Return In Bloodred. Dus we hebben ons wat meer ruimte gegeven om nieuwe zaken te proberen aan de ene kant, maar aan de andere kant zijn we ook trouw gebleven aan ons handelsmerk. Zoals je zegt maakt het dit album wel tot het meest diverse, maar ook op muzikaal vlak klinkt het erg natuurlijk.
Niet dat we de andere platen niet meer goed vinden, dat wil ik wel even benadrukken. Het is enkel dat je een nieuwe impuls krijgt als er een nieuw iemand bij komt kijken en Jens liet ons echt wel even onze comfortzone verlaten. Dat kan je zeker op het album horen en het maakt het ook best wel moeilijk om de live tracks te kiezen.
Soms lijkt het allemaal zo evident: ‘kom laten we even een ballad schrijven’. Jij bent de ideale man om het aan te vragen. Is het zo evident?
Zeker niet. Je hebt tijd nodig en de gemoedstoestand ervoor. Matthew en ikzelf zijn bijvoorbeeld een fan van mood, maar het is niet zo dat je even kan zeggen: ‘En dan nu schrijven we vlug die ballad’. Er moeten duidelijk wat ideeën voor aanwezig zijn. Ik weet nog goed dat Matthew het refrein geschreven had en we allemaal vonden dat het zo goed klonk. Toen beslisten we echter om het even te laten liggen, want zulke ideeën rijpen zoals dat gaat met goede wijn. Het heeft zijn tijd nodig en nu staat het uiteindelijk op het zevende album, en we zijn er echt blij mee.
De aanpak van dat nummer is ook een ontwikkeling uit het recente verleden. We maakten ten tijde van Blessed & Possessed ook een coverplaat waarop we bands als Savatage, Amon Amarth en Black Sabbath coverden. Daarbij leerden we dat we perfect een piano kunnen gebruiken op een nummer als Edge of Thorns en dat het nog steeds als Powerwolf blijft klinken, met het orgel dat er doorheen komt en de zanglijn. Dat heeft een belangrijke impact gehad op het schrijfproces voor deze nieuwe plaat, de ontdekking van dat soort elementen. Het is belangrijk dat je blijft zulke ontdekkingen doen als band.
Je meldt dat je je hoofd wat breekt over die live tracks. Zal deze erbij zitten?
Daar ben ik vrij zeker van. Wellicht is dit niet iets om mee uit te pakken op de zomerfestivals, maar ik ben zeker dat we die brengen op de volgende tour en als we België en Nederland een bezoekje brengen. Ergens halverwege de set, zodat je het licht even kan werpen op iets anders.
Dit weerwolvending is jullie gimmick uiteraard, maar fijn dat je speelt met die titels en nu ook weer een James Bond referentie maakt met Demons Are A Girl’s Best Friend. Is het moeilijk om dit thema tekstueel interessant te houden, of zit hier een diepere betekenis achter?
Het is altijd uitdagend om het interessant te houden en gepaste teksten voor nieuwe songs te schrijven. Het staat ook niet in steen geschreven dat we altijd met religie zullen bezig blijven en de ironische twist die we eraan geven. De ballad gaat bijvoorbeeld over het leven na de dood, soms past het gewoon allemaal goed bij de catchiness en de fijne melodie die er in een nummer zit. We hebben geen grenzen als het op lyrics aan komt, maar om eerlijk te zijn doen we dit gewoon graag. We vinden het fijn om met dit religieuze thema te werken en alliteraties te gebruiken. Het is ook iets dat ons gewoon interesseert, want we zijn opgegroeid in een katholiek deel van Duitsland waarin liturgie en rituelen centraal staan. Met die ideeën spelen we wat, want we kennen ze, maar niet op een foute manier. We willen mensen niet terechtwijzen of blasfemisch overkomen. In Demon’s Are A Girl’s Best Friend komt het idee ook centraal te staan van het maken van bepaalde zonden en het vergeven ervan. Die link met demonen en vrouwen komt ook naar voren in klassieke literatuur. Pan, de demoon met geitenhoorns, lokte met zijn muziek ook tal van vrouwen. Dat vinden we fijne topics om over te schrijven binnen Powerwolf, met nog een extra humoristische twist erbij.
Toch lijkt het alsof ‘controle’ een thema is, als je naar de hoes kijkt.
De Katholieke Kerk, zonder een waardeoordeel te vellen, heeft een constructie gemaakt rond goed en kwaad. De goeden en gelovigen aan de ene kant en het vagevuur aan de andere kant, dat is gewoon iets wat door hen in het leven geroepen is en waarbij sommige mensen anderen veroordelen. De titeltrack gaat daar ook over, dat de mens door de Kerk als een zondaar wordt voorgesteld en enkel door het geloof gered kan worden. De zonde als sacrament dus, want er is nog steeds discussie over hoe veel sacramenten er juist zijn binnen de Katholieke Kerk. Men zegt dat er zeven zijn, net zoals er zeven hoofdzonden zijn. Wij hebben voor een achtste sacrament gezorgd: de zonde. Toen ik kind was, werd ik verplicht om naar de kerk te gaan om daar mijn zonden op te biechten. Als kind… Dat vind ik een interessant concept voor Powerwolf. Het is toch gek dat je door veel te bidden je zonden kan witwassen. Voor mij is iemand die zich goed gedraagt gewoon een goed mens, en staat ‘zonde’ voor iets wat je gedaan hebt en maar niet kan vergeten. Dan is alles rond het kwade, de zonde en vergiffenis vragen gewoon een constructie.
Is Powerwolf anno 2018 een band die het meeste aan finetuning doet in de studio, of gaan jullie echt naar daar met een afgewerkt product dat eventueel uit repetities afkomstig is?
Beide eigenlijk. In ons geval beginnen we steeds met het schrijven van een nummer vanuit een titel. Attila, Matthew en ik doen steeds de preproductie en daarbij zingen we veel. Dan voegen we orgel en gitaar toe en ga zo maar verder. In dit geval hebben we wel voor een erg brede preproductie gezorgd en dat deden we in samenwerking met Jens. Ik ben ook gewoon zo’n fan van hem omwille van zijn vorige producties bij Amon Amarth, Opeth, enzovoorts. Het feit is dat geen van die bands een ‘Jens Bogren’-sound hebben, maar als zichzelf klinken. Dat wilden we ook voor Powerwolf.
Sommige orgelpartijen, de gitaar, bas en drums waren eigenlijk al grotendeels af vanuit de preproductie en dus wisten we in de repetitieruimte al in hoofdzaak wat het eindproduct zou worden. Uiteraard voegden we nog zo veel toe in de studio. Voor het eerst werkten we voor de orkestratie samen met Joost van den Broek, hij werkte ook al met Epica en Ayreon. Hij mixte de muziek erg goed en we hebben in de studio nog zo veel zaken gewijzigd, hier en daar wat zaken weggelaten of wat koorelementen toegevoegd. In het einde was er echt een enorm verschil met de preproductie, maar het was echt wel belangrijk om die te hebben zodat iedereen wist hoe het zou kunnen zijn. Een hard proces wel, zo’n jaar nummers schrijven en dan zes maand preproductie en opnemen.
De optredens staan nu wel voor de deur natuurlijk, je gaat wat selecties moeten maken. Heb je al bepaalde ideeën? Vaak heb je bij bands wel enkele tracks die het live goed gaan doen, maar bij jullie lijkt het allemaal op live materiaal.
Dat gaat inderdaad moeilijk worden. Als we bijvoorbeeld een klein slot krijgen op festival, dan zou ik voorstellen om vooral de hits te spelen en er enkele nieuwe bij aan te brengen. Als we echter een eigen show spelen, dan moeten we echt alle nummers wel gaan repeteren, zodat we kunnen kiezen welke nummers we spelen op elk van de avonden. Ik ben niet zo’n fan van het spelen van een hele plaat op één avond, maar ik heb ondertussen al wel geleerd dat je bij Powerwolf nooit ‘nooit’ mag zeggen. We zullen zien dus, maar ik heb zeker hetzelfde gevoel als jij. Het is moeilijk hieruit te kiezen, want eigenlijk is het al een live set als je het in het geheel zou spelen. Eigenlijk een luxeprobleem (lacht), maar het is wel nieuw want dat hadden we niet bij Blessed & Possessed. Toen wisten we heel goed wat we gingen brengen. Sowieso zullen Fire & Forget, Demons Are A Girl’s Best Friend, de ballad, Incense and Iron en Killers With The Cross erbij zijn, en dan heb je er al vijf.
Kan je al iets vertellen over de video’s die zullen verschijnen (op dat moment waren nog geen video’s vrijgegeven)?
Volgende week laten we de video van Demons Are A Girl’s Best Friend los op de wereld. Dat is een concept dat geschreven werd door Matthew Greywolf en door de regisseur van VDPictures, een bedrijf uit Zweden, werd gemaakt. Je moet je Attila en ik voorstellen in een kerk, samen met demonen en meisjes (lacht). Geen video waar de band in staat te spelen en iets compleet anders dan we ooit al hebben gedaan. Ik kijk er echt naar uit en er komen er nog wel. Ik ben er vrij zeker van dat we ook Fire & Forgive en de ballad gaan opnemen, en dat is ook van belang in een band als Powerwolf. We hebben dat visuele element en dat moeten we met meer video’s uitspelen. Om het zo bijvoorbeeld te brengen tot bij mensen die ons niet live aan het werk kunnen zien.
De zomer staat voor de deur en heel wat festivals en tours staan te wachten. Als je zo’n coverplaat uitbrengt met enkel klassiekers, dan vraag ik me toch af of nieuwere muziek jou ook raakt. Hou je ervan nieuwe bands uit te proberen?
Zeker en vast, ik ga ook naar andere bands kijken. We spelen bijvoorbeeld met Ghost enkele keren samen deze zomer en die muziek is compleet anders. Als we geen slots op een ander podium hebben en het is mogelijk, dan wil ik zeker hun show zien. Daarnaast hou ik ook wel van Five Finger Death Punch of Volbeat, en dan heb ik het enkel over de jongere bands. Het is gewoon jammer omdat we vaak door de voorbereiding veel missen van wat eerder geprogrammeerd staat, al zou ik dat allemaal graag willen zien. Twee uur voor de show begint de make-up al en dat gooit wel wat roet in het eten. Na de show en als de make-up eraf is, dan kan ik echt wel genieten van enkele andere shows. Het klopt dat ik ook immens van Iron Maiden en Ozzy hou, daar leer je steeds nog veel van. Dat is echt cool, het inspireert. Ik hoop dat ik ook andere bands inspireer, ik weet het niet. Mijn impressie is dat de toetsenist steeds centraal staat bij de stage act, hij speelt niet louter muziek.
Het voordeel van die make-up is natuurlijk dat je nadien incognito kan gaan kijken, of herkennen mensen jou zonder make-up?
Ja, toch wel… In het begin hielden we die make-up gewoon altijd op en toen hadden we het daar eens over, dat zoiets gewoon bij de act mag blijven. Nu gaan we steeds naar buiten en doen we interviews zonder de make-up, dat kan prima en is ook belangrijk voor ons, dat we onszelf kunnen zijn. Vandaar dat velen ons ondertussen al kennen, maar om eerlijk te zijn valt dat best goed mee. Ze zijn steeds heel aardig en soms vragen ze eens een handtekening, maar ze storen je eigenlijk voor de rest niet. Ik vind dat zelfs een privilege.
Een laatste boodschap nog aan de lezers?
Luister naar The Sacrament of Sin! Het is een geweldig heavymetalalbum. Kom ook even kijken naar de ‘metal mass’ deze zomer, of als je dat niet lukt in het najaar met de Wolfsnächte.
Links: