Interview met Leptotrichia
Nog een welkome gast vorig jaar in de misdadig slecht gerenoveerde ruïne des Alfvoets was het Belgische Leptotrichia. Het debuut van deze brute death metal-band viel in goede aarde en groeide uit tot een pepmiddel eerste klas. De band bestaat uit mensen die al een tijdje meegaan in de scene en één van hen, zanger Necromuyncke, liet zich volledig gaan in dit interview.
Hallo Leptotrichia. Hoe gaat het er mee?
Hallo, alles gaat goed met ons. We zitten volop in het schrijfproces van nieuwe nummers dus zijn we lekker opgefokt.
Vorig jaar hebben jullie ons getrakteerd op The Repository. Voor een debuutplaat klonk het allemaal behoorlijk sterk. Jullie zijn natuurlijk geen “noobs” in het genre maar zijn al een tijd bewoond door de death metal-parasiet. Kun je even schetsen wie jullie zijn en van onder welke steen jullie gekropen zijn?
Leptotrichia is een kwintet dat al enkele malen te kampen kreeg met bezettingswissels doch altijd met opgeheven hoofd bleef doorgaan. We draaien inderdaad al een tijdje mee in de Belgische undergroundscene en danken dit wellicht aan een dynamische show maar natuurlijk ook door ons bruut geweld dat technisch aandoet maar ook oog heeft voor voldoende groove! We razen graag maar beuken er ook graag op los.
De roots van Leptotrichia liggen in West-Vlaanderen. Wellicht het clichéverhaal van enkele jonge vrienden die samenkomen om wat te jammen, demo’tje opnemen, enkele lokale optredens doen maar ook zo verder groeien tot we onze stempel toch ergens kunnen drukken. Het resultaat is The Repository. Onze eerste full cd waar we allen met trots naar kijken maar die toch serieus wat ergernis met zich heeft gebracht gezien het plotse vertrek van onze voormalige drummer, net na de opnames. Dit is echter geschiedenis!
The Repository dus. Een mix van core-invloeden, enkele melodische elementen en een zieke groove, overkoepeld door een bak brute agressie. Is het een samenloop van omstandigheden en leden die zorgt voor dit resultaat of zit er een doelbewuste techniek achter?
Onze nummers worden veelal volgens een vast patroon opgebouwd. Het zijn vooral onze twee gitaristen die met riffs aankomen en samen puzzelen tot een volledige song. Deze wordt doorgestuurd naar Nico en mij en vervolgens voorzien van drum en tekst. Tijdens het repeteren worden de nummers ingeoefend maar wordt er ook feedback gegeven en eventueel aanpassingen gedaan, met andere woorden: we hebben allen beslissingsrecht in het maken van een nummer. Het criterium voor een geslaagd nummer is dat we allen met een vette lach het nummer spelen, van het ogenblik dat er iemand met een twijfelachtige blik zijn instrument hanteert dan weten we dat het nummer nog niet af is.
Hoe is het album internationaal ontvangen eigenlijk? Heeft jullie label Rusland warm gekregen voor Leptotrichia?
Tot nu toe kregen we vooral lovende reacties op het album. Natuurlijk weten we dat we nog veel groeimarge hebben maar we kunnen echt niet klagen over de respons. Rusland konden we al aandoen, meer specifiek in Moskou maar wegens familiale redenen kon dit niet doorgaan. Ons label, SFC-records, danken we dan ook wel voor die kans. We hopen toch op een herkansing die wel in ons schema past.
Het maken van een album gaat niet over één nacht ijs. Hoe lang heeft het proces geduurd, van de eerste noot tot het eerste afgewerkte product?
Zoals eerder al aangegeven is het een proces van lange adem geweest. Laat ik zeggen dat bepaalde nummers al enkele jaren oud waren maar nog nooit de verdiende productie kregen die we voor oog hadden. De bezettingswissels maakten het er niet beter op. Het zorgt echter voor een diversiteit tussen de nummers waardoor The Repository toch wel een afwisselend album is geworden.
Inhoudelijk zijn jullie net als vele genregenoten gericht op lichamelijke aangelegenheden. Behalve dan het laatste nummer The Wicked Land. Een titel die eigenlijk razend actueel is. Maar ik twijfel of het iets met België te maken heeft. Klopt dat?
Wat onze teksten uniek maakt is dat ze bijna allemaal waar gebeurd zijn, weliswaar met de nodige aandikking. Eigenlijk is ieder nummer een bepaald psychiatrisch ziektebeeld of symptomatologie volgens de DSM IV (Encyclopedie voor diagnose van psychiatrische aandoeningen).
Zelf ben ik tewerkgesteld in een psychiatrische crisisunit en maak ik toch zo redelijk wat mee.
Zo is Genital Bloodexcretion het verhaal van een jongen die zo gefixeerd was om meisje te worden dat hij zijn eigen geslachtsdelen trachtte af te snijden, pijnlijk geval veronderstel ik (lacht). Insidious Disease is dan weer een nummer over een vrouw met een persoonlijkheidsstoornis die haar man constant aantrekt en afstoot. Tja, het vrouwelijke concept is een goede voedingsbodem voor onze lyrics (lacht uitbundig).
The Wicked Land handelt niet over ons Belgenland, er wordt al genoeg geschreven daaromtrent, maar over een psychotische man die in een imaginaire wereld ronddoolt en mensen afslacht om zo z’n eigen heerschappij te ontwikkelen. Ja hoor, de psyche van de mens is ondoorgrondelijk!!
Waar komt de muzikale inspiratie eigenlijk vandaan?
De muzikale inspiratie is eigenlijk vrij basic. We zijn allen groot fan van death metal maar schuwen het experimentele niet, alleen steeds als er nummers worden afgewerkt komen we tot dezelfde conclusie. Het is bruut, het blast er soms lekker op los en het klinkt “bloody horny”… en dan is er die vette lach (lacht).
Nu moet ik wel zeggen dat er in het huidige schrijfproces rekening wordt gehouden met een bepaalde sfeer waar we allen ietwat naar op zoek waren.
De vorm van vermaak die jullie brengen is voor velen een stap te ver. Hoe gaat jullie omgeving (familie, werk) daar mee om?
Feitelijk trekken we ons daar geen bal van aan. Natuurlijk schend ik mijn beroepsgeheim niet.
De meeste vrienden weten wel waar we mee bezig zijn en weten dat we allen gezonde, potente jongens zijn die graag “het beest” uithangen. Wat de definitie van dit “beest” is, is voor ieder een eigen interpretatie, maar voor ons is het death metal in al zijn vormen. Een seksuele delinquent bij ons opgenomen noemde ooit zijn afwijking “een ziekelijk haakje”. Ons ziekelijke haakje is muzikaal, maar ook live te bewonderen (lacht ook ziekelijk).
Ik lees dat jullie dringend het podium willen veroveren. Is Leptotrichia nog op zoek naar zalen in België en Nederland om de oren op te blazen? Of Rusland?
We zijn een gemotiveerde band en willen ook ons ding live aan de man/vrouw brengen. The Repository is daarbij een serieuze motivatie. Zoals eerder aangegeven hebben we binnen de Belgische scene al vele podia aangedaan. Nu staan er ons enkele gigs in Nederland te wachten en we zien dat natuurlijk volledig zitten. Hopelijk krijgen we ook live dezelfde respons als op de cd.
Er is tegenwoordig veel commotie rond de oren trouwens, zo wil ene Minister Schauvliege een 100 Db limiet opleggen voor concerten en ontstaat er een ware jacht op tinnitus (oorsuizingen). Wat is jullie mening hier rond? Kennen jullie mensen met gaten in hun trommelvliezen?
Vroeger waren we onbesuisd en heb ik zelfs in mijn jonge jaren gerepeteerd in een container. Ik moet je niet vertellen wat voor hels geluid mijn oren toen te verduren kregen, maar het deerde ons niet. Met ouder te worden zijn we toch wat voorzichtiger en spaarzamer betreffende onze oren. Oordoppen en dergelijke worden niet meer geschuwd.
Ik begrijp de minister wel want zelf ken ik enkele mensen die onherstelbare oorschade hebben opgelopen omwille van geluidsoverlast. Ik denk dat er gewoon nood is aan goede communicatie tussen de verschillende betrokken instanties. Uiteindelijk is het ieder aan zich om zijn verstand te gebruiken. De taak van de regering is dus het bewust maken van de gevaren, preventie dus.
Hoe ziet de toekomst er uit voor jullie? Binnenkort nieuw materiaal of nemen jullie liever de tijd en wordt het materiaal eerst gemarineerd in bloed en braaksel?
We hebben nu al enkele nummers afgewerkt en hopen volgend jaar ons vervolg op The Repository te kunnen voorleggen. We zitten nu natuurlijk met de luxe dat onze gitarist Lander een professionele opnamestudio bezit (Studio Hearse) waardoor we inderdaad een stap verder kunnen gaan tijdens het schrijven van nummers. Sowieso zijn we van het principe “kwaliteit boven kwantiteit” maar tot nu toe gaan deze vlotjes samen. Daarnaast hopen we nog vele podia onveilig te kunnen maken, zowel nationaal als internationaal.
Zo, bedankt voor deze mooie woorden. Wat gaan jullie vandaag nog doen?
Tekstuele inspiratie opdoen… (lacht)
Bedankt voor dit interview!
Insgelijks.
Links: