Een monument sluit af in stijl

Het doek valt voor het Belgische Gorath, maar niet voor de band in schoonheid en met vunzige duisternis weet af te sluiten met een laatste plaat en wat knallende afscheidsshows. Ik sprak met frontman Filip Dupont over het einde van dit muzikale tijdperk en over de band die de afgelopen jaren telkens met diversiteit, kracht en intensiteit voor de dag kwam.

Groeten, Filip. Gorath loopt dit jaar ten einde! Wat de mensen wellicht nu bezig houdt is de vraag waarom, want jullie waren zo sterk bezig.

De split draait vooral rond ‘teleurstelling’ en ‘frustratie’. In al die jaren heb ik met plezier alle taken in de band op me genomen. Nog steeds trouwens. Maar de hoeveelheid energie die ik erin stak, werd niet evenredig teruggegeven. Ik herinner me dat ik een Duitse weekendtour met Cirith Gorgor in elkaar wilde boksen en letterlijk meer dan 100 mails heb verstuurd. Ik heb daar zip reactie op gehad. Uiteindelijk hebben we nu 6 cd’s uit en moeten nog steeds volle bak ervoor vechten om iet of wat gehoord te worden. Onze albums en live shows krijgen vaak unaniem lovende reacties. Toch blijft echte erkenning uit. In België weigeren festivals als Graspop de eigen scene fatsoenlijk te steunen en in landen als Duitsland steunt men vooral de eigen scene. Bands als Helrunar, Farsot, Agrypnie en Dark Fortress kunnen makkelijk een hele reputatie opbouwen door enkel in eigen land te spelen. Ze geraken allen ook op festivals zoals Ragnarok of Party San. Als we een paar keer in België spelen, hebben we alles gehad. Ik denk dat meer dan 2/3de van al onze shows buiten België heeft plaatsgevonden, maar ik heb er keihard voor moeten knokken.

We zijn te vaak ook stiefmoederlijk behandeld geweest door bijvoorbeeld het belachelijk onredelijke Stage Secrets Management of door de prutserige kerel van Gleis 3 in Annaberg-Buchholz. Het is echter gemakkelijk om deze vloek te breken door te touren, maar door mijn job is dat onmogelijk en ik ben te conservatief en realistisch om alles op te geven voor muziek. Het lukte dan wel om weekendtours te doen in verschillende landen in Europa, maar omdat de beschikbare weekends zo schaars waren, bracht dat voor mij teveel stress met zich mee om er wat van te maken. Ik heb geen zin meer om met deze intensiteit er tegenaan blijven te gaan. Uit handen geven is nu ook geen optie meer, ook omdat ik meerdere slechte ervaringen heb met bandmanagers. Je weet wel; veel beloftes maar weinig actie. Gorath zou nog rustig kunnen voortkabbelen en gas terugnemen, maar dat ligt me helemaal niet. Als je je altijd al 300% gegeven hebt, voelt het als verraad om over te schakelen naar een lagere versnelling. Eer. Daarom kiezen we, wel ja, ik, ervoor om te kappen op ons hoogtepunt na zes full albums. De laatste jaren waren vooral positief en we gaan er liever uit met een knal dan langzaam weg te ebben in vergetelheid…

Gorath is denk ik een 15-tal jaren mede jouw geesteskindje geweest. Ga je het zwaar hebben dit achter jou te laten of voel je dat je er wat uitgegroeid bent?

Het was zwaar toen ik in mijn hoofd de beslissing moest maken. Die is echter al lang geleden gevallen, dus kijk ik vooral met veel plezier uit naar de laatste loodjes. Ik vond het belangrijk om in schoonheid te eindigen. Deze maand speelden we onze laatste Duitse en laatste Franse shows die beiden enorm goed waren. We hopen dit door te trekken in Eindhoven en in Beringen volgend jaar. Als het niet zo is, is dat ook geen ramp. Ik zal vooral het kameraadschap missen, want weekendjes onder ons vier zullen er niet meer inzitten. Toch niet zoals nu. Er uitgegroeid zijn we zeker niet, want onze harten liggen nog immer bij extreme muziek. Al heeft de ene een betere smaak dan de andere.

Eindigen doen jullie met glans, of eerder met kolkende duisternis. Wat wilden jullie het volk nog meegeven met The Chronicles of Khiliasmos? Ik voel het aan als een psychedelische dwaaltocht, maar vanwaar die keuze als eindpunt?

The Chronicles of Khiliasmos is redelijk anders dan ons voorgaand materiaal. Black metal-puristen zullen de plaat hekelen, maar dat was in het verleden ook zo. Het album is een loodzwaar en zeer duister werkje geworden. Wie niet openstaat voor hypnotiserende riffs, hoeft nog niet eens te beginnen aan The Chronicles of Khiliasmos. We krijgen dan ook heel wat gemixte feedback in reviews. Zeker de ambient en drone stukken doen wat wenkbrauwen fronzen, maar zonder zou de sfeer niet hetzelfde zijn. Om zelf wat namedropping te doen; er zijn cleane repetitieve stukken zoals Earth dat doet, loodzware sludge zoals bij Neurosis, psychedelische delays zoals bij Esoteric, zanglijnen zoals bij Deathspell Omega en toch blijf je de typische Gorath vibe voelen, vind ik. Het zat er echt niet meer in een tweede Apokálypsis te schrijven en ik voel me tegenwoordig veel meer verwant met wat je op de laatste langspeler hoort. Toch is het niet helemaal een wereldvreemde keuze, want zowel op MXCII en Apokálypsis sluimeren er andere invloeden door. Neem nu Le Porteur de Lumière, dat kon evengoed op The Chronicles of Khiliasmos staan.

Ik dacht even dat het een EP ging worden, maar blijkbaar is die derde song een gigant. De laatste tijd nog wat intense jamsessies gehad dan, of was het echt de bedoeling om nog eens zo’n gigant van een song uit jullie mouw te toveren?

Aan jammen doen we niet! De anderen horen te spelen wat ik zeg. Thuis moet ik al luisteren naar mijn vrouw, helaas moet dat gecompenseerd worden in Gorath. Khiliasmos III is eigenlijk al een tamelijk oude song. Ik denk dat het vlak na MXCII was, wanneer het Amerikaanse Wolfe en Gorath besloten een split LP uit te brengen. Ik denk in feite ook dat Glorior Belli een nummer zou aanleveren, maar die jongens zijn nogal wispelturig. Uiteindelijk is het er nooit van gekomen en bleef ons lange nummer op de planken liggen. Enkele ideeën zijn elders gebruikt, maar het geraamte van de song werd gepimpt tot wat nu Khiliasmos III is. Ik vind het eigenlijk moeilijk om korte nummers te schrijven die ook sfeervol zijn. Goede wijn heeft tijd nodig en zo moet ook goede muziek rustig opbouwen om je helemaal mee te hebben. Dead van Napalm Death is dan weer het andere uiterste. The Chronicles of Khiliasmos duurt 40 minuten en dat is zo gedaan met het oog op de vinyl release.

Naast de compleet andere stijl van deze plaat merkte ik ook wat aparte effecten op? Welke geheime ingrediënten vinden we op The Chronicles of Khiliasmos?

Enkel op Elite en The fourth Era maakten we geen gebruik van samples and subtiele synths. Misschien valt het nu een beetje meer op? The Chronicles of Khiliasmos klinkt alvast puurder dan zijn voorgangers, vooral mijn stem. Reinier (Schenk, van de Shumcot Studio) heeft ditmaal mijn zang haast puur gelaten (op wat delay en reverb na) waardoor het erg vuil klinkt. De kracht zit in het dreunende. Greg (Chandler, van Esoteric & Priory Recordings) heeft de master nog eens loodzwaar laten klinken. Je moet ervan houden, maar de sludge-stukken komen perfect uit de verf. In feite is er niet veel speciaals of geheims te verklaren.

Gaan jullie nu na al die jaren elk jullie eigen weg gaan of horen en zien we jullie hier of daar nog wel eens verschijnen?

Als je een standpunt inneemt en het ‘en publique’ bekend maakt, wijk je daar niet meer van af. Punt. Ik erger me blauw aan bands die verkondigen om nooit in, pakweg Nederland te spelen en het uiteindelijk al verschillende keren gedaan hebben. Integriteit blijft voor mij zeer belangrijk. Gorath heeft nooit extreme standpunten ingenomen en nooit een trendy imago aangenomen om meer in de spotlights te staan, maar we zijn altijd dezelfde band gebleven. Echtheid is zeer belangrijk voor ons en wellicht zijn we daar in het verleden al enkele keren voor afgerekend door de black metalpolitie/kleuterklas. Nu goed, als Gorath het bijltje neerlegt, blijft het neer. Geen reünies of toegevingen om over enkele jaren op Wacken te staan. Gedaan is gedaan.

Ieder van ons blijft actief in de scene. Bassist Raf maakt old school Zweeds getinte death metal in Torturerama en drummer Heyde zoekt Krisiun tempo’s op in Storm Upon The Masses. Torturerama heeft een split cd of lp in het vooruitzicht, Storm Upon The Masses blijft vooral low-profile. Geen idee of beide heren nog andere plannen hebben. We zijn al oude rukkers hé! Gitarist Bart zei me onlangs nog dat hij wat zoals Katatonia of het recente Enslaved wilde uitvoeren. Wie een uitstekende gitarist in de rangen wil sluiten, weet wat te doen! Ikzelf heb een andere black metal band waarvan dit jaar het debuut verschenen is. Normaal staat in 2013 de vinyl release op het programma. Verder is ook Hemelbestormer het leven in geroepen, zijnde het logische vervolg op The Chronicles of Khiliasmos, maar dan zonder zang en met meer sludge, post-rock, ambient, drone, doom,… We hebben al voldoende materiaal voor een eerste full-length en er zijn al concrete plannen gemaakt. Het is echt Roadburn materiaal. Onze drummer speelt ook in Serpentcult. Als de tijd rijp is, zal er zeker een openbaring volgen, maar we leggen geen deadlines op. Als het komt, komt het. Anders niet.

De meet is in zicht nu. Moest je het allemaal terug opnieuw kunnen doen met hetgeen je vandaag weet, zou je het dan nog doen?

Het verleden kan ik niet meer veranderen. Als ik destijds andere keuzes had genomen waren er wellicht ook andere problemen ontstaan waardoor die andere keuzes ook niet goed waren geweest. Ik ben tevreden over de gang van zaken. Gorath mag niet klagen en heeft als Belgische band een mooie erfenis nagelaten voor wie geïnteresseerd is. Maar misschien toch… Ik ben nooit een goede zakenman geweest en ging ervan uit dat iedereen het beste voorhad, zoals ikzelf. Als kleine underground scene steun je elkaar, toch? Dat is echter niet altijd waar en daardoor zijn we al verschillende keren in belachelijk irritante situaties terechtgekomen (en dan heb ik het over geld). Verder heb ik ook altijd mijn hart gevolgd als het op de keuze van een label aankwam. Zo konden we voor Misotheism tekenen op Code666, maar ik koos voor mijn maat Geert (de bassist van Faal die toen Descent Productions leidde). Zelfs Lupus Lounge toonde interesse, maar we hebben niet doorgedrukt. Het verloop van de band had er dan wellicht heel anders uitgezien. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer.

Wat zijn de momenten die je met deze band van de voorbije vijftien jaar echt nooit meer zal vergeten?

Ik kom nog uit het tijdperk dat dieren konden praten en cd’s eerder luxe waren dan een vervlogen norm. Destijds brachten we een demotape uit en vanaf toen zijn mijn verwachtingen langzaamaan gegroeid. Als 14-jarige knul wil je vooral een goed nummer schrijven. Eens dat achter de rug is, wil je optreden. Vervolgens is het uitbrengen van een demo het nieuwe doel. Uiteindelijk streef je naar een platendeal. In het pre-Gorath tijdperk is dat nooit gelukt, maar ik zal nooit die eerste keer vergeten dat Gorath een deal onder de neus geduwd kreeg. Zo nemen de verwachtingen, wensen en streefdoelen toe. In feite is het niet dát wat het mooie weer maakt. De echte mooie momenten zijn persoonlijke ervaringen gedeeld met mijn maten in de band. Zo herinner ik onze releaseshow van MXCII als ons sfeervolste optreden ooit. De setting was perfect: het was koud, donker, in een bos en op een oud verlaten kerkhof. We hadden wat fakkels gezet en speelden onder een gigantisch Christuskruis met een ronkende generator op de achtergrond. Net toen alles opgeruimd was, trokken de sluizen van de hemel open. Verder is iedere geboorte van een nieuw album speciaal en tevens de optredens waar je vergezeld met een gitaar het vliegtuig op mag. Het Devilstone Festival in Litouwen was een groot feest met een leuk extraatje. We hebben mooie plaatsen gezien, van Ierland tot Tsjechië tot Zwitserland en vorige week nog Parijs. Zulke ervaringen moet je koesteren.

Dus wat vertel jij je kleinkinderen over dat ene ding dat ooit de naam Gorath droeg?

Wellicht ben ik dood tegen dat mijn zonen zelf vader geworden zijn. Ik zie het niet gebeuren voor 21 december!

Bedankt Filip, ook voor de intense ervaring van de afgelopen jaren. Wat kunnen we tot slot nog concreet van Gorath verwachten alvorens de lont uitdooft?

Drie dingen. Dit weekend spelen we voor de tweede keer op Eindhoven Metal Meeting. De vorige keer was Immortal ons voorprogramma, maar gelukkig treden we ditmaal vroeger aan. Roman heeft Gorath de laatste jaren door dik en dun gesteund en wij zijn dan ook verheugd om ons Nederlands parcours af te sluiten op dit geweldige festival. Al ben ik erg ziek aan het worden. We hebben bij ConSouling Sounds nog een vinylversie opstaan van beide laatste albums en ik hoop dat ze uitgebracht worden voor onze allerlaatste show, die we op 27 april zullen houden in Beringen. Eerst waren we dit niet van plan, maar hoe kan je waardig afsluiten zonder een laatste keer voor eigen vrienden en die-hard kern gespeeld te hebben? Bij deze; ik verwacht jou erbij Yves, samen met enkele anderen van jullie team, want ook Zware Metalen zijn we dankbaar voor de steun doorheen de jaren. Het is mooi geweest…

Links:

• Gorath
• Gorath Facebook
• ConSouling Sounds

Interview met Gorath

De Belgische band Gorath wist in het verleden al met enkele sterke releases een goede indruk na te laten. Black metal, maar telkens opnieuw met nieuwe elementen. September is voor de band het moment waarop ze hun vijfde album presenteren aan het publiek. Duidelijk een plaat waaraan gewerkt was en waarbij de band weer wat nieuwe wegen wist te bewandelen. Een ideaal moment om hen even uit te horen over de stand van zaken. Frontman Filip Dupont stond mij te woord.

Ik denk dat de band er nu in geslaagd is om sinds 2003 elk jaar wel wat nieuws uit te brengen, waarbij nu ook maar liefst al een vijfde album. Ik neem aan dat er dan momenteel een enorme drive is terug te vinden bij Gorath?

Er is nooit meer dan twee jaar geweest tussen een album en ik vind dat niet meer dan normaal. Los daarvan heb ik tussendoor nog andere opnames gedaan, waarvoor ik tevens ook verantwoordelijk was voor de muziek. Anders had Gorath nu misschien al een plaat extra uit! Pas op, we verkiezen absoluut kwaliteit boven kwantiteit, maar bands die jaren doen om een middelmatige plaat te schrijven, zijn er niet serieus mee bezig volgens mij. Momenteel hebben we al een half uur aan nieuwe muziek gereed. De drive is er altijd geweest; creativiteit die voortvloeit uit passie is onbegrensd.

In het prille begin was Gorath een éénmansproject, nu een volwaardige band. Voel je dat ook in het schrijfproces?

Op de vorige langspeler MXCII sijpelden er ook wat ideeën van gitarist B. Put in de songs. Op Apokálypsis echter is hij verantwoordelijk voor heel wat inbreng. Het grootste deel van The Seven Seals en Millennium komt van zijn hand. Samen vullen we elkaar goed aan en dat kan ik enkel maar toejuichen. Het brengt variatie in het geheel en opent nieuwe muzikale deuren. Schrijven als groep is echter uit den boze. Spontane jams monden onherroepelijk uit in crust punk (iedereen heeft een slechte karaktereigenschap, ja toch) of thrash metal, wat ik overigens niet kan aanhoren, maar desalniettemin lekker wegspeelt. Omdat Gorath regelmatig gebruik maakt van opbouwende sferen, lukt het moeilijk om daar samen aan te werken. Meestal zijn we te hevig en opgefokt bezig om ons volledig te concentreren op de ambiance. Dus B. Put en ik houden het er maar op om samen onder ons twee aan nummers te werken.

Gorath is voor elk van jullie niet de eerste muzikale ervaring. Hoe zijn jullie elkaar tegen het lijf gelopen?

Nadat de eenmansproject-fase was afgelopen, werd de opstelling ingevuld door sessiemuzikanten die enkel en alleen maar bijdroegen tot het spelen van optredens – Of het inspelen van een plaat, zoals drummer K. Deleener dat ook deed. Uiteindelijk bleek het sessiemuzikantengegeven niet echt te werken en alsmede door mijn switch van live bas spelen naar gitaar ben ik uiteindelijk bij twee kameraden en ex-bandleden van Ill Fares the Land uitgekomen. Beide heren (B. Put en B. Vanderheyden) waren al zeer goed op elkaar ingespeeld en we kenden elkaar ook al vele jaren. Na een kleine omweg heeft bassist R. Meukens zich bij Gorath vervoegd. Hij had al heel wat ervaring in de scene en speelt tevens in een old school death metalband Torturerama. Gorath is nu een voltallig Limburgse team dat meer is dan enkel ik en collega muzikanten. Ik speel al 15 jaar in bands en deze bezetting is de eerste waarvan ik het gevoel heb op dezelfde golflengte te zitten. Het eenmansproject-gegeven is dan ook helemaal niet meer van de orde aangezien niet alles meer 100% in mijn handen ligt. 66,6% komt dichter in de buurt.

Het nieuwe album Apokálypsis verschijnt nu begin september, ik denk dat jullie al twee shows geboekt hadden om hem te presenteren voor het publiek. Wat was jullie eerste indruk over deze nieuwe plaat? Hoe passen jullie hem in het rijtje?

Als ex-schrijver voor Vampire Magazine jaren geleden, denk ik soms wel eens over het beschrijven van onze eigen platen. Het debut Elite is veruit het meest swingend, direct en toegankelijk. The Fourth Era klinkt dan weer erg melodieus en pakkend. Misotheism is een harde, directe black metalplaat. MXCII klinkt in het algemeen meer dreigender, ontoegankelijker en is ook wat trager. Apokálypsis bouwt voort op de vorige twee albums. Het combineert een dreigende sfeer met een heftigere black metal-inslag. Naar black metal-normen is het ook een erg technisch en gevarieerd stukje muziek geworden.

Aandachtige luisteraars (minder aandachtige ook) ontdekken zelfs wat sludge en post-rock. Het swingende van de debuutperiode is er haast helemaal uit en vervangen door meer mystiek en zeker meer diepgang. Wie een snel verteerbare hap zoekt, moet ik echter teleurstellen, want Apokálypsis vergt meer tijd dan je verwacht om te begrijpen. Gisteren hadden we onze presentatie in onze thuisstad Hasselt. In onze set zaten zes nummers die we eerder nog nooit live gespeeld hadden. Het was nog eventjes zoeken, de eerste keer, maar het startsein is gegeven. Zaterdag 15 oktober volgt de Nederlandse voorstelling in Vierlingsbeek met onder meer Cirith Gorgor. Geïnteresseerden raad ik aan niet te twijfelen en te komen, want de cd en merchandise worden enkel op deze show zeer goedkoop aan de man gebracht!

Zelf was ik verheugd toen ik het album hoorde. Het is jullie duidelijk gelukt om een krachtige plaat te brengen met lied per lied weer een nieuwe insteek, ook het slepende element van jullie vorige album MXCII vind ik er nog in terug. Zijn er bands met bepaalde invloeden die jouw en de andere leden binnen Gorath echt aanspreken? Mij lukte het om bepaalde elementen te plaatsen, maar over het algemeen is dit een behoorlijk experimentele plaat, niet?

Men durft wel eens te steigeren als woorden als experimenteel, avant-garde of progressief vallen. Meestal denken ze dan onmiddellijk aan bands zoals pakweg Ihsahn, Vulture Industries of, hetzij de gemiddelde Zware Metaler, aan het Nederlande Control Human Delete. Maar haast iedere vorm van black metal die afwijkt van een Transilvanian Hunger en bijhorende idiote houding wordt door de elite afgedaan als fout en dus ook… progressief. De laatste cd’s van Mayhem of Deathspell Omega zijn volgens mij betere voorbeelden van experimentele black metal. Omdat bands als Isis, Amenra, Cult of Luna en Year of No Light hier regelmatig opstaan, zou het me niet verwonderen moest er hier en daar een idee binnengeglipt zijn. Le Porteur de Lumière heeft trouwens meer weg van een zwarte versie van een doom- of sludge-nummer. Onze drummer is overigens erg weg van Ziltoid en Devin Townsend, maar we breken zijn polsen als hij zulke troep ook maar probeert te spelen.

Zijn er voor jezelf bepaalde uitschieters op de plaat? Iets waar je achteraf echt tevreden over was? Misschien iets dat niet meteen ‘typisch Gorath‘ was?

Eens de opnames helemaal achter de rug zijn, ben ik niet meer in zo’n roes als ik ons eigen materiaal terug hoor. Voor mij, het meest intense moment is als je de laatste hand aan een nummer legt en het nadien nog eens honderd keer beluistert (om het desnoods bij te schaven). Bij de semi zuivere zang op Beasts from the Earth and the Sea had ik zo’n gevoel. Tijdens het repeteren van Millennium kwam er ook een enorme energie los. Best wel een interessante vraag, want het is altijd makkelijker om negatieve momenten te bespreken.

Ik vernam dat ook deze plaat weer werd opgenomen in studio “Shumcot”. Wat maakt dat jullie als band zo achter deze beslissing staan?

In plaats van nieuwe opties aan te boren om tot een beter resultaat te komen, kiezen we liever ervoor te leren uit voorgaande fouten. Alle vijf de platen heb ik zelf opgenomen in mijn bescheiden Crestfallen Studio. Nadien zijn we voor de derde keer drums gaan opnemen in de Shumcot Studio. Producer Reinier weet ondertussen helemaal wat ik wil en visa versa weet ik wat van Reinier te verwachten. Aangezien er toch nog een bijna te verwaarlozen dictatuur heerst in Gorath, was het niet echt een discussiepunt dat we opnieuw voor deze werkmethode kozen. Waar voordien Dan Swanö de laatste loodjes afwerkte, was het ditmaal Tore Stjerna die de final mastering deed. Ik denk dat Apokálypsis zonder twijfel de beste productie heeft. Daarmee bedoel ik niet dat het allemaal heel mooi en gepolijst klinkt, maar ditmaal is de balans echt goed en is vooral de drum goed afgestemd op het geheel.

Gaaf artwork ook, het maakt samen met de titel van het album en de namen van de nummers de thematiek enigszins wel duidelijk maar alles blijft toch nog wat raadselachtig. Kunnen jullie enig licht in de duisternis brengen wat het kernidee zoal is van de plaat en waarom jullie hiervoor kozen?

Wederom heeft Jurgen van Theudho alle teksten voor zijn rekening genomen, net zoals voor Misotheism. En een vriendin, die helemaal niet met extreme metal bezig is, heeft het artwork getekend, gebaseerd op een prent en wat afwijkende instructies die ik haar getoond had. Maar ik ben blij dat je deze vraag stelt, want in verschillende reviews wordt er geen woord gerept over de, toch wel belangrijke, teksten. Er is enorm veel werk gestoken in de teksten en ze gaan absoluut niet zomaar over het einde der tijden zoals in de Bijbel vermeld staat. Het meest verspreide boek ter wereld heeft een erg onsamenhangende inhoud en het Vaticaan houdt angstvallig heel wat evangelies achter slot en grendel, denk maar aan het evangelie van Judas waarin ondermeer staat dat het een afspraak was om Jezus uit te leveren aan de Romeinen. Ook Openbaringen heeft zijn zwarte gaten. Jurgen heeft die misbruikt om aan te tonen dat de uiteindelijke verlossing niet komt door het geloof in God, maar juist door het verwerpen van Hem. Wat als de God die zo aanbeden wordt nu eigenlijk de valse God is? Wat als de heilige profeet in feite de voorbode van het einde is? Niet onbegrijpelijk, want ondanks de immer groeiende (over-) bevolking, is de mensheid des te meer met uitsterven bedreigd. De teksten volgen elkaar chronologisch op en het is geen toeval dat het zeven teksten zijn.

Om niet teveel in detail te treden kan gezegd worden dat Before the Throne of the Demiurge aangeeft dat de mensheid wellicht de foute God aanbidt. In The Seven Seals wordt de vernietiging aangekondigd in de vorm van de komst van een valse profeet, genoemd in vele culturen, hetzij Agnus Dei, I?soûs Christós, Isa, Y?h?šu?‘, Angra Mainyu, Elymas, Bar-Yeshua, Musaylimah, Sajjah, Mirza Ghulam Ahmad, Rashad Khalifa, Baha’ullah, de Leeuw van Judah… Deze leeuw in schapenvacht draagt de zegels die het einde ontketenen. Het epos eindigt uiteindelijk met Millennium (Thousand Years of Darkness) waarin de mensheid onder het juk gaat van de valse profeet, meer bepaald de antichrist. Historische godsdienstige plaatsen (Jerusalem, Rome en Mekka) zijn platgebrand. Alle teksten staan met uitgebreide notities en passende prenten in het cd-boekje. De moeite om eens door te nemen.

Wat staat er nu zoal op de planning voor Gorath?

Slechts één ding: Apokálypsis live promoten. Na één show in Nederland en één in Duitsland, doen we misschien nog enkele Franse shows dit jaar en concentreren we ons op de periode na de winter. Grotere tours zijn altijd uit den boze wegens jobverplichtingen. Maar er zijn volgend jaar interessante vooruitzichten. Naast enkele al geplande shows in Nederland en Duitsland, wordt er ook gewerkt aan Franse en nieuwe Belgische optredens. De kans zit erin dat we in mei een weekend Spanje aandoen met onze vrienden van Foscor. We hebben tevens een gekke aanbieding gekregen om in Moldavië en Roemenië te spelen komende zomer. Onze zeer positieve ervaring in Litouwen (Devilstone Festival) was destijds de moeite om dit avontuur bespreekbaar te maken. Als er tussendoor nog muziek wordt geschreven, is dat mooi meegenomen, maar ik reken er niet op om volgend jaar ons zesde album uit te brengen – Waarvoor we trouwens een nieuw label gaan zoeken, want de deal met Twilight Vertrieb is na twee releases over. Ook het Duitse Eisenwald zou Apokálypsis op 12” vinyl uitbrengen. Dat is iets om naar uit te kijken.

Jullie hebben al heel wat optredens achter de rug in het buitenland en met diverse bands. Zijn er bepaalde dingen die jullie binnen enige tijd nog zouden willen doen? Misschien eens een band waarmee jullie nog niet optraden en dat toch eens willen doen? Of een bepaald festival?

We houden er rekening mee geen overdosis shows in een bepaalde streek te spelen. Dit jaar hebben we overigens zeer weinig opgetreden; met wat nog gepland staat slechts zeven shows, waarvan er maar twee in België waren. Graag zouden we volgende zomer wat festivals aandoen. Het is verdorie moeilijk om je als Belgische band op een affiche te wurmen op een groter festival. En op Graspop Metal Meeting hoeven we niet te hopen, want die geven geen reet om de vaderlandse scene.

Tot slot nog enige woorden van Gorath tot de lezers/luisteraars?

Wees erbij in Vierlingsbeek!

Links:

• Gorath
• Twilight Vertrieb