Interview met Dimaeon
Nog maar eens een Nederlandse band aan de beurt laten. Wat gedacht van Dimaeon, dat een zeer degelijk Collapse of the Anthropocene aan de dag legde eind vorig jaar. Gitarist Rembert Breidenbach en bassist Philippus Yntema beantwoordden gewillig enkele vragen die ik op hen afvuurde.
Hallo Dimaeon, hoe gaat het er mee?
Rembert: Best goed, we zijn behoorlijk tevreden met hoe onze eerste langspeler geworden is, en deze krijgt eigenlijk alleen maar positieve reviews. Ook hebben we vorig jaar op ProgPower Europe gespeeld, wat altijd al een droom van ons is geweest.
Tegenwoordig veel activiteit rond Dimaeon, of zitten jullie in een rustiger periode?
Rembert: We zijn tegenwoordig al weer druk bezig met het schrijven van wat het volgende album zou moeten worden. Verder hebben we nog enkele gigs de komende maanden, we zijn zeker niet in een winterslaap terechtgekomen na het uitkomen van ons album.
Philippus: We spelen sowieso wat meer, met name in het zuiden en westen van het land. Dit levert ons ook veel positieve reacties op.
Voor de mensen die jullie niet kennen, jullie komen uit Leeuwarden geloof ik? Klopt?
Rembert: Klopt ongeveer, we hebben allemaal onze roots in Friesland liggen, tegenwoordig wonen we verspreid over Friesland, Noord-Holland en Flevoland. Dit heeft er overigens de afgelopen jaren voor gezorgd dat we efficiënter zijn gaan werken als band, we zijn hooguit twee keer per maand bij elkaar en het overgrote deel van het schrijf-, oefen- en opnameproces gaat digitaal. In het verleden hadden we de neiging erg lang aan tracks te werken, hetgeen resulteerde in drie EP’tjes tussen 2004 en 2010. We waren ook nog erg op zoek naar een eigen geluid. Onze stijl veranderde telkens behoorlijk voordat we twee nummers geschreven hadden, vandaar de EP’s. Het efficiëntere werkproces hierna heeft ervoor gezorgd dat we ons debuut in relatief korte tijd hebben kunnen maken. In enkele reviews lijkt gesuggereerd te worden dat we wel elf jaar bezig zijn geweest met dit album, dat is dus gelukkig niet zo!
Mijn excuses als ik die indruk gedeeld heb trouwens. In al die reviews van jullie recentste plaat komt vaak de naam Textures langs. Hoe verhoudt Dimaeon zich ten opzichte van Textures, muzikaal en collegiaal?
Rembert: Ik denk dat iedereen in de band wel “eens” naar Textures luistert, ik vind hun album Silhouettes erg goed bijvoorbeeld, maar ze zijn niet per se een grote invloed op onze muziek. Veel meer overeenkomsten dan het feit dat we beide uit Nederland komen hoor ik zelf niet eigenlijk.
Philippus: Neemt niet weg dat fans van Textures ook wel interesse zouden kunnen hebben in Dimaeon. Maar dat geldt voor meerdere bands. Zo werd naar aanleiding van de EP’s regelmatig gesproken dat de grootste invloed Opeth zou zijn. Zeker een band waar we zelf naar luisteren maar het is maar één van de vele invloeden die onze muziek rijk is. In de reviews van Collapse of the Anthropocene wordt niet zoveel meer verwezen naar Opeth, dus blijkbaar is dat niet meer zo aan de orde. Gelukkig worden de 70’s invloeden wel altijd opgemerkt.
Collapse of the Anthropocene is uitgebracht door Layered Reality. Hoe zijn jullie bij Layered Reality aanbeland?
Rembert: Als ik het me goed herinner heeft onze zanger Ferdinand contact gezocht met Layered Reality. Waarschijnlijk via Jelle, onze vorige drummer, die toentertijd bij Sincerus speelde, die band zat toen ook bij Layered Reality. Ze waren onder de indruk van onze EP Exit Reality, en nadat Tom de Wit van Layered Reality een keer bij ons in de oefenruimte langs was geweest hebben we bij ze getekend. Layered Reality is een collectief van relatief onbekende bands in het progressieve/experimentele straatje, check bijvoorbeeld eens Adaia, Insolitvs (uit Kroatië) en Mind:Soul.
Vreemde namen, even noteren. Collapse of the Anthropocene, dat is ook niet meteen een titel die makkelijk in de mond ligt. Waar gaat dit over?
Rembert: Het is een conceptalbum, waarbij een science fiction/fantasy verhaal een soort van kapstok is waaraan we thema’s die ons bezighouden hebben kunnen ophangen. Dit zijn meestal onderwerpen als religieuze en politieke onderdrukking, machtsmisbruik, indoctrinatie, et cetera, alsmede ook de “afdruk” die de mens achterlaat op zijn leefomgeving. Het antropoceen is het huidige tijdperk, het tijdperk waarin de mens steeds meer invloed heeft om de processen die op aarde plaatsvinden naar zijn hand te zetten. Het verhaal vertelt over een post-apocalyptische samenleving die veel wegheeft van een religieuze sekte. Honderden jaren voor deze tijd zijn een tweetal grote asteroïden of iets dergelijks ingeslagen, waardoor de planeet een tijd onleefbaar werd en de mensheid, of wat er van over is, heeft zich teruggetrokken in een netwerk van ondergrondse steden. De hoofdpersoon is het niet eens met de ideeën van de religieuze leiders en de “devolutie” van het menselijk ras waar deze toe leiden, en wordt verbannen naar het desolate oppervlak van de planeet. Hij komt er hierna achter dat het hele gebeuren zelfs is veroorzaakt door de religieuze leiders in een poging een soort “superras” (van volgzame onderdanen) te creëren. Kort gezegd leidt deze gebeurtenis indirect tot steeds meer verdeeldheid en chaos, en uiteindelijk tot het ineenstorten van het menselijke tijdperk.
Philippus: Ik bracht de titel Revelations Infest The New Order Causing Eternal Devastation in. Helaas is er sprake van democratie in de band. (lacht ironisch)
De html-machine is jullie dankbaar. Gaan jullie er vanuit dat de “fans” ook op zoek gaan naar de betekenis van de teksten, of dat als een grote meerwaarde zien?
Rembert: Dit album is bedoeld als totaalplaatje, dus teksten en ook artwork spelen wat ons betreft een belangrijke rol in de beleving van de muziek. Onze ervaring is inmiddels wel dat dit, in ieder geval in reviews, niet zo wordt opgepikt. Het artwork, en ook het feit dat het een conceptalbum betreft wordt eigenlijk nooit besproken. Wel hebben we het concept bewust wat vaag gelaten, nog open voor eigen interpretatie. Ik houd er niet van dat teksten – en vooral die van mezelf – tot in detail worden uitgelegd, dan zit er geen ruimte meer in voor de eigen beleving van de luisteraar.
Philippus: Als je het hebt over een totaal beleving, dan zou ik ook adviseren om de muziek met een koptelefoon te beluisteren. Met het boekje erbij zodat je de teksten kan volgen natuurlijk. We hebben verschillende reacties gehad van mensen die dit op deze manier hebben gedaan en helemaal overdonderd waren. Blijkbaar doen we toch iets goed. (lacht)
In mijn review van jullie langspeler liet ik het volgende vallen “ik merk toch dat ze meer die “core”-kant op willen dan het progdeath-gebeuren, maar voorlopig houden ze het eigenzinnige midden en dat bevalt me prima.” Bevat dat waarheid, of is dat geen bewust proces?
Rembert: Nee, dat is geen bewust proces, ik weet niet precies wat je met de “core kant” bedoelt, persoonlijk zit ik niet zo in de “core”.
De muziek ontstaat zonder dat we vooraf een muzikale richting uitstippelen, als er een “doel” is, dan is dat eigenlijk om het eigenzinnig te houden zonder krampachtig over te komen, alles in dienst van de compositie. Ondanks dat het album bijvoorbeeld volstaat met onregelmatige maatsoorten denk ik niet dat dit erg opvalt. Het moet “luisterbaar” blijven en we proberen elke song z’n eigen karakteristieken mee te geven zodat het geheel niet snel verveelt. We houden ons niet zo bezig met “genregrenzen” in ieder geval. We luisteren allemaal ook naar een zeer grote verscheidenheid aan bands/artiesten. Ferdinand, onze zanger luistert naar bijvoorbeeld Enslaved, Nagelfar, Anathema en My Dying Bride en onze drummer Danny naar onder andere Darkane, Dark Tranquility, The Ocean en Leprous. Zelf luister ik naar progrock zoals Pink Floyd, Steven Wilson en King Crimson, klassieke muziek – vooral Russische componisten – maar ook Meshuggah, The Ocean, Devin Townsend en Tool.
Philippus: Ik ga er vanuit dat je de “beukelementen” bedoelt die je nu als ‘core’ hebt omschreven. Sommige nummers bevatten meer midtempo beukpartijen zoals Blood Of Millions en Subterraneous. Dark Century bevat bijvoorbeeld deze elementen helemaal niet. Nummers als Ruins Of Mankind en Black Dawn beuken ook hard maar dan op een andere manier. Om terug te komen op je vraag, we vinden wel dat er gebeukt moet worden. Het is niet onze bedoeling omdat persé te verwerken in ‘core- achtige’ riffs. We wijken er ook niet voor. Voor ons is afwisseling belangrijk maar we willen vooral gave nummers neerzetten. En als daarbij het gas er flink op gaat of dat we op een sukkeldrafje verder gaan, dan is dat maar zo. Check bijvoorbeeld Glass Mountain maar eens!
Jullie zijn wel een bonte verzameling muzikanten die elk hun eigen insteek hebben. Zijn jullie nog in andere bands actief?
Philippus: Ik ben actief bezig in Boal. We brengen daar brute deathmetal. Eind 2013 is de langspeler Infinite Deprivation uitgekomen. Daarnaast ben ik al jaren met een death/grind project bezig, genaamd 7Ft. Beyond Believe. Dit jaar nog zal er een EP van verschijnen met de naam The Ancient Eyes.
Rembert: En onze drummer Danny is vocalist/toetsenist in death/thrashmetal band Disintegrate. Verder zijn wel eigenlijk niet in andere bands actief – af en toe eens een “projectje”, ik kan bijvoorbeeld bijna alles wat ik schrijf kwijt in Dimaeon.
Wie zijn jou persoonlijke voorbeelden in de muziekwereld?
Rembert: Echte voorbeelden heb ik denk ik niet – een voorbeeld is toch wat anders dan een inspiratiebron – maar de songwriting, performance en productie skills van de heren D. Townsend en S. Wilson bijvoorbeeld vind ik zeer geniaal.
Philippus: De baspartijen in zowel (oude) Opeth en Tool vind ik erg goed gedaan. Death metal legendes Alex Webster en Dominic Lapointe zijn mijn deathmetal favorieten al heeft dat weinig invloed op mijn spel. Dat haal ik toch niet.
Blijven oefenen! Kopen jullie nog veel nieuwe muziek, of ben je ook blijven hangen bij de platen van toen jullie 20-25 waren?
Rembert: Niet meer zo veel als toen ik 20-25 was, maar toch nog wel regelmatig. Alhoewel (gratis) diensten als Spotify en dergelijke erg handig zijn om nieuwe muziek te leren kennen gaat er toch niks boven een fysiek exemplaar in mijn ogen. In de afgelopen maanden heb ik bijvoorbeeld nog albums van Ihsahn, Leprous en Van Der Graaf Generator aangeschaft.
Philippus: Toen ik zelf nog reviews schreef was ik meer op de hoogte van nieuwe releases dan tegenwoordig. Ik merk dat dat mijn koopgedrag ook heeft beïnvloed. Dat neemt niet weg dat ik zeker opensta voor nieuwe muziek en bands.
Zien we jullie terug op enkele podia binnenkort?
Rembert: Op dit ogenblik staan er drie gigs gepland, 18 april in Zwaagwesteinde, 10 mei in Nijmegen en 12 juli in Nieuwerkerk aan de IJssel. Er komen vast nog wel een aantal bij dit jaar, houd daarvoor onze site in de gaten.
Wiens voorprogramma zien jullie zichzelf het meest in uitblinken eigenlijk?
Rembert: Ik zou graag een keer in het voorprogramma van Devin Townsend of The Ocean spelen, hoewel we dat laatste min of meer hebben gedaan op ProgPower, wij speelden alleen een dag eerder. Vorig jaar stonden we in het voorprogramma van Between The Buried And Me en dat is ons ook goed bevallen, gave band, relaxte gasten overigens.
Philippus: In principe alle band die in de interview genoemd zijn wel interessante bands om voor te openen. Ik merk dat programmeurs huiverig zijn omdat we niet één specifieke stijl aanhouden. Volgens mij is dat juist een pluspunt. Wij kunnen variëren en bijvoorbeeld een ingetogen of juist heavy set neerzetten.
Bedankt voor dit interview. Zien we je nog eens terug op het ZM?
Philippus: Jazeker, ik ben een vaste bezoeker. Zelfs op het forum ondanks het gebrek aan niveau. (lacht)
Gelukkig houden we hier het niveau wél hoog! Bedankt.
Links: