Obituary toert momenteel door Europa ter promotie van het album Ten Thousand Ways To Die. Zware Metalen sprak voorafgaand aan het optreden in Leeuwarden met drummer Donald Tardy. Hij blijkt een sympathiek persoon die uitgebreid de tijd neemt om antwoord te geven op de aan hem gestelde vragen.
Hallo Donald. Hoe gaat het?
Erg goed! Ik heb zin in het optreden wat we zo gaan doen. We hebben op deze toer al een stuk of twaalf optredens gedaan en we zijn blij dat we weer in Nederland zijn.
Hoe gaat de toer tot nu toe?
Erg goed. Toen we de kans kregen om met Exodus te spelen, hoefden we daar natuurlijk niet lang over na te denken. En helemaal niet toen Prong en King Parrot mee konden gaan. Het is een goede package met variatie: de veteranen (Exodus met hun Bay-area thrash en Obituary met haar typische death metal) samen met de voorprogramma’s zorgt dit voor een afwisselende en goede combinatie.
Hebben jullie de voorprogramma’s zelf uitgezocht of bepaalde de platenmaatschappij dat?
Het was een gezamenlijke beslissing. Maar zoals ik al zei, deze beslissing was snel genomen. Toen we hoorden dat Prong mee kon, waar we allemaal fan van zijn, waren we er snel uit. Hetzelfde geldt voor King Parrot. Zij zijn nieuw en een rijzende ster, zij gaan er echt voor en wijken iets af van de stijl van de rest van de bands.
Kunnen jullie als bands onderling goed met elkaar opschieten?
Jazeker! Wij delen onze toerbus met Exodus. Dat zegt wel iets natuurlijk. We zijn goede vrienden van elkaar. Net als wij zijn zij erg gewone gasten. Dat maakt dat we goed kunnen samenwerken. We zijn beide veteranen. Het is lastig onder woorden te brengen hoe belangrijk dit aspect is als je elke dag op elkaars lip zit en het podium deelt. Het kan haast niet relaxter gaan dan op dit moment het geval is.
Obituary gaat al drie decennia lang mee. In die tijd hebben jullie een aantal klassiekers uitgebracht en veel opgetreden. Jullie zijn nu headliners en hebben een grote status. Ben je je daar bewust van?
Ja, daar zijn we ons van bewust. Maar het is ook moeilijk te geloven. Wij zijn bescheiden en gewone, normale gasten. Obituary heeft geen make-up of leren laarzen nodig. Zo zitten wij niet in elkaar. We laten de muziek voor zich spreken. We weten zelf dat Obituary live erg goed is en krachtig klinkt. Eigenlijk maakt het ons weinig uit of we als eerst op moeten treden of headliner zijn. Het is ons om het even, want we spelen toch wel een goede show.
Als je terugkijkt op je carrière is er dan een specifiek nummer, album of gebeurtenis waar je trots op bent?
Onze fans zullen mijn antwoord waarschijnlijk niet willen horen, maar het meest recente album is altijd het best. En Obituary is net klaar met de opnames van een nieuwe cd. Hij wordt toevallig vandaag gemasterd en hij komt in maart 2017 uit. Het resultaat is echt ongelooflijk. Ik heb nog nooit zo naar een releasedatum uitgekeken. Onze fans willen waarschijnlijk horen dat Cause Of Death onze beste cd is en dat ik het nog steeds te gek vind om Chopped In Half te spelen en wat dat album voor mij heeft betekend. Maar de realiteit is dat ik altijd enthousiast ben over nieuwe muziek van ons die uitkomt. Ik weet niet goed hoe het ons is gelukt, maar het schrijfproces is erg goed gegaan en dit heeft geresulteerd in een aantal groovy en midtempo nummers die echt pakkend zijn. Een beetje zoals we dat op onze oudere albums hadden. Ik ben echt zo enthousiast over het nieuwe werk!
Over jullie nieuwe werk gesproken: op Ten Thousand Ways To Die staan twee nieuwe nummers. Vooral het titelnummer vind ik kwalitatief erg goed en doet me denken aan jullie oudere werk. Hebben jullie iets veranderd aan de schrijfstijl of hebben jullie op een andere manier gewerkt voor deze cd?
Niet echt. We denken sowieso niet al te veel na als we schrijven over welk kant we op willen en wat we precies gaan doen. Als Trevor (Peres-CS) en ik ons oefenhok in duiken gaan we echt niet zitten praten over wat we precies willen doen, welke nieuwe wegen we in zouden kunnen slaan, wat de fans van ons verwachten of wat andere bands doen. Hij pakt gewoon zijn gitaar, we openen een biertje en gaan zitten spelen. En als er dan een nummer ontstaat is dat mooi. Lukt het niet dan is er geen man overboord. We kijken dan de volgende dag wel weer. Loathe ontstond ook op die manier. Het verliep allemaal vrij relaxed. Het was net of Obituary en Hellhammer samen kwamen: er ontstond een erg heavy nummer. Zo werken we trouwens meestal aan nieuw materiaal.
Jullie zijn nu op toer om het nieuwe (live)album te promoten welke is opgenomen in verschillende steden in Amerika.
Ja, we hadden het geluk dat onze technicus (Jou Cincotta) zijn Protools kit mee had tijdens onze vorige toer. Hij heeft trouwens ook onze volgende cd geproduceerd. Hij werkt in de Full Force studio in New York. Omdat hij zijn Protools set bij zich had, kwam hij met het idee om iedere show op te nemen. Wij vonden dat een goed idee, ook omdat we ons niet druk maakten om kleine foutjes. Hij heeft dus iedere show opgenomen. Wij wilden al een EP uitbrengen voordat de cd uitkwam zodat mensen alvast kennis konden maken met het nieuwe werk. Omdat we dus veel shows hadden opgenomen ontstond het idee om deze samen met twee nieuwe nummers uit te brengen als een extraatje voor onze fans. Op deze manier kunnen ze goed horen hoe we op verschillende dagen en in verschillende zalen klinken. Het mixen is ook vrij spontaan gebeurd. Joe is daarvoor niet de studio in gedoken, maar het geluid wat je hoort ontstond spontaan op die bewuste avond. Je hoort dus ook kleine foutjes, een beetje feedback, of ons gepraat tussen de nummers door. We hebben dus ook geen overdubs gedaan naderhand. Wij vonden dit de meest eerlijke manier. Het is een live album en dus hoor je kleine foutjes.
Jullie hebben dus net een nieuw album opgenomen. Gebeurde dat terwijl jullie op toer waren?
Afgelopen zomer heeft Obituary weinig opgetreden. In zes maanden tijd hebben we slechts negen keer opgetreden. We hebben de afgelopen zomer besteed aan het schrijven van nieuwe nummers. Als we dan een optreden tussendoor hadden, op Graspop bijvoorbeeld, vlogen we voor die ene show over. Bij terugkomst doken we gelijk weer het oefenhok in om verder te schrijven en dingen te veranderen aan de nummers. Vlak voordat we aan deze toer begonnen was het opnameproces klaar. We hebben daarbij geen hulp gehad van een producer of technicus. We hebben alles zelf gedaan. Toen we alles zo goed als opgenomen hadden, zijn de opnames naar Joe gestuurd. Hij zal ze verder bewerken. Er moeten alleen nog wat solo’s worden opgenomen. We doen dat op een laptop die we bij ons hebben. Het is wel grappig om Trevor op zijn hotelkamer te zien terwijl hij zijn partijen inspeelt. Het is voor het eerst dat we op deze manier werken. De productie is trouwens erg goed geworden. Ik ben erg blij met het geluid van onze nieuwe cd. Onze fans zullen het geweldig vinden!
Als deze manier van werken jullie bevalt is het dus voor herhaling vatbaar?
Zeker. We zullen wel moeten. Iedere muzikant die opneemt wil achteraf dat er meer tijd was om dingen nog verder te perfectioneren, maar de tijd gaat altijd te snel. We hadden beperkte tijd om dit album op te nemen en dat is ons ook gelukt. Nogmaals, we hebben hard gewerkt en het beste uit onszelf gehaald. Ik ben er dan ook erg trots op.
Is de titel al bekend?
Ja, het album gaat Obituary heten. Andreas Marshall heeft het artwork al klaar. Het ziet er erg gaaf uit en het wordt een nieuw, klassiek Obituary album. Het wordt ons tiende studio-album en we bestaan dertig jaar. Daarom gaat het album naar de band genoemd worden. Het artwork van Inked In Blood zullen we wel nooit meer overtreffen, wat ook iets was wat we maar één keer konden doen. Het ziet er schokkend uit, bijna te voor sommige mensen. Voor de nieuwe cd willen we een wat meer basic maar wel gave cover hebben.
Wie heeft de songkeuze gedaan voor Ten Thousand Ways To Die?
Er gaan live altijd wel dingetjes mis. Soms vliegt de stekker van John z’n microfoon er uit, ik laat weleens een stokje vallen, of er gaat iets anders mis. Dan kan je dat nummer natuurlijk niet gebruiken. Los daarvan kon iedereen meebeslissen over welk nummer erop kwam. Als iemand bijvoorbeeld vond dat het begin van het optreden in San Fransisco te gek ging, lieten we dat gedeelte van het optreden aan Joe horen. Als hij het met ons eens was, en er geen dingen misgingen, dan belandde dat nummer dus op deze cd.
Is het eigenlijk wel leuk om Slowly We Rot voor de zoveelste keer te moeten spelen?
Weet je wanneer het niet leuk is om dit nummer te spelen? Als we het moeten oefenen, bijvoorbeeld als we ons op een toer voorbereiden. Vanavond spelen we nummers die we de afgelopen 24 jaar niet live hebben gespeeld, maar we spelen ook het titelnummer van de huidige cd. Die moesten we natuurlijk oefenen. Tijdens de voorbereidingen van deze toer zeiden we tegen elkaar: moeten we Slowly We Rot echt oefenen? Dat nummer hebben we al 64.000 keer gespeeld. Toch was het nodig om ook dit nummer te oefenen want we waren zo lang bezig met het schrijven van nieuwe nummers dat we sommige oude nummers vergaten. Ook Slowly We Rot dus. Maar om op je vraag terug te komen: het is nog steeds te gek om dit nummer te spelen. Ik houd ervan om live te spelen en weet dat de fans ervan uit hun dak gaan. Het is ook altijd ons laatste nummer. Daarna gaan we van het podium af. Het is gewoon een gaaf nummer! De fans verwachten dat we dit nummer spelen en dat doen we dus ook.
Hoeveel albums mogen we in de toekomst nog van Obituary verwachten?
Terugkijkend op ons vorige album, tijdens Inked In Blood, zeiden we tegen elkaar: we hebben alles van onszelf in dit album gelegd. Hoe gaan we dit ooit overtreffen? Maar het album wat we net hebben opgenomen gaf ons zoveel plezier dat ik nog wel zin heb om er een paar te doen. Na deze toer gaan we weer naar huis en blijven we daar een paar maanden. Ik heb bijna zin om alweer een album op te nemen, zoveel plezier gaf het dit keer. Het schrijven voelde heel erg natuurlijk. Ook omdat Ken (Andrews-CS) meedeed aan het schrijfproces. Hij heeft twee nummers aangeleverd. Dat zorgt ervoor dat de rest van de band ook weer wil schrijven. We worden ook nog steeds beter in het schrijven van nummers.
Je wilt jezelf dus nog steeds overtreffen?
Ja! Het gaat er dan niet meer om dat we sneller of technischer worden of iets dergelijks. We worden als band nog wel steeds strakker en de riffs stemmen we steeds beter op elkaar af. De nieuwste nummers leken zichzelf haast te schrijven. Trevor en ik weten steeds beter wat er moet gebeuren als we een nummer schrijven. Soms werken we uren aan een idee en als het dan af is, zijn we beiden redelijk tevreden over het resultaat. Maar soms is dat niet genoeg. Ik ga dan even uit de studio weg om een eind te rijden of iets dergelijks. En dan ineens weet ik wat we kunnen verbeteren om het een tot een geweldig nummer te maken. Daar praten Trevor en ik dan over, of we laten het nummer gewoon even liggen en werken er later weer aan. Dat is ook het gave van Obituary op dit moment. We worden steeds beter en leren van elkaar. Zeker nu Ken en Terry (Butler-CS) in de band zitten. Zij vormen de laatste puzzelstukjes waardoor alles op zijn plek valt.
Je denkt dus nog niet na over wat je na Obituary wilt gaan doen?
Shit no! We hebben het veel te veel naar onze zin op dit moment. Obituary is ook nog steeds relevant. De fans willen ons nog steeds zien en horen. Dat betekent veel voor ons.
Welke apparatuur gebruik je live?
Ik ben nog steeds een Yamaha drummer. Ik ben erg blij met mijn Yamaha familie. Zij behandelen me als een god. Yamaha is het beste drummerk ter wereld. Trevor gebruikt ook nog steeds dezelfde spullen: een JCM 800 Marshall, een Fender Stratocaster en hetzelfde effectpedaal. Het is niet mysterieus of iets wat we verborgen willen houden. Fans en andere muzikanten vragen wel eens naar het geluid van Trevor en hoe hij dat creëert. Best grappig want je kunt zijn apparatuur gewoon zien. We zijn daar altijd heel open in geweest. Ken heeft juist veel verstand van de huidige technologie. Hij speelt op een ESP. Hij heeft ook veel verstand van de effectapparatuur. Hij kan er echt uren over praten. Samen met mijn geluidsman zijn ze veel bezig met het geluid. Een typisch gitaristen-dingetje. Ik ben alleen maar een drummer: ik pak een stokje, sla op een trommel en dat is dan mijn techniek, haha.
Gebruik je live hetzelfde drumstel als in de studio?
Meestal wel. Ik heb een Yamaha Beachwood. Daarnaast heb ik ook een Birchwood die ik meestal live en in de studio gebruik. Op onze laatste Amerikaanse toer, die waarop Ten Thousand Ways To Die is opgenomen, heb ik de Birchwood gebruikt.
Dat was mijn laatste vraag. Wil jij nog iets toevoegen?
Ja graag. Nederland is een land waar ik veel van heb geleerd. Ik heb zoveel respect voor jullie land. Daar kan de rest van de wereld nog wat van leren. Vooral mijn landgenoten. De zalen waar we in Nederland in spelen en de technologie die daar is, zijn van hoge kwaliteit. De PA die er staat en de crewleden zijn professioneel. Iets anders: Nederlanders zijn zo serieus bezig met recyclen. Jullie zijn daarin een voorbeeld voor de rest van de wereld. Maar we vinden de fans hier ook te gek. Zij komen nog steeds naar onze shows. Zij adoreren ons en houden ons goed in de gaten. Dat betekent veel voor ons! We zijn niet zo’n popband waar mensen toevallig naar luisteren en ze een jaartje volgen. Obituary gaat al drie decennia mee en de fans komen nog steeds en laten ons weten dat een optreden van Obituary veel voor ze betekent, ook door de cd’s en T-shirts te kopen. Daar doen we het allemaal voor en dat is ook de enige reden dat we dit kunnen blijven doen: de enorme toewijding van Nederlandse fans in het bijzonder. Ik vind het altijd geweldig om hier te zijn. Jullie hebben een mooi land.