Interview met Diemonds
Enige tijd geleden verscheen de laatste plaat van het Amerikaanse Diemonds bij Napalm Records. Een fijne rockband met een vrouw aan het roer en met behoorlijk wat bekendheid in Amerika en Japan. Nu enkel Europa nog. Tijd om de band enkele vragen te stellen over het ontstaan en de ambities. Gitarist Daniel voorzag mij van enkele antwoorden.
Dag Diemonds. Jullie zijn groots in Amerika en Japan en nu begint de veroveringstocht op Europees vasteland. Het viel me op dat jullie gitarist CC Diemond heet, dus is hij dan degene die er in 2006 mee begon? Of is dat gewoon een fijne woordspeling?
CC en Priya zijn begonnen in 2006, maar dat was het erg primitieve stadium. De band kreeg eigenlijk pas vorm rond 2009-2010, toen The Bad Pack opgenomen werd met de oude line-up van Diemonds. Never Wanna Die is het eerste album met deze line-up (Daniel, Aiden, CC en Priya), wat ook de line-up is sinds 2011. Adam is ons meest recente lid en hij maakt het geluid echt compleet.
Ik vind dat Priya het geluid anders ook wel compleet maakt met die mix van zoete en stevige zanglijnen, maar waarbij de songs toch catchy en to the point blijven. Was dit jullie plan ook van in het begin, dat zij de zangeres werd? Ik vermoed dat heel wat mannen minder aandacht schenken aan de instrumenten als er een zangeres bij is in zo’n rockband.
Priya begon de band met CC en had ook enkel de intentie om te zingen. Ze speelt geen instrumenten, dus ze mikte zeker niet op een positie als leadgitarist. Het doel was dus steeds om er een female fronted band van te maken, net als bijvoorbeeld een Crucial Taunt. Met zo’n zangeres zorg je er uiteraard voor dat de aandacht van de mannen wat verslapt voor de instrumenten, maar daar liggen we niet van wakker. De vrouwen in het publiek schenken dan weer meer aandacht aan ons.
Ik heb jullie debuutplaat op Deezer beluisterd en die klonk iets meer Loud N’ Nasty dan deze. Is er iets wat jullie anders aangepakt hebben of hadden jullie een andere intentie?
Ik kan niet spreken over The Bad Pack, aangezien ik toen nog niet mee deed. Maar de voorbije drie jaar, toen de nummers voor Never Wanna Die geschreven werden, zei CC wel vaker dat hij van het ‘glam’- en ‘loud n’ nasty’-pad af wou. Hij luisterde bijvoorbeeld naar nieuwe releases van Avenged Sevenfold, Black Veil Brides en Holy Grail toen. Ik denk dat die bands het geluid erg beïnvloed hebben. Het komt erop neer om zware muziek te brengen die toch kan gespeeld worden op de radio en zoveel mogelijk mensen kan bereiken op die manier. Mijn bijdrage tot het geluid op dit album was vooral het nemen van de riffs van CC en er een James ‘rhythm god’ Hetfield sound aan te geven. Nadat de nummers af waren in ons hoofd, kropen we de studio in met Eric Ratz (Billy Talent, Monster Truck, Big Wreck), die de echte nummers vorm gaf. Hij rangschikte heel wat, haalde er een pak foute refreinen uit, herschreef alles met refreinen die meer hooks bevatten en kortte de gitaarsolo’s in, wat ik jammer vond (lacht). Eric heeft deze plaat gemaakt tot wat ze is: strak, afgeborsteld en met heel wat punch.
Jullie hebben gekozen voor Over It als een boodschap vanuit Amerika naar het Verre Oosten en Europa. Vrij letterlijk ook, aangezien het een lyric video is. Waarom net die track? Omwille van de muziek of omwille van de woorden?
We dachten dat Over It een coole single zou zijn omwille van het refrein. De riffs en lyrics naast het refrein zijn cool, maar dat refrein steekt er echt bovenuit en is ook een van de meest catchy refreinen op heel de plaat (dankzij Eric Ratz en Harry Hess van Harem Scarem fame). De lyricvideo was een makkelijke manier om een video op een snelle manier te verspreiden en ons label zei ons ook dat dit de manier is waarop alle relevante bands vandaag de dag werken, dus deden we het ook maar. De volgende single voor Europa is een beetje zwaarder, het is de titeltrack geworden en zal in de vorm van een echte clip komen. In Canada releasen we nog een ander radiovriendelijk nummer, Ain’t That Kinda Girl, waarvoor CC en Priya net in Las Vegas een clip opgenomen hebben.
Het is tijd om Europa te veroveren nu. Jullie hebben al met Slash, Steel Panther en Kiss op de planken gestaan, maar waar zouden jullie mee willen touren in Europa? Zijn er misschien al plannen?
We hebben altijd al eens naar Europa willen komen, maar er werd ons nog nooit iets concreets aangeboden. Kan iemand ons alstublieft even boeken voor een gigantische Europese tour?!
Die oproep is gebeurd. Jullie hebben uiteraard al wat monstertours achter de rug, dus wellicht ook met fijne verhalen. Hoe voelt het om te touren met veteranen als Slash en Simmons? Zijn deze heren nu persoonlijke fans van jullie? Dit past wel wat in het straatje van Simmons, want ik vind dat er heel wat KISS-momenten in jullie muziek zitten.
Ik denk dat de Slash-gig in Toronto geregeld was voordat het management van de band dit had bevestigd, dus ik denk dat het Slash-kamp wel bestaat uit fans. (lacht) Priya kent ook wel een paar gasten uit die band. Toen we speelden op de KISS-Kruise kwamen Eric Singer en de zoon van Paul Stanley ons vertellen dat de set echt goed was. Dat was echt een fijn moment.
Het kost uiteraard veel moeite om zo groot te worden. Het leven is de laatste decennia erg veranderd voor rocksterren, grotendeels door sociale media en het gebruik van internet. Denk je dat jullie band op deze positie had gestaan zonder die digitale wereld?
Ik ben van mening dat een band niet kan overleven zonder sociale media in 2015. Het consumeren van muziek op digitale wijze is veel populairder dan op elke andere wijze en we zouden hier absoluut niet staan zonder. ‘Embrace the change, don’t fear the future.’
Dat brengt mij tot slot bij enkele interessante woorden die ik onlangs nog eens hoorde van jullie vriend Gene Simmons. Hij laat ons weten dat hardrock en rock in het algemeen dood zijn en dat eigenlijk niemand vandaag nog bekend is in de muziekindustrie. Hoe staan jullie daar tegenover? Want eigenlijk vullen jullie als jonge rocksterren zijn schoenen.
Ik ben het grotendeels eens met Gene, in die zin dat er vandaag geen rocksterren zijn die echt nog rock ‘n’ roll brengen. Hiphoppers en dj’s hebben de rol van de rockster overgenomen. Er moet nog een nieuwe generatie populaire stadionrockbands komen om die troon terug in te palmen. En dan heb ik het niet over fucking Nickelback. Bedankt voor het interview!
Links: