Interview met Mantar
Het Duitse Mantar heeft met Ode To The Flame een nieuw album uitgebracht, een werk waar de agressiviteit en het venijn vanaf druipen. De kracht van het debuut is bewaard gebleven, maar toch zijn er de nodige nieuwe elementen toegevoegd aan het al veelzijdige geluid van de band. Hoog tijd dus dat gitarist/vocalist Hanno ons bijpraat over het hele proces.
Zou je onze lezers iets kunnen vertellen over de achtergrond van de band? Hoe is Mantar ontstaan en hoe zijn jullie samen tot deze muziek gekomen (muziek die in mijn ogen de term ‘sludge’ ver voorbij gaat)? Zou je daarnaast de naam Mantar toe kunnen lichten?
We hebben elkaar ontmoet in 1997, in onze geliefde thuisstad Bremen. We kennen elkaar dus al bijna twintig jaar. Zelf speelde ik toen met mijn punk band en Erinc (drummer van Mantar) was aanwezig in het publiek van het lokale poppodium. Dat waren goede tijden. Al snel werden we vrienden, maar het kwam er nooit van om samen in een band te spelen, hoewel we het allebei wilden. Dit zou dus een reden kunnen zijn voor de snelle loop der omstandigheden sinds de oprichting van de band, omdat we allebei ontzettend graag wilden spelen. We hebben allebei in rock ’n roll en punk bands gespeeld, dus de ‘metal’-aard van de muziek was nieuw voor ons. Volgens mij was het gewoon de enorme vreugde jegens de vernietiging die ontstond op het moment dat we samen gingen spelen. Allebei wisten we dat dit was wat we altijd al wilden doen. De naam Mantar is een Turks woord dat door Erinc verzonnen is. Het betekent, volgens mij, zoveel als paddenstoel. Erinc heeft een Turkse achtergrond, dus we vonden een Turkse naam een goed idee. Zelf kan ik de agressieve klank van veel Turkse woorden waarderen. Mantar is een goede naam: kort, gemeen en heavy. Een goede match met een band die muziek met diezelfde karaktertrekken speelt.
Death By Burning was een intens en zwaar album en nu, met Ode To The Flame, lijkt het erop dat jullie dat geluid hebben uitgebreid: er zijn veel meer invloeden te horen op Ode To The Flame. Een van de meest opvallende is de sterke aanwezigheid van hardcore op het album. Was dit de bedoeling of was dit een spontane ontwikkeling? Zou je iets kunnen uitweiden over de invloeden die jullie als band hebben?
Volgens mij hebben we nog steeds dezelfde groovende, rockende vibe, want dat is een van onze beste eigenschappen. Maar het is zeker waar dat Ode To The Flame een stuk duisterder en een meer sinistere sfeer heeft dan Death By Burning. Ik denk dat we nieuwe extremen en grenzen aan het zoeken waren, maar we hebben er niet teveel over nagedacht, vertrouw me daarop. We zijn een simpele band met simpele doelstellingen. Een daarvan is om zo agressief mogelijk te zijn. Misschien hebben we de afgelopen twee jaar pas ontdekt waar we echt goed in zijn en die eigenschap alleen maar beter gemaakt. Zoals gezegd wil je als band jezelf niet herhalen en wel nieuwe dingen proberen, om ervoor te zorgen dat je niet de hele tijd hetzelfde speelt. Natuurlijk vind ik dat duistere, zwarte gedoe leuk, dus heb ik op dat gebied mijn gitaarspelen verbeterd. Uiteindelijk is het behoud van je identiteit als band het belangrijkst. We vinden het leuk wat we doen en we hoeven het wiel niet opnieuw uit te vinden: volgens mij kunnen mensen dat waarderen. Als je naar experimentele en ‘interessante’ muziek wilt luisteren, dan zijn wij de verkeerde band: wij willen stress creëren, geen kunst. Wat betreft die hardcore: daar weet ik niets van, maar als jij dat hoort, is dat prima. Zelf ben ik opgegroeid met thrash en punk, wat allebei dezelfde drive heeft voor mij. Later ben ik me meer op punk gaan richten, omdat die houding me meer beviel: het hele DIY-gevoel, zelf dingen maken, opnemen en alles wat erbij komt kijken. We proberen dat gevoel zoveel mogelijk te bewaren in alles wat we doen. Of wijzelf of onze vrienden doen het artwork, de shirts, de videos en de albums. Het is belangrijk voor ons om die ‘familie’ zo klein mogelijk te houden. Erinc en ik hebben geen interesse om bij een bepaalde scene te horen: daar zijn we te oud voor en ik denk dat het je perspectief versmalt.
Death By Burning had een typische albumcover, maar Ode To The Flame is een heel andere richting in geslagen. Kun je iets vertellen over het proces waarin de albumcover is ontwikkeld in tegenstelling tot de vorige?
Op dit album wilden we de muziek voor zichzelf laten spreken. Daarnaast leek het ons tof om het album er heel simpel uit te laten zien, als een soort oud, verboden boek vol mysteries. Veel mensen proberen enorm veel betekenis aan te brengen in de albumcover, maar omdat onze muziek simpel, rauw en zonder franjes is, wilden we dat het album dat zou uitstralen. Ik kan het gewone, ‘arrogante’ uiterlijk wel waarderen. Er staat niet eens een bandnaam of iets van dien aard op. Als je de vinylversie opent, zie je een toffe tekening van een vriend van ons, waarop onze thuisstad Bremen in vlammen opgaat. Het is een soort middeleeuws schilderij, behoorlijk episch. Dat is ook iets wat ik kan waarderen: je moet het album openen voor er iets te zien valt. Het komt erop neer dat we geen elementen wilden hebben die kunnen afleiden van de muziek: als een album duister en sinister is, moet het er ook zo uitzien.
Vanaf het moment dat ik Mantar in het vizier kreeg, zijn jullie druk in de weer geweest: Veel tours en twee albums in korte tijd. Omdat jullie een behoorlijke DIY-ethiek hebben, lijkt het me lastig om dit tempo bij te houden. Zou je daar iets meer over kunnen vertellen?
Wel, we zijn allebei onze baan kwijtgeraakt en ik ben zo goed als dakloos. Bijna al onze tijd gaat op dit moment in de band zitten. Het is gewoon zo gelopen: we hebben het nooit gepland. Je moet leuk vinden wat je doet en je moet het om de goede redenen doen. Verwacht geen geld of faam: als je het krijgt, is dat leuk, maar dat zou niet de motivatie moeten zijn. Toen we de band begonnen, waren onze verwachtingen laag en onze doelstellingen simpel: zo hard spelen als we kunnen en de beste band zijn die we kunnen zijn. Er was geen intentie om verder te gaan dan een paar tapes voor vrienden en een paar toffe shows. De mogelijkheden die we vandaag de dag hebben, zijn dan ook erg verrassend. Aan de andere kant is het ook zo dat we veel en hard werken aan alles wat we doen.
Jullie liveshows zijn behoorlijk intens: niet alleen is het volume bizar, maar jullie lijken er ook op gebrand om de instrumenten kapot te maken. Daarnaast spelen jullie altijd met ontbloot bovenlichaam en staan jullie tegenover elkaar. Hoe is die presentatie ontstaan?
Het voelt gewoon goed zoals we live spelen. We hebben er plezier in: het is agressief, vol kracht en leuk. Dat enthousiasme slaat over op de manier waarop we spelen. Het is net als porno: je kan er alleen inkomen als het echt is. Toen we begonnen met spelen, oefenden we met onze gezichten naar elkaar, omdat we moesten communiceren. Je weet wel: welk stuk moet wanneer en dergelijke. Aangezien we de nummers nog niet zo goed kenden toen we onze eerste shows speelden, was het niet meer dan logisch om ook op die manier live te spelen.
Zou je me iets over jullie instrumenten en apparatuur willen vertellen? Is er een verschil tussen oefenen, opnemen en live spelen of houden jullie het allemaal hetzelfde? Ik kan me voorstellen dat de live set-up erg hard kan worden tijdens het oefenen.
Als we oefenen, shows spelen en opnemen, is alle apparatuur eigenlijk hetzelfde en wel om de simpele reden dat dit het enige is wat we hebben. Het is dus erg rechttoe rechtaan. Erinc speelt de drums en ik speel alles wat een vier- of vijfkoppige band zou spelen tegelijkertijd: twee tot drie kabinetten en toppen en een volledige basset. Volume is koning. Zo makkelijk is het.
De afgelopen jaren heb ik jullie een aantal keer live zien spelen, zowel in Nederland als in Duitsland. Los van die shows heb ik geen idee wat de reactie van het publiek op Mantar is. Jullie spelen over de hele wereld: hoe zijn de reacties daar? Vorig jaar hadden jullie bijvoorbeeld de uitzonderlijk harde package met Conan, waarmee jullie door de Verenigde Staten hebben getourd. Hebben jullie daar een beetje aandacht gehad?
De Verenigde Staten werkt behoorlijk goed voor Mantar, in ieder geval voor zover ik nu kan vertellen. Mensen zijn geïnteresseerd in de band en we hebben daar veel fans, veel meer dan in sommige Europese landen. We hebben het daar altijd goed naar ons zin en zullen er in 2016 weer rondtrekken en wat toffe festivals aandoen. Over het algemeen zijn we verbijsterd als iemand uit een ver land ons kleine bandje tof vindt. Eigenlijk heb ik het niet zo op het internet, maar voor kleine bands is het ideaal om muziek over de wereld te verspreiden. Het is dan ook vooral als we nog nooit in een land zijn geweest, dat we het de tofste ervaring is om er te spelen. Het is uiteindelijk slim geweest om meteen overal te gaan spelen. Zo was onze eerste tour in Spanje en Portugal, nog voordat we in Duitsland hadden getourd. Datzelfde jaar hebben we ook op onze eerste festivals in de Verenigde Staten gespeeld. Eigenlijk kwamen vanaf het eerste moment overal goede aanbiedingen om te spelen. Het is sowieso erg spannend om als nieuwe band in het vliegtuig te stappen naar een show.
Waarschijnlijk zijn jullie op dit moment nog druk met Ode To The Flame en is het nog wat vroeg om het te vragen, maar hebben jullie al plannen voor wat er hierna gaat gebeuren? Staan er grote tours in de planning?
Eerst blijf ik nog wat langer hangen in Florida, waar ik tegenwoordig woon als we geen tour hebben. Daar ga ik rustig op krachten komen, want de afgelopen twee jaren waren een uitputtingsslag. Daarna gaan we op een hoop festivals in Europa en Noord-Amerika spelen, waar we zoveel mogelijk mensen hopen te zien. We zullen daarnaast nog een paar kleine clubshows doen om het nieuwe materiaal uit te proberen. Er staan reizen naar landen waar we nog nooit gespeeld hebben in de planning en ik ben bang dat we de hele zomer in een vliegtuig zitten. Na de zomer zullen we uiteindelijk door Europa en de Verenigde Staten trekken en hebben we eindelijk twee albums om live te spelen: dat is fantastisch.
Het is altijd leuk om te horen wat voor muziek een band inspireert, maar ook om de persoonlijke muzieksmaak van de leden te leren kennen. Zou je een playlist kunnen maken die je mee zou nemen op tour?
Als laatste, is er nog iets wat je wilt zeggen of zou willen delen met de lezers?
Check het nieuwe album. Of, beter nog, probeer een show mee te pakken. Als je het niet leuk vindt, kun je altijd nog stomdronken worden. Niets te verliezen dus. Hails!
Links: