Interview met Paradise Lost
Als men gevraagd wordt aan gothic- en doommetal denken, komt bij menig metalhead nog steeds de naam Paradise Lost de (doods)kop opsteken.
De duistere heren van Groot-Brittannië drukken namelijk al eenentwintig jaar hun stempel op deze metal genres. Met succes wel te verstaan, want hun nieuwste productie Faith Divides Us, Death Unites Us is nog maar vers van de pers en zanger Nick Holmes biecht Zware Metalen hun succesformule op.
Beste Nick, ben je klaar voor een interview? De interesse van onze lezers focust zich op dit moment vooral rond jullie nieuwe album; Faith Divides Us, Death Unites Us. Naar mijn mening klinkt het zo duister en melancholisch als men van jullie kan verwachten. Toch hoor ik de toegankelijkheid binnen sijpelen in sommige nummers zoals Last Regret. Zou dit mogelijk jullie meest commerciële album tot nu toe genoemd kunnen worden?
Vroeger toen ik jong was, werd met commercieel de meer “poppy” sound bedoeld, maar tegenwoordig wordt daar meer de zwaardere sound mee geassocieerd. Als ik heel eerlijk ben, hebben wij daar niet eens over nagedacht (lacht). Daar heb ik niet eens een antwoord op; ik weet het echt niet. Mijn moeder zou er niet snel naar luisteren, dus in dat opzicht is het helemaal niet zo toegankelijk (lacht). Het is, door de gitaarpartijen, wel een zwaarder album dan In Requiem dat was.
Faith Divides Us, Death Unites Us is een vrij meeslepend en agressief album geworden zonder daarbij de melodie te verliezen. Toch hebben we gekozen voor zeven-snarige gitaren om wel bruut geluid te creëren en hebben zo onze duistere sound vast weten te houden.
Heeft dit misschien te maken met overstap van Rhys Fulber naar producer Jens Bögren?
We zijn heel tevreden geweest met met Rhys Fulber wat betreft ons vorige album en hebben jaren met veel plezier met hem samengewerkt. Het werk dat Jens heeft gedaan voor onze DVD The Anatomy of Melancholy beviel ons dermate, dat we besloten het eens over een andere boeg te gooien door hem ons nieuwste album te laten produceren.
Nick, kun je ons wat meer vertellen over de sessiemuzikanten op het nieuwe album? Steve Edmundson werd vervangen door Jeff Singer en nu is het drumstokje doorgegeven aan Adrian Erlandsson. Peter Damin bleek de laatste verovering. Jullie verslijten drummers zo te horen bij de vleet (lacht).
Ja, dat klopt helemaal. We hebben besloten om voor de nieuwste plaat de Zweedse drummer Peter Damin te benaderen. Hij is puur als sessiemuzikant ingehuurd. Eigenlijk net zoals je iemand inhuurt om je huis op te knappen, huurden wij hem ook in. Hij zal niet bij ons komen wonen of permanent bij de band komen (lacht). Adrian wist pas later dat we op zoek waren naar een drummer. Die plaats is nu gereserveerd voor hem. Alles is helemaal “hunky dory”.
Over jullie gevoel voor optimisme gesproken. Jullie titel Faith Divides Us, Death Unites Us is veelzeggend en ik had eerlijk gezegd ook niks anders verwacht van jullie band. Religie en dood hebben altijd een prominente rol gespeeld in jullie muziek. Zelfs jullie hoes siert werk van Hans Holbein en zijn Dance of Death. Vertolkt dit jullie fascinatie voor de sterfelijkheid van de mens? Denk jij zelf dat er leven na de dood is of is dit het?
“This is it!” (lacht). Het is geen conceptalbum, maar de titel gaat er over dat we allemaal als gelijkwaardig worden geboren en ook zo zullen sterven. We wilden ook een simpele hoes die hierbij aansloot en vonden deze ets het allermooist. De priester op de hoes houdt nog vast aan zijn bijbel, terwijl hij wordt weggevoerd door Magere Hein. Ik denk dat mensen elkaar moeten tolereren. Het is alleen geen vrijbrief om anderen te pijnigen als hun geloofsovertuiging afwijkt van de jouwe. Georganiseerde religie vind ik om die reden een grote grap en houd er persoonlijk niet van. Als anderen er een beter mens van worden, heb ik er ook geen problemen mee. Ik denk dat religie inderdaad voornamelijk inhaakt op de menselijke angst voor de dood.
Al twee decennia hebben jullie de echte Paradise Lost sound weten te behouden. Menig fan is jullie zeer dankbaar voor het feit. Chapeau! Hebben jullie de (mogelijke) jeuk, om wat van jullie geijkte pad af te wijken, gemakkelijk kunnen weerstaan?
Ja, we hebben onszelf nog nooit uitgedaagd met iets waar we ons niet helemaal prettig bij voelden. Het voelt heel natuurlijk voor ons om in de stijl van het huidige album te verblijven. Wie weet wat er in de toekomst zal gebeuren…
Wat een heerlijke mystiek! Dat klinkt iedere Paradise Lost fan natuurlijk als muziek in de oren.
We gaan in ieder geval per 3 oktober weer op tour in Europa, te beginnen in St. Petersburg. We vinden Nederland trouwens echt fantastisch. In de beginjaren van Paradise Lost kwamen we voortdurend naar jullie land; we waren toen achttien á negentien jaar oud. Het geeft een nostalgisch gevoel om weer in de herfst langs de grachten te wandelen. We spelen ook in Enschede (sprak uit als Enskedee – red). Het is echt jaren geleden dat we daar hebben opgetreden in het oude Atak .
Wauw, je klinkt als een echte tukker (lacht). Jullie moeten de Nederlandse fans hoog in het vaandel hebben staan, want jullie spelen zelfs twee keer in ons kikkerlandje. Na een optreden in België komen jullie weer terug voor een encore te Utrecht.
Ondanks het feit dat jullie tour in het teken staat van het nieuwe album, hoop ik stiekem wat oudere melodieën op te kunnen vangen. Is dat een valse hoop?
Nee, dat gaan we zeker doen. We hebben op dit moment alleen nog geen setlist uit kunnen werken. Misschien kunnen we er wel onze hele carrière in kwijt. Dat gaat trouwens wel knapjes worden in anderhalf uur. We genieten hier wel veel meer van dan wanneer we alleen in de oefenruimte bezig te zijn. De adrenaline die tijdens het spelen vrijkomt, is geweldig.
Krijg je ook een bepaalde kick van het publiek? Hoe merk je dat?
Ieder concert is anders, maar ik probeer altijd te letten op de gezichten van de mensen in het publiek. En hoeveel alcohol ze genuttigd hebben kan ook bepalend zijn voor hun energie. Sommige avonden ben ik zelf ook wat stiller dan normaal, maar drink dan nooit als ik op moet treden. Dat vind ik niet professioneel. Daarna wel!
Ik heb er niet veel problemen mee als muzikanten een drankje willen nuttigen zolang ze maar echt live spelen en niet alles al op tape hebben staan.
Wij hebben alleen de toetsen op band staan, want we willen geen toetsenist. Ik vind het er gewoon niet mooi eruitzien op een podium. Het is al lastig genoeg om met mensen om te gaan. Nog één mensje erbij zou het niet gemakkelijker maken. We hebben ook te weinig toetsenpartijen voor een toetsenist en een sessiemuzikant is te duur (lacht).
Je stem begint zelf al bijna zo zwaar te voelen als jullie muziek (lacht). Ik zal je niet veel langer meer bevragen, want ik heb het gevoel dat je best moe bent.
Ja, ik ben aardig uitgeput aan het raken. Dit is het veertiende interview dat ik heb gegeven zonder pauze te houden.
Mijn respect heb je bij deze! Dat is bijna onmenselijk; ik zou het je niet na kunnen doen beste Nick. Mijn laatste vraag houd ik in navolging hierop zo cliché mogelijk. Wat is eigenlijk de ergste vraag die jou vandaag gesteld is?
Er was een jongen die aan me vroeg: “Why do you bother?” Hij zei dat hij me live had zien spelen en dat mijn zangprestaties naar zijn mening waardeloos waren. Ik vond dit een merkwaardige vraag. Misschien was de vertaling niet optimaal en mogelijk was het niet zijn intentie om zo onbeleefd te zijn. Toch raakt zoiets me wel. Ik heb geantwoord, dat als hij een fan is, hij beter naar een clubshow kan komen. Een festival is wellicht niet de beste gelegenheid (qua sound red.) om je favoriete band te beoordelen. Ik moest mezelf dwingen zo diplomatiek als mogelijk te antwoorden.
Dus roem is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar is ook het omgaan met terechte en zelfs onterechte kritiek. Zo blijkt maar dat we uiteindelijk allen gewoon mensen zijn. De mannen van deze cultband blijven in ieder geval touren zolang ze er nog plezier in hebben en natuurlijk zolang er nog mensen zijn deze interviews willen lezen. Nick Holmes is hartelijk bedankt voor zijn bijdrage en we drinken er in november wel een biertje op. Cheers!
Links: