Sinister Beat is het debuutalbum van de broers Amund en Henrik Maarud onder hetmom van alias Morudes. Deze Noorse broes zijn al actief in de muziek sinds hun vroege kinderjaren. Traditionele blues is hen met de paplepel ingegoten en dat hoor je terug in het bandgeluid. Vanuit deze basis worden tal van aanverwante stijlen verkend.
Jullie muziek klinkt haast bezeten. Wat drijft jullie om deze muziek te maken?
Amund: Dank je, dat vat ik op als een compliment. Het spelen in dit duo is een fantastische kans om ons te uiten, of het nu om agressie of pure energie gaat, of beide: we laten het gewoon komen. Ik denk dat dit tenminste één van de redenen is waarom we dit doen. Ik heb altijd al veel temperament en woede in me gehad, vraag maar aan Henrik, haha. Nee serieus, het is gewoon heel tof en bevredigend om deze muziek te kunnen maken, maar tegelijkertijd nemen we het bloedserieus. We hebben jaren geleden het besluit genomen om niet zomaar wat te doen, maar om ieder optreden en iedere noot echt te laten gelden. Ik denk dat dit heel belangrijk is, want je krijgt volgens mij geen tweede kans in het leven. Ik denk dat een deel van deze gedrevenheid terug komt in de manier waarop we muziek schrijven en spelen.
Henrik: Ik denk dat we vanaf onze jeugd, onszelf muzikaal altijd al als outsiders hebben beschouwd. Wij luisterde naar BB King en Merle Haggard terwijl de Pet Shop Boys op de radio speelde. Dat draagt bij aan het gevoel om er niet echt bij te horen en tegen de stroom in te gaan. Ik denk dat dit nog niet direct terug te horen was in de muziek die we speelde in onze tienerjaren, dus het kan zijn dat dit nu alsnog doorklinkt. Toen we begonnen met The Grand, was dat een reactie op het gevoel van er niet bij horen. We voelden dat we gedwongen waren om een bepaalde soort blues te spelen en dat als we ook maar een beetje zouden experimenteren het publiek echt kwaad op ons zou worden. En dat was ook het geval geloof me, haha. We kwamen geleidelijk op een punt waar we dachten, laten we ze dan ook maar echt over de zeik krijgen en er ook echt helemaal voor gaan. Deze wilde en onvoorspelbare instelling hebben we meegenomen in dit duo.
Amund: Na jaren in meer traditionele band samenstellingen te hebben gespeeld, wilden we uit onze muzikale comfortzone stappen. Als duo is het risico dat het de mist in gaat veel groter. Het is zoiets als proberen om een stier te temmen, terwijl je er tegelijkertijd ook alles aan doet om er vanaf gegooid te worden, haha.
Was het moeilijk om jullie live spirit vast te leggen en hoe hebben jullie dit opgenomen?
Henrik: Dat was eerlijk gezegd helemaal niet zo moeilijk. We hebben het afgelopen jaar veel geëxperimenteerd en rond gehangen in onze studio om het geluid voor dit duo te ontwikkelen. We vonden het bijvoorbeeld heel tof hoe we door de videocamera van een telefoon in een kleine club klonken. Je kon echt de luidheid en de sfeer in de club voelen, terwijl het in de studio heel eenvoudig was om een punt te bereiken waar alles vervormd en provocerend was. En als we er dan naar luisterde voelde het wat onbezonnen omdat het zo eenvoudig is om het garage gevoel te krijgen, wat natuurlijk ook heel tof is, maar dat kan ook echt je oren laten bloeden en een eenzijdig trucje worden. Dan kun je er niet meer dan één keer naar luisteren.
Amund: We wilden als een volledige band klinken, maar tegelijkertijd meer dynamisch. Het veranderde allemaal toen we begonnen samen te werken met Erlend (producer Erlend Mokkelbost, Montée, Kill, Jr. Ewing). Hij had een interessante benadering van zaken. In plaats van alles op te pimpen en te comprimeren, probeerden we het geluid in de ruimte vast te leggen. We hebben een hele grote ruimte in een oude houten schuur, die als onze eigen studio fungeert, genaamd Snaxville. Erlend zorgde ervoor dat de ruimte onderdeel werd van het geluid en tegelijkertijd verwerkte hij lage tonen in het geluid. Hij liet ons eigenlijk alles spelen in het volledig spectrum en maakte het onderdeel van het totaalgeluid. Op de één of andere manier vloeide het allemaal perfect in elkaar en je hoort bijvoorbeeld veel lage tonen van de gitaar die je normaliter niet zo snel in een mix terug hoort komen. Ook de sfeer zorgde voor veel dynamiek tussen en rondom ons.
Henrik: Dus ik denk dat het een meer dynamische benadering van het album was dan dat we gewend zijn in een live omgeving, maar tegelijkertijd zijn veel van de songs bewerkt in de studio. We hebben verder veel ideeën behouden over hoe we de nummers live kunnen spelen.
Wat voor apparatuur gebruiken jullie om het volle en grootse geluid te creëren?
Amund: Ik denk dat het veel te maken heft met onze sonische voorkeuren voor wat betreft de back-line. We gebruiken over het algemeen veel oude versterkers en instrumenten. We houden er gewoon van hoe die klinken. Ik denk dat we wel een beetje nerds zijn op dit gebied. Dat betekent niet dat we $ 4.000 besteden aan Flame top PRS, dat is gewoon onnozel, haha. Een goede gitaar is er niet eentje die zichzelf bespeelt, eerder het tegenovergestelde denk ik, haha. Veel gitaren die ik tof vind om op te spelen zijn bijna onmogelijk om te bespelen, maar brengen een bepaald gevoel of karakter met zich mee. Ik heb veel relatief goedkope gitaren die ik door de jaren heen heb gekocht waarvan ik van het geluid geniet. Om nog maar niet te spreken over de uitdaging waarvoor ze mij stellen als gitarist. Je moet op deze gitaren op de een of andere manier anders spelen en daar beleef ik veel plezier aan. Voor een goede gitaar kun je me altijd wakker maken. Ik was laatst in Nashville en heb er en paar getest die ik me nooit zal kunnen veroorloven, zoals een 1958 Telecaster van 15.000 dollar, Die zou ik dolgraag mee naar huis willen nemen, haha. Ik heb enkele oude versterkers die ik in de studio gebruik, zoals een Silvertone en een Zweedse Hagstrom. Ik neem deze zelden mee naar buiten, zeker niet in de winter want dan is het hier zo koud, dat zouden ze niet overleven.
Henrik: Het zijn veelal vintage spullen die ik gebruik, zo is mijn jongste drumstel ruim veertig jaar oud. Ik krijg niet het goede gevoel als ik achter een nieuwe drumstel zit. Ik denk dat Amund gelijk heeft dat het niet alleen het geluid is, maar dat het ook uitdagender is om erop te spelen. Een belangrijk deel van jouw karakter als muzikant komt beter tot uitdrukking als je op een ouder instrument speelt. Onze studio is zo goed als volledig analoog en gebaseerd op de voorversterkers en microfoons die je veel terug hoort op albums uit de jaren 60 en 70. Dat reflecteert ook onze manier van werken. We overdubben de gitaar bijvoorbeeld nauwelijks en pakken meestal de eerste band, met misschien twee versterkers en vullen daarmee het volledige spectrum van de toegewezen bandbreedte, in plaats van het vier of vijf keer te overdubben en iedere keer wat dynamiek en volheid te verliezen. Omdat het vooral drums en gitaar zijn, waren we in staat om nogal wat lage tonen te behouden, omdat er ruimte voor is in de mix. In de chaos zitten zo hier en daar een hoop details verscholen, die je bij de eerste beluistering niet direct terug hoort.
Amund: Combineer dat met het idee dat wij hebben over een duo. Ik bedoel veel duo’s profiteren ervan om een duo te zijn. Zij spelen min of meer zoals ze in een volledige band opstelling zouden spelen, maar dan slechts met twee personen. En dat is prima, maar dat is gewoon niet wat wij doen. Wij streven naar een geluid alsof het een volledige band betreft. Toen we jong waren oefenden we na school dag en nacht in de kelder, gewoon met z’n tweeën. Proberen het geluid van een volledige band na te bootsen. Als je dat doet moet je tegelijkertijd zowel de ritme gitaar als de riff zien te spelen, haha. De groove en de percussie. En weet je, dat proberen we nog steeds, als een volledige band klinken.
Henrik: Ik denk dat onze sound is ontstaan door bij tijd en wijlen achteloos te overspelen en dat niet proberen te herstellen in de mix.
Wat is het precies dat jullie land zoveel goede bands voortbrengt? Is er sprake van een hechte scene in Noorwegen en kennen jullie bijvoorbeeld jullie Noorweegse broeders The Devil And The Almighty Blues?
Henrik: Haha, dat is moeilijk te zeggen eigenlijk, er zijn veel goede bands op dit moment in Noorwegen. Jonge mensen die goed kunnen spelen en een duidelijk beeld hebben over hoe ze willen klinken. Er is zoveel goede muziek in Oslo op het moment, dat je op een gewone dinsdagavond, 5 of 6 prima bands kan uitchecken, dat is gewoon heel tof. Er zijn goed ontwikkelde scenes per stijl, voor zowel, jazz, rock als blues, alhoewel de blues scene een beetje afgescheiden is. Je hebt de meer traditionele blues scene, die enorm groot is in Noorwegen en je hebt de meer outsider op blues gebaseerde rock scene waar wat meer geëxperimenteerd wordt en bands zoals ons en The Devil And The Almighty Blues in passen. We kennen deze gasten zeker! Arnt en de jongens zijn vrienden van ons, ik heb afgelopen zomer met Torgeir gespeeld. Het zijn geweldige mensen, een zeer coole band, lekker donker en Sabbath achtig,
Amund: We zijn zo’n beetje verbonden met elkaar via de Old Crossroad club in Oslo, een Blues bistro met heerlijk eten en een geweldig podium waar blues bands optraden die wat meer tegen rock aanleunden. Het soort bands die te luid en ongepolijst waren voor de traditionele blues scene. We hebben destijds zelfs het openingsconcert gespeeld. Little Steven kwam ons toen bekijken omdat hij Lillyhammer produceerde. We hebben elkaar afgelopen jaar opnieuw ontmoet toen wij de Notodden Blues Music Price presenteerden. Geweldige gast, enorm grappig, een klassieke New Yorker, haha.
Jullie zouden ene geweldige aanvulling zijn voor een heavy psych stoner blues festival als Freakvalley. Richten jullie je met dit album op een bepaald publiek of zien jullie jezelf ook op dit soort festivals staan?
Henrik: Dat zou geweldig zijn, we zouden graag op dit festival staan. Ons publiek is zo verschillend van stad tot stad en van land tot land, dat het moeilijk is om ze onder één categorie te scharen. Veel mensen hebben ons de afgelopen jaren gevolgd via verschillende bands en concepten en hopelijk ontdekken nieuwe mensen ons via dit album.
Amund: Ze kunnen jong zijn of relatief oud, dat maakt ons eigenlijk helemaal niet uit. Het is gewoon tof dat ze naar onze optredens komen omdat ze van onze muziek houden en dat is één van de dingen die hen verbindt. Het is best grappig eigenlijk want ze kunnen zo divers zijn op zowel verschillende manieren.
Henrik: Het is lastig zijn om ons op een bepaalde groep te richten. Wat er volgens mij echt toe doet, is dat je de muziek speelt die je echt gaaf vind en dat je deze muziek speelt voor iedereen dit het wil horen.
Wat hopen jullie met dit album te bereiken?
Amund: Met dit album hopen we Morudes bij een breder publiek te kunnen introduceren. Dit is het debuut als duo onder dit alias en laten we hopen dat het iets is waarop we voort kunnen bouwen. Het is voor ons al lang een droom om onze muziek buiten Noorwegen te laten horen en met dit album begint het langzaam maar zeker te lukken.
Henrik: Als we met dit album nieuwe luisteraas kunnen bereiken, zijn we heel gelukkig.
Kunnen jullie de albumtitel Sinister Beat toelichten?
Henrik: Sinister Beat is de sensatie van iets gevaarlijks en hypnotiserends, dat je op de één of andere manier aantrekt. Een groot deel van onze invloed voor dit album komt van Afrikaanse woestijn Blues zoals Bombino en Ali Farka Touré. De repeterende ritmes die eindeloos lijken door te gaan, daar hou ik van.
Amund: Het is zoiets waar je van houdt, maar dat tegelijkertijd en duivelse ondertoon heeft, iets waarvan je weet dat het gevaarlijk voor je kan zijn.
Henrik: Zoals Elvis in de jaren vijftig.
Amund: Ja, zoals Elvis!
Waar en wanner kunnen we jullie verwachten te zien optreden op het continent?
Amund: Zo spoedig mogelijk hoop ik. We zijn druk bezig met van alles en nog wat. We zijn recent een samenwerking gestart met een nieuwe agent voor de Benelux en hopelijk komen we binnenkort die kant op om ergens op te treden.
Henrik: We zouden graag op festivals in Nederland spelen. Enkele van mijn beste herinneringen gaan over het optreden in jullie land met The Grand. Volgens mij in de Vera club in 2008. Dat was een kick-ass avond voor eén van de beste publieken ooit voor ons. Dat zouden we graag nog eens dunnetjes over doen.
Amund: Ja, dat waren wilde tijden voor ons, haha.
Henrik: Dank voor het interview, dat stellen we zeer op prijs.
Links: