In zijn zeventien jarige bestaan is Ne Obliviscaris steeds meer terrein aan het winnen in Europa. Zo speelde de progressieve extreme metalband speelde zelfs op het hoofdpodium van FortaRock dit jaar. Aldaar zag Zware Metalen de kans om zanger en violist Tim Charles na de show te interviewen.
Hi Tim, allereerst wil ik je van harte feliciteren! Dit was jullie allereerste optreden op het hoofdpodium van een Europees festival, toch?
Hi, ja inderdaad! Dank je wel! Het was fantastisch en een erg leuke ervaring! Het is altijd leuk om op festivals op te treden, want je krijgt dan een combinatie van fans die jouw nummers al kennen en het heel leuk vinden om jou te zien, en een hoop mensen die misschien wel van jou gehoord hebben, maar jou nog nooit live gezien hebben. Zij hebben geen idee wie je bent. Dan heb je vijfenveertig minuten de tijd om hen te overtuigen dat zij jouw albums moeten checken en naar de volgende optredens moeten komen.
Is er iets bijzonders aan het Nederlandse publiek?
Er is niet zozeer iets in het bijzonder, maar we krijgen altijd zulke geweldige reacties als we in Nederland spelen. Dit is zeker één van onze meest favoriete plekken om op te treden. Het publiek is in ieder land wel een beetje verschillend, maar de Nederlanders zijn wel erg enthousiast.
Leuk! En hoe vond je de show van zonet gaan?
Ja die voelt heel goed! Volgens mij hebben wij wel goed gespeeld. De mensen leken het leuk te vinden.
Dat idee had ik ook wel! Ga je nog andere bands zien vandaag? Heb je daar de tijd voor?
Ja, we hebben meteen alles ingepakt nadat we podium afkwamen. Toen hadden we een signeersessie en nog een extra meet and greet van de fans via Patreon, de Ne Obluminati. Vervolgens ben ik direct naar Enslaved en Myrkur gaan kijken, en nu zit ik hier met jou! Hierna wil ik graag Amorphis zien en ik ben ook enorm fan van Behemoth. Die band is live echt fantastisch! Oorspronkelijk zouden we om 22:00 uur naar het hotel worden gebracht, maar dat is nu één uur later, zodat we de hele set van Behemoth kunnen zien!
Haha, wat leuk! Ik geef jullie groot gelijk! En morgen, heb je dan ook nog de gelegenheid om bands te zien? Jullie volgende optreden is toch volgende week pas, tijdens Download Festival in Groot-Brittannië.
Ja, een paar van onze bandleden komen uit Europa, dus zij gaan hun familie bezoeken. Ik blijf hier zelf nog tot en met morgen, omdat er dan ook een paar geweldige bands komen die ik wil zien, zoals Katatonia, Symphony X en Animals As Leaders. Daarna ga ik naar Spanje voor een vakantie met mijn vrouw. Deze tijden zijn dus een beetje een combinatie van werk en ontspanning.
Over de naam van de band, waar komt deze vandaan? Mogen wij iets of iemand niet vergeten (“ne obliviscaris” is Latijn voor “vergeet niet”, red.)?
Vanuit historisch perspectief is Ne Obliviscaris het motto van een Schotse clan. Xen (de tekstschrijver en grunter, red.) kwam hierachter en hij vond het idee van een bandnaam met een diepere betekenis interessant. Het gaat dus niet over iets specifieks, maar het gaat er meer om dat men aan het denken wordt gezet over iets wat voorbij de oppervlakte gaat.
Welk gevoel wilde je overbrengen met And Plague Flowers The Caleidoscope?
Ik denk dat in plaats van op die manier te denken, we vanuit een ander perspectief hiernaar hebben gekeken. We probeerden creatief te zijn. Onze gitarist Matt kwam met de gitaarsectie in de opening, met een beetje een Latin flamenco smaakje, en ik dacht: hey wat is dat, wat leuk, laten we proberen om daar een metalnummer mee te maken! Toen we daaraan werkten, lieten we het echt stromen en ontwikkelen op een heel natuurlijke manier. We kijken hoe we het combineren met metal, dan schrijven we de melodie, en wat we daarna doen is een heel organisch proces. En soms, als je luistert naar het nummer en voelt waar het vervolgens naartoe moet gaan, kom je bij het einde en dan kun je zoiets hebben van, oké, dit is best wel gaaf. Pas op dat moment sta je stil bij het gevoel wat het nummer overbrengt. Het is niet vaak dat we denken van, laten we iets in deze stijl doen, of iets wat deze boodschap overbrengt. We schrijven gewoon. En als we het leuk vinden, dan gaan we ermee verder.
Ja, dit jaar nog.
Mooi! Hoe vind je het eigenlijk om altijd And Plague Flowers The Caleidoscope te moeten spelen?
Oh, geweldig! Het is zo’n leuk nummer om live te spelen. Ik ken wel bands die nummers spelen waar ze eigenlijk ziek van worden, maar het is zeker één van onze beste live nummers en daarom vinden mensen het leuk om live te horen en dat maakt het voor ons weer leuk om te spelen. Alles wat wij hebben uitgebracht, vinden wij mooi, anders hadden wij het album niet gemaakt. Zo voelt dat voor elk nummer.
Over de teksten. Die vind ik eerlijk gezegd best abstract, en normaliter besteedt de luisteraar niet zo heel veel aandacht aan de teksten. Hoeveel luisteraars denk je dat jullie verhaal echt begrijpen?
Pfoe, nou, misschien niet iedereen. Xen schrijft al onze teksten en hij hanteert opzettelijk een abstracte benadering. Hij verzet zich er zelfs tegen om teveel details over zijn verhalen vrij te geven, wat ieder regel bijvoorbeeld betekent. Het is vaak op zo’n manier geschreven dat het zelfs onderhevig aan meerdere interpretaties kan zijn.
Ah oké, dus zo zwart/wit is het allemaal niet. Hoe zou je zelf jullie muziek willen omschrijven?
Extreme metal met viool! Dat is namelijk een belangrijk onderdeel waar wij ons echt mee onderscheiden.
Streven jullie ernaar om eenheid in diversiteit te creëren in jullie muziek? Dan heb ik het over diversiteit in genres, diversiteit in instrumentatie en diversiteit in vocale stijlen.
Ik denk dat als we schrijven, we gewoon goede muziek proberen te maken.
Maar het is toch niet vanzelfsprekend dat een viool lekker klinkt met blastbeats, hoe doen jullie dat?
Haha! Ja inderdaad, dat heeft mij ook wel een flinke tijd gekost om dat te kunnen. We hebben vanaf het begin al de cultuur in onze band gehad dat we heel open minded zijn en geen specifiek genre hebben, terwijl andere bands zichzelf in hokjes stoppen en daar in blijven zitten. Maar voor ons gaat het erom dat wij elkaar uitdagen om creatief te zijn en om met verschillende ideeën te komen. Als er dan een goed idee is, maakt het niet uit van wat voor een genre het is of hoe het klinkt. Als het goed is, is het goed. Als wij het leuk vinden, vinden wij het leuk. En als andere mensen het niet leuk vinden, dan is dat ook prima. We doen ons best dat de nummers van begin tot eind artistiek gezien logisch zijn, dat er niks willekeurigs of dubbel in zit. Het moet als een natuurlijk kunstwerk stromen. Dat is de uitdaging van de muziek die wij schrijven. Hoe combineer je dit en dat? Het kan namelijk om genres gaan die niemand normaliter ooit combineert, dus hoe laat je het vloeien op een wijze waarop het lijkt dat dat de enige manier is waarop je dat nummer kan schrijven? Daar zitten een hoop uren van obsessie in!
Oh ja, obsessie? Vertel!
Ja, als we de muziek componeren, dan wil ik ervoor zorgen dat alles precies klopt. Dan duiken we zó diep de muziek in, dat je uiteindelijk op een gegeven moment simpelweg blij genoeg moet zijn met het resultaat. Niks kan perfect zijn. Op een gegeven moment weet je dat je je uiterste best hebt gedaan en dat het is, wat het is. Dan moet je het laten gaan en breng je het uit. Of de mensen het mooi vinden, daar maak je je op een later punt pas druk om.
Over het eerste album hebben jullie ook nogal lang gedaan, maar dat kwam ook door line-upwisselingen.
Ja, in de eerste jaren waren er nogal wat bandleden die kwamen en gingen. Eigenlijk is alles voor dat album tussen 2005 en 2006 geschreven, behalve Of Petrichor Weaves Black Noise, dat nummer schreven we in 2009. Het duurde uiteindelijk tot 2012 dat we het werk konden uitbrengen, omdat we geen volledige band hadden. We zijn zo vaak bijna uit elkaar gaan.
Wat was dan hetgeen wat jullie als band bij elkaar hield?
Ik houd van het creëren van muziek! Xen en ik waren beiden erg standvastig en moesten gewoon kijken hoe we ervoor konden zorgen dat we het album wél konden uitbrengen. Er was geen manier om dit maar te laten zitten, gezien alle energie en passie die we erin hadden gestopt. Het voelde haast alsof er een vloek op de band lag. Maar we moesten doorzetten, het album uitbrengen en dan maar zien wat er gebeurt. Het album deed het veel beter dan wij hadden verwacht. Een week nadat het uit was gebracht, kregen we contact met het label Season Of Mist. We kregen een platendeal aangeboden en dachten dat het dan toch wel een goed idee allemaal was geweest om ermee door te gaan. Mensen leken te houden van wat we deden!
Dat moet toch wel een erg trots moment zijn geweest! Krijg je support vanuit je familie voor de band?
Jazeker! Ik herinner me dat mijn moeder me op een heel lieve manier vroeg hoe ik toch uiteindelijk viool ging spelen in een metalband. Vanaf mijn zesde studeerde ik klassieke viool en ze bracht me altijd naar vioolles. Ik ging naar het conservatorium toe en ik zou wel in een orkest kunnen spelen. En ja, toen raakte ik dus een beetje afgeleid… Toen ik zeventien was, ging ik mezelf leren gitaarspelen, omdat ik graag in een band wilde spelen. En ik dacht, ik houd van zingen en als ik nou gitaar speel… Maar goed, ik bleek geen gitaar te kunnen spelen en ik hield wel van metal, rock, punk en hardcore. Ik had nooit gedacht dat je viool kon spelen in een metalband, maar rond 2000 ontdekte ik Apocalyptica en het album Beyond the Veil van Tristania. Ik had nog nooit eerder vioolsolo’s op een metalalbum gehoord! Niet heel lang daarna ontmoette ik Xen en hij was net zijn band aan het opstarten. Hij vond het erg tof om er een violist bij te hebben en ik dacht, ik houd van metal en ik houd van vioolspelen, dus laat ik dit doen!
Maar om terug te komen op je oorspronkelijke vraag, ik heb erg veel geluk gehad met mijn familie, die me altijd heeft gesteund bij wat ik ook maar wilde doen. Ze hebben me altijd aangemoedigd met mijn muziek en sinds de middelbare school wist ik dat ik daarin verder wilde gaan. Ik heb ook erg geluk met mijn prachtige vrouw die ontzettend waardeert wat ik doe. Zij ziet het ook als iets belangrijks. En ik heb een zeven jaar oude dochter, die (nog) niet heel erg van de muziek houdt. Als ik haar uitleg wat haar vader voor werk doet, dan zeg ik dat haar vader de wereld rondreist om zijn muziek te spelen en mensen daarmee probeert blij te maken. Sinds ze drie jaar oud is, probeer ik het op die manier aan haar uit te leggen. Maar dat is ook precies wat voor mij als mijn roeping voelt. Het is de bedoeling dat ik dit met mijn leven doe.
Ben je in staat om fulltime te werken aan Ne Obliviscaris?
Ja, voor mij is het wel een fulltime baan. Ik besteed al mijn tijd aan tours met de band en aan de zakelijke kant van de band als bandmanager. Dat houdt me flink bezig! We werken nog steeds aan het verbeteren van de zakelijke kant, zodat iedereen in de band er fulltime aan kan werken. Als ik thuiskom van een tour, werk ik verder als bandmanager, terwijl de andere mannen hun andere baan weer oppikken en die weer moeten laten gaan als er een nieuwe tour zich aandient, met het risico om ontslagen te worden. Hoe meer fans we krijgen, hoe groter we worden en hoe makkelijker het zal zijn. Het is werk in uitvoering! Maar we zijn erg dankbaar voor hoe ver we nu al zijn gekomen.
Het gaat fantastisch! Ik weet nooit hoe een album precies gaat klinken, totdat het helemaal af is. We denken nooit teveel na over de stijl. Ieder album is altijd een beetje verschillend. Ik weet ook niet of we überhaupt in staat zijn om dezelfde albums te kunnen maken. Dat gaat een beetje tegen ons instinct in.
Weet je al wel wat het hoofdthema gaat worden?
We hebben nu al meerdere nummers liggen, maar als je bijvoorbeeld een nummer van vier minuten lang hebt, weet je nooit of die uiteindelijk een lengte van zeven of twintig minuten gaat krijgen. Op dit moment hebben we al één nummer dat de twintig minuten aantikt. Op Citadel hadden we slechts drie nummers en op Urn vier. Ik denk dat dit een wat langer album gaat worden. We hebben teveel ideeën om op een korte plaat te laten passen. Ik voel heel veel opwinding en heb er veel vertrouwen in dat de nieuwe plaat de beste gaat worden die hebben uitgebracht! We hebben namelijk zoveel geleerd van onze eerste drie albums.
Dat klinkt al veelbelovend! En kun je het schrijfproces van de nummers zelf beschrijven?
Zeker! Het begint natuurlijk met iemand die een idee heeft. Dat kan Benji zijn, Matt of ik… Dat idee wordt dan gepitcht aan de andere mannen. Dan heb je twee of drie minuten aan muziek. Het nieuwe album is de eerste met Martino op de basgitaar en hij heeft ook wat ideeën voor nummers aangedragen, wat fantastisch is! We hebben dus nóg een songwriter erbij in de band. Dat maakt ons geluid nóg breder. Citadel klonk bijvoorbeeld ook iets anders dan Portal Of I, omdat Benji toen voor de eerste keer ging meeschrijven aan de nummers. Maar het schrijfproces is bij ons als een samenwerking. Ideeën gaan op en neer en als ik een visie voor een nummer heb, dan leg ik die voor en voegen de gitaristen bijvoorbeeld weer elementen toe waardoor het nummer beter kan worden dan hetgeen wat ik aanvankelijk had bedacht.
Wat is er nog te bereiken voor jullie?
Ik denk dat we gewoon willen doorgaan met wat we nu doen. Tijdens onze tour in Australië laatst hadden we een zaal in Melbourne met een capaciteit van duizend bezoekers uitverkocht. Dat was de grootste headliner show die we ooit hadden gedaan. Ik denk dat het doel is om dit overal in de wereld te kunnen doen. Dat zou echt fenomenaal zijn! We zijn iets groter in Australië dan in andere landen. Nu we ook bezig zijn met het nieuwe album en aan de toekomst denken, gaan we er zeker niet van uit dat we net zo groot als Nightwish en Rammstein gaan worden. Maar om zalen met duizend bezoekers te kunnen uitverkopen, dat lijkt ons geweldig! Want als we daartoe in staat zijn, dan kunnen we ook allemaal fulltime met de band bezig zijn. Als we dan thuiskomen na onze optredens, hoeven we ons allemaal geen zorgen te maken over andere (bij)baantjes die we dan voor een paar maanden moeten hebben. Het is onze ultieme droom om voor de volle honderd procent met Ne Obliviscaris bezig te zijn.
Met welke bands ben je zelf opgegroeid?
Pfoe, van alles! Ik begon met luisteren naar The Foo Fighters, Greenday en The Offspring. Van daaruit ging ik naar Pennywise, Bad Religion en Vision Of Disorder. Toen ging ik veel naar Amerikaanse metal luisteren, zoals Slipknot, Machine Head en Pantera, en ontdekte ik progressievere metal, zoals Soilwork, Opeth en Dream Theater. En ja, toen ontdekte ik blackmetalbands zoals Immortal, Enslaved en Emperor. Maar tegelijkertijd ben ik ook altijd klassieke muziek blijven luisteren. Mahler is één van mijn favoriete componisten, en Beethoven, Bach en Wagner. Andere favoriete bands die ik ook altijd ben blijven luisteren zijn Radiohead, Sigur Rós en Coldplay.
Oké! En wat zijn je meest favoriete bands aller tijden?
Oeh lastig! Er zijn zoveel albums belangrijk voor mij geweest, bijvoorbeeld Blackwater Park van Opeth, A Change of Seasons van Dream Theater en ( ) van Sigur Rós. Explosions in the Sky vind ik ook een geweldige band en Devin Townsend is voor mij vanaf het begin al een grote inspiratiebron geweest. Ook de jazzmuzikant John Coltrane is belangrijk voor mij geweest.
Tot slot, wat wil je onze lezers nog vertellen?
Ik wil iedereen bedanken voor alle steun! Wij zijn echt een band die afhankelijk is van de fans (dat is natuurlijk iedere band om ergens te komen). Daar zijn we ons erg van bewust en daarom willen we onze waardering uiten voor degenen die het mogelijk maken dat we kunnen doen wat we nu doen. Je kunt natuurlijk de muziek maken waar jij zelf van houdt, maar als niemand ernaar luistert, kun je je het niet veroorloven om het te doen. Dus bedankt allemaal!
Links: