Interview met Ghost Brigade
Twee jaar geleden dook het Finse Ghost Brigade op, een band die melodieuze doom combineerde met melodieuze death metal en post-rock en -metal elementen, en een debuut afleverde vol memorabele nummers. Met Isolation Songs leveren de heren deze zomer een waardig, minstens zo goed tweede album af, dat vol staat met gespreksstof. Daarom een interview met gitarist en bandvertegenwoordiger Wille Naukkarinen.
Ghost Brigade ontstond in 2005, uit het idee een project te hebben waarin men gewoon de muziek speelde die in hen opkwam, zonder daar verdere verplichtingen bij te hebben. Men volgde het zogenaamde ‘vuur’. Het project groeide echter snel, en voor de heren het zelf door hadden was er een demo klaar en stonden er vier platenmaatschappijen voor de deur. Het debuutalbum, niet onvanzelfsprekend getiteld Guided by Fire zag in 2007 het licht. Op opvolger Isolation Songs is de Ghost Brigade-formule geperfectioneerd, en weet de band zijn kwaliteiten op betere manier tot zijn recht te laten komen in meer uitgesponnen en tragere nummers, met nog steeds dat geheel eigen karakter in elke song.
Worden jullie nog steeds geleid door ‘het vuur’?
Ja, we zijn absoluut nog steeds geleid door het vuur. Wanneer je een nummer schrijft, en je krijgt dat gevoel, weet je dat het goed zit. Als je dat niet voelt, kun je het beter laten gaan. Zowat elke riff die ik ooit geschreven heb, kan ik me zo voor de geest halen. Dat was anders echt niet zo geweest.
In een ouder interview las ik dat je bezorgd was om dat mensen tegenwoordig zelden meer het geduld hebben om een heel album te beluisteren en een band al na dertig seconden Myspace laten schieten… Is dit nog steeds het geval?
In dit computertijdperk zijn er nog mensen die het geduld hebben om naar volledige albums te luisteren, maar zelf lijd ik er ook aan. Ik ga naar MySpace, of vrienden sturen me constant links van Facebook, Messenger en dergelijke, met de boodschap “check dit” of “check dat”. Ik houd dat niet bij, want het is zó veel. Zo verlies je op een gegeven moment automatisch interesse en geduld om ergens aandacht aan te schenken, en ook ikzelf heb meer dan eens het gehele oeuvre van een band beoordeeld naar aanleiding van wat dingen op MySpace. Ik maak me nog wel zorgen, bijvoorbeeld met ons eigen nieuwe album, dat ruim een uur lang klokt, of mensen wel het geduld hebben om het volledig tot zijn recht te laten komen. Aanvankelijk hadden we driekwartier speeltijd in gedachten, maar het liep dus niet zo. We hebben nog overlegd of we nummers moesten laten vallen, maar dat is uiteindelijk niet gebeurd. Alle nummers bevielen ons, dus we hebben niks weggehaald. Dat is jammer voor de mensen die het te lang vinden, maar dit is zoals wij er tevreden mee zijn. Als er mindere nummers waren geweest, hadden we die laten vallen. We wilden er aanvankelijk een laten vallen, maar Season of Mist drong aan om het er alsnog op te zetten. Na wat foutjes en misverstanden is het er op gekomen als deel van het laatste nummer, met een moment stilte tussen dat nummer en A Storm Inside. Geen slechte keuze, want het is van gelijke kwaliteit. We konden er aanvankelijk gewoon geen goede plek voor vinden in het midden van het album.
In mijn recensie gaf ik aan dat Isolation Songs dezelfde kwaliteiten bevat als Guided by Fire, maar dat de balans anders ligt. De band is gegroeid, maar er zijn geen reusachtige veranderingen geweest. Ik merkte ook op dat als jullie zo doorgaan, jullie binnenkort tussen de groten in het genre gerekend mogen worden. Mee eens?
Daar ben ik het deels mee eens. Ik ben van mening dat we wel degelijk erg gegroeid zijn, en dat het nieuwe album beter is op alle punten. We durven net wat meer risico’s te nemen, en doen vooral wat we voelen dat goed is. No limits is wat te veel gezegd, we gaan natuurlijk geen jazznummer schrijven om er vervolgens een partij grindcore achteraan te gooien. Dat is nutteloos, dan kunnen we beter een nieuwe band beginnen. Het klinkt wat stom, maar het is denk ik gewoon natuurlijke progressie. Dit is het beste album dat we op dit moment hadden kunnen maken, met onze vaardigheden.
Is Isolation Songs een groepsproduct?
Ja, dat is het zeker. Aanvankelijk was Ghost Brigade eigenlijk slechts een klein project. Er was nooit het plan om opnames te gaan doen. Op Guided By Fire schreef ik duidelijk het meeste. Met behulp van geprogrammeerde drums en digitale demo’s knutselde ik het grootste deel van het album in elkaar. Het was een erg gedigitaliseerd proces. Nu zijn we veel meer een echte band. Ik knutsel nog wel digitaal aan composities, maar ze blijven vooral in rauwe vorm en ik werk ze veel minder gedetailleerd uit. Wanneer we ze in de oefenruimte overnemen, worden ze vanzelf in de goede vorm gegoten. Ik gaf dan zo’n demotrack aan onze drummer (Veli-Matti Suihkonen, JJK), en laat hem er volledig zijn gang op gaan. Hij is tenslotte de drummer, dus zal hij er het beste raad mee weten. Vocaal heb ik nog veel minder invloed gehad. Alle zanglijnen zijn door onze zanger (Manne Ikonen, JJK) geschreven. Het voelt dus wel echt als een groepsproces. Ik voorspelde het twee jaar geleden al, hoewel ik toen natuurlijk nog geen idee had van hoe het zou lopen, maar je kunt bij wijze van spreken het zweet uit de oefenruimte ruiken.
En het was met het debuut wachten op goede aanbiedingen voor tours in Europa. Zijn die er al geweest?
We hebben wat aanbiedingen gekregen ja, maar we wachten het voorlopig af. We zoeken namelijk een band wiens publiek ons ook kan waarderen, en dus niet bijvoorbeeld Malevolent Creation, van wie we een aanbod kregen. We combineren veel stijlen, maar dat is echt een andere wereld. Wanneer wij daarvoor zouden openen, zouden hun fans Ghost Brigade niks vinden, en onze fans Malevolent Creation niks vinden. We wachten dus nog op een aanbod van een band die beter bij ons past.
Op de vraag met wat voor band hij dan wel zou willen toeren, reageert hij lachend.
Die vraag heb ik gister ook al twee keer gehoord. Ik zou het zo snel niet weten, zolang ons publiek maar met hun publiek samengaat. Van een Mastodon-publiek verwacht ik veel meer een open minded-houding dan van een Malevolent Creation-publiek. Ik denk dat veel Mastodonfans ons best kunnen waarderen, maar ook een tour met bijvoorbeeld Paradise Lost zou goed aanslaan. Ik weet zeker dat hun fans zich in onze muziek kunnen vinden, en dat zal vice versa ook zo zijn. Er zijn dus genoeg mogelijkheden, alleen we hebben ze nog niet gevonden. Je moet ook er ook goed over nadenken, want je betaalt al snel duizend euro om alleen al met een band op tour te mogen.
Hoe zit het trouwens met de extra instrumenten op het album? De cello bijvoorbeeld.
Die cello is opgenomen door een kennis van onze bassist. Als ik het me goed herinner, is het zo’n hip hop type dat beats maakt en zo (producer, JJK). Maar hij speelt dus ook cello, en was bereid de partijen op Isolation Songs in te spelen. Onze toetsenist (Aleksi Munter, geen definitief bandlid, ook toetsenist bij Swallow the Sun, JJK) heeft de melodieën geschreven, stuurde ze naar hem op, en hij speelde ze in. Ik ben erg blij met het eindresultaat. Maar dat is ook de enige gast die we hebben op het album, verder doen we alles gewoon zelf.
Ik merk op dat je vaak het idee hebt dat je vaak wel de indruk krijgt dat er meer te horen is dan alleen de band zelf, dankzij het volle geluid en de vele variatie.
Daar geeft hij me gelijk in. Je kunt met verschillende geluiden van verschillende instrumenten, die je ook over heen kunt laten lopen. Clean, distortion en halve distortion lopen in onze nummers constant langs elkaar heen. Met het eindproduct heb ik ook het gevoel dat er niets aan mist, dat alles wat nodig is er is. Wat je ook ziet is dat er op Isolation Songs minder nummers staan. Een van de dingen die we geleerd hebben sinds het debuut is dat het niet belangrijk is hoeveel je opneemt, maar dat je de durf moet hebben om materiaal weg te laten. Zo creëren we een veel dynamischer geluid. Meer is lang niet altijd beter. We zijn om het maar zo te zeggen een stuk naakter dan eerst, en die naakte stukken zijn de moeilijkste stukken om op te nemen, omdat op die momenten heel precies komt wat je speelt.
En wat zorgt voor deze desolate, duistere sfeer in jullie muziek? Bestaat er nog wel vrolijkheid?
Ik weet niet waar het vandaan komt. Iedereen vraagt het me, en ik weet het niet. Ik heb altijd meer van melancholische muziek gehouden. Blijkbaar worden sommigen zo geboren, en sommigen niet. Ik heb in een rockband gespeeld, dus ik heb meer dan alleen metal gespeeld. Maar ook mijn rocksongs waren anders, ze waren agressief. Ik heb nooit blij klinkende muziek geschreven, en dat zal ik ook nooit kunnen. Ik weet niet eens hoe het moet. Ik luister er ook zelden naar. Of het pop, rock, metal of elektronica is, ik houd er vooral van wanneer het melancholisch klinkt.
Wanneer ik uitleg dat ik toch overdag liever blijere platen aanhoor, en albums als Isolation Songs liever ‘s avonds hoor, kan hij dat echter wel begrijpen.
Dat kan zo zijn, dat begrijp ik, en het is ook wel zo dat critici zoals jij diep op bepaalde aspecten ingaan, maar als je bijvoorbeeld naar de teksten kijkt, zul je zien dat er altijd hoop in ligt. Het kan allemaal droevig en depressief klinken, maar het is niet puur zo bedoeld. Er is altijd hoop.
Ik merk op dat de muziek van Ghost Brigade altijd vrij open klinkt.
Ja, mensen hebben het altijd over ‘depressive’ als ze het over Ghost Brigade hebben. Ik gebruik liever het woord ‘beautiful’. Er is dan ook een smalle scheidingslijn. Wij zijn geen depressieve mensen, eerder een groep vrolijke gasten.
Zou je het tekstuele dan wat kunnen toelichten?
Onze zanger heeft zeven van de tien nummers geschreven. Ik heb er drie voor het album geschreven. Ik wilde graag meeschrijven, en voelde dat ik iets te zeggen had. Ik heb toen onze zanger opgebeld, mijn ideeën verteld en hij vond het goed. Niet geschoten is altijd mis. Maar hij vond ze goed, dus drie van mijn vier teksten zijn op het album beland en hij heeft er geen probleem mee ze te zingen. Ik kan dus alleen spreken voor mijn eigen teksten.
-Ga je gang.
Grotendeels gaan ze over persoonlijke dingen. Metaforisch observeer ik mezelf, en ik vraag me af wie ik ben, wie ik wil zijn, “Ben ik waar ik wil zijn?”, “Ben ik daar gelukkig?” en zo niet, “Ga ik daar wat aan doen?”. Het zijn dingen waar mensen veel over nadenken. Toen ik ze ging schrijven wist ik nog niet eens waar ze over zouden gaan. Ik had gewoon de neiging om wat te schrijven. Nadat ik ze geschreven had, keek ik ze eens door, en merkte op dat ze alle vier bijna hetzelfde verhaal vertelden. Die teksten werden toch heel belangrijk voor me. Toen ik ze las was ik verbaasd dat ik ze zelf geschreven had. Sindsdien is er trouwens veel veranderd, nadat ze mijn ogen geopend hadden. Ik verhuisde naar een andere stad, waar ik het een stuk prettiger heb, en dat had gevolgen. Op dit moment heb ik dus ook niet meer de drang om teksten te schrijven. Destijds had ik het gevoel dat ik wat te zeggen had. Dat heb ik gedaan, en sindsdien zijn er persoonlijke dingen veranderd. Misschien, als er een vergelijkbare situatie zou opduiken, ging ik misschien weer teksten schrijven. En áls ik teksten zou gaan schrijven, in deze situatie, zouden ze totaal anders zijn. Het blijft persoonlijk. Het gaat vooral over het zoeken naar geluk, en dat onderwerp heb ik afgesloten. Maargoed, je weet nooit wat er te gebeuren staat. Hopelijk krijg ik ooit die drang weer, want het was een leuke ervaring en ik zou het graag weer doen. Je moet er goed bij nadenken, het is erg uitdagend, net zo uitdagend als het componeren van muziek, en voor mij is het iets nieuws. Ik volg, zeg maar, het vuur, haha.
Kun je het ontstaan van het instrumentale nummer 22:22 – Nihil toelichten?
Het ging met de instrumental net zo natuurlijk. We oefenden een stuk, we keken elkaar aan, en we wisten dat het instrumentaal zou gaan worden. Het klinkt het best zo. Er was eerst het idee om onze zanger toch wat kleine zanglijnen te laten zingen, maar dat hebben we uiteindelijk toch ook niet gedaan. We vonden het goed zo, als een soort korte stijlbreuk ergens halverwege het album. Heb je de teksten gelezen trouwens?
Ik vertel dat we veel promo’s tegenwoordig als download krijgen, waaronder die van Ghost Brigade en dat ik daarom noch artwork noch teksten in vaste vorm heb kunnen aanschouwen.
Het instrumentale nummer heeft namelijk wel een tekst. Geschreven door mij, trouwens. We voelden dat er een tekst bij hoorde, dat er iets miste, en ik voelde dat de tekst die ik geschreven had er perfect bij paste, maar dat hij niet gezongen moest worden, dus plaatsten we hem in het tekstboekje.
Ik vertel hem dat ik het idee waardeer, maar dat hij er niet de eerste mee is. Strapping Young Lad deed het met Velvet Kevorkian namelijk ook al. Toch blijft het een goed idee, en dat is hij met me eens.
Ik krijg het gevoel dat het bij elkaar hoort, en dat is belangrijk. Ik voelde het vuur weer, zeg maar.
Wanneer ik hem vertel dat ik nog wel van plan ben het echte album aan te schaffen, begint hij over een speciale uitgave.
Season of Mist brengt de vinylversie uit in een soort boodschappentas. Van die soort boodschappentassen waar precies een LP in past, weet je wel. Ik vind ze zelf heel handig, gebruik ze altijd om boodschappen in mee te nemen. Heb ik een stuk liever dan gewone plastic tassen. Maargoed, dat is de vinyluitgave. Als je dus een tas nodig hebt voor je inkopen, weet je waar je moet zijn.
Ik vertel hem dat ik het mooi vind wanneer bands of maatschappijen wat moois of eigens van hun uitgaven maken. Ik geef hem het voorbeeld van het Nederlandse Legion of the Damned, dat bij een bepaalde uitgave van zijn nieuwe album een blokje kaas meestuurde, maar hij weet een betere.
Bij het laatste Swallow the Sun studioalbum stuurde men ondergoed mee bij de pre-order. Dan moest je aangeven of je man of vrouw was, en dan kreeg je in je eigen maat een set ondergoed meegestuurd.
Wat doen jullie naast de band?
Ik ben grafisch designer en websiteontwerper. Ik maak onder het pseudoniem Hollowman allerlei ontwerpen (zie hier voor meer, JJK).
Ik heb bijvoorbeeld het artwork van Guided by Fire, en ook het artwork van Isolation Songs gemaakt, handgetekend zelfs. In het boekje zie je dezelfde persoon (die het licht vasthoudt), als op de voorkant van Guided by Fire, een vriend van ons. Onze andere gitarist is professioneel fotograaf, dus hij nam alle foto’s daarvoor. Maargoed, terug naar je vraag. Onze drummer is een redelijke expert, hij heeft zijn eigen winkel waar hij drumstellen en onderdelen verkoopt. Onze zanger werkt in de bouw, en onze andere gitarist, de fotograaf, is postbode. Ik weet niet hoe je de titel vertaalt in Engels, maar onze bassist werkt in een fabriek waar ze kranten afdrukken. Onze toetsenist maakt tevens websites, maar meer de technische kant ervan. Hij heeft ook onze website ontworpen.
Ik vertel hem dat ik het mooi vind als bands grapjes durven maken als hun fans laten zoeken naar het artwork (neem voor de grap eens een kijkje).
Ik vind het altijd cool wanneer bands grappige dingen durven doen. Als fan vind ik dat te gek.
En ik las al eerder dat jullie muzikale voorkeuren bijna niet op papier te zetten zijn. Is er niet één band die álles voor jullie betekend heeft?
Wij als band luisteren naar een hoop muziek, maar onze voorkeuren overlappen vaak wel. Ik neem nu even een voorbeeld van onze bassist. Elke keer wanneer we op tour gaan, neemt hij een flinke krat met cd’s mee, en wanneer ik er één in vind die ik ken, is dat al heel wat. Meestal ken ik er niks van. Hij luistert echt van alles, veel vreemde muziek vooral. Op tour neemt hij vooral meer kalme muziek mee, hoewel hij ook veel metal luistert natuurlijk. Verder hebben we allemaal vooral dezelfde oude favorieten. We zijn bijvoorbeeld allemaal fans van Entombed en Kyuss, twee bands die erg grote voorbeelden voor ons waren toen we jonger waren. Ook qua elektronische muziek, DJ Shadow is bijvoorbeeld iemand die iedereen in de band kan waarderen. Neurosis trouwens ook, voor ik het vergeet. Mastodon vind ik erg goed, hoewel ik niet weet of iedereen in de band het evenzeer waardeert. Ook Carcass en Napalm Death zijn van invloed op ons geweest. Nu we ouder worden gaan we allemaal onze eigen richtingen opzoeken natuurlijk, maar onze oude helden vergeten we niet. Die verbinden ons nog steeds. Gelukkig hoeven we nooit te discussiëren over hoe Ghost Brigade zou moeten klinken. De muziek komt uit zichzelf tot stand.
Houd je wel een beetje de nieuwe releases bij?
Een klein beetje, zoveel als ik kan. Ik heb natuurlijk ook niet alle tijd, maar vrienden bevelen me altijd van alles aan. Dit jaar heb ik een aantal favorieten, hoewel ik me de meeste echt niet zo één twee drie kan herinneren. Een die ik vooral erg goed vind is een Franse band van wie ik niet weet hoe ik hun naam moet uitspreken. Amesoeurs? Ja, die ja. Een van mijn favoriete albums dit jaar. De contrasten tussen de poppy momenten die Ghost Brigade soms ook heeft en de razende black metal zijn erg mooi gedaan. Dat het soms poppy is, maakt me niet uit. Het klinkt goed, en dat is belangrijk hè.
Ken je toevallig Echoes door Cult of Luna?
Ik ken de band, ik heb een van hun eerdere albums hier liggen, en ik weet dat ze een nummer hebben dat zo heet, maar ik kan het me niet zo voor de geest halen.
Ik leg mijn deja-vu moment bij het horen van Lost in a Loop uit.
Oke, interessant. Misschien een goed idee om een keer op te zoeken dan. Ik heb die band al in tijden niet meer gehoord. Hun album ligt hier een beetje stof te happen. Het heeft een witte hoes toch?
Ja, Cult of Luna – Salvation. Opzoeken.
Ga ik doen. Ik heb die riff in dat nummer geschreven, dus ik ga het een keer luisteren.
Mooi! Dit waren mijn vragen. Ben jij trouwens de enige die interviews doet? Ik kan er enkel vinden met jouw naam erboven.
Nee, officieel niet. Maar ik ben wel degene die er het vaakst voor opdraait. De anderen doen vooral interviews in het Fins. Ik ben denk ik degene met het vloeiendste Engels. Elke keer wanneer ik hen er een wil laten doen is het weer van “Ach, jij bent er toch veel beter in.”. Het is dus een beetje mijn taak geworden in de band. Maar als er radio- of televisie-interviews gedaan moeten worden, laat ik het hun gewoon doen hoor. Bedankt ook voor dit interview. Ik zeg dit heus niet tegen elke interviewer, maar ik hoop echt binnenkort nog een keer naar Nederland te komen. Ik wil er graag vaker zijn. Het land heeft iets speciaals, en ik ben er nog maar één keer geweest. Ik hoop je (en je lezers trouwens) daar nog een keer te zien.
Links: