Interview met Mercenary
Architect of Lies, een pracht van een plaat is het geworden. Gitarist Martin was bereid om mijn vragen te beantwoorden, en daar maakte ik dan ook dankbaar gebruik van!
Eerst en vooral, proficiat met jullie nieuwe album. Het is echt “af”.
Heel erg bedankt! We zijn er werkelijk blij en opgezet mee…
De sound blijft evolueren, al is deze in de lijn van de vorige release. Toch herken ik nog net iets meer emotie en iets minder pure rauwe agressie terug. Is dit een gevolg van jullie persoonlijke levenssfeer?
Wel, ik vind dat we net wel een stuk agressiviteit teruggenomen hebben. Ik bedoel, als je Architect of Lies vergelijkt met de nieuwe, dan zitten er alleszins extremere elementen in. Een van de belangrijkste aspecten daarin is de terugkeer van René in de band now. Hij schreeuwt er zijn longen uit. De songs zijn ook meer in your face deze keer. Natuurlijk integreren we ook de andere kant van het spectrum met songs als Isolation en Embrace the Nothing. Die zijn beiden wat inniger, toegankelijker als je wil, maar daarmee rekening houdend brengen we onze diversiteit meer naar voor dan we voordien deden.
De composities houden de luisteraars echt wel vast aan de muziek. Het vierde nummer bijvoorbeeld, zo een beetje het concept-titeltrack waarschijnlijk, heeft een sublieme structuur en soundscape. Dit is topkwaliteit waar zelfs Nevermore groen van wordt! Hoe kom je in hemelsnaam aan zo een concept?
Ja bedankt zeg. Normaal heeft ofwel Mike, Jakob of ikzelf wel een idée voor een riff of een grondslag, en daar doen we het mee. Wat jammen, dat is het in principe. Eens we op dreef zijn creëren we het skelet van een goede song. Eens we het arrangement goed voor elkaar hebben, waar we voldoende genoegdoening in vinden, dan beginnen Morten en Mikkel alles te bewerken met hun keyboards, melodieën en natuurlijk de teksten. Dat is de methode die we veelal aanhouden. Het gebeurt ook dat we direct een “gevoelige plek” ontdekken en daarrond werken. Denk ook niet dat het altijd als vanzelf gaat, er zo zijn momenten dat we echt keihard moeten werken om alle componenten op elkaar afgestemd te krijgen, tot we er allemaal volledig tevreden over zijn. Maar normaliter valt het best wel mee.
Houden jullie de verkoopcijfers wat in de gaten? Of is dat geen bezorgdheid?
Verkoopcijfers, daar houden we ons niet mee bezig. We zijn alleen bezig met het maken en spelen van onze muziek, en de mooie tijden die we ermee beleven.
The Hours that Remain was een balans tussen positieve en negatieve emoties vond ik zelf. Negatief omdat de laatste uren, de laatste momenten en dus ook het einde nabij is; positief omdat we het beste moeten zien te maken van wat er nog overblijft. Zo ervoer ik het zelf toch. Met het laatste album lijkt het contrast tussen het positieve en negatieve nog inherenter aanwezig te zijn. Veel heeft te maken, zoals je vermeldt, met de terugkeer van René. Ik vraag me toch af waar die sterkere polarisering vandaan komt. Is dit een muzikale keuze of een persoonlijke beleving die jullie doormaken?
Als band is het volgens onze opinie belangrijk je te ontwikkelen, gewoon om het voor jezelf als persoon ook interessant te houden. We trachten steeds verder onze ideeën uit te breiden, op abstract niveau, met betrekking tot de visie van hoe een Mercenary song zou moeten klinken. Op dit album hebben we vooral onze limieten verlegd. De melodische en symfonische stukken zijn nu nog meer uitgesproken zacht, meer relaxed, zweverig als je wil. De agressieve stukken zijn nu nog agressiever geworden. Er is een stuk polarisering, maar er zit geen plan achter. Ik veronderstel dat het een vorm van natuurlijke ontwikkeling was voor ons. Dat is ook dé sleutel voor Mercenary om tot nieuwe ideeën te komen zonder constant in moeilijke compromissen te vervallen in het combineren van onze nieuwe impulsen en onze eigen sound.
Hoe zit het met de tourplannen en ervaringen?
Wel, op dit moment zitten we op een bus in Groot-Brittannië, als support van Death Angel doorheen Europa. Hiervoor speelden we een viertal shows om de plaat te release in ons thuisland Denemarken. Wanneer we terug thuis zijn, is het een maandje verlof. Daarna zijn we terug op de zomerfestivals, en daarna zijn we de headliners op de Headbanger’s Ball Tour in Denemarken gedurende september.
In de herfstperiode doen we nog een Europese tournee, maar of dat als headliner of als support zal zijn… time will tell. Hoedanook, we zijn bezige bijen dit jaar, je moet echt al je best doen om ons te missen op de weide of in de zaal.
Het lijkt er wel op dat Mercenary en Scar Symmetry het leidende is in het progressieve metaldepartment waarin jullie actief zijn. Horden nieuwe en identiteitszoekende bands proberen jullie met alle gevolgen van dien te klonen. Welk gevoel geeft jullie dat?
Wel, dat heft mij persoonlijk wel een trots gevoel. Het feit dat veel jonge bands weg zijn van ons en hetgeen we doen, dat is een serieuze schouderklop. Echt waar.
Mercernary is actief sinds 1991. Jullie worden oude mannen! Hoe lang denken jullie nog zo door te gaan met spelen – opnemen – toeren? Het familieleven roept vast harder en harder naar jullie.
We blijven doorgaan zolang we ons er goed bij voelen. Natuurlijk moeten we het het gevoel hebben dat we ergens naartoe gaan, dat Mercenary ergens heen gaat. Wanneer mensen zouden stoppen met onze shows bij te wonen… dan herbekijken we onze situatie wel hoor! Hehe…
Sommigen onder ons hebben kinderen, kleintjes, en dat moet ingecalculeerd worden. Maar we zijn unaniem overeengekomen dat dit de hoeveelheid tijd is die we bezig zijn met Mercenary. Dat kan soms veeleisend zijn, maar we doen wat we willen doen, en wat nodig is.
Aangezien jullie lange staat van dienst zijn jullie wel behoorlijke ervaringsdeskundigen. Hoe is naar jouw aanvoelen metal globaal gezien gedraaid en gekeerd het laatste decennia?
Ik vind het prachtig om te zien hoe zoveel bands zoveel verschillende wegen inslaan, zoveel “nieuwe” wegen ook. Er was een tijd waar de ganse metalscene conservatief gezind was, waar je niets anders kon doen dan old school spelen. Deed je dat niet, dan werd je quasi nooit serieus genomen. Tegenwoordig is er meer vrijheid. Er zijn wel een dozijn genres die dooreen gehaspeld worden, voor mij houdt dat het interessant. Je kunt geen twee keer het wiel uitvinden, en wat er nu gebeurt is dat veel bands de oude creaties opgraven, benaderen vanuit hun visie en als basis gebruiken voor hun werk. Begrijp me nu niet verkeerd, ik hou echt wel van de old school toestanden, maar ik hou er ook van om in nieuwe onverwachte richtingen meegenomen te worden.
Laatste vraag: sinds de Mohammed Cartoons is Denemarken gekend over gans de wereld als voorvechter van vrije meningsuiting. Is dat enkel toneel of is dat een Deense karaktertrek?
Tot een bepaald niveau kun je zeggen dat Denemarken liberaal is op dat vlak, maar eigenlijk is dit altijd al zo geweest. Het is algemeen aanvaard dat je in Denemarken je opinie geeft als iets je niet aanstaat, eender wat dat ook moge zijn. Daarom hoor je ook zoveel over Denemarken de laatste tijd, hehe. De ganse Mohammed-commotie is wereldwijd voelbaar, vooral omwille van de taboesfeer waarin het Midden-Oosten zich omhult. In het Westen is dat bijlange zo niet. Met de publicatie van die cartoons hebben we duidelijk op de lange tenen van de Moslims getracht en zo gaat de bal aan het rollen. In Denemarken spreek je vrijuit over alles, zolang het niet racistisch is, maar dat wordt niet overal hetzelfde geïnterpreteerd, bijvoorbeeld dergelijke culturen met veel taboes. Maar ik zie Denemarken, in vergelijking met veel andere landen, als erg liberaal ja.
Dat is leuk om te horen. Zo, nog een woordje voor de fans?
Superbedankt voor jullie steun! Haal ons album in huis, het schopt je kont blauwzwart!
Links
