De opvolger van Berlin is klaar en wat klinkt hij anders. Twee jaar geleden sprak ik drummer Tiger over de vorige plaat, dus belde ik hem op om eens over deze te babbelen.
De volgende plaat heet Rough Times en daar stel ik me meteen wat vragen bij. Vanwaar die titel? Is dit iets persoonlijks of politiek?
Beide eigenlijk. We dachten aan heel wat zaken toen we die titel kozen, maar er is zeker een persoonlijk aspect. Voor het eerst schreven we ook lyrics die niet enkel over onszelf gingen, of over bepaalde wezens (lacht). De afbeelding die we gekozen hebben voor de cover somt het ook allemaal goed op volgens mij.
Dit is jullie vierde plaat en de derde bij Nuclear Blast. Vorige keer dat we spraken was dat met de release van Berlin en het lijkt me dat er heel wat deuren zijn opengegaan voor jullie. Is dit achteraf bekeken jullie doorbraak geweest?
Ik denk het niet eigenlijk. Ik vind dat het allemaal erg geleidelijk aan gebeurd is, zowel de carrière als het succes. We deden heel wat tours en dat met elke plaat, maar we hadden wel de grootste campagne met Berlin. Misschien leek het wel wat krachtiger dan met de vorige platen en we hadden ook de beste positie in de charts, maar het was gewoon een stap verder dan Abra Kadavar. Niet tien stappen verder.
Deze nieuwe plaat is wel heel wat anders. Was Berlin te toegankelijk?
Berlin was eerder een muzikaal concept. We wilden richting sixties gaan en rechttoe rechtaan klinken op vlak van de nummers. We waren ook goedgeluimd na het touren en het was lente, dus dat zorgde voor heldere nummers. Ik wil expres niet ‘vrolijk’ zeggen, want dat zou een stap te ver zijn, maar Rough Times is in vergelijking daarmee echt veel persoonlijker. Het komt van veel dieper, het gaat over negatieve persoonlijke gevoelens en we praten over de dingen die helemaal niet zo oké zijn. Daarom klinkt de plaat donkerder, maar ook veel diverser dan Berlin.
Was je opnieuw de producer van deze diverse plaat?
Ik was tot Berlin steeds producer, maar toen had ik dat uit handen gegeven. Nu ben ik opnieuw de producer en we hebben opnieuw een studio opgericht; dat deden we al voor we dit album schreven en opnamen. Dat was echt een fijne ervaring, want nadat we uit die kelder kwamen was dat een compleet nieuwe ruimte voor ons. Het was ook gewoon fijn om weer mijn hand te hebben in onze creatieve output.
Uiteraard zijn er nog steeds fijne rocksongs, zoals het catchy Die Baby Die. Met erg psychedelische baslijnen, merk ik meteen op. Dit is de tweede plaat van bassist Simon, voel je het verschil met Berlin?
Ja, absoluut. Enerzijds omdat er twee jaar tussen zit en dat hij meer voeling heeft met de band, maar anderzijds ook omdat de donkere sfeer van de plaat hem ligt. Hij kan zich vinden in de baslijnen op deze manier. Meer dan vroeger komt er veel meer energie vrij uit de bas en drums, en het verliep ook veel vlotter. Negen van de tien keer stond het er allemaal op binnen de drie takes. Voldoende repeteren en gewoon opnemen. Het feit dat het vlot ging, hoor je ook gewoon op het eindresultaat.
Die track is ook op vinyl al beschikbaar, samen met jullie versie van Helter Skelter, die toch al geruime tijd onderdeel is van jullie live-set. Gaat daar nog plaats voor zijn?
Een goede vraag (lacht), want dat is weer een nummer waar we rekening mee moeten houden en we willen niet twee en een half uur spelen. De mensen vinden het altijd wel fijn als we dat spelen en we hebben het natuurlijk al een jaar lang gespeeld, en dat was telkens een fijne ervaring. Ik weet het niet. Misschien… ‘Never say never‘.
Een klein vraagje tussendoor. Ik vroeg me gewoon af of er mensen zijn die alle kleuren van al jullie platen kopen, want jullie hebben een aardig vinyl-aanbod.
Er is wel één Duitser die ik ken en die alles heeft. Hij heeft alle kleuren van alle platen, behalve de allereerste druk van de eerste plaat. Daarnaast plaatst hij ook altijd foto’s van Kadavar op Facebook, dus we wisten ook telkens dat hij naar een show zou komen. Op een gegeven moment hebben we hem gewoon die eerste druk cadeau gedaan, omdat we het zo geweldig vinden dat hij alles heeft. Toen was hij bijna aan het wenen (lacht).
Op de vorige plaat stond de Nico-cover, nu is er weer een aparte outro. Dit keer zelfs in het Frans. Was dit weer het idee van Simon?
Dat was mijn idee, of toch dat er een gesproken track moest komen in het Frans. Hij vertaalde mijn Engelse lyrics in het Frans, dus ik zou zeggen dat we het samen geschreven hadden. We wilden het eerst in het Engels doen, maar dat zat niet goed, dus deed ik het voorstel om het in Frans te doen. De vorige plaat een Duitse track, dus waarom nu geen Franse?
Ik dacht altijd dat Duitsers de Franse taal niet zo mooi vonden.
Nee, dat is niet waar hoor. Ik hou er wel van als mensen een Frans accent hebben.
Het is niet de enige vreemde eend in de bijt. Ik vind The Lost Child echt noemenswaardig. Waar gaat dat over?
De tekst gaat het over weglopen en je realiseren dat je al een lange weg achter de rug hebt, maar niet echt weet waar je naartoe moet. Het gevoel van altijd weg te vluchten en het spoor kwijt zijn. Het heeft ook wel ergens de actuele inslag dat er vandaag zoveel vluchtelingen zijn die zo’n reis achter de rug hebben en niet weten waar ze naartoe moeten. Ik wil niet zeggen dat ik kan voelen wat die mensen voelen, maar je kan wel een verbinding maken tussen jouw gevoelens en wat anderen zouden voelen. Daarover gaat het.
Dat is één van de voorbeelden dat jullie eerder down-to-earth zijn op deze plaat dan?
Ja, klopt! In het begin was ik misschien iets minder spontaan met mijn antwoorden en vond ik te weinig voorbeelden. Al die zaken die op dit moment bezig zijn, daar waren we vroeger ook al van op de hoogte, maar nu staan we er ook bij stil.
Die diversiteit van de plaat, gaat die ook naar voren komen met de setlist die jullie live gaan brengen?
Eigenlijk moeten we nog testen wat we gaan doen. Als wij een plaat afhebben, dan moeten we alles weer leren spelen, want het gaat allemaal zo snel bij de opnames. Er zitten ook wat elementen op deze plaat die we live niet kunnen brengen, zoals bijvoorbeeld dat orgel, dus moeten we kijken hoe we dat gaan doen live. Ik zeg niet dat het niet kan, maar dat moeten we nog testen. Het is ook een interessant proces, want we hebben de kans om nummers in die setlist aan te brengen met een ander gevoel dan vroegere nummers. We proberen het dus uit.
Dit keer zijn jullie de headliners en gaat Blues Pills niet mee. Gaan jullie dat niveau bereiken met Death Alley en Mantar?
Ik denk het wel, want het is een jaar geleden en iedereen is enorm aan het repeteren. Death Alley is enorm gegroeid sinds het eerste album en dat is ook zo met Mantar. Mijn ervaring zegt dat je jezelf ook altijd kunt verbeteren als je hard werkt en we zijn echt gebrand om op tour te gaan, niet voor het geld, maar om de nieuwe nummers te brengen.
Dan is jullie setlist wellicht ook iets langer?
Vorig jaar was het 65 minuten en dat wordt zeker langer nu. Misschien tachtig of negentig minuten, maar we willen niet te lang spelen, omdat het vooral je oren afmat, al doen we echt wel een langere set. Over de rest denk ik niet na, ik ga er elke dag gewoon honderd procent voor.
Staan er nieuwe plaatsen op het lijstje?
Er staan erg leuke plekken te wachten in 2018, maar daar kan ik nog niets over zeggen. De Europese steden die op het lijstje staan, hebben we in de meeste gevallen wel bezocht. Ik bezoek Engeland wel graag met die donkere atmosfeer, en Scandinavië en Parijs. Ook de landen in het oosten, maar we gaan niet verder dan Boedapest.
België en Nederland ook een beetje toch.
België absoluut voor de concertervaring.
Hou je als Duitser eigenlijk meer van Duits bier dan van Belgisch bier?
Ik hou van dat bier, zeker, maar ik ben gewend om sneller te drinken omdat Duits bier gewoon veel lichter is. Daar moet ik dus goed over nadenken, anders gaat het licht vrij snel uit. (lacht)
Links: