Boomwortels langsheen de onbetreden levenspaden
Eigenlijk waren we al overtuigd door de blote vrouw op de albumhoes. Omdat het zeer onprofessioneel zou zijn om alleen daarover een review en interview te schrijven, toch maar even de opvolger van debuutschijf To Drown beluisterd. En nog eens. En nog eens. Hoe langer, hoe meer komen de Roots Of Grief bloot te liggen. Van blote vrouw naar blote wortels, de inleiding is rond, nu is het aan drummer Dennis Lefebvre, zanger Arne Vandenhoeck en lead gitarist Peter Egberghs.
Heb je last gehad van ‘tweede-albumstress’? Dat is het album waarmee veel bands door de mand vallen, speelde dat mee?
Dennis: Dat speelde niet bewust mee. Elk album is een tijdsdocument dat laat zien waar je op dat moment staat. Niet dat To Drown slecht is, maar zoals elke muzikant hopen we dat dit tweede album toont dat we verder staan.
Arne: Elke plaat is ook een leerproces. We hebben heel wat opgestoken van de positieve en negatieve kritieken op To Drown. Zo was er van mijnentwege enige positieve stress om de kwaliteit van de cleane zang op te vijzelen, net als de samenzang. Ik meen dat we daarin geslaagd zijn.
Roots of Grief is totaal niet te vergelijken met zijn voorganger, de luisteraar heeft veel meer tijd nodig om hem te doorgronden. Hoe ben je zeker dat de luisteraar hem die tijd ook wil gunnen?
Dennis: Dat kan je alleen maar hopen. We houden daar eigenlijk geen rekening mee als we aan het schrijven zijn, we gaan ervan uit dat als wij het alle vijf al goed genoeg vinden, dat er dan nog wel andere mensen zullen rondlopen die het goed zullen vinden. Het doet me wel plezier dat je de plaat als een groeiplaat bestempelt, er zitten verschillende lagen in die je niet allemaal bij de eerste luisterbeurt oppikt. We zijn er ons van bewust dat er een aantal “niet evidente” stukken inzitten. Het was geen bewuste keuze om die te schrijven, wel om ze te behouden. Het heeft geen zin om een cd te maken die andere bands al gemaakt hebben. Om een of andere reden is Marche Funèbre een band die onbewust op onbetreden paden terechtkomt en zich daar goed voelt. Als je nieuwe paden betreedt, haken sommige mensen af, dat is hun goed recht.
Voor de opnames kozen jullie noodgedwongen voor een andere oplossing. Verklaar eens hoe jullie bij Motormusic en engineer Sander uitkwamen?
Dennis: Die keuze hebben we gemaakt nadat we een bezoek brachten aan de studio. Hoewel de studio weinig ervaring heeft met metal, zagen we veel potentieel. Zo is er een geweldige grote ruimte waar we de drums opnamen. Zo kan je een “grootsheid” op plaat zetten, dat was iets waar ik mee aan de slag wilde en waar ik achteraf ook zeer tevreden over ben. Verder was het snel duidelijk dat we in deze studio konden experimenteren zonder tijdsdruk. Sander werd ons eigenlijk aangeboden door de studio. Hij is zeer leergierig en zag een zeer grote uitdaging in ons. Voor engineers zijn wij niet altijd een evidente groep om mee te werken denk ik. We weten wel waar we naartoe willen, maar krijgen dat niet makkelijk in woorden uitgedrukt. Hij heeft dus wat moeten zoeken voor hij begreep wat we wilden. Gitaaropnames tot een stuk in de nacht, een mixsessie tot het ochtendgloren, Sander had het er allemaal voor over. Zulke gekke schema’s waren mogelijk, aangezien Motormusic in onze thuisstad Mechelen gelegen is. ’s Ochtends konden we de kinderen naar school brengen en vervolgens met de fiets naar de studio komen. Hoe on-metal is dat!
Zie ik daar een parasol staan?
Dennis: Geweldig hè? Alleen spijtig dat niemand cocktails kwam brengen! Nee, die parasol had wel degelijk zijn nut bij de drumopnames. Ik sprak daarnet over die “grootsheid” van die gigantische ruimte. Dat werkt super bij tragere stukken, waar alles dan langer mag uitgalmen. Bij een snel nummer als Roots Of Grief zou die galm echter storen, daar moet je het dus wat ‘kleiner’ en ‘droger’ maken. Dankzij die parasol klinken de drums compacter.
Voor de gitaarsound schakelden jullie Fred(eric Patte-Brasseur) van Ataraxie in. Kennen jullie daar zelf zo weinig van dan?
Dennis: (lacht) we kennen daar wel wat van, maar Fred is iemand die kan toveren met gitaarsounds, luister maar eens naar de nieuwe Ataraxie. We kunnen het goed vinden met Fred. We hadden zeer veel verschillende versterkers en cabs staan en hij is een dag in de studio geweest om ons tips te geven voor een vetter gitaargeluid. Verder is het altijd leuk met Fred erbij. Een paar pinten, veel lol… daar gaat de illusie van de depressieve en boze doommetalmuzikanten!
Peter: Motormusic heeft goede infrastructuur, een professionele houding, materiaal van de bovenste plank, maar hun ervaring met (doom)metal was beperkt. Ook daarom hebben we Fred onder de arm genomen.
Waarom is dit slechts voor 5/7 een conceptalbum?
Arne: Het concept heeft de duur van een normale full-cd, maar voor ons was dat te kort. Bovendien passen zowel These Fevered Days als As in Autumn ook ergens in het conceptuele geheel. Ze vertrekken immers ook van het basisconcept ‘boom’, dat we de ene keer al iets meer metaforisch gebruikten dan de andere.
Aan het artwork en de promofoto’s te zien lijkt het bos en haar boomwortels metafoor te staan. Of zijn jullie eigenlijk boomknuffelaars?
Dennis: Het laatste uiteraard. Nee, het bos en de wortels zijn inderdaad het thema.
Ik doe een poging om het concept te doorgronden: La Marche Funèbre is een levensweg (‘wandeling’), langsheen tegenslagen en verliezen. Onderweg kom je mensen en gebeurtenissen tegen en omdat je die meedraagt, zelfs als je ze probeert te ontkennen, waan je je soms in de hel en lijkt vluchten in de dood de simpele oplossing. Tot dat er dan iets positiefs gebeurt, waaruit je weer hoop put. Komt dat in de buurt?
Arne: Mooi doorgrond! (lacht) Dat positieve kan ook gewoon je innerlijke levenskracht zijn. Voor ons betekent ‘Marche Funèbre’ simpelweg dat elke stap je dichter bij de dood brengt en dat je, totdat het werkelijk zover is, zoveel mogelijk moet genieten van je leven. Elke dag kan je laatste zijn, nietwaar?
Dennis: Veel mensen vragen ons waar die groepsnaam vandaan komt en wat die voor ons inhoudt, wel, nu hebben we daar een muzikaal antwoord op gegeven.
Er zit een poëzieliefhebber in de groep, want net als op het vorige album halen jullie veel inspiratie uit de poëzie. Dit keer citeren jullie Emily Dickinson en Guiseppe Ungaretti, is er een specifieke reden waarom zij het geworden zijn?
Peter: Het refrein van As In Autumn is eigenlijk een vrije vertaling van een gedicht van Ungaretti. Het concept van het gedicht is dat we ons tijdstip van sterven niet altijd kunnen kiezen. Ungaretti beschrijft dat in vier simpele lijntjes, waar we de tekst rondom sponnen. Voor These Fevered Days kwam het thema eerst en kozen we daarna geschikte gedichten. Het nummer gaat over het befaamde zelfmoordbos, Aokigahara, in Japan. Dat mensen naar die plek gaan om zelfmoord te plegen, vonden we te boeiend om er geen nummer over te schrijven. De keuze om daar werk van Emily Dickinson in te passen lag niet voor de hand. Ze schreef er niet letterlijk over, maar de duistere sfeer van haar werk past in het thema. “Doom is the house without the door…” dat past bij de tunnelvisie van iemand die zelfmoord overweegt.
Dennis: Ik had er nog nooit van hen gehoord. Ik vind het wel leuk om die dode poëten op een of andere manier te eren via onze muziek. Het is ook leuk om daarover na te denken. Toen we in Parijs speelden, bezochten we Père Lachaise (waar de graven van Jim Morrison en Frederic Chopin liggen). Peter heeft de hele weg zijn idee over dat laatste gedicht uit de doeken gedaan en ik moet zeggen dat het een boeiende monoloog was.
Over Chopin gesproken, op het einde is zijn bekende melodie, waar jullie de bandnaam vandaan hebben, te horen. Heeft Frederic al laten weten wat hij daarvan vindt?
Dennis: We hebben speciaal zijn graf bezocht om zijn goedkeuring te vragen. Hij heeft niet geantwoord en bestaat er zo geen gezegde in de trend van “zwijgen is toestemmen”?
Jullie hebben een nieuwe bassist. Hoe is de inwijding van Boris verlopen? Welke vernederingen heeft hij moeten ondergaan?
Dennis: (lacht) dat zijn interne zaken natuurlijk. Hij heeft intussen bewezen dat we de juiste keuze gemaakt hebben, hij heeft enkele prachtige baslijnen geschreven op korte tijd. Sinds de komst van Boris is Engels de omgangstaal geworden in de band. Voor de rest is hij volledig geïntegreerd en heeft hij zijn plaats wel gevonden denk ik.
Links: