Interview met District 97
Progrock met pop, of poprock met prog. In elk geval was het even wennen aan de laatste plaat van de Amerikanen van District 97. Ik was echter even sterk onder de indruk van deze nieuwe release, in vergelijking met het tweede album van de band enkele jaren terug. Tijd om eens te polsen naar de succesformule van deze band. Drummer Jonathan stond me te woord.
Hallo Jonathan. Dit jaar is het tijd voor jullie derde album, maar eigenlijk ben ik al fan sinds jullie voorganger Trouble With Machines. Jullie slagen erin om een erg unieke mix aan popvocalen en harmonie met intense prog voor te schotelen. Hoe is dit idee ontstaan? Was Leslie op zoek naar een andere richting met haar popliederen of was het de band die een andere benadering zocht?
Gegroet Zware Metalen! De band was oorspronkelijk een instrumentaal progmetalkwartet, maar uiteindelijk wou ik er echt wel wat zang in hebben. Eerst zong ik zelf, maar ik weet dat het op die manier echt niet ging lukken! Ik kende Leslie van op de schoolbanken en ik vond dat ze de perfecte stem had voor wat ik in gedachten had. Gelukkig ging ze in op het voorstel!
Ik heb gehoord dat Leslie vrij bekend is omwille van haar deelname aan American Idol een paar jaar geleden. Het is een show die ik niet volg, maar ik begrijp het concept wel en ik heb al wat resultaten van die shows gezien. Zou je District 97 dan iets noemen waar ze buiten de lijntjes kleurt, of is er wel een zekere link met haar solo-carrière en interesses?
Ik denk dat haar vader de link is, hij is immers een free jazz-drummer die heel wat esoterische muziek speelt en beluistert. Ze is ook erg bekend met het werk van Frank Zappa bijvoorbeeld, en dat al op zeer jonge leeftijd. Maar het klopt zeker dat ze op haar eentje eerder het rechtlijnige popstraatje induikt, dus op dat vlak was dit zeker een nieuwe aanpak voor haar.
En nu is het dus tijd voor In Vaults, het soort album dat je toch wel een aantal keer moet luisteren alvorens het echt een impact heeft. Ik denk wel dat de focus gelijkaardig was aan de vorige keer, maar wat zijn de nieuwe ingrediënten?
Sommige nummers bezitten wat tragere, meer sludgy (een term die ik van Leslie geleend heb) grooves dan we daarvoor gebruikten. Op de nummers die ik schreef, besteedde ik aandacht aan het uitwerken van interessantere en meer betrokken vocale melodieën dan in het verleden. Er is ook meer de neiging om met een bepaalde groove te blijven werken, in vergelijking met de vorige releases, zoals bijvoorbeeld in het nummer Takeover. Ik vind ook dat we nog nooit zo’n goede productie hadden.
Jullie artwork en albumhoes hebben een soort Bioshock-gerelateerd onderwatersfeertje. Ook de titel van de plaat kan ermee gelinkt worden, maar het kan zeker ook erg diep bedoeld zijn. Kan je ons wat inzicht geven in jullie gedachtengang? Is er een link met jullie lyriek en deze thematiek, of wilden jullie gewoon een coole onderwaterelpee maken?
Dit artwork is gecreëerd door onze designer Björn Gooßes van Killustrations. Het komt volledig van hem en ik vind dat hij geweldig werk geleverd heeft. De titel van het album is eigenlijk het resultaat van een enorme denksessie waar we met heel wat ideeën gooiden en er geen enkele konden uitkiezen. Uiteindelijk dacht ik: wat zouden The Beatles doen? Zij noemden een album Abbey Road, gebaseerd op hun opnamestudio, dus ik dacht dat we hetzelfde konden doen. De studio waar we alles opgenomen hebben wordt In Vault Labs genoemd (het was vroeger een oude bankkluis voor alles verhuisd werd naar een andere locatie), maar het heet nu officieel IV Lab Studios. Maar, ik denk dat de cover van Björn en de titel op zich ook wel een thematische link hebben met de nummers, waarin het vaak gaat over menselijke conflicten en hoe een mens daar zijn weg in moet vinden. De vrouw op de cover heeft een erg aparte manier gevonden om haar weg daarin te vinden.
Dit album bevindt zich ergens tussen prog en pop, met een pak harmonie erin, maar verdraaid moeilijk op sommige momenten. Bij wie kloppen jullie aan om een plaat als deze op te nemen, af te mixen en op punt te stellen? Zijn dit mensen uit de prog- of popscene?
Chris Harden van IV Labs is co-producent en nam ook het leeuwendeel van de ontwikkeling van de plaat op zich. Hij deed dat eveneens met onze vorige twee studio-albums en ik vind dat hij een goed gevoel voor onze muziek heeft en weet hoe hij ons de beste prestaties laat leveren. We komen ook meestal binnen met goed doordachte ideeën over hoe we de nummers willen laten klinken op plaat. Chris zit denk ik meer in de popscene, aangezien er niet zoveel progbands zijn in Chicago, maar hij heeft wel heel wat keren met Umphrey’s Mcgee samengewerkt en met veel geweldige jazz-muzikanten.
Rich Mouser heeft de mix van dit album verzorgd, net als onze vorige plaat Trouble With Machines. Ik vind dat hij een geweldige prestatie verricht heeft. Rich werkt met heel wat prog-artiesten: Spock’s Beard, Neal Morse, Transatlantic, enzovoorts.
Uiteraard is prog een genre dat noodzakelijk wat moeilijk moet zijn, maar de bijkomende uitdaging bij jullie is de aparte aanpak en de mix aan genres. Hoe pakken jullie het aan om een nummer op te bouwen en uiteindelijk te belanden bij iets wat voldoet aan jullie stijl en standaard? Wat is, naar jouw mening, het beste nummer dat jullie op die manier al geschreven hebben?
Interessante vraag. We schrijven allemaal nummers, dus ik spreek hier even over mijn eigen manier van werken. Over het algemeen start ik met de kiem van een idee, wat neer kan komen op iets wat ik hoorde in mijn hoofd, of een stukje tekst, instrumentale riff of drumpatroon. Het kan van alles zijn. Dan ga ik achter mijn keyboard zitten en probeer ik dat idee uit te werken en na te denken over de overgangen. Enzovoorts, tot ik een volledig lied heb. Dan stel ik het voor aan de band. Soms weet ik precies wat ik iedereen wil laten spelen en heb ik ook volledige lyrics klaar, bij andere nummers weet ik het dan weer niet zeker en experimenteren we totdat we iets vinden waar we allemaal tevreden over zijn.
Ik zal van elk album een nummer opnoemen dat tot de beste behoort: Mindscan op Hybrid Child, The Perfect Young Man op Trouble With Machines en All’s Well That Ends Well op In Vaults.
Is jullie succes ook mede te danken aan de aanwezigheid van Leslie in jullie band en vinden jullie de fans van haar solo-carrière ook terug op jullie shows in Amerika? Als dat het geval moest zijn, wat vinden ze er dan van?
Ja. Mensen worden aangetrokken tot Leslie omwille van haar spectaculaire stem en haar geweldige presence op het podium. En laten we gewoon eerlijk zijn, ze is ook erg leuk om naar te kijken! Ze heeft wel wat fans vanuit haar periode met American Idol en haar andere projecten en deze mensen reageren over het algemeen erg goed op District 97.
Hoe doet jullie band het eigenlijk buiten de grenzen van Amerika? Kunnen we jullie al bezichtigen in België, Nederland of de rest van West-Europa?
We hebben heel wat fans binnen Europa, waar we erg dankbaar om zijn. We zijn al in Nederland en België geweest in 2013 (met John Wetton als special guest) en we hadden het erg naar onze zin! Leslie bevalt in september van haar tweede kind, dus we moeten nu even een korte break inlassen voor de live-shows, maar we hopen dat we terug naar Europa kunnen komen in 2016.
Zijn er plannen die jullie dan wel kunnen maken met de band deze vakantie? Hoe ga je dit album het best promoten binnen en buiten Amerika?
Er is een video op komst voor het nummer Snow Country, waar we erg enthousiast over zijn. Het geeft een goed beeld van het opnameproces. We hebben ook een liveshow geboekt in Reggie’s Music Joint in Chicago op vrijdag 21 augustus, maar we moeten dus zoals gezegd even pauzeren in september. We zullen wel interviews blijven doen en ons richten op sociale media en misschien vinden we wel een manier om interessante tracks uit ons archief uit te brengen als tussendoortje alvorens we weer live kunnen optreden.
Tot slot nog enkele woorden om de progrockniche aan te spreken op onze metalwebsite, zodat ze dit laatste album toch zeker in huis halen en in de niet al te verre toekomst naar jullie shows zullen komen?
We passen niet in het plaatje van traditionele metalbands, maar het zit wel in het DNA van de band. Er zit heel wat kracht in onze muziek, gemixt met complexiteit en melodie. Onze livesets brengen onze muziek naar een ander niveau, en je hebt nog nooit een vrouw op progmetal zien dansen zoals Leslie!
Links: