Voor aanvang van het concert op het Alcatraz festival in België, sprak ik met Ricardo Amorim en Aires Pereira, respectievelijk gitarist en bassist van het welbekende Moonspell. Hun succes hebben ze onder andere te danken aan de diversiteit die ze knutselen in hun donkere muziek, maar evengoed de persoonlijkheden die binnen de band moeten kunnen gedijen. Die persoonlijkheden liggen tijdens dit gesprek mijlenver uit elkaar, maar getuigen wel van wederzijds respect. Ricardo is de hippe, naar hipster neigende baardman, die heel flamboyant en vol passie zijn verhaal brengt, terwijl de kleine Aires het schouwspel door zijn lange krullen guitig aanziet en heel sporadisch zijn stem laat horen. Een fijn en uitgebreid gesprek over Irreligious, de Portugese geschiedenis en het komende album.
Vooreerst dank voor dit interview en welkom op Belgische bodem.
Ricardo: Dank je wel.
Aires: Knikt bevestigend.
Moonspell is een gevestigde waarde binnen het Europese festivalseizoen, alsook binnen het clubcircuit. Heb je soms nog weet welke shows je allemaal gedaan hebt?
Ricardo: We hebben er inderdaad al een intensief parkours op zitten. Het is niet meer bij te houden waar we allemaal al gespeeld hebben, maar meestal link ik bepaalde clubs of shows aan bepaalde elementen, waardoor ik er een beeld van krijg. Een voorbeeld hiervan is onze vorige show op Alcatraz, ik had weet van dit evenement, maar kon er mij niets bij voorstellen. Tot er iemand vertelde dat dit het festival was waar vorig jaar DD Verni, bassist van Overkill, zoveel problemen had met zijn materiaal, waardoor die band de show moest annuleren. Dan pas heb ik het beet en kan ik de associatie leggen.
Aires: De kleedkamer en de ontvangst zijn ook altijd iets dat blijft hangen.
Ricardo: Misschien ligt het ook aan het feit dat mijn harde schijf (wijst naar z’n hoofd) nog intact is, maar het RAM geheugen soms wat hapert, haha. Nee, maar serieus we krijgen heel veel appreciatie, vooral in het centrale deel van Europa, en zijn hiervoor dan ook heel dankbaar.
Vorig jaar speelden jullie onder andere op Graspop het volledige album Irreligious. Dit omwille van het twintigjarig bestaan. Ook op Alcatraz is dit van toepassing. Vieren jullie van dit album nu zijn 21-jarig bestaan of wat is de reden hiertoe?
Ricardo: Haha, ja we spelen inderdaad nog steeds het volledige album, alsook nog een tweetal extra nummers. We weten dat de viering eigenlijk al gepasseerd is en zullen er sowieso eens mee moeten stoppen. Weet je, we hebben enorm veel respect voor ons publiek en willen de klassiekers nog steeds behouden, en zullen dit ook altijd doen. De vergelijking gaat misschien niet op, maar een show van Metallica zonder Seek and Destroy kun je je toch ook niet voorstellen?
Aires: Of Iron Maiden die geen Number of The Beast of Hallowed be Thy Name meer speelt, iedereen vraagt toch direct zijn geld terug?
Naar het schijnt spelen die heren Hallowed be Thy Name niet meer omwille van een rechtszaak.
Ricardo: Ik hoor dat ze nu voornamelijk nummers van twaalf minuten maken. Uit welk materiaal zullen hun komende shows nog bestaan, uit vijf nummers? Ach nee, ze spelen altijd hun klassiekers. Nu, om terug te komen op onze klassiekers, veel mensen die specifiek naar ons komen kijken, willen Alma Mater en Full Moon Madness horen. Het is dankzij hen dat we zo groot zijn geworden en laten hen zodoende zeker niet in de kou staan. We mogen in de toekomst nog beter werk maken dan deze nummers, het zal nooit hetzelfde zijn. Vergelijk het met je eerste liefje, je bent uit elkaar, maar je vergeet ze nooit meer hé, haha. We kijken echter ook naar de toekomst, waarbij nieuw materiaal wel weer aan bod zal komen.
Dat vond ik nu net jammer, dat er op de festivals geen ruimte was voor nummers van jullie meest recente plaat Extinct. Deze is al een tweetal jaar uit, maar bevat toch sterk live materiaal?
Ricardo: Ja, maar we hebben ook vanaf de release dit album twee jaar gepromoot binnen het clubcircuit en wat festivals. We beseffen ook dat de plaat Irreligious live spelen een trekpleister is. Daarnaast bepaalt soms ook het contract dat je aangaat met de organisatie welke show je speelt. Het is echter voor het grotere goed dat we het doen, zolang de klassiekers behouden worden, willen we wel meegaan in dat verhaal.
Aires: Yup, we worden ouder, haha.
Je hebt reeds een mooie geschiedenis geschreven met Moonspell, hoe kijk je hierop terug?
Ricardo: Met veel trots, Portugal stond totaal niet op de metalkaart. Het is nog steeds dunbevolkt, maar toch. Als je echter een undergroundfreak bent, kom je zeker wat bands van Portugese makkelij tegen. We scoorden in enkele landen in Europa de toplijsten, we tourden in Rusland en deden Zuid-Amerika aan. We deden hierbij kleine, maar ook grootse shows aan. Als je bekijkt dat we in de late jaren tachtig in Portugal nog onder een dictatuur leefden en dergelijke rebelse muziek nog verboden was, dan beseffen we wat we verwezenlijkt hebben. Nu is dit allemaal evident. Toen ik vroeger stiekem naar Slayer luisterde en mijn vader betrapte me, dan kreeg ik de volle lading. Het werd bestempeld als junkmuziek en was ontoelaatbaar.
Moonspell trekt opvallend veel leeftijdscategorieën aan. Wat maakt volgens jou de leeftijdsgrens zo uiteenlopend?
Ricardo: We nemen ze serieus, allemaal. Natuurlijk is onze muziek redelijk divers. Al onze platen verschillen behoorlijk van elkaar, maar bevatten allemaal dezelfde “Moonspell-sound”. Dat is nu net onze uitdaging. Antidote viel bijvoorbeeld heel donker uit als je dit vergelijkt met Night Eternal. In het midden zit daar ergens Memorial. We hebben een obsessie met donkere muziek en soms valt die wat heavy uit, soms rauw en soms wat meer gesofisticeerd. Het essentiële is de Moonspell-factor. Is dat niet aanwezig, dan verloochenen we onszelf. Het klinkt misschien als een verkooppraatje, maar dat is het zeker niet, het is een kunstvorm die wij hoog in het vaandel dragen. Daarnaast hebben we ook een gezin en kinderen, als het dan allemaal werkt en past, dan besef ik een droomjob te hebben en benijd ik allerminst een alledaagse bureaubaan die me geestelijk leegzuigt. Moesten we nu echt slecht zijn, dan zou ik wel overwegen iets anders te gaan doen. Is dat misschien niet de essentie van het leven, iets doen waar je goed in bent en wat je graag doet?
Daar denk ik ook zo over. Over de nieuwe plaat, die komt in november uit. Welke “factor” of “sound” mogen we verwachten?
Ricardo: Die is meer heavy uitgevallen dan ik dacht. Voor de eerste keer gebruiken we ook volledige orkestratie. Begrijp me niet verkeerd, het is geen vleselijk orkest, maar klinkt wel zo. We werkten ook terug samen met Jon Phipps, die reeds kleine orkestraties verrichte zoals op de nummers Extinct of Domina van onze laatste plaat. Hij deed ook de pre-productie en is een echte kenner in zijn vak.
De plaat is een conceptalbum en heet 1755, vertel er eens wat meer over?
Ricardo: De eerste november, tevens de releasedatum dit jaar, was er in 1755 een aardbeving in Lissabon die tot in Finland voelbaar was. Dat had heel grote gevolgen voor het land en veranderde het Portugese landschap letterlijk en figuurlijk. Ook had dit gevolgen voor het mensdom.
Ik heb de indruk dat er een brok geschiedenis volgt?
Ja, haha. Vroeger was Lissabon één van de grootste steden ter wereld. Portugal was toen samen met Spanje een grootmacht en stelde zich heel ongenaakbaar op. Toen de aardbeving plaatsvond, zaten er op dat moment heel veel mensen in de kerk, het was immers Allerheiligen. Vele gebouwen, waaronder ook kerken, begaven het en een ongezien aantal mensen kwamen om. Na deze aardbeving ontstond er een tsunami en kan je spreken van de perfecte storm. Velen dachten dat het een straf van God was. Gevangenissen waren vernield, waardoor criminelen vrij kwamen. Er was sprake van plunderingen, verkrachtingen, moordpartijen en totale chaos onttrok zich over het land. Kort na deze ravage herbouwde de eerste minister de stad met straten in de vorm van een schaakbord en met onder andere de Pombaline gebouwen (aardbevingsproof). Ook de kerken kregen niet meer het majestueuze karakter van weleer. Hij trachtte de stad daarnaast ook te optimaliseren, door met houtconstructies onder de stad te werken, dit was voor de geestelijken dan te wetenschappelijk onderbouwd, waardoor het beeld van God in twijfel werd getrokken. Hierdoor ontstond er zowel een politieke, wetenschappelijke, als een Christelijke strijd. Ik kan hier dieper op ingaan, maar uiteindelijk als je kijkt naar Noord-Korea, Syrië, Amerika of naar Venezuela, vanwaar Aires afkomstig is, dan is het telkens hetzelfde verhaal en draait het allemaal om macht en onderdrukking.
Je maakt je echt druk in dit thema.
Ricardo: Natuurlijk! We helpen de wereld echt naar de klote en dit baart me serieuze zorgen. Niet alleen op dit vlak, maar evengoed op het feit dat we onze hele leven lang werken om op pensioen te gaan en dan toch nog amper kunnen rondkomen. Soms denk ik dat er eens iets moet gebeuren, niet zo dramatisch als in 1755, maar ‘iets’ waardoor we het besef hebben waar we eigenlijk mee bezig zijn. Mensen zijn nochtans creatief, inventief en oplossingsgericht. We hebben eigenlijk eens een goede bolwassing nodig.
Op het komende album zullen de teksten in het Portugees zijn, is het dan niet jammer dat een groot deel van de fans omwille van de taalbarrière deze thematiek niet zullen of kunnen opnemen?
Ricardo: Ik begrijp wat je bedoelt. Fernando (zang) is een bepaald karakter op dit album, die de volledige chaos overleeft en vanuit verschillende perspectieven zijn belevingen weerspiegelt. Hoe hij de wereld ziet, hoe hij God ziet, hoe hij het einde ziet…We gebruiken echter veel Portugese woorden die begrijpbaar zijn voor allen, dit geeft een idee waarover het gaat. In het Portugees kunnen we ons meer uitdrukken en gevoel leggen in de thematiek. Het is zodoende een uitdaging voor iedereen. Als je kijkt naar Rammstein of naar Rotting Christ, dan denk ik dat het ook voor ons kan werken.
Aires: Of naar Brujeria!
Ricardo: Het is een natuurlijke manier van expressie. Hoe de fans er op zullen reageren, is een vraagteken en ben ik echt benieuwd naar. Ik ben er alleszins al heel fier op.
De tijd vliegt snel, waardoor ik, ondanks nog een resem vragen op mijn papier, genoodzaakt ben het gesprek hier af te ronden. Alvast bedankt voor dit diepzinnige en leerrijke gesprek. Ik hou de andere vragen voor de volgende keer dan maar.
Ricardo: Zeker doen! Dank en heel graag gedaan.
Aires: Knikt terug bevestigend.
Links: