Interview met Necromancing The Stone
Enkele leden van Arsis, The Black Dahlia Murder, The Absence en Brimstone Coven startten enige tijd terug een nieuwe band. Drummer Jeramie Kling vond even wat tijd om over de nieuwe band te spreken met Zware Metalen.
Dag Jeramie, ik kende vorige week Necromancing The Stone nog niet en het heeft me wat verrast, zeker op een aangename manier. Op basis van jullie achtergrond en het artwork klonk het wel een pak minder “brutal death metal” dan ik verwacht had.
Bedankt voor je positieve feedback. Ja, klopt, we zijn een andere richting ingeslagen en dat is echt te gek. Hoe meer je luistert naar de plaat, hoe meer je die deathmetalachtergrond van ons zal horen terugkeren. Dat is er uiteraard nog steeds, dat kan je niet zo maar even van je afschudden. (lacht) Hier en daar piekt het er even door. Het is meer traditionele metal en af en toe krijg je even een toets death metal erdoorheen, wat weer goed is voor de fans van ons andere werk.
Misschien kunnen we dit als jullie softere kant aanschouwen dan?
Zo soft is het nu ook weer niet! (lacht)
Tuurlijk niet, maar er zit wel wat verschil op. Misschien heeft het wat met de clean vocals te maken. Was het van in het begin jullie plan om deze vocale insteek te leveren?
Hier zal ik snel de geschiedenis van de band bij schetsen. Ik kwam thuis van een Absence-tour en het zat allemaal even tegen. We zaten in een impasse: we konden niet meer op tour gaan en het boterde niet meer met de leden die toen deel uitmaakten van de line-up. Dus was ik op zoek naar een project, ik wou niet stoppen met spelen. Toen begon ik na te denken over de andere bandleden; met welke gitaristen zou ik bijvoorbeeld willen jammen? Het werd een erg kort lijstje met onder andere James Malone erop, ik hou echt van zijn riffs. Er zit echt iets in zijn stijl en ik wist ook dat we samen wel wat konden doen. Dus ik praatte even met hem op Facebook, we zijn toch al vrienden, en ik stelde hem voor om een band te vormen.
Toen hadden we het erover welke stijl we zouden maken. Doom metal is hip, maar ik ben niet echt een fan van het genre. Er is wel een hele 80’s revival waar ik me wel goed bij voel en daarop stuurde hij me een aantal links van Necromancing The Stone. Dat project bestond toen uit Justin en John, maar het moest nog gelanceerd worden. Ze hadden toen aan James gevraagd om er deel van uit te maken en hij stuurde het naar mij. Ik werd compleet omvergeblazen door de stem van John, die echt wel iets speciaals heeft. Hij klinkt niet als een gewone powermetalzanger, of zelfs niet als een alledaagse rockzanger. Ik was er meteen weg van en ik zei: “Ja man, dit gaan we gewoon doen!” We namen toen de EP op die we vorige zomer uitbrachten en dan kwam het in de handen van Metal Blade terecht. Sindsdien gaat alles als een lopend vuurtje. Om dus een antwoord op je vraag te geven: de stem van John is zeker altijd de drijvende kracht geweest achter deze band en het zal uiteindelijk ook hetgeen zijn dat ons doet verschillen van de rest.
Ze hebben ook een band Brimstone Coven, die wel even wat anders is.
Klopt, Justin is daar de drummer en John de zanger. Maar in Brimstone klinkt John helemaal anders. Hij heeft daar meer een Ozzie-feel, vind ik. Als je die band niet kent, dan moet je ze echt eens uitproberen!
Ja, toffe band. Ik schreef een review van hun twee albums. Hoe verloopt het schrijfproces bij jullie nu? Schrijven John en Justin nog steeds de muziek of is het een groepsproces geworden?
Op de plaat denk ik dat zes nummers geschreven werden door Justin en de vijf andere door James. Het kan ook gewoon dat ik er compleet naast zit met mijn nummers, maar ik denk dat het ergens in de buurt daarvan ligt. De heren maken er samen hun ding van en sturen ze dan door naar mij. Dan doe ik er mijn ding mee en plaats ik er wat drums op. Ik stuur het dan door naar Ryan en ik blijf het maar zeggen dat hij echt het genie van de band is. Zijn bastonen en constructies klinken echt magisch. Het zorgt er echt voor dat alles samenhangt. Zo werkt het schrijfproces nu, we wonen iets te ver uit elkaar dus is een jamsessie er nog niet van gekomen. We leveren individueel onze bijdrage.
En nu is jullie debuut er, met de naam Jewel of The Vile. Ik beluisterde de teksten even en keek naar de titels en de hoes. Waarover gaat het precies? Vrouwen?
Nee, dat denk ik niet, maar sommige aspecten hebben wel met vrouwen te maken. Het lied Rotted Reunion is een klassiek liefdesverhaal met een unieke draai. Het gaat over een heksenmeester die zijn geliefde terughaalt uit de dood. Het loopt fout en zij wordt kwaad en het geschreeuw in het nummer staat dan ook voor haar bijdrage in het geheel. Zij antwoordt hoe woest ze is dat hij haar durft te laten terugkomen uit de dood, gewoon voor hem. “Je zal mijn haat voelen”, zegt ze. Ze laat hem achter, dus dat zit de heksenmeester niet mee.
Het is allemaal wel met een knipoog, we amuseren ons met dit ‘happy camping’-gevoel. Dus geen spikes en “kijk eens hoe serieus wij kunnen zijn”, het gaat om het plezier. Necromancing The Stone als bandnaam refereert ook aan de film van Douglas en Turner uit de jaren tachtig. Hun tweede film was Jewel of The Nile, dus doen wij het nu met Jewel of The Vile. Het klinkt gewoon en het heeft wel een grappige draai. Het past perfect bij Necromancing The Stone. Het is dus een serieus project, maar we hebben plezier in het feit dat we onszelf niet té serieus nemen.
The Siren’s Call gaat uiteraard ook over vrouwen.
Klopt, over de zeeheksen die schippers met hun charmes betoveren. John gebruikt wel graag van die vertrouwde verhalen om mee te werken, maar hij heeft een unieke manier om alles te vertellen. Vaak voelt het wat Dungeons & Dragons aan, weet je, zo’n fantasiewereld. Vrouwen zijn zaken die erg centraal staan in fantasie, dus het heeft ook wel wat met dat terrein te maken.
Samen met Ritualistic Demise zijn dat de twee nummers die jullie reeds laten horen hebben. De eerste kennismaking voor velen dus. Waarom precies die twee?
We lieten Metal Blade het eerste nummer kiezen en zij vonden Siren’s Call wel iets hebben. Ze vonden dat het erg sterk klonk en een goed beeld gaf van de band. Ritualistic is eigenlijk een persoonlijke favoriet van mezelf, dus ik was wat aan het pushen om die als tweede release te hebben. Ik vind dat het een goede weergave geeft van de sterke melodische schrijfstijl van deze band. Op basis van de melodieën en overgangen vertelt het echt veel over deze band. Het schrijfproces is echt wel sterk in dit nummer en het vertelt ook een verhaal.
Er is ook een derde die we net hebben vrijgegeven. De lyricvideo van die derde is echt schitterend. Het is een kruising van James Bond, Austin Powers en een Evil Dead film. (Red.: Metal Blade publiceerde The Descent op 28 juli)
Metal Blade lijkt voor een band met jullie achtergrond een logische keuze, maar voelt het ook zo aan in de praktijk? Was dit jullie eerste keuze?
Weet je, labels zijn allemaal anders maar ze hebben hetzelfde doel. Ik bedoel, het komt op hetzelfde neer. Metal Blade is een erg sterk label met een sterk voorkomen, dus ik denk dat iedereen van ons echt tevreden was dat zij naar ons zijn gekomen en ons een prima aanbod gedaan hadden. Het was bij ons niet echt een zaak van labels kiezen en bepaalde voorkeuren. We bekeken gewoon of we tot een samenwerking konden komen en dat alle getallen klopten en we onze doelen konden halen. Metal Blade heeft het prima gedaan, dus we zijn er echt erg tevreden over. Ik ben er ook vertrouwd mee, want The Absence bracht op dit label drie albums uit. Ik ken daar iedereen, dus het is al meer familie geworden.
Zo’n play through van Crusher is wel een apart gegeven. Je komt niet vaak een band tegen die als vorm van promo zoiets uitbrengt.
Die play through met Justin is ook een prima video geworden. We noemen hem de ‘heavy metal David Gilmour’. Hij brengt zoveel soul aan en zijn vibrato klinkt erg lekker. Een machtige gitarist en het gekke is dat wij beiden drummers zijn in andere bands. (lacht) Een veelzijdige artiest dus, maar er zit nog wel meer talent bij Necromancing The Stone. Op vlak van vocalen zing ik de laagste partijen, Justin de middelste laag en James de hoogste scream met zijn Arsis-achtergrond. We creëren met ons drieën die ‘andere zanglijn’. We dragen allemaal ons steentje bij en dat is cruciaal vind ik.
Dat komt er dus live ook nog bij?
Ja, klopt, maar dat doe ik momenteel bij The Absence ook wel, dus dat zal wel lukken. Ik doe heel wat van de lage vocalen bij die band, hoewel Jamie nog steeds een van mijn favoriete deathmetalzangers ooit is. Hij heeft een immens bereik, maar ik breng dus ook wat extra lagen aan met mijn grunts, ook live.
Nu we het over liveshows hebben. Wat zijn de plannen? Ik vond immers nog niets terug.
We hebben nog niets gepubliceerd, maar er is al wel iets bevestigd. Het is nog niet honderd procent zeker, maar er komt wel een tour in november en december dit jaar. Wel nog in Amerika, dus voorlopig nog niet in Europa. Sowieso moet die plaat eerst uitkomen daar voor we onze voeten nat kunnen maken in Europa. We zullen op tour gaan met bands van Metal Blade, die ook vrij belangrijk zijn in de metalscene.
Qua stijl zal het wel iets anders zijn, of erg anders (lacht), maar ik denk dat deze band een brug kan vormen tussen genres. Het is een band waar vrouwen naar kunnen luisteren en uiteraard mannen ook, want het is ook zwaar en brutal bij momenten. Er zijn ook de softere momenten waar de massa zich ook goed bij voelt. Heel wat vrouwen houden ook van clean vocals. Uiteraard mannen ook, ik wil niet seksistisch overkomen. Ik hou bijvoorbeeld van Soilwork, Chainheart Machine beïnvloedde me enorm als kind, net als A Predator’s Portrait. Mijn vrouw bijvoorbeeld heeft het minder met metal, maar wij kunnen beiden wel lekker liggen luisteren naar bijvoorbeeld Stabbing The Drama of nummers op Figure Number Five. Ze zal het opzetten omdat ze houdt van zijn stem. Soilwork is dus ook zo’n band die bruggen kan bouwen. Opeth heeft het ook zo aangepakt: je kan luisteren naar Blackwater Park en daar fan van zijn, en dan met je vriendin luisteren naar de akoestische albums. Als je een ‘non-metal’-relatie hebt, kan je op die manier je death metal er wel stiekem bijvoegen. (lacht)
Dus eigenlijk is de mening van jouw vrouw van belang voor de muziek die Necromancing The Stone schrijft?
’Fuck yeah’, de mening van je vrouw is altijd belangrijk, man. Laten we eerlijk zijn! (lacht) Nee, het is gewoon fijn om op die manier samen iets kunnen te beluisteren. Als het iets is waar iedereen naar kan luisteren, maakt dat het gewoon veel fijner. Mijn kinderen bijvoorbeeld. Mijn zoon is tien en mijn oudste dochter zestien. Mijn zoon houdt echt van Necromancing The Stone, ik denk dat hij onze grootste fan is. Hij staat ermee op en gaat ermee slapen. Dit kan echt een band voor iedereen zijn. Ik denk dat we op tour kunnen met Ghost of Avenged Sevenfold of met een deathmetalband, terwijl de mensen toch nog steeds het stevige en het gevoel eruit kunnen halen. We zullen wel zien hoe het loopt, maar ik denk het wel.
Benieuwd met wie jullie hier dan over de vloer zullen komen. Nog enkele laatste woorden?
Ja, zet je er even rustig bij neer, neem je hoofdtelefoon en luister er maar eens goed naar. Ik denk wel dat je ziet waar we naartoe willen als je enkele keren naar het album luistert. Goede, sterke nummers en we zien er echt naar uit om naar daar te komen en ze te spelen. Er zijn geen fillers, ik heb echt bij geen enkele partij een slecht gevoel en je kan het altijd laten spelen. Het kan op als je aan het drinken of aan het neuken bent, of als je gewoon een slechte dag hebt. Elk aspect van de menselijke gevoelens komt erbij kijken. Misschien tot volgend jaar bij de festivals!
Links: