Het Franse death/thrash instituut Agressor bestaat twintig jaar. En het is extra feest, want ook ligt er een nieuw album in de winkel: het furieuze Deathreat. Aanleiding genoeg dus om metal veteraan en bandleider Alex Colin-Tocquiane aan het woord te laten.
Ten eerste gefeliciteerd met jullie twintigjarig jubileum. Als je terugkijkt op jouw carrière met Agressor, waar ben je dan het meest trots op?
Bedankt, man. Ik ben er vooral trots op dat de band na al die jaren nog steeds bestaat, en dat ik het gewoon nog heel erg naar mijn zin heb met Agressor. Waar ik ook trots op ben is dat we gerespecteerd worden en support krijgen vanuit de metal scene.
Hoe hou je het vol om twintig jaar in dezelfde band te spelen?
Misschien omdat we niet zo veel albums hebben uitgebracht; tot nu toe vijf stuks. Tussen de albums door namen we steeds ruimschoots de tijd om aan nieuwe composities te werken. Als je met aandacht voor kwaliteit kunt werken, dan blijft het leuk.
Hebben jullie nog iets speciaals gepland om het jubileum te vieren?
Een grote Europese tour, optredens op diverse zomerfestivals en natuurlijk het nieuwe album Deathreat, met daarbij als bonus een live-DVD.
Jullie begonnen in 1986 als één van de eerste Franse thrash bands. Hoe is Agressor ontstaan?
Ik woonde in een plaatsje aan de Rivièra. Een mooi gebied om te wonen, maar verder gebeurde er geen ene reet. ‘s Zomers kwamen er toeristen en ‘s winters verveelden we ons dood. Er was niks te doen voor metal fans. Geen optredens, geen metal kroegen, niks. Dus besloten we een band op te richten en zo vaak mogelijk te jammen, muziek te luisteren en, natuurlijk, bier te drinken. Ik had ook genoeg van de metal die er destijds in Frankrijk werd gemaakt. Ik wilde snellere en hardere metal spelen.
Vertel eens iets over die periode, de jaren tachtig.
Het waren glorierijke jaren voor metal fans. Het was een opwindende tijd. In de jaren tachtig vond een vernieuwing plaats binnen de metal. De echte, pure heavy metal vormde zich. En, belangrijker voor mij persoonlijk, de extremere metal-varianten ontstonden, met name omdat heavy metal met punk werd vermengd. Dat had direct een enorme impact over de hele wereld.
Wat is volgens jou het verschil tussen de metal scene toen en nu?
Metal is inmiddels een volwassen muziekgenre geworden. Mensen zijn tegenwoordig gewend geraakt aan metal. Vroeger zeiden mensen tegen me: ‘wat een herrie luister je toch, dat is toch niets anders dan lawaai?’ Ook dachten ze dat ik er wel overheen zou groeien. Diezelfde mensen accepteren metal inmiddels als een gevestigde en blijvende muziekstijl.
Een groot verschil is ook dat er tegenwoordig veel meer bands zijn dan in de jaren tachtig. Met de huidige technologie, en dan met name de computer, kan iedereen makkelijk en goedkoop muziek opnemen. Er is als gevolg daarvan een gigantisch aanbod aan metal bands.
Tenslotte zijn er tegenwoordig enorm veel verschillende stijlen binnen het genre metal. Muzikanten vermengen hun muziek met andere stijlen zoals hip hop, electro, klassiek, noem maar op. En de fans staan daar doorgaans open voor. Ze waarderen over het algemeen die andere ideeën en invloeden.
Agressor heeft zelf ook verschillende klanken uitgeprobeerd. Jullie begonnen als thrash band, schoven later op richting death metal, en op het album Medieval Rites hoor ik klassieke muziek terug.
Klopt, we hebben altijd nieuwe klanken verkend, dat houdt het voor ons interessant. Zo hebben we razendsnelle nummers geschreven, maar ook heavy en midtempo tracks. Inderdaad hebben we ook klassieke muziek in ons geluid verwerkt.
Daarnaast heb ik persoonlijk ook in andere bands gespeeld, zoals Bloodthorn en Anorexia Nervosa. Ook heeft gitarist James Murphy solo’s voor ons opgenomen. Ik vind het leuk en inspirerend om met andere mensen te werken en iets op te pikken van hun speelstijl en composities. Door die nieuwe inzichten behoud ik een frisse blik op Agressor.
En wat kunnen de fans van het nieuwe album Deathreat verwachten?
We hebben dit keer een flinke stap terug gedaan naar de roots van Agressor. Zoals gezegd hebben we in het verleden veel nieuwe dingen uitgeprobeerd, 
maar Deathreat is weer een ouderwets snel en furieus album geworden. Het is zelfs het snelste album dat we tot dusver gemaakt hebben. We hebben goeie melodieën geschreven, maar we zijn over het algemeen lekker bruut te werk gegaan. Ik ben ook erg tevreden over het geluid en het artwork.
Maar het was wel een hele bevalling, hoor. Het opnameproces duurde mij eerlijk gezegd te lang. We hebben alles zelf opgenomen, alleen de mix is uitbesteed. Het kostte veel tijd en energie om alles af te ronden. Dat geldt trouwens ook voor de live-DVD. Maar de reacties zijn tot dusver erg goed, en daar ben ik natuurlijk blij mee.
Welk optreden staat er op die live-DVD?
Een show uit 2002 tijdens de zogenaamde Midem, een internationale beurs voor de muziekindustrie in Cannes. We deden daar een optreden samen met de Finse glam rock band Hanoi Rocks. Het was een aparte show, er waren veel platenbonzen en andere bobo’s uit de muziekbusiness aanwezig. We hadden vrienden uit andere Franse bands uitgenodigd om op het podium met ons te jammen. We speelden ook een aantal Death-covers ter nagedachtenis aan de overleden Chuck Schuldiner.
Je speelt eveneens in Loudblast, een andere Franse thrash pionier. Hoe is dat zo gekomen?
Loudblast was inderdaad net als Agressor één van de eerste Franse thrash bands. We hebben samen de split LP Licenced to Thrash uitgebracht, de allereerste Franse thrash plaat! We waren goeie vrienden en speelden destijds ook vaak samen. Ik ben een aantal jaren geleden in Loudblast gaan spelen, toen ze een reünie-show speelden ter ere van Death. Hun gitaarspeler had daar geen trek in, dus heb ik zijn plek ingenomen. Na de show besloten we om het niet bij één optreden te houden, maar om er een permanente reünie van te maken, en een nieuw album te schrijven. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik begrijp dat je ook actief bent als gitaarleraar op een muziekacademie?
Dat klopt. Een aantal jaar geleden werd ik door gitaarfabrikant Ibanez benaderd om wat clinics te geven op een muziekschool. Van het een kwam het ander en zo kwam ik terecht op de Music Academy International in Nancy, waar ik een aantal jaren heb gewerkt. 
Tegenwoordig geef ik daar nog af en toe lessen en master classes. Ze hebben daar een metal afdeling, en ik bemoei me met de extremere metal-stijlen thrash, death en black. Naast pure muziek- en gitaarlessen, leer ik de studenten ook hoe ze een boterham kunnen verdienen in de muziekbusiness. Want dat is zo eenvoudig nog niet, haha!
Wat is het beste advies dat je een beginnend metal gitarist kan geven?
Ga niet te gauw snel spelen. Leer eerst je instrument goed beheersen, voordat je het tempo opvoert. Vecht niet met je gitaar. Ook kan ik iedereen aanraden om zoveel mogelijk verschillende muziekstijlen te luisteren.
Niet om lullig te doen, maar volgens mij is jullie bandnaam verkeerd gespeld. In het Engels is aggressor met twee g’s.
Echt waar? Shit, hebben we twintig jaar met een verkeerd gespelde bandnaam rondgelopen! Nee hoor, dat was uiteraard al langer bij ons bekend; het is inderdaad fout gespeld. Misschien is die ontbrekende g in een glas bier gevallen, toen we de bandnaam bedachten.
Op de achterkant van één van jullie CD’s staat een foto van de band voor coffeeshop de Grasshopper in Amsterdam. Ik woon in Amsterdam, vandaar dat ik het herkende. Waarom hebben jullie die foto gekozen?
Eén van de bandleden ging daar altijd heen als hij één van zijn ‘smoking-trips’ naar Amsterdam ondernam. Toen we tijdens een Europese tour in Amsterdam speelden, zijn we ook naar die coffeeshop gegaan om wat te roken. Toen hebben we die foto genomen. Het was echt een vreselijke tour, alles ging fout. We hebben die foto gekozen als een soort aandenken aan hoe het niet moest. ‘Dat nooit meer’, zoiets.
Hoe ziet de toekomst er voor Agressor uit? Op naar de volgende twintig jaar?
Het zou mooi zijn als we er nog eens twintig jaar aan vast konden plakken, we zullen zien. De komende tijd gaan we in ieder geval een paar optredens doen. Ook zijn we van plan om het album Symposium of Rebirth opnieuw uit te brengen in een verbeterde versie. Hopelijk kunnen we ook in Nederland komen spelen. Telkens als we bij jullie een show doen, is het te gek! O ja, Nederland is nog om een andere reden bijzonder voor Agressor: onze drummer Romain Goulon speelt in de Nederlandse bands Disavowed en Arsebreed.
Links: