Interview met Morbid Angel
Terwijl Cephalic Carnage op het Metalfest 2004, 013 Tilburg, in de kleine zaal verder speelde, begaven Twan van Knippenberg en ondergetekende zich backstage voor een interview met Steve Tucker, bassist/vocalist van Morbid Angel. Daar troffen wij tweede gitarist Tony Norman (Monstrosity) aan, in het gezelschap van twee dames, en Trey Azagthoth en Pete Sandoval kwamen ook wel vaker binnengelopen, maar van Steve Tucker was geen spoor te bekennen. Na ongeveer een kwartier kwam hij toch de kamer binnen (“Where WERE you guys?!”), en kon het interview in de gang beginnen.
De tour is net van start gegaan. Wat verwacht je ervan?
Wat ik ervan verwacht? Ik verwacht gewoon veel goede shows te doen, elke keer als Morbid Angel in Europa komt is weer geweldig, dus ik verwacht niet minder.
De fans ook niet.
Die zouden ook niet minder moeten verwachten. Wij zetten onze eigen standaarden elke keer dat we spelen, en zij mogen het beste van ons verwachten, net zoals wij het beste van de fans verwachten.
Morbid Angel heeft door de jaren heen death metal gedefinieerd en herdefinieerd. Hoe is de death metal scene veranderd vanuit jouw oogpunt, als je de late 80er jaren vergelijkt met de huidige scene?
Ik denk dat het drastisch anders is dan de late 80er jaren! Lange tijd waren er twee soorten death metal: bands die als Morbid Angel wilden klinken, en bands die als Cannibal Corpse wilden klinken. Tegenwoordig halen bands overal invloeden vandaan, je ziet crossovers van death metal en hardcore, death metal en thrash metal, daar zijn er erg veel van de laatste tijd. Het grootste verschil is dat death metal zich enorm verspreid heeft, het begon als 1 ding en nu is er veel meer variatie binnen het genre. Vroeger toen je de 2 soorten death metal bands had, werd dat gauw saai, death metal raakte in een dip. Het is niet de bedoeling dat death metal populair wordt, maar “saai” is ook maar “saai” weet je.
Denk je dat Morbid Angel nog steeds de standaarden zet met “Heretic”?
Ja, zeker. Elke keer als je naar “Heretic” luistert, hoor je iets nieuws samen met iets wat traditioneel als Morbid Angel klinkt. Het is eigenlijk gewoon een mix van wat Morbid Angel door de jaren heen allemaal gedaan heeft. Er zitten elementen in van “Gateways…”, in de zin dat de nummers gestructureerd zijn, maar ook van “Altars…”, “The crazy guitar sliding stuff”. Ik denk dat elk album een combinatie is van de jaren dat je als band samen bent geweest, maar soms heb je er albums tussen die net wat verder reiken dan anderen, en ik denk dat “Heretic” daar een voorbeeld van is. Alles kwam perfect bij elkaar, de verschillende technieken, riffs uit de afgelopen jaren vallen nu allemaal perfect in elkaar. Morbid Angel verandert constant, om de mensen in Morbid Angel tevreden te stellen. Je kunt niet keer op keer hetzelfde spelen, ook live niet trouwens. Sommige nummers speelt de band al 15 jaar, en om eerlijk te zijn wordt dat gewoon saai. Je wil natuurlijk altijd nummers spelen van de nieuwe cd, en verder nummers die je zelf gewoon graag wil spelen.