Interview met Greyline
Op 10 december 2011 stond metalformatie Greyline uit Groningen samen met muziekmaten Otis, locale helden Feast en Dimaryp op het podium van Rockcafé Asgard te Beverwijk. Zware Metalen sprak voorafgaand aan het optreden met gitarist en backing vocalist Jurjan Scheper en gitarist Job Tichelman.
In oktober 2011 brachten jullie samen met Otis de EP Epidemic Of The Forked Tongue uit. Waarom anno 2011 nog iets uitbrengen op vinyl?
Dat is puur omdat we dat zelf vet vinden. Het gaat er ons niet om wat beter verkoopt: cd’s of EP’s. Onze albums zijn gratis van onze website te downloaden, maar als mensen onze muziek écht gaaf vinden en het daarom waard vinden om onze plaat te kopen, dan kan dat ook op vinyl.
In 2008 eindigde Greyline als derde bij de Grote Prijs van Nederland. Is dit jullie grote doorbraak geweest?
Natuurlijk heeft het ons goed gedaan, je bouwt toch aan je naam. Dat we dat jaar ook op Wâldrock stonden, staat daar echter helemaal los van. We hadden namelijk ook mee gedaan de bandcontest De Slag om Wâldrock, waarbij de winnaar het festival mocht openen. We wonnen de wedstrijd, dus stonden we als openingsact op Wâldrock. Daar doe je het als band natuurlijk voor.
Deze zomer stonden jullie in het voorprogramma van Mastodon, toch niet de minste naam. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?
We hebben het gewoon gevraagd, zo simpel was het eigenlijk. We wilden graag voor ze openen, dus onze booker heeft contact opgenomen met het management van Mastodon. Onze muziek moest wel eerst goedgekeurd worden. We kregen de reactie van de band dat ze onze muziek vet vonden. Het grootste compliment was dat de gitarist van Mastodon een t-shirt en cd van Greyline kocht.
Met welke bands zou je in de toekomst nog willen spelen?
Job: Neurosis, maar dat is mijn persoonlijke voorkeur.
Jurjan: Iedereen binnen Greyline luistert naar andere muziekstijlen, dus dat kan voor allen van ons verschillend zijn. Ik zou wel graag een keer met Queens of the Stoneage op het podium staan.
Dus jullie worden in jullie eigen sound ook geïnspireerd door verschillende muziekstijlen?
Zeker! Dit varieert van Deftones tot Sixteen Horsepower en van Cult of Luna tot Pantera. Iedereen haalt zijn inspiratie uit andere muziekstijlen en soorten. Zo luistert onze zanger Jabe ook veel naar country en bluesmuziek en dat hoor je dan ook terug in zijn stem.
Hoe komt dit allemaal samen tijdens jullie schrijfproces?
Job: We schrijven sowieso altijd eerst de muziek, de zang en de teksten komen er op het laatst bij. Ik schrijf de meeste muziek thuis, daarna komen we samen in de oefenruimte om het in elkaar te passen. Het schrijfproces gaat ons tegenwoordig wel makkelijker af dan voorheen. Vroeger was het zwaarder om een nummer af te maken. Het gaat nu natuurlijker. Uiteindelijk bestaan onze nummers toch altijd uit coupletten en een refrein. Voor mij is het met z’n allen de studio induiken het leukste dat er is, nog leuker dan optreden.
Hoe verschilt jullie tweede plaat Behind the Masquerade van jullie debuutalbum Red Carpet Avenue?
Ons eerste full length album was vooral snel en hard. Op het tweede album ook, maar zitten de nummers wat ingewikkelder in elkaar. We hadden na ons debuut al vier jaar niets meer uitgebracht. Dat heeft ons de tijd gegeven om onze eigen stijl te ontwikkelen. We hebben inmiddels een heel eigen sound, zonder teveel fratsen. We spelen ook nooit meer de nummers van onze eerste plaat. We zijn niet meer de oude Greyline.
Het nummer Nomads on the Run, van jullie laatste album, klinkt qua sound erg op de Finse metalband Sentenced. Zijn jullie bekend met deze band?
Nee, nooit van gehoord. Grappig dat je juist dit nummer noemt, dit is een van onze meer poppy nummers. Ons nieuwe album heeft drie songs met een poppy geluid. Dit doen we niet voor de verkoop, het komt op dat moment gewoon zo samen. Hoewel de meeste nummers een gangbare couplet-refrein-structuur hebben, kunnen ze onderling enorm van elkaar verschillen. Dat schizofrene hebben we niet bewust. Het is maar net wat Job toevallig op zijn gitaar bedenkt.
Wat zijn jullie plannen voor de toekomst?
We hebben wel plannen voor een tour in het voorjaar van 2012, maar dit staat nog in de kinderschoenen. We hebben allemaal een baan, het moet maar net passen. De tour komt er wel, maar we zien wel wanneer er wat op ons pad komt. Het gaat er vooral om dat we het allemaal gewoon leuk hebben.
Links: