Interview met Nils Eriksson, bassist van Nocturnal Rites
Dat Zweedse degelijkheid niet per definitie afkomstig hoeft te zijn van IKEA bewijzen tientallen uitstekende Zweedse metalbands al jaren. Eén van hen is Nocturnal Rites, dat onlangs met het gloednieuwe album The 8th Sin andermaal een brok prettig in het gehoor liggende melodieuze metal de wereld instuurde. Over onder andere die nieuwe plaat had Zware Metalen een onderhoud met bassist Nils Eriksson.
Hallo Nils, kun je voor de lezers die jullie nog niet kennen eens in het kort de geschiedenis van Nocturnal Rites beschrijven?
We begonnen in het begin van de jaren negentig met het spelen van death metal maar al snel sijpelden de invloeden vanuit de melodieuze metal door in ons geluid waardoor er een soort kruising ontstond. Omstreeks 1994 waren we omgeturnd tot een volbloed metalband en we besloten op zoek te gaan naar een “echte” zanger. Onze eerste full-length (In a Time of Blood and Fire) kwam uit in 1995. De rest is geschiedenis.
Wat was de reden van die radicale koerswijziging?
Toen we begonnen speelde zo’n beetje iedereen in onze omgeving in een death metalband, dus deden wij dat ook maar. Death metal was echt groot in onze contreien toen. Daartegenover staat dat wij opgroeiden met het luisteren naar klassieke metalbands als Judas Priest, Kiss, Accept enzovoort, dus het duurde niet lang tot een aantal melodieuze ideeën hun weg vonden in onze muziek. Ik denk dat wij de overbevolkte death metalscene een beetje beu waren en gewoon iets anders wilden doen. De verandering verliep heel natuurlijk en geleidelijk. Op een gegeven moment waren we voor driekwart een traditionele metalband en vanwege de vocalen nog slechts voor een kwart death metal, waarna we besloten om dan maar helemaal op de cleane toer te gaan. We werden voor gek verklaard, maar we deden gewoon waar we ons goed bij voelden. En nog steeds!
Ondanks het feit dat jullie inmiddels acht albums op jullie naam hebben zijn jullie in Nederland nog relatief onbekend. Heb je daar een verklaring voor?
Nee, niet echt. Ik heb geen idee waarom we het in sommige landen beter doen dan andere. Ik denk dat zoiets voor alle bands geldt en het heeft te maken met dingen als marketing, of je ergens intensief hebt getoerd, hoe je label zich presenteert en ga zo maar door. Er zijn meerdere verklaringen mogelijk.
Sinds het Afterlife-album uit 2000 is de line-up niet meer veranderd, wat in de metalscene redelijk ongebruikelijk is. Wat is jullie geheim om de band bij elkaar te houden?
Wij baseren alles op het hebben van plezier, stellen onszelf geen onrealistische doelen en hebben geen grote ego’s die constant vechten om aandacht. Ik denk dat dat de reden is. We hebben allemaal dezelfde kijk op muziek en we zitten in dit wereldje omdat we het leuk vinden om op te treden en nummers te schrijven, meer niet. Er is geen sprake van glamour, alleen van hard werken. We hoeven ook niet te leven van de muziek. Ik werk bijvoorbeeld nog in een studio, wat ik erg leuk vind. Zo krijg ik de kans om ook met muziek bezig te zijn buiten de band om.
Okay, over de nieuwe plaat dan. Slaat de titel The 8th Sin op het feit dat dit het achtste album is of steekt er meer achter de titel?
We hadden ongeveer drie miljoen suggesties voor albumtitels en The 8th Sin was een van de weinigen waar we allemaal mee konden leven. We vonden het een goede titel vanwege het leuke woordenspel met betrekking tot het verhaal over de zeven zonden. Daarbij is het ons achtste album, dus dat paste mooi in elkaar. Er zitten verder geen religieuze of ideologische bedoelingen achter.
Ik vind het album klinken als een mengeling van New World Messiah en Grand Illusion. Waar zou jij het album plaatsen tussen de vorige platen?
Daar kan ik het grotendeels wel mee eens zijn, hoewel ik denk dat we wel een stap verder zijn gegaan dan met het vorige album. De nieuwe plaat heeft meer lagen en is dynamischer, vooral in de vocalen. We hebben het altijd leuk gevonden om op elk album iets anders te doen en dat is ook de grootste uitdaging van een componist binnen het kader waarin een band fungeert. Lak hebben aan de regels en proberen te verrassen.
Toch vind ik dat jullie sound sinds Tales of Mystery and Imagination, maar zeker vanaf The Sacred Talisman bar weinig is veranderd.
Ben ik het niet mee eens. Ik denk dat we onze sound elk album weer proberen te veranderen en verfijnen. Dat is, zoals gezegd, ook de uitdaging van elke nieuwe plaat. Blanco beginnen en de muziek spontaan op laten komen.
De hoes van The 8th Sin heeft nogal wat weg van die van Grand Illusion. Is er een soort van parallel tussen beide platen?
Niet echt. De enige connectie is dat ik op beide albums schrijf over alledaagse dingen waar ik van over de zeik raak. Dat varieert van mensen die niet voor zichzelf kunnen denken, over keuzes die we in het leven maken, hoe alles wat we doen consequenties heeft, hoe mensen vaak alles wat door de media wordt verteld slikken als zoete koek en nog allerlei andere frustraties. Gewoon dingen die in mij opkomen als ik met schrijven begin.
Wat is het verhaal achter (de video van) Never Again?
Het nummer zelf gaat over hoe we allemaal erg goed zijn in het onszelf beloven van dingen die we niet meer moeten doen die meestal eindigen in het gewoon blijven doen van die dingen. Een simpel voorbeeld waar iedereen zich wel in kan vinden is als je ‘s ochtends wakker wordt en denkt; dat nooit meer en na en paar dagen ben je weer gewoon terug bij af. Ik denk dat het bij de meeste van ons zo werkt, we steken onze kop in het zand. De video probeert dit te portretteren, maar gaat een stap verder. Ik denk dat degene die Jonnie (Lindqvist, zanger) speelt, uitbeeldt geen vaste plaats te hebben, waar dan ook. Niet in de hemel of de hel, niet in het leven of zelfs in de dood.
Over Jonnie gesproken. Op sommige nummers klinkt hij als Pasi Rantanen van Thunderstone. Is dat toeval?
Haha, geen idee. We gaan later dit jaar samen op tournee als co-headliners, dus dan kunnen ze hierover mooi discussiëren.
Als ik aan iemand die jullie muziek nog nooit heeft gehoord uit zou moeten leggen hoe jullie klinken, zou ik zeggen Masterplan-gerelateerd. Wat zou jij zeggen?
Ja, dat zou kunnen, hoewel ik denk dat Masterplan meer rock, blues en seventies-invloeden in hun muziek verpakken. Ik denk dat wij moderner zijn en een tikkeltje agressiever. Maar er zijn gelijkenissen tussen ons, we zijn beide melodieuze metalbands natuurlijk. Ik ben trouwens dol op Masterplan.
Hoe schrijven jullie eigenlijk de nummers? Eerst de muziek, dan de teksten en als laatste komt de songtitel of zit het een stuk gecompliceerder in elkaar?
Nee hoor, het is zeker niet zo gecompliceerd en het werkt al een aantal jaren op dezelfde manier. Fredrik of Nils Norberg komen meestal met een intro, een riff of een ander idee waarna we samen (Fredrik, Nils N. en ikzelf) verder bouwen. Vaak zitten Fredrik en ik in onze studio en schrijven samen complete nummers, waarna we apart aan de zanglijnen werken en die later combineren. We testen de nummers daarna met Jonny en vervolgens schrijft Nils N. zijn solo’s. Meestal schrijf ik thuis alle teksten, nadat een nummer is afgerond. Dat is de laatste stap.
Een behoorlijk aantal van jullie nummers bevatten prachtige keyboardmelodieën, maar jullie hebben geen vaste toetsenist.
Toen Mattias (Bernhardsson, voormalig keyboarder die voor het laatst te horen is op Shadowland) de band verliet besloten we dat het niet nodig was om weer een nieuw bandlid aan te nemen. Wij vijven zijn de harde kern en dat loopt perfect.
Jullie hebben inmiddels een aantal spetterende video’s opgenomen (die allemaal op de website van de band te zien zijn). Krijgen jullie van jullie label Century Media zo’n hoog budget om ze op te nemen?
Jazeker, zij geloven in ons en de stijgende verkoopaantallen van onze laatste paar albums laten zien dat het voor hen de moeite waard is.
Wordt het na acht studioplaten niet eens tijd voor een live-CD/DVD?
We hadden er vorig jaar eigenlijk eentje gepland maar moesten om uiteenlopende redenen het idee schrappen. Op dit moment focussen we ons op de nieuwe plaat en dan zien we wel weer verder. Geen plannen dus op dit moment voor tenminste een DVD.
Waar gaat eigenlijk jullie voorkeur naar uit, live spelen of platen opnemen?
Beide. Maar live spelen is altijd het meest dankbare gedeelte en op het podium wordt al het werk dat je in de studio hebt terugbetaald. Op een gegeven moment wordt het zitten in een stinkende studio behoorlijk eenzaam. Het leukste is om je muziek met anderen te delen. Daar draait alles eigenlijk om.
Wat zijn de tourplannen om The 8th Sin te promoten?
We gaan van augustus tot december touren op het Europese vasteland en Scandinavië. Daarna gaan we wellicht andere delen van de wereld bezoeken, maar het is nog te vroeg om nu al te zeggen wanneer en waar. Hou de agenda in de gaten, kom kijken, pak een paar biertjes en vermaak jezelf.
Wat zijn de plannen en doelen voor de verdere toekomst?
Gewoon doorgaan met het schrijven van muziek, mooie dingen meemaken, plaatsen bezoeken en fans ontmoeten.
Links: