Interview met Jon Oliva
Jon Oliva behoeft natuurlijk geen introductie. Naar aanleiding van zijn (formeel) eerste solo-album sprak Dirk de Boer voor Zware Metalen met één van zijn jeugdhelden. Over zijn depressie en de creatieve output in de vorm van Raise The Curtain.
Hoi Jon. Je zit al meer dan 30 jaar in het vak en brengt pas nu je eerste solo-plaat. Hoe zit dat?
Zoals je weet is Matt (LaPorte, gitarist van Jon Oliva’s Pain) twee jaar geleden overleden. Het was de zoveelste dierbare die ik heb moeten laten gaan. Ik werd depressief op een zelfde manier zoals ik depressief werd na de dood van mijn broer Criss in 1993. In die depressieve periode was ik samen met Paul O’Neill aan het werk in de studio met Trans Siberian Orchestra. Een wederzijdse vriend van Matt en mij, Dan Fasciano, bleek in de buurt een studio te hebben waar hij stapels met muzikale ideeën had. Zelf heb ik ook altijd vrachten aan ruwe schetsen en van het één kwam het ander. Dan en ik wisselden ideeën en schreven aan elkaars nummers. Het resultaat tref je aan op Raise The Curtain.
Op het eerste gehoor wijkt Raise The Curtain, buiten nummers als Ten Years en Father Time, niet echt af van wat je met Jon Oliva’s Pain doet. Waarom dan dit materiaal uitbrengen als Oliva?
In het begin had het vooral te maken met het verlies van Matt. Ik wilde even niets te maken hebben met Jon Oliva’s Pain, ik sliep slecht en voelde me neerslachtig. In de samenwerking met Dan vond ik een muzikale uitlaatklep en maakte tegelijkertijd kennis met zijn manier van werken. Hij heeft een hele andere benadering dan ik. Een benadering die een beetje lijkt op die van mijn broer Criss. Criss had en Dan heeft totaal geen idee bij drumritmes of zanglijnen. Een riff die hebben ze en vervolgens moet ik maar zien wat ik er van maak. Wat dat betreft deed het me weer aan vroeger denken, haha. Daarnaast speelt Dan niet alleen piano, maar ook blaasinstrumenten die je bijvoorbeeld terughoort in Ten Years, dat overigens rond een riff van Criss is opgebouwd.
Ten Years is wel het meest afwijkende nummer, maar past wonderwel. Het doet me een beetje denken aan de wijze waarop Thin Lizzy ooit nummers als Dancing In The Moonlight in hun oeuvre wist in te bouwen.
Dat is een compliment, dank daarvoor. Ik heb erg veel respect voor de manier waarop Thin Lizzy buiten de gebaande paden durfde te treden, maar desondanks hun eigen, coole, sound wist te bewaren.
Ik heb begrepen dat je de laatste stukken muziek van Criss nu hebt gebruikt?
Ja, dat klopt. Dat was ook één van mijn doelstellingen. Ik wilde voordat ik zelf omviel alles dat Criss ooit heeft opgenomen met de rest van de wereld delen. Dat is gelukt, de tijd was er blijkbaar ook rijp voor en het voelt goed.
Kan je eens wat dieper ingaan op waar we die Criss-riffs terugvinden?
Uiteraard. Father Time bijvoorbeeld is opgebouwd rondom de tweede riff die Criss ooit schreef. Hij nam dat op toen hij 14 was en speelde die riff een half uur aan één stuk. Voordat wij überhaupt met Avatar (de voorganger van Savatage) begonnen was deze riff de basis van een nummer dat Minus Love heette. Aan The Witch zit ook een leuk verhaal dat ik je lezers niet wil onthouden. Dat nummer begint met een piano-intro waar Dan niet mee verder kwam. Ik heb daar een gitaarstukje van Criss achter geplakt die hij ooit opnam op zo’n Gibson-gitaar die Jimmy Page (Led Zeppelin) ook tijdens Stairway To Heaven gebruikte. Wij kochten die gitaar met die dubbele hals, maar hadden totaal geen idee hoe je die moest stemmen. Na veel gepruts plugde we de gitaar in de versterker. Het eerste geluid dat uit de boxen schalde hebben we op tape opgenomen en hoor je terug in The Witch.
Hoe ga je Oliva aan de man brengen?
Ik heb plannen om een soort ‘a story teller’-tour te doen. In kleine zalen. Ikzelf met Chris Kinder. We spelen dan wat materiaal van dit album en gaan aan de hand van verhalen en stukken muziek door mijn geschiedenis heen. Ik ben druk in gesprek met promotors om dat voor elkaar te krijgen. In de praktijk werkt het, we hebben al een aantal keer een half uur lang zoiets gedaan en het publiek vindt het fantastisch. Met een beetje geluk doe ik in het najaar ook Europa nog aan, waarbij ik mijn favoriete Nederland natuurlijk niet vergeet!
Gelukkig maar, want…
Oh ja, in 2014 kom ik sowieso jullie kant op ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van Gutter Ballet dus maak je borst maar nat! Ik geef de antwoorden voordat jij de vragen stelt, haha.
Ja leuk, dan kunnen we die overslaan. Je zit alweer ruim 30 jaar in het vak. Er is natuurlijk genoeg veranderd, maar welke verandering in de muziekbusiness is het meest ingrijpend geweest?
Oh dat is helder: mensen kopen geen cd’s meer. Begrijp me niet verkeerd, internet is fantastisch, maar het is natuurlijk niet fair dat je als muzikant ergens bloed, zweet en tranen in steekt en dat je muziek dan voor niets over het web wordt verspreid. Bands gaan daardoor naar de kloten, de moed zakt ze in de schoenen. Ik zal je een voorbeeld geven. Rond 1995/1996 ontving ik aan royalty’s 100.000 dollar, het afgelopen jaar was het 7.000 dollar. Zou jij in een business blijven werken waar je salaris in 15 jaar nog minder is dan 10% van wat het ooit was, Dirk?
Nope, maar waarvan blijft de schoorsteen, en jijzelf, in huize Oliva dan van roken?
Trans Siberian Orchestra, mijn vriend. Van begin november tot begin februari van ieder jaar hark ik daar mijn bestaan van binnen.
Over geld gesproken? Het gerucht gaat dat de live-dvd van het concert uit 2011 in Tilburg door toedoen van Paul O’Neill niet is doorgegaan.
Dat gerucht mag naar het rijk der fabelen. De productiemaatschappij die verantwoordelijk was voor de opnamen heeft de boel in de soep laten lopen. Chris Kinder en ik schrokken ons dood toen we het resultaat zagen en hoorden, of beter gezegd niet hoorden!
Het beeld en geluid liep op een rare manier niet synchroon en soms was de muziek voor ongeveer een minuut volledig verdwenen. Volledig waardeloos. Pas onlangs heb ik de 3,5 uur aan materiaal naar een bedrijf in North Carolina gestuurd. Ze hebben er 35 à 40 minuten goede kwaliteit van weten te maken. Uiteraard te weinig voor een volwaardige concertfilm, maar het materiaal zal als toegift verschijnen op het nieuwe Jon Oliva’s Pain-album.
Er zit dus een nieuwe Jon Oliva’s Pain in de pijplijn?
Jazeker. Samen met Dan ben ik bezig nummers daarvoor in elkaar te zetten. Het schiet op dus die plaat komt er zeker. En het wordt een zware jongen, dat kan ik je verzekeren! Ook ben ik bezig om eindelijk Romanov af te maken met Trans Siberian Orchestra. Zoals je weet ligt dat idee al sinds begin jaren ’90 op de plank. Het zal dus onder de vlag van Trans Siberian Orchestra worden uitgebracht, maar wordt zeker geen Kerst-plaat. Denk aan een kruising tussen Dead Winter Dead en The Wake Of Magellan. Ergens in 2014 zal die uitkomen.
Paul O’Neill noem je vaak. Hoe belangrijk is hij geweest voor je carrière?
Enorm. Toen de band op knappen stond ten tijde van Fight For The Rock en wij al meerdere malen met Savatage bedonderd waren door Jan en allemaal had hij de ballen om ons 50.000 dollar te schenken om alleen maar met ons samen te werken voor Hall Of The Mountain King. Muzikaal gaf hij ons net dat duwtje in de rug om piano- en toetsenpartijen en orkestratie in de muziek te verwerken. Nummers als When The Crowds Are Gone hadden niet bestaan wanneer hij er niet was geweest. En Chance van Handful Of Rain is feitelijk de eerste vingeroefening geweest voor Trans Siberian Orchestra. En de rest is geschiedenis…
Over Handful Of Rain gesproken. Die Savatage-plaat is in feite je eerste solo-plaat.
Dat is het misschien ook wel. Toen Criss overleed wilden Paul en ik hem eren via het nummer Alone You Breathe. De platenmaatschappij, Atlantic Records, wilde echter een compleet Savatage-album. Niet veel later was daar dan ook Handful Of Rain waar Zak Stevens uiteindelijk lead-zang deed en Alex Skolnick van Testament wat solo’s inspeelde. Voor de rest hoor je mij op gitaar, toetsen, drums en bas. Een bekend verhaal. Minder bekend is dat toen ik Savatage na de Streets-tour verliet wegens stemproblemen het de bedoeling was dat de band met Zak Stevens een plaat zou opnemen, Edge Of Thorns, en ging touren en dat ik na de tournee weer als volwaardig bandlid zou toetreden om toetsen te spelen en de wat hardere nummers te zingen terwijl Zak de meer melodieuze stukken voor zijn rekening zou nemen. Helaas gooide Criss’ dood roet in het eten waarmee Savatage feitelijk ook een stille dood stierf…
Jon, we hadden een half uur en we zitten bijna op drie kwartier. Wat denk je ervan?
Je hebt gelijk, we stoppen ermee. Ik merk dat ik op mijn praatstoel zit. Groeten aan de lezers in Nederland en België. En schrijf een degelijke review anders kom ik langs!
Daar houd ik je aan!
Links: