Interview met Opeth
Met het nieuwste studioalbum Heritage in het vooruitzicht was het voor ons natuurlijk ook tijd om frontman Mikael Åkerfeldt te onderwerpen aan een kruisverhoor. Op een (jawel!) mooie zomerse dag in juni tref ik hem in onze hoofdstad en hier volgt het verslag van dat gesprek.
Goedemiddag Mikael, gisteren speelden jullie op Graspop. Hebben jullie de mensen al getrakteerd op wat nieuws?
Nee, we hebben wel één song gerepeteerd maar toen dachten we aan Youtube. En we wilden niet dat mensen een mening zouden vormen gebaseerd op een opname via een mobiele telefoon.
Kan je onze lezers wat vertellen over het nieuwe album als je het vergelijkt met het vorige album?
Het is anders. Het klinkt meer natuurlijk, in ieder geval de productie. Vintage misschien, niet dat we het oud wilden laten klinken want het is nog steeds met moderne middelen opgenomen. Er zijn geen vreemde effecten overheen gegaan. Je kan tegenwoordig zoveel in de studio en hierdoor klinken albums soms niet meer natuurlijk. Daar was ik een beetje klaar mee. Muzikaal gezien ben ik er heel blij mee en kan ik niet zeggen dat er een nummer is wat echt representatief is voor dit album. Het is niet echt metal geworden maar dit is het punt waarop we nu zijn aangekomen.
Was je de grunts zat of had je het gevoel dat je zo zeker was van je cleane vocalen?
Ja dat kan je wel zeggen, maar ook vond ik grunts op dit album niet gepast. Er was geen ruimte voor. Op dit moment heb ik er ook minder mee als bijvoorbeeld tien jaar geleden. Ik heb het idee dat ik het ook niet meer kan verbeteren. Op het moment dat je tegen het plafond zit met welk instrument dan ook, ga je op zoek naar wat anders. Maar mocht een volgend album weer erg hard zijn dan zal ik weer grunts gebruiken. Ik luister er ook nog steeds graag naar. En ik heb er ook plezier in. Alleen de cleane vocalen kan ik nu ontwikkelen en dat vind ik erg interessant. Je kan er ook een breder scala aan emoties in kwijt. Maar natuurlijk hebben de death metal-vocalen een plaats in Opeth alleen ligt dat op dit moment in het verleden.
Op dit album heb je weer samengewerkt met Steven Wilson (Porcupine Tree), op welke manier heeft hij de sound beïnvloed?
Ten tijde van Blackwater Park was hij degene die ik erin vertrouwde, ik keek tegen hem op. Hij werd eigenlijk een soort mentor voor me. Hij heeft mij heel erg veel geleerd over productie en muziek. Door hem ben ik in contact gekomen met muziek die ik anders nooit gehoord had. Hij heeft me heel erg geholpen. Hij heeft onze carrière geholpen buiten de metalwereld en wij die van hem in deze wereld. Dit keer heeft hij mij geholpen met de mix. Sommige ideeën heb ik overgenomen en andere niet. De productie heb ik grotendeels alleen met de anderen van de band gedaan. Er is eigenlijk altijd wel iemand geweest die zich met wisselende resultaten hiermee bemoeid heeft maar Steven zou ik zelfs alleen de mix laten doen.
Zijn er plannen om op andere vlakken nog samen te werken? Misschien weer voor Porcupine Tree of wat anders.
Ja, we zijn een album samen aan het opnemen welke volgend jaar zal uitkomen. Dit zal niet zoals een van onze beide bands klinken maar heel iets anders zijn. Natuurlijk zullen de fans ons herkennen als ik zing of Steven. Verder staat er niks op stapel. We zijn druk met de promotie voor Heritage en Steven met zijn solo-album.
Ik heb een blik geworpen op jullie tourschema maar dat is best intens de komende periode, heb je zo nog wel tijd voor de familie?
Ik heb een korte vakantie maar verder is het enkel de band. Daar ben ik erg druk mee. Ik eet tussen of zelfs tijdens de interviews. Maar dat hoort erbij. Je bent tenslotte zo goed als je laatste album is.
Is dit album iets wat je altijd al hebt willen doen omdat je geïnspireerd was door bands als King Crimson en Led Zepplin tijdens je jeugd?
Geloof het of niet maar tijdens mijn jeugd kwam ik niet in contact met de moderne muziek. Eén van mijn eerste persoonlijke favorieten was Abba (en David Bowie) en geloof het of niet; muziek van het Eurovisie songfestival. Maar toen kwam de heavy metal, eerst als fan en daarna als muzikant. Dus het duurde tot begin jaren negentig voor ik in contact kwam met alle progressieve rock die ik gemist had.
Ben je niet bang dat veel fans teleurgesteld zullen zijn met de weg die jullie hiermee ingeslagen zijn?
Ja uiteraard, maar dat is bijna niet te vermijden. We proberen ook niet de fans te plezieren maar het gewoon op onze manier te doen. We proberen muziek te maken die we zelf mooi vinden en dat geeft ons geleidelijk meer populariteit opgeleverd in de jaren. Fans hebben een hekel aan ons gekregen en het heeft weer nieuwe opgeleverd. We willen geen McDonalds-band zijn die altijd dezelfde burger aflevert; elke dag, elk jaar hetzelfde.
Ik denk dat dit album wel een aardige verandering is?
Ja dat denk ik ook, we veranderen eigenlijk steeds. Zelfs als je het niet leuk vindt, denk ik dat je het in ieder geval kan respecteren dat we wat nieuws zoeken. Soms wil je een sound gedurende een paar albums ontwikkelen maar soms gaat dat niet meer. En dat gebeurde eigenlijk hier ook. Ik had geen zin om weer een Watershed te schrijven. Dus we zijn van nul af begonnen en hebben Heritage geschreven.
Dan over de cover. Die is gemaakt door een vriend en maakte nogal wat reacties los. Wat vond je hiervan?
Ik vond het geweldig. Sommige mensen dachten dat het een grap was. De reacties verschilden van: De lelijkste cover ooit gemaakt terwijl anderen het geweldig vonden. Maar eigenlijk is elke reactie goed.
Hiermee zaten de dertig beschikbare minuten er helaas alweer op en keerde ik huiswaarts met ruim voldoende materiaal terwijl Mikael verder ging met interviews voor hij dezelfde avond weer naar Zweden vloog.
Links:
