Interview met Kadavar
Binnen drie weken komt de nieuwe plaat Berlin van het Duitse Kadavar uit via Nuclear Blast. Het debuut en voorganger Abra Kadavar vielen in de smaak, maar er waren toch wel wat verschillen te horen op deze nieuwkomer. Tijd om drummer Tiger (Christoph Bartelt) even op te bellen.
Dag Christoph, of Tiger. Het zijn drukke dagen voor jullie band met de nieuwe plaat die er aan komt. Jullie hebben gekozen om deze plaat Berlin te noemen en dan denk je ook meteen dat het komt omdat jullie er wonen als band. Is dat de enige reden die er was om deze plaat zo te noemen, of is er ook een diepere betekenis?
Wel, het is niet meteen omdat we hier allemaal leven, maar wel omdat we allemaal deel uit maken van een verhaal hier in Berlijn, dat ook verbonden is met de inhoud van de cd. Veel mensen komen naar Berlijn om creatief te zijn en omdat ze houden van de atmosfeer hier. Het is één van die steden waar een verhaal als dat van onze groep zich kon ontwikkelen, en ik denk dat het vooral hierdoor komt dat de cd uiteindelijk Berlin gedoopt werd. Het had gewoon in geen andere stad kunnen gebeuren.
Het gaat dus meer om het gevoel dat leeft bij jullie als artiesten en de vorm die het aanneemt in de nummers. Is de inhoud van deze plaat dan ook tekstueel verbonden met deze stad? Ik had niet het gevoel dat het om een echte conceptplaat gaat.
Ik denk dat het wel ergens om die stad gaat in de teksten, want het is gebouwd op de vibe van deze stad waar we tien jaar in leven en die ons inspireert bij het schrijven van teksten. Er is één nummer, Stolen Dreams, dat zelfs een beetje over de Berlijnse Muur gaat en over wat er met mensen kan gebeuren als ze mekaar uit het oog verliezen. Maar ik denk dat alle andere nummers zeker ook wel te koppelen zijn aan Berlijn, ook door het gevoel dat je krijgt wanneer je ernaar luistert.
Het gevoel op deze plaat zit ook wel iets anders dan op het voorgaande werk. Als ik luister naar deze nieuwe dan voel ik meer energie en schwung en af en toe zit er lekker wat blues en rock ‘n’ roll in. Samen met jullie baarden overkomt me dan een ZZ Top gevoel. Is dit ook een gevoel dat jij hebt als je naar deze albums luistert en kijkt naar de evolutie van de muziek?
Misschien geen ZZ Top-gevoel, dat is misschien een beetje te veel van het goede, maar ik vind wel dat dit album een goede rock ‘n’ roll vibe heeft. De platen hiervoor waren misschien wel wat donkerder en ouder, met wat meer metal en een pak 70’s rock. Dit album valt wel aan die vroegere stijl van ons te linken, maar het is eerder rechttoe rechtaan gepresenteerd en minder divers in de waaier aan stijlen.
Uiteraard blijft jullie geluid wel die oude en psychedelische klank houden en zelfs de cover doet wat richting ‘Fear and Loathing in Las Vegas’ denken, dus het past er wel bij. Ik heb wel het gevoel dat er iets meer body in jullie geluid aanwezig is. Hebben jullie het opnameproces dit keer anders aangepakt?
Binnen het opnameproces hebben we niet echt iets veranderd, we hebben het min of meer op dezelfde wijze opgenomen. Dit keer hebben we wel iemand anders het proces toevertrouwd van de verdere ontwikkeling, het mixen en masteren. Ik nam zelf de vorige platen op en mijn filosofie was dat ik er iets vreemd en obscuur van wou maken, vooral op de eerste plaat. En ik denk ook dat we dat gedaan hebben tot op zekere, extreme hoogte en die extremiteit wilden we als band niet blijven herhalen. Je gaat op zoek naar iets wat beter past bij de nummers die je nu schrijft.
Het lijkt ook een hel van een karwei om dit keer te kiezen voor een clip, vooral omdat jullie tracks ook min of meer dezelfde lengte hebben en dus nooit afvallen omdat ze te lang zijn. Jullie hebben gekozen voor The Old Man. Was er iets aan dit nummer dat jullie persoonlijk extra aansprak, of is het naar jouw gevoel gewoon het beste lied op de plaat?
Wel, eigenlijk is The Old Man maar een voorsmaakje om het album voor te stellen, om toch al iets te laten zien en horen. Sinds vandaag hebben we echter ook een eerste clip voor die plaat, die hebben we ongeveer een uur geleden losgelaten op de wereld. Waarom dan precies The Old Man als kennismaking? Wel, ten eerste denk ik dat dit nummer misschien mooi de brug maakt tussen de vorige platen en deze. Verder was het ook het eerste nummer dat we schreven voor het nieuwe album en ik denk dat het ergens mooi in het midden zit op vlak van snelheid. Er zit ook een erg typische melodie in. Een goede compromis dus, waar zo’n beetje van alles wat in zit.
Ja klopt, er zit zeker nog wel zo’n doomy vibe in. Die nieuwe clip waar je over spreekt, waar gaat die precies over dan? Is dit er terug eentje geworden met beelden uit Texas?
Het is een clip die we opgenomen hebben in Berlijn met een meisje, waar het verhaal ook over gaat. In deze clip zijn we zelf niet aanwezig, dus het is zonder een performance door de band. Enkel het meisje is dus zichtbaar en zij representeert ook wat er in de lyrics aan bod komt, maar wel op een iets andere manier.
Die moet ik zeker eens bekijken, op die manier komt jullie thema rond Berlijn uiteraard meteen in beeld. De clip van The Old Man toont ook een eerste maal jullie nieuwe bassist Dragon. Hoe komt het dat die switch enkele jaren terug gebeurde?
Nadat we terug waren van Amerika lukte het niet meer met Mammoth. Dat kan zo af en toe natuurlijk gebeuren in het leven. Dat was enkele dagen voor dat de releasetour van start ging voor Abra Kadavar en we hadden toen maar één keuze, en dat was om Simon (Dragon) te kiezen als bassist. Hij was toen onze roadie en ik wist dat hij een goede muzikant was. Ik kende hem ook persoonlijk goed, dus het was meteen duidelijk dat we het hem moesten voorstellen. Gelukkig zag hij dat zitten. Op vijf dagen tijd moest hij al die nummers leren en gingen we voor zes weken op tour. Dat was echt wel een beetje gekkenwerk.
Dus het had dan niets te maken destijds met het nieuwe geluid of de nieuwe stijl die hier te horen is. Mammoth speelde toen ook gitaar in Kadavar. Heeft deze switch uiteindelijk iets veranderd aan jullie schrijfproces en de sfeer binnen de groep?
Ik vind vooral dat de communicatie binnen de band er erg op vooruit gegaan is. We praten niet meer zoveel en iedereen voelt waar het naartoe moet gaan. Dat zorgt er ook voor dat het schrijfproces makkelijker en sneller verloopt. Het loopt nu zo’n 300% sneller dan vroeger. Nu kunnen we gewoon een studio binnen gaan ’s morgens en dan hebben we in de namiddag al iets wat we echt goed vinden. Daar werken we dan de volgende dag verder aan. Het gaat echt erg vlotjes nu.
Een goede sfeer is belangrijk, zeker omdat ik de indruk heb dat er steeds meer live-optredens op jullie weg liggen. De laatste maanden van dit jaar zijn volledig volgeboekt en jullie spelen ook op de grotere festivals, zoals Summer Breeze. Een ontelbaar aantal gigs komt jullie kant dus op, maar toch zie ik dat jullie voor Antwerpen gekozen hebben vorig jaar met jullie dvd. Waarom net hier, in ons midden?
We hadden drie shows opgenomen, in Berlijn, Hannover en Antwerpen. Die in Antwerpen bezat duidelijk het meeste energie, zowel van onze kant uit als wanneer je naar het publiek keek. Dan zit de sfeer ook meteen goed op een podium als je die energie krijgt van je publiek. Je prestatie verbetert en de interactie met het publiek is ook erg goed. We waren het er meteen over eens dat deze opname de beste was.
Misschien is dat iets om nog eens terug te proberen dit jaar? Ik zag dat jullie gepland stonden in december om België en Nederland te bezoeken, of kunnen we jullie vroeger verwachten?
Ik ben niet volledig op de hoogte van alle tourdata, dat moet ik eens nakijken. Het kan wel zijn dat we eerder dan dat in Antwerpen spelen.
Volgeboekte maanden, dat betekent ook dat jullie een hele tijd in de bus gaan zitten. Wat doen jullie om de tijd te doden? Welk soort muziek draait er bij jullie op de bus?
Ik luister eigenlijk niet zo veel naar muziek als we onderweg zijn. Ik slaap en lees vooral, of speel wat spelletjes op mijn iPad. Ik moet op de concerten zelf al zoveel muziek beluisteren dat het gewoon te veel wordt om het nog eens op te zetten in de bus ook (lacht). Soms luister ik wel eens even naar muziek voor ik ga slapen, maar meestal zijn het gewoon spelletjes of boeken. Ze draaien op die festivals ook gewoon alles waarvan ze denken dat het te koppelen valt aan onze muziek, dus is het altijd hetzelfde, elke dag opnieuw. Als ik dan naar muziek luister, dan wordt het echt eens iets compleet anders, zoals erg brute blackmetal, elektronische muziek of hiphop, omdat ik de rest gewoon beu ben.
We krijgen op Berlin ook wel een glimp van de aparte dingen die jullie als band beluisteren met die cover van Nico. Wat betekent deze vrouw voor jullie en waarom kozen jullie dit nummer?
Dit is een nummer dat Simon ons voorgesteld had en we wilden er echt eens een cover bij hebben. Het idee leefde al wel om een Duits nummer te nemen, dat ook in het Duits gezongen wordt. Aangezien de plaat dan toch Berlin heet, leek het ons een leuk idee om een nummer over Berlijn te zoeken of naar nummers waarbij de tekst zou uitwijden over Berlijn. Al die nummers waren allemaal eigenlijk vrij dom, als in: Berlijn is zo super, de mooiste stad op de wereld. Dat wilden we niet doen. Simon had toen dit nummer gevonden, ik weet niet waar hij het gehaald heeft, maar we werden spontaan verliefd op dit nummer, vooral omwille van de zang en de atmosfeer die Nico creëert. Dus vanaf dat we die knoop doorgehakt hadden, dachten wel allemaal: ‘let’s go for it’.
Ok, daar zullen we het bij houden. Bedankt voor je tijd. Heb je als afsluiter nog enkele laatste woorden voor de lezers?
Bedankt voor het interview, en ik hoop vooral dat ik snel bij jullie kan zijn. Ik kijk er naar uit om in België en Nederland op te treden, wanneer dat dan ook precies mag zijn dit najaar.
Links: