Interview met Melted Space
Een symfonisch verhaal waarin onder andere de stemmen verwerkt zijn van Kobi Farhi, Attila Csihar, David Vincent en Arno Strobl, maar waar Arjen A. Lucassen ook zijn zegen over heeft uitgesproken. Het is te mooi om voorbij te laten komen zonder dat ik de bezieler Pierre Le Pape er wat vragen over kon stellen. Vlak voor de aftrap van zijn tour bel ik hem daarom even op.
Dag Pierre, volgende week staat zowel in het teken van de release van The Great Lie als van de aftrap van de tour, dus het wordt weer erg druk. We gaan eerst even in op die nieuwe plaat, kan je eerst even wat meer vertellen over de inhoud en thematiek ervan?
Dag Yves, bedankt voor je review ook. Wel, ik schreef de tekst opnieuw in het kader van ‘een film zonder verhaal’, zoals ik dat steeds doe binnen Melted Space. Dus eerst denk ik na over het verhaal en de tekst en dan ga ik pas kijken naar de personages die erin naar voren komen en welke stemmen daar goed bij zouden passen. Dat kan ik pas echt doen vanaf het verhaal volledig afgewerkt is en alle veranderingen gebeurd zijn. Terwijl ik het verhaal schrijf, verandert het ook steeds en begin ik na te denken over de acties van de personages. Dan denk ik: “dit personage zou dat nooit doen”, dus pas ik het aan. Misschien loopt het verhaal dan wat anders dan ik eerst dacht, maar dan pas ik dat aan in mijn hoofd. Maar goed, dit is het dus geworden. In elk geval kan ik geen muziek maken zonder verhaal.
Dus het verhaal vormt het fundament. Is er iets waar je je echt op baseert bij het schrijven? Personages zoals Dante en Parcifal doen echt vermoeden dat het om een opera van Wagner gaat.
Eigenlijk is Melted Space de volgende stap in de reis van Dante, dus link ik het wat aan La Divina Commedia. Enkel gaat het dan in op gevallen goden en gevallen helden. De eerste twee albums gingen alleen over Griekse en Romeinse goden en ik wou eens iets doen met andere personages om te laten zien dat Melted Space niet alleen om Griekse goden gaat. Ik wou dus iets doen met al deze helden en goden uit de mythologie. Uiteraard heb ik alles wat aangepast en bepaalde karaktereigenschappen uitvergroot. Bij bepaalde personages loopt het wat vlotter, zoals bij Titania, de koningin van de feeën, maar bij Parcifal wordt er echt ingezoomd op het einde van zijn leven. Hij twijfelt op dat moment over alles: over zijn leven, over de goden, over zijn taken op aarde. Het is echt fijn, maar soms ook wel raar, om met bestaande helden of goden te werken en er een eigen verhaal mee te maken. Ik denk dat die nieuwe insteek Melted Space ook interessant maakt.
Dus het is effectief je eigen creatie, wat hier te horen is. Misschien kan je het dan ook bekijken als een moderne opera met een metalinsteek? In elk geval was het mijn bedoeling om dit interview te starten met enkele vragen over de inhoud omdat ik het gevoel heb dat die rode draad nodig is wanneer je luistert naar deze muziek. Vaak lees ik vergelijkingen met Dimmu Borgir of Epica, maar is het niet beter om het over de atmosfeer en het verhaal te hebben bij jouw werk?
Ja, klopt, dat is echt erg belangrijk. In Dimmu Borgir of Epica staat alles in het licht van het bombastische en symfonische met een groot koor en stevige gitaarpartijen. In Melted Space draait het eigenlijk allemaal rond het verhaal en ik probeer om bijvoorbeeld een tragische gebeurtenis in het verhaal vorm te geven met de muziek. Hierbij gaat de zanger dan ook op tragische wijze een schets geven van wat er gebeurd is. Dus het verhaal is echt het allerbelangrijkste in het universum van Melted Space, want alle veranderingen die nadien gemaakt worden op muzikaal niveau zijn ook gebaseerd op het verhaal. Het vormt een soort van regisseur dus. Je had het over Wagner en die vergelijking vind ik erg belangrijk, want hij sprak ook over het ideaal van ‘gesamtkunst’. Ik hou van die denkwijze omdat je de reis pas begint vanaf dat het verhaal in je hoofd zit of je het script in je handen hebt. Alles maakt deel uit van een soort universum dat je van buitenaf kan betreden, net als bij een film of videospel. Ik hou er dan van om dat universum met mijn muziek en de stemmen en het artwork vorm te geven. Het gaat dus niet enkel om de muziek, maar ook om alles wat er gebeurt met alle personages in het verhaal.
Ik merk op dat je opnieuw een pak personages hebt bedacht, waar natuurlijk ook een stem voor nodig was. Ik had het in mijn review over het erg mooie nummer A God Is Dead met gothiczanger Manuel Munoz. Ik neem aan dat een track als deze goed bij hem past, net zoals Kobi van Orphaned Land of Ailyn van Sirenia zich ongetwijfeld wel makkelijk konden vinden in hun rol. Daarnaast duiken Niklas Kvarforth en Attila Csihar ook op, wat me voor hen een aparte ervaring lijkt. Was het anders om met hen samen te werken?
Wat opvalt is dat deze zangers binnen de extreme metalscene allemaal meteen open stonden om iets nieuws te doen. Uiteraard was Ailyn meteen te vinden voor haar rol als feeënkoningin, want dat was echt haar ding. Toen ik David Vincent of Attila, of zelfs Niklas vroeg om deel te nemen, waren ze aanvankelijk erg verrast door mijn vraag. Maar toen ik hen alles beter uitgelegd had, dachten ze allemaal: “Hey, waarom niet? Kan best eens interessant zijn! Om eens iets compleet anders te doen, wat ik niet met mijn eigen band kan doen.” Het viel ook wel mee voor hen om hun weg te vinden, vooral omdat we erg lang gepraat hebben over de inhoud van dit album en over de personages. Voor mij was het een enorm belangrijk moment, ook omdat ik een enorme fan ben, toen David Vincent met thuis opbelde om te praten over de gevoelens en gedachten van zijn personage Azrael. Hij stelde meteen voor om aan bepaalde zaken een draai te geven en het zus of zo aan te pakken en we maakten er samen nog een betere versie van. Dat contact met hem was erg belangrijk omdat zijn deel ook opgenomen werd in de V.S., terwijl het makkelijker was met Niklas of Mikael Stanne. Voor Mikael ging ik naar Gothenburg en met Niklas sprak ik in Parijs. We konden het dus face-to-face hebben over hun rol en hun inbreng. Met Niklas leek het wel alsof we bij het opnemen in een echte opera zaten, want hij acteerde ook effectief bij het opnemen, ookal kwam er nergens een camera bij te pas.
Typisch Niklas natuurlijk. Attila vinden we bijvoorbeeld ook terug op het laatste nummer dat per clip verscheen, Terrible Fight, dus de mensen kunnen die samenwerking ook meteen al beluisteren. Is het niet moeilijk om er een of twee nummers uit te nemen en te presenteren aan mensen, vooral als het verhaal zo’n belangrijke rol speelt en je met een totaalconcept werkt?
Ja, klopt. Daarom heeft het label ook de keuze gemaakt voor deze clip en No Need To Fear daarvoor. Hier zitten alle aspecten van Melted Space in, gaande van de melodieuze popinsteek tot de extremere kant met David, Attila en Mikael en het cinematische stukje tussendoor. Terrible Fight is dan weer een nummer met een catchy riff en het paste ook goed bij de video. Bij mij was het mogelijk om met alle nummers te werken, maar ik heb gereageerd op hun voorstellen en er twee uitgekozen.
Een interessante zaak waar we het zeker over moeten hebben is je samenwerking met Arjen Lucassen. Hij hielp mee aan het nummer The One Who Lost Faith, dus je moest met hem op een andere manier werken. Zaten jullie op dezelfde golflengte?
Dit nummer heb ik eigenlijk voor hem gemaakt (lacht), omdat ik zo’n immense fan ben. Vooral ook omdat hij Ayreon bedacht heeft, wat echt een wonderbaarlijk iets is. Om met hem samen te werken, dat was echt een kinderdroom. Eerst maakte ik het volledige nummer, met bepaalde gitaarpartijen. Toen ik polste naar zijn mening en bijdrage, hij was toen bezig met The Gentle Storm, vroeg hij plots of hij er zijn eigen ding mee kon doen, ookal vond hij de gitaarpartijen geweldig. “Uiteraard,” antwoordde ik hem, “dat zou echt geweldig zijn”. Uiteraard, wat kon ik anders zeggen (lacht)? Dus spraken we het stuk af waar hij aan kon sleutelen en dat stuk heeft hij dan ook perfect gemaakt. Hij heeft er meer diepgang en emotie in aangebracht op die manier. Enkele dagen geleden was ik voor The Theater Equation naar Rotterdam gegaan en hij vertelde me dat hij erg tevreden was. Het is ook zo’n enorm positief ingestelde gast. Hij zei me dat het schitterend was waar ik mee bezig ben en dat ik door moet blijven gaan. Dat was echt een immens compliment voor mij. (lacht)
Wat we ook niet mogen vergeten is natuurlijk die deelname van het Filharmonisch Orkest van Praag. Schreef je dan alles voor deze muzikanten?
Ik heb de basis van de muziek voor hen uitgeschreven. Het was niet de eerste keer dat ik met een orkest werkte, maar het heeft me wel enorm veel werk gegeven, zoals je je wel kan voorstellen. Ik wou echt een groot orkest met meer dan vijftig muzikanten, waarbij het enorm veel werk vroeg om de details en nuances juist te krijgen. Alles werd opgenomen op één dag tijd. Dat was echt cool, uiteraard. (lacht) Ze waren echt erg snel mee met alles. Werken met een orkest wou ik al sinds het eerste album en dit was gewoon de ideale gelegenheid. Er moesten wat lichte aanpassingen gebeuren om de zaken die op mijn computer staan ook door muzikanten live te laten inspelen, maar de dirigent had me verteld dat alles prima verlopen was. Ik heb mijn werk dus gedaan. (lacht)
Het lijkt echt wel een hel geweest te zijn om deze plaat op te nemen. Enerzijds die aanpak met een orkest en al die zangers, maar anderzijds ook door de geografische spreiding van al deze mensen.
Ja, het was erg moeilijk om alle opnamesessies te organiseren. Ik ging naar Praag, Denemarken en Zweden en ik organiseerde ook de zangopnames in Parijs. Dat is echt hetgeen waar het meeste werk in kruipt op deze plaat: het organiseren van alles. (lacht) Het muzikale gedeelte bedraagt zo’n drie tot vier maanden, maar ik heb wel zes maanden lang e-mails verstuurd. (lacht)
Dat doet me dan ook vragen stellen over de live-invulling van deze cd. Volgende week ga je op tour, maar hoe heb je het aangepakt? Zijn er bepaalde gastzangers of -zangeressen die we live terug kunnen vinden?
We nemen twee zangers en zangeressen mee die alle dialogen live kunnen brengen, zowel de harmonische zanglijnen als de screams. Ik vond het erg belangrijk om het live ook te kunnen brengen op de juiste manier en ik denk dat we heel het album nu ook wel live kunnen brengen. De mensen van op de cd zullen er voorlopig niet bij zijn, maar ze hebben allemaal wel gezegd dat ze on stage graag wel een nummer mee zingen als we samen geprogrammeerd staan op een festival of op een grote tour in Noorwegen of Zweden.
Ik neem aan dat je tijdens het optreden in Praag voorlopig nog geen orkest mee op podium neemt?
Neen, daar is het nog iets te vroeg voor. Maar daarom kies ik er ook wel voor om te werken met een symfonisch orkest. Within Temptation, Dimmu Borgir en heel wat andere bekende bands deden dat live al, en ik hoop dat ik op een dag ook de kans krijg. Dan werk ik zeker opnieuw met hen.
Klopt, ik denk bijvoorbeeld aan Satyricon, waarvan onlangs ook een live-dvd met orkest verscheen.
Wel, ik ben net naar Rotterdam geweest, naar The Theater Equation, en dan overkomt je echt zoiets van: ‘Dat wil ik ook! Ik wil ook de grote man zijn!’ (lacht)
Over een paar jaartjes kunnen we jouw dus ook op die manier zalen zien vullen. Om af te sluiten nog een ding dat ik me afvroeg. Je schrijft nu eigenlijk muziek rondom een verhaallijn en op basis van tekst creëer je de gepaste sfeer. Spreken mensen je dan ook aan over de inhoud, of gaat het bij metalheads louter om de muziek? Zijn ze naar jouw gevoel helemaal mee tijdens de shows?
Interessante vraag. (lacht) Op de vorige tour konden we 55 minuten spelen, dus hadden we ook meer de tijd om een verhaal te brengen op het podium. Nu hebben we echter maar 35 minuten, dus spelen we iets directere nummers en rekenen we meer op de muziek dan op het verhaal. Als je langer dan een uur speelt, dan zie je de mensen ook genieten van wat ze zien op het podium, vooral omdat we hier in Troyes ook steeds fijne belichting hebben bij het verhaal. Tijdens de eerste nummers ging het er toen wel stevig aan toe, er was zelfs een moshpit! Ongelofelijk voor dit type muziek, maar het bestaat dus. Ik hoop gewoon dat het nieuwe album ook op die manier in de smaak valt bij het publiek. Ik neem aan dat het label daarom ook mee achter Terrible Fight stond als clip. Om aan te tonen dat er niet enkel een verhaal is, maar ook stevige muziek.
Dus misschien kan je om af te sluiten in de verf zetten dat mensen naar de muziek moeten luisteren, maar daarnaast ook even de teksten erbij moeten nemen om zich in te leven in dit verhaal?
Er zijn twee manieren waarop je kan luisteren naar Melted Space. In het eerste geval lig je in je zetel en lees je het verhaal terwijl je naar de muziek luistert. Daarnaast zijn er ook de typische nummers met blastbeats die echt gemaakt zijn voor de live-concerten. Je kan alles dus beluisteren in de juiste volgorde, of je richten op bepaalde nummers. Dan hoop ik dat mensen deze muziek ook tot zich laten komen op alle mogelijke manieren.
Links: